ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

Κυριακή του Τυφλού

25 Μαΐου 2025

 Αδελφοί μου, Χριστός Ανέστη!

Στη σημερινή περικοπή ο Ιησούς προχωρά μαζί με τους μαθητές του. Κάποια στιγμή συναντούν ένα εκ γενετής τυφλό. Τότε οι μαθητές εκφράζουν όλη τη δεισιδαιμονία και το μπέρδεμα της εποχής τους, ρωτώντας αν πράγματι για να γεννηθεί αυτός ο άνθρωπος τυφλός ευθύνονταν οι οικείοι του. Τότε λαμβάνουν μία καθοριστική απάντηση: Ότι παθαίνει ο τυφλός γίνεται για να φανερωθούν τα έργα του Θεού στη ζωή του. Όταν γνωρίζουμε ότι οι πληγές στο σώμα μας, μπορούν να γίνουν αιτία να δοξαστεί ο Ιησούς, τότε νομίζω, ότι μπορούμε να τις σηκώσουμε με μεγαλύτερη ευκολία και άνεση, χωρίς ενοχές. Το πρώτο πράγμα που κάνει λοιπόν ο Ιησούς είναι να βγάλει την ενοχή από τη ζωή του ανθρώπου.

Το δεύτερο πράγμα που κάνει είναι να μεταπλάσει το άρρωστο σε υγιές. Ως Θεός που μας έπλασε από τη γη από αυτή τη γη παίρνει το υλικό για την ανακαίνιση του ανθρώπου.  Ο Ιησούς σκύβει και με το σάλιο του φτιάχνει πηλό. Ο Τυφλός δέχεται ο Ιησούς να του δημιουργήσει τα μάτια από την αρχή, όπως ακριβώς την ημέρα της δημιουργίας ο άνθρωπος πλάστηκε από το Θεό. Η λάσπη μπαίνει στη θέση της και ο Τυφλός καλείται να πάει να νιφτεί στη Πηγή του Σιλωάμ. Το θαύμα έχει επιτελεστεί ο τυφλός βρίσκει το φως του. Η ιστορία δε τελειώνει εδώ. Ο τυφλός έχει βρει το φως του. Όμως δεν είναι όλοι έτοιμοι να δεχτούν το θαύμα. Όταν οι γείτονες του πρώην τυφλού ανακάλυψαν το συμβάν, παραξενεύτηκαν, και μάλιστα αντί να καταφύγουν στον Ιησού να τους εξηγήσει τι συνέβη, καταφεύγουν στους Φαρισαίους και στο Ιουδαϊκό συμβούλιο. Εκεί ουσιαστικά ο τυφλός αναγκάζεται να απολογηθεί για το θαύμα.

Όσο κρατά αυτή η συνομιλία τυφλού και φαρισαίων ο Ιησούς δεν εμφανίζεται πουθενά, όταν όμως ο τυφλός διώχνεται από τη Συναγωγή, ο Ιησούς είναι εκεί για να τον στηρίξει στη νέα δοκιμασία. Όταν όλοι αρνούνται το θαύμα και τη χαρά της ιάσεως του τυφλού, ο Ιησούς είναι εκεί για να χαρεί με το πλάσμα του που δε παύει ποτέ να τον έχει ανάγκη. Όταν ο εκ γενετής τυφλός βρίσκει εκτός από το φως του και τον Κύριο του πια για δεύτερη φορά; τότε  αφού πια απέναντι στο κόσμο έχει ομολογήσει την εμπιστοσύνη του στον Ιησού, τότε ενώπιον του Ιησού μπορεί να διακηρύξει και την πίστη του στο Πρόσωπό του. «Πιστεύω Κύριε» είναι τα τελευταία λόγια που λέει ο τυφλός, που τώρα πια δεν έχει μόνο τα μάτια του σώματός του καθαρά αλλά και τα μάτια της ψυχής του.

Το ερώτημα που προβάλλει μία τέτοια μέρα είναι κατά πόσο μπορούμε και εμείς να δεχτούμε αυτό το φωτισμό. Κατά πόσο είμαστε ανοικτοί να αποδεχτούμε ότι ο Ιησούς είναι το φως εκείνο της ζωής μας που μπορεί να θεραπεύσει τα πάθη και τις ανικανότητές μας και να μας οδηγήσει υγιείς στη Βασιλεία του.

Τώρα όμως έρχεται ο Ιησούς και μου λέει, ότι αν θέλω εκείνος μπορεί να μου φωτίσει το δρόμο μου, μπορεί να με κάνει να δω μπροστά μου και να κάνω τις σωστές επιλογές στη ζωή μου. Αν δεν θεωρήσω τον Ιησού ως πηγή φωτός για τη ζωή μου κινδυνεύω να μείνω κολλημένος σε ένα σημείο μη μπορώντας να κάνω ούτε μπρος ούτε πίσω, να ζω σε ένα παρατεταμένο τέλμα δηλαδή. Στο τέλμα που ζούσε ο Τυφλός, στο τέλμα που εξακολούθησαν να ζουν οι Φαρισαίοι μη δεχόμενοι τον Ιησού ως το φως στη ζωή τους.

Όταν ο άνθρωπος το ζητά θα φεύγει από τον κόσμο του σκότους και θα γίνεται υιός της μέρας. Θα ανοίγονται και τα μάτια του σώματος και τα μάτια της καρδίας. Τότε θα μπορεί να κινείται ελεύθερος ζωντανός και ελπιδοφόρος προς κάθε τι καλό και τίμιο για τη ζωή του. Αυτό το έχουμε ανάγκη. Αμήν!

π. Α.Μ.

ΠΗΓΗ