ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ

Σκηνές ἀπό τήν ὀργάνωση τῆς πρώτης Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων παρουσιάζονται στή σημερινή Ἀποστολική περικοπή. Ἡ αὔξηση τῶν μελῶν της προκάλεσε ἐπιπλέον ἀνάγκες στή διακονία τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Γιά τόν λόγο αὐτό, οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου ἀποφάσισαν οἱ ἴδιοι νά περιοριστοῦν στή λατρεία καί στό θεῖο κήρυγμα, ἐνῶ ζήτησαν ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας νά ἐκλέξει ἑπτά ἄνδρες «πλήρεις Πνεύματος ἁγίου καί σοφίας» (Πράξ. 6,3), προκειμένου νά ἀναλάβουν εὐρύτερα διακονικά καθήκοντα στήν Ἐκκλησία. Στούς ἄνδρες πού ἐπιλέχθηκαν ἀνέθεσαν ἐπισήμως τή νέα διακονία, διά τῆς «ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν» (τοποθετήσεως τῶν χεριῶν) τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί τῆς ἐπικλήσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος.

Πῶς καθιερώθηκε ἡ χειροτονία

Τό μυστήριο τῆς ἱερωσύνης ἤ τῆς χειροτονίας καθιερώθηκε ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό, ὅπως ὅλα τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐκεῖνος ἦταν πού ἐπέλεξε τούς ἁγίους Ἀποστόλους Του καί τούς μετέδωσε τήν πνευματική δύναμη καί ἐξουσία νά ἐνεργοῦν μεγάλα καί ὑπέρλογα μυστήρια ἐξ ὀνόματός Του, μέ σκοπό τήν πνευματική καθοδήγηση τῶν ἀνθρώπων πρός τή σωτηρία.

Στή συνέχεια καί μετά τήν Πεντηκοστή, οἱ Ἀπόστολοι, μέ τή χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος, κατέστησαν ἐπισκόπους, πρεσβυτέρους καί διακόνους στή διαρκῶς ἀναπτυσσόμενη ἐκκλησιαστική κοινότητα. Οἱ ἐπίσκοποι χειροτόνησαν τούς διαδόχους τους, δημιουργώντας ἔτσι μία ἱερή νοητή ἁλυσίδα, ἡ ὁποία συνδέει διαχρονικά καί μέχρι τίς ἡμέρες μας ὅλους τούς κανονικούς καί ὀρθοδόξους λειτουργούς τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἱερωσύνη, καρπός τῆς θείας ἀγάπης

Ἡ ἱερωσύνη δέν δίνεται ἀπό τόν Θεό ὡς ἐπιβράβευση τῆς ἁγιότητας ἤ τῆς ἀξιοσύνης τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά εἶναι καρπός τῆς θείας ἀγάπης καί συγκαταβάσεως, ἡ ὁποία μεριμνᾶ διαρκῶς γιά τή διακονία τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ κορυφαία καί πλέον σημαντική ἰδιότητα πού μπορεῖ νά ἀποκτήσει ὁ ἄνθρωπος, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, πού δέν συγκρίνεται μέ κανένα κοσμικό ἀξίωμα, ὁσοδήποτε ὑψηλό κι ἄν εἶναι.

Λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Ἄλλοι οἱ ὅροι τῆς Βασιλείας καί ἄλλοι οἱ ὅροι τῆς ἱερωσύνης. Ἀλλά αὐτή εἶναι μεγαλύτερη τῆς Βασιλείας... Ὁ βασιλεύς σώματα διοικεῖ, ἐνῶ ὁ ἱερεύς ψυχές διακονεῖ...».

Εἶναι σέ ὅλους γνωστή ἡ σχετική διδαχή τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, σύμφωνα μέ τήν ὁποία τήν πνευματική ἐξουσία τοῦ ἱερέα δέν ἔχουν οὔτε οἱ Ἄγγελοι: «Ἄν δεῖς ἄγγελο καί ἱερέα, νά προσκυνήσεις πρῶτα τόν ἱερέα, διότι τελεῖ τήν ἀναίμακτη θυσία τοῦ Χριστοῦ, στήν ὁποία σκύβουν καί οἱ ἄγγελοι καί τήν παρακολουθοῦν μέ ἔκσταση». 

Ἡ ἀποστολή τοῦ ἱερέα

Ὁ ἁπλός καί ἀπέριττος λόγος τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ εἶναι ὁ πλέον διδακτικός, γιά τή σπουδαιότητα τῆς ἱερωσύνης. Χρησιμοποιώντας εἰκόνες ἀπό τήν καθημερινή ζωή, ἀπευθύνεται στόν ἱερέα καί τοῦ λέει: «Ὁ βοσκός περιτριγυρίζει τά πρόβατά του. Ὁμοίως καί σύ ὁ παπάς ἔχεις χρέος νά περιτριγυρίζεις τά σπίτια τῶν χριστιανῶν ἡμέρα καί νύχτα, ὄχι νά τρώγεις καί νά πίνεις καί νά παίρνεις τά πράγματά τους, ἀλλά νά στοχάζεσαι ποιός ἄνδρας εἶναι μαλωμένος μέ τή γυναῖκα του, ποιός πατέρας μέ τό παιδί του, ποιός ἀδελφός μέ τόν ἀδελφό του, ποιός γείτονας μέ τό γείτονα; Νά τούς βάζεις σέ ἀγάπη. Αὐτό εἶναι τό χρέος τοῦ παπᾶ καί νά βάζεις τή ζωή σου καί τό κεφάλι σου διά τούς χριστιανούς».

Μέσα σέ λίγες γραμμές ὁ Ἅγιος περιγράφει τήν κοινωνική καί πνευματική ἀποστολή τοῦ ἱερέα, ὁ ὁποῖος «δέν εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλά ἡ θυσία ἑνός ἀνθρώπου, πού προστίθεται στή θυσία τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτό εἶναι ἡ ἱερωσύνη».

Νά προσεύχεσθε, ἀδελφοί, γιά τούς κληρικούς μας, ὅπως καί ἐκεῖνοι διαρκῶς προσεύχονται γιά ὅλο τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Νά προσεύχεσθε νά ἑλκύουν πάντοτε πάνω τους τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἀνταποκρίνονται στήν ἱερή ἀποστολή τους, ὑπερνικώντας τίς ἀδυναμίες καί τά πάθη τους. Νά συνεχίζουν ἐπαξίως τή σπουδαία ἱερατική παράδοση τῶν ἁγίων προκατόχων τους, ἐργαζόμενοι γιά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἀμήν!

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

ΠΗΓΗ