Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ 

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 25 Μαΐου 2025, Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ (Ἰωάν. θ΄ 1-38)

ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Πνευματικὸ σκοτάδι

Ἕνα παράδοξο θαῦμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς περιέγραψε τὸ σημερινὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο: Κάποιο Σάββατο ὁ Κύριος ἔφτιαξε λίγη λάσπη μὲ τὸ σάλιο του, ἄλειψε τὰ μάτια ἑνὸς ἐκ γενετῆς τυφλοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ εἶπε νὰ πλυθεῖ στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ· ἔτσι ὁ ἀσθενὴς ἀπέκτησε ὑγιεῖς ὀφθαλμούς, βρῆκε τὸ φῶς του. Δημιουργήθηκε ὅμως ἀναστάτωση σὲ ὅσους τὸν συναντοῦσαν τώρα ὑγιή. Τὸν ὁδήγησαν λοιπὸν στοὺς Φαρισαίους. Στὶς ἐρωτήσεις τους ὁ θεραπευμένος τυφλὸς περιέγραψε τὸ θαῦμα ποὺ τοῦ ἔκανε ὁ Ἰησοῦς. «Οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν». Οἱ Ἰουδαῖοι δυσαρεστήθηκαν. Ἔβλεπαν χειροπιαστὸ θαῦμα μπροστά τους, ὡστόσο δὲν μποροῦσαν νὰ τὸ πιστέψουν. Κάλεσαν μάλιστα σὲ ἀνάκριση τοὺς γονεῖς τοῦ πρώην τυφλοῦ καὶ ἀνέκριναν ἐκ νέου τὸν ἴδιο. Παρέμειναν ὅμως ἀμετάπειστοι, κατηγορώντας τὸν Κύριο ὅτι εἶχε καταλύσει τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου.

Κάνει ἀσφαλῶς ἐντύπωση ἡ ἐμμονὴ τῶν Φαρισαίων νὰ ἀρνοῦνται ἕνα ὀ­φθαλμοφανὲς θαῦμα. Ἀντίστοιχη ἐμ­μο­νὴ ἔχουν καὶ ὅσοι σὲ κάθε ἐποχὴ ἀρνοῦνται νὰ πιστέψουν στὸν Χριστὸ ἐξαιτίας τοῦ ἐγωισμοῦ τους. Δὲν τοὺς λείπουν οἱ ἀποδείξεις καὶ τὰ στοιχεῖα· ἡ διάθεση λείπει, ἡ θέληση. Ὁ Θεὸς «τετύφλωκεν αὐτῶν τοὺς ὀφθαλμούς» (Ἰω. ιβ΄ 40). Ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν, τοὺς ἀφαίρεσε τὴν πνευματικὴ ὅραση. Ἀκόμη καὶ θαύματα νὰ δοῦν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, προτιμοῦν νὰ παραμείνουν στὸ πνευματικὸ σκοτάδι.

2. Θαρρετὴ ὁμολογία

Εἶναι θαυμαστὴ ἡ παρρησία, μὲ τὴν ὁποία ὁ θεραπευμένος ἀνάπηρος ἀποκρίθηκε στὶς ἐπανειλημμένες ἐρωτήσεις τῶν Φαρισαίων. Ἀφοῦ ὀνόμασε τὸν Χριστὸ προφήτη, τοὺς ἤλεγξε γιὰ τὴν πεισματικὴ ἐμμονή τους καὶ κατέληξε στὴ θριαμβευτικὴ ὁμολογία του: «Εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν». Ἐὰν ὁ Ἰησοῦς δὲν ἦταν ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιτελέσει οὔτε τὸ παραμικρὸ θαῦμα.

Μᾶς διδάσκει ἡ θαρρετὴ ὁμολογία τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ. Χωρὶς νὰ λογαριάζει τὶς συνέπειες, ὄρθωσε τὸ ἀνάστημά του καὶ ὁμολόγησε τὴν ἀλήθεια. Τέτοιο φρόνημα ὁμολογίας ὀφείλουμε νὰ ἔχουμε οἱ Χριστιανοί. Καλούμαστε νὰ ὁμολογοῦμε τὴν πίστη μας στὸν Κύριο καὶ σὲ ὅσα πρεσβεύει ἡ Ἐκκλησία μας μὲ παρρησία, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουμε τὸ κόστος. Νὰ ὁμολογοῦμε ὄχι μόνο μὲ τὰ λόγια μας, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ ζωή μας· μὲ τὶς καθημερινὲς ἐπιλογές μας. Νὰ φερόμαστε ὡς Χριστιανοὶ ὄχι μόνο ὅταν περιβαλλόμαστε ἀπὸ ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ὅπου καὶ ἂν βρισκόμαστε· τὸ ἴδιο ἀκέραιοι καὶ ξεκάθαροι στὶς ἀρχές μας. Ἡ ζωή μας νὰ εἶναι μιὰ διαρκὴς ὁμολογία πίστεως· ἕνα ζωντανὸ Εὐαγγέλιο.

3. Ἐπίσκεψη στὸ περιθώριο

Οἱ Φαρισαῖοι, βλέποντας ὅτι δὲν μποροῦσαν νὰ ἀντικρούσουν τὰ ἐπιχειρήματα τοῦ πρώην τυφλοῦ, τὸν ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ τὴν αἴθουσα τῆς συνεδριάσεώς τους. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος πληροφορήθηκε τὴν ἐξέλιξη αὐτή, τὸν συν­άντησε καὶ τὸν ρώτησε: «Ἐσὺ πιστεύεις στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ;» «Ποιός εἶναι, Κύριε, γιὰ νὰ Τὸν πιστέψω;», ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος. «Τὸν βλέπεις μὲ τὰ μάτια σου. Εἶναι Αὐτὸς ποὺ σοῦ ὁμιλεῖ τὴ στιγμὴ αὐτή», τοῦ εἶπε ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος δὲ ἀποκρίθηκε: «Πιστεύω, Κύριε», καὶ Τὸν προσκύνησε. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς τέθηκε στὸ περιθώριο καὶ δέχθηκε τὴν ἀπόρριψη τῶν ἀνθρώπων, τότε τὸν συν­άντησε ὁ Χριστὸς καὶ τοῦ χάρισε νέα, ἀσυγκρίτως ἀνώτερη ἀποκάλυψη ἀπὸ αὐτὴν τοῦ αἰσθητοῦ φωτός. Τοῦ φα­νέρωσε ὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ὁμολογία τῆς πίστεώς μας κάποτε κοστίζει, ἔχει ἐπιπτώσεις. Μπορεῖ νὰ μᾶς ἀποκλείσει ἀπὸ ἐνδεχόμενη ἐπαγγελματικὴ ἐξέλιξη. Ἴσως ἔχει καὶ οἰκονομικὲς συνέπειες. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε ἔντονα στὶς ἡμέρες μας μὲ τὸ φαινόμενο τῆς «κουλτούρας ἀκυρώσεως». Φιμώνεται κάθε λόγος γιὰ ἀρχὲς καὶ ἰδανικά. Τίθεται στὸ περιθώριο ἢ διαπομπεύεται δημόσια, ὅποιος τολμήσει ν᾿ ἀντιταχθεῖ στὴν πολιτικὴ ὀρθότητα· ὅποιος διανοηθεῖ ν᾿ ἀντισταθεῖ στὴ σύγχρονη τυραννία τῆς «Νέας ἐποχῆς» καὶ σὲ ὅ,τι αὐτὴ ἐπιβάλλει.

Ὅποιος ὅμως ἔχει τὴ γενναιότητα καὶ τὸν ἡρωισμὸ νὰ ὁμολογήσει τὴν πίστη του καὶ νὰ μείνει σταθερὸς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, δέχεται τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Κυρίου. Ζεῖ ἐναργῶς τὴν παρουσία του. Ἀποκαλύπτεται στὴν καρδιά του ὁ ἀληθινὸς Θεός. Μπορεῖ τότε νὰ ἀναφωνεῖ: «Κύριος ἐμοὶ βοηθός, καὶ οὐ φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι ἄνθρωπος» (Ψαλ. ριζ΄ [117] 6). Ὁ Κύριος εἶναι βοηθός μου καὶ προστάτης μου. Δὲν θὰ φοβηθῶ, ὅ,τι καὶ ἂν μοῦ κάνουν οἱ ἄνθρωποι.

ΠΗΓΗ