ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

04 Μαΐου 2025

«Εὐλογημένος ὁ ἄνθρωπος, ὅς πέποιθεν ἐπί τῷ Κυρίῳ» (Ἰερ. 17,7)

Ὁ Προφήτης Ἰερεμίας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀναφωνεῖ:

«εὐλογημένος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἔχει στηρίξει τήν πεποίθηση του στόν Κύριο καί ἐλπίς αὐτοῦ εἶναι ὁ Κύριος».

Ὁ μακάριος Δαβίδ ὁμολογεῖ: «Ὁ Κύριος εἶναι τό ἀσάλευτο θεμέλιο, ἐπί τοῦ ὁποίου ἔχω στερεωθεῖ· ὁ Θεός εἶναι ὁ βοηθός μου, ὁ ὑπερασπιστής μου. Αὐτός εἶναι ὁ ταχύς προστάτης μου σέ κάθε περίσταση» (Ψαλμ. 17,3). «Μακάριοι εἶναι ὅσοι εὐλαβοῦνται τόν Κύριο» (Ψαλμ. 127,1 - 2,13). Οἱ «Παροιμίες» τοῦ σοφοῦ Σολομῶντα προτρέπουν «Πράττε, παιδί μου, αὐτά πού σοῦ παραγγέλω, καί ἔτσι θά σώζεις τόν ἑαυτό σου». (6,3).

Ἀπό τά πρῶτα χρόνια ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἄρχισε νά ἐπιδεικνύει ἰδιαίτερη φροντίδα γιά τό ἔργο τῆς φιλανθρωπίας πρός τά μέλη της, πού βρίσκονταν σέ ἀνάγκη. Ἡ αὔξηση τῶν χριστιανῶν εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα καί τήν ἐμφάνιση διαφόρων προβλημάτων. Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς στίς «Πράξεις» του, στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ἀναφέρεται στό γογγυσμό καί τά παράπονα πού εἶχαν μεταξύ τους. Γογγύζω σημαίνει διαμαρτύρομαι, ἀρνοῦμαι, εἶμαι στενοχωρημένος, παραπονοῦμαι.

Αὐτόν τόν γογγυσμό τόν ἐκφράζω στό περιβάλλον μου, στήν προσευχή μου. Γογγυσμός εἶναι τό ἀνικανοποίητο πού νοιώθουμε στή ζωή μας καί προέρχεται ἀπό ἕνα μειονεκτικό ἐγωϊσμό.

Στήν Παλαιά Διαθήκη οἱ «Ἰσραηλῖτες γογγύζουν στίς δυσκολίες τους ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί ἡ πατρική ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μέ τίς μεσιτείες τοῦ Μωϋσῆ, τούς στέλνει τό «μάννα» (Ἐξ. 16,2-4).

Στίς μετέπειτα δοκιμασίες τους στήν ἔρημο καί πάλι γογγύζουν.

Ὁ Θεός τούς στέλνει φαρμακερά φίδια, ἐκεῖνοι μετανοοῦν καί ὁμολογοῦν «ἁμαρτήσαμε, γιατί γογγύσαμε ἐναντίον τοῦ Κυρίου».

Ὁ Μωϋσῆς καί πάλι παρακαλεῖ τόν Θεό καί θεραπεύονται (Ἀριθ. 17,6 - 21,5-7).

Στήν Καινή Διαθήκη στό Εὐαγγέλιο τοῦ Λουκᾶ οἱ γραμματεῖς γογγύζουν ἐναντίον τῶν μαθητῶν (5,30) λέγοντες «γιατί τρῶτε μέ τελῶνες καί ἁμαρτωλούς». Στό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννη οἱ Ἰουδαῖοι γογγύζουν ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδή Ἐκεῖνος εἶπε «Ἐγώ εἶμαι τό ψωμί πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό» (6,41,60,61).

Ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό προϋποθέτει βαθιά πίστη καί μεγάλη ἀγάπη πρός Ἐκεῖνον πού θυσίασε τή ζωή Του γιά χάρη τῆς δικῆς μας σωτηρίας. Ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἀφήσει τόν ἑαυτό του στά χέρια τοῦ στοργικοῦ του Πατέρα, τοῦ Θεοῦ, τότε ἀναπαύεται, γιατί γνωρίζει ὅτι ὁ Θεός θά διαχειριστεῖ τήν ψυχή του μέ τόν καλύτερο τρόπο γιά τήν πνευματική πρόοδο καί προκοπή του. Ἀκόμα καί ἄν περνᾶ δυσκολίες δέν βαρυγγομᾶ, γιατί γνωρίζει ὅτι τίποτα δέν εἶναι ἱκανό νά τόν βλάψει καί νά τόν χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Γιά νά ἐπιτρέψει ὁ Θεός νά συμβεῖ κάτι, σημαίνει ὅτι ἔχει τό σχέδιό Του γιά τόν καθένα. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει σύμμαχο τόν Θεό καί ἀφήνεται στή Θεία Πρόνοια, ξεπερνάει τούς κινδύνους καί ὁποιαδήποτε μορφή ἀπελπισίας καί δέν τά βάζει μέ τόν Θεό.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος θά πεῖ: Πόσο κακό εἶναι τό νά μήν ἐμπιστευόμαστε τό πᾶν στόν Θεό, ἀλλά νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό μας.

Ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος σημειώνει: Ὅταν ὁ νοῦς ἐκπέσει ἀπό τήν ἐμπιστοσύνη πρός τόν Θεό, τότε ἀρχίζει νά πέφτει μέσῳ τῶν λογισμῶν σέ χιλιάδες πειρασμούς.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος διδάσκει: Στολίστε τίς λαμπάδες σας μέ ἀρετές, ἀγωνισθεῖτε νά ἀποβάλετε τά πάθη τῆς ψυχῆς.

Διατηρῆστε τήν καρδιά σας ἁγνή γιά νά ἔρθει νά κατοικήσει μέσα σας ὁ Κύριος· γιά νά σᾶς πλημμυρίσει τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ τίς δωρεές Του.

Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ ἰατρός λέγει: Πάντοτε νά θυμᾶστε ὅτι στό Θεό δέν ὑπάρχει ὀργή «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί» (Ἰωάν. 4,8). Ὅταν γογγύζουμε κατά τοῦ Θεοῦ, αὐτό σημαίνει ὅτι τόν θεωροῦμε ἄδικο.

Ὅμως, εἶναι βαριά ἁμαρτία νά κατηγοροῦμε τό Θεό. Νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη, γιατί Ἐκεῖνος ξέρει ἀπό ὅλους καλύτερα πιό εἶναι τό καλό γιά τή σωτηρία μας.

Ὁ Ἅγιος Θεοφάνης ὁ ἔγκλειστος τονίζει: Ἄν ἔχεις στραφεῖ στόν Θεό μέ ὅλη σου τήν καρδιά καί ἔχεις παραδώσει σέ Ἐκεῖνον τόν ἑαυτό σου ὁλοκληρωτικά, ὁ Πανάγαθος δέν θά σέ ἀφήσει ποτέ νά ἀπατηθεῖς. Ὁ ἄγγελός Του, ὁ ἀκοίμητος φύλακάς σου, δέν θά σέ ἀφήσει ποτέ νά ἀπατηθεῖς.

Ὁ Ἅγιος Εὐμένιος ὁ Σαριδάκης θά πεῖ: Οἱ ἄνθρωποι ἐνεργοῦν περισσότερο μέ τή λογική καί λιγότερο μέ τήν πίστη· γι’αὐτό καί πελαγώνουν πολλές φορές.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἀνακεφαλαιώνει: Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά κάνει τήν ζωή του παραδεισένια, ἐάν ἔχει ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, τόν δοξάζει γιά ὅλα καί δέχεται νά τόν κυβερνάει σάν καλός Πατέρας.

Χριστιανοί μου,

ἄς μή βαρυγγομοῦμε, ἄς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στόν Κύριό μας. Μᾶς ἀγαπᾶ σάν Πατέρας. Θέλει τό καλό μας. Εἶναι πάνσοφος, καί παντογνώστης καί ἄρα γνωρίζει καλύτερα ἀπό ὅ,τι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τί πράγματα μᾶς εἶναι ἀναγκαῖα κάι χρήσιμα. 

Ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης Του εἶναι ὅτι παρέδωσε τόν Μονογενῆ Του Υἱό στό Σταυρό γιά χάρη τῆς σωτηρίας μας. Ἄς αἰσθανθοῦμε βαθιά τή δύναμή Του καί ἄς Τοῦ ἐμπιστευθοῦμε ὅλη μας τή ζωή, ὅπως τό μικρό παιδί τόν ἑαυτό του στήν ἀγκάλη τῆς μητέρας του. Ἄς δεχθοῦμε μέ ὑπομονή κάθε δοκιμασία στή ζωή μας καί ἄς δοξάζουμε τό Ὄνομά Του· φύλλο δέν πέφτει ἀπ’τό κλαρί χωρίς τό θέλημά Του, ἔλεγαν οἱ γιαγιάδες μας.

Ἀδελφοί μου,

ἡ Δεσποτική Φωνή μᾶς προστάζει: «Γι’ αὐτό πρῶτα ἀπ’ ὅλα νά ἐπιζητεῖτε τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐπικράτηση τοῦ θελήματός Του. Μήν ἀγωνιᾶτε» (Ματθ. 6,33) καί ἡ μουσουργός λύρα τοῦ Βερίτη παιανίζει καί πάλι: «Στά χέρια Σου ἀφήνω τό τιμόνι καί πιό μεγάλη νύχτα ξημερώνει...Στό δύσκολο στρατί κινᾶμε μέ μιά ψυχή, μέ μιά καρδιά, μ’ ἀγῶνες τά ἐμπόδια νικᾶμε, γιατί ποθοῦμε τίς ψηλές κορφές». Γένοιτο! ΑΜΗΝ!

ΠΗΓΗ