ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ, ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

Δύο θαυμαστές ἐνέργειες τοῦ ἀποστόλου Πέτρου διηγεῖται τό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ὁ Πέτρος, εὑρισκόμενος στή Λύδδα, συνάντησε τόν ἐπί ὀκτώ ἔτη παράλυτο Αἰνέα. Ἐπικαλούμενος τή δύναμη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Πέτρος θεράπευσε τόν παραλυτικό καί οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς δόξασαν τόν Θεό καί πίστεψαν στόν Χριστό.

Λίγο ἀργότερα, ὁ Πέτρος βρέθηκε στήν Ἰόππη, ἐκεῖ ὅπου κατοικοῦσε μιά εὐλαβής κόρη, ὀνόματι Ταβιθά, πού τίς ἡμέρες ἐκεῖνες ἀσθένησε καί μόλις εἶχε ἀφήσει τήν τελευταία της πνοή. Ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» σημειώνει ὅτι ἡ Ταβιθά ἦταν ἄνθρωπος μεγάλης ἀγάπης καί ἐλεημοσύνης, γι’ αὐτό καί ὁ θάνατός της προκάλεσε μέγα θρῆνο μεταξύ τῶν συμπολιτῶν της, πού ἔσπευσαν στήν οἰκία της γιά νά θρηνήσουν τόν χαμό της. Ὁ Πέτρος, ἀφοῦ προσευχήθηκε θερμά στόν Κύριο, ἀνέστησε ἐκ νεκρῶν τήν Ταβιθά καί ὅλοι θαύμασαν καί δόξασαν τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ.

Ἡ θεοφιλής φιλανθρωπία

Ἀπό τή σημερινή Ἀποστολική διήγηση θά σταθοῦμε στήν ἀρετή τῆς ἐλεημοσύνης, μέ τήν ὁποία ἦταν κοσμημένη ἡ Ταβιθά. Στή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἐλεημοσύνη καί ἡ φιλανθρωπία εἶναι μίμηση Ἰησοῦ Χριστοῦ, καθότι Ἐκεῖνος, ἐμφορούμενος ἀπό ἄμετρη ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, φόρεσε τήν ἀνθρώπινη σάρκα καί θυσιάστηκε γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Αὐτό σημαίνει ὅτι «ἡ ἐλεημοσύνη πρός τόν πάσχοντα ἄνθρωπο συνιστᾶ λατρεία πρός τόν Θεό, ἐνῶ ἡ ἀπανθρωπιά ὕβρη πρός Αὐτόν», ὅπως ἐπισημαίνει ὁ ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος.

Πολλές φορές, οἱ χριστιανοί πιστεύουμε ὅτι ἡ λατρεία μας στόν Θεό μπορεῖ νά περιοριστεῖ σέ συγκεκριμένες πράξεις τυπικοῦ χαρακτήρα.

Θεωροῦμε ὅτι ὁ ἐκκλησιασμός μας καί μόνο ἤ ἡ τυποποιημένη ἄσκηση τῶν ἀρετῶν, ὡς καθῆκον ἔναντι τοῦ Θεοῦ, ἀρκοῦν γιά νά προσδώσουν πληρότητα στόν ἐκκλησιαστικό μας βίο. Ὅμως, οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἐντοπίζουν τή γνησιότητα τῆς θρησκευτικότητός μας στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο πολιτευόμαστε ἀπέναντι στούς ἀδελφούς μας, ὅταν, μάλιστα, ἐκεῖνοι βρίσκονται σέ ποικίλη δυσκολία στή ζωή τους. Εἶναι χαρακτηριστική ἡ προτροπή καί τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «Μήν τεντώνεις τά χέρια σου στόν οὐρανό, ἀλλά στά χέρια τῶν πτωχῶν. Ἄν ἐκτείνεις τά χέρια σου στά χέρια τῶν πτωχῶν, ἔπιασες τήν κορυφή τοῦ οὐρανοῦ».

Ἀφανής εὐεργέτης

Πρό ἐτῶν, ἐκοιμήθη ἕνας ἐπίσκοπος, πού διαποίμανε, ἐπί ἔτη πολλά, μία ἀπό τίς μεγαλύτερες μητροπόλεις τῆς Ἑλλάδος. Δέν φημιζόταν γιά τήν πνευματικότητά του, οὔτε γιά τό μέγεθος τῶν ἐμφανῶν ἀρετῶν του. Εἶχε τή φήμη ἀπότομου ἀνθρώπου, πού ἀπασχόλησε ἀρκετές φορές ἀρνητικά τό ποίμνιό του, κυρίως τούς «καθώς πρέπει χριστιανούς».

Ὅταν ἐκοιμήθη, ὅμως, παρατηρήθηκε τό ἑξῆς θαυμαστό φαινόμενο: ὁ Ναός, ὅπου εἶχε ἐκτεθεῖ τό σκήνωμά του, εἶχε κατακλυσθεῖ ἀπό κάθε εἴδους ἀνθρώπους, πού ὁ πολύς κόσμος χαρακτηρίζει περιθωριακούς: ρακένδυτους, ἀστέγους, ἀσθενεῖς, πτωχούς κ.ο.κ. Χιλιάδες ἄνθρωποι πού βίωναν κάθε εἴδους δοκιμασία στή ζωή τους, ἔσπευσαν νά κυκλώσουν τό φέρετρό του καί νά θρηνήσουν τήν ἀπώλειά του.

Ἡ ἐξήγηση τοῦ παράδοξου φαινομένου ἦταν ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι εἶχαν πολλαπλῶς εὐεργετηθεῖ ἀπό τόν κεκοιμημένο ἐπίσκοπο καί εἶχαν δοκιμάσει πλούσιους τούς καρπούς τῆς ἀγάπης καί τῆς φιλανθρωπίας του. Μπορεῖ νά εἶχε πολλές ἀδυναμίες, ἦταν ὅμως ἄνθρωπος ἀγάπης καί ἐλεημοσύνης. Καί αὐτές οἱ ἀρετές, πού ἤξερε νά κρύβει καλά ἀπό τά ἀδιάκριτα βλέμματα τῶν ἀνθρώπων, ἔγιναν τό διαβατήριο πού πῆρε μαζί του γιά τό μεγάλο ταξίδι τῆς αἰωνιότητας. Ἔγιναν τό κλειδί γιά νά ἀνοίξει τή θύρα τοῦ Παραδείσου. 

Μιμητές τῆς Ταβιθᾶ

Στήν ἐποχή μας, πολλοί συνάνθρωποί μας πονοῦν καί πολλαπλῶς ὑποφέρουν. Ἰδού πεδίον δόξης λαμπρόν γιά ἐκείνους πού θά θελήσουμε νά μιμηθοῦμε τήν Ταβιθά τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς καί τόν ἐπίσκοπο τῆς ἀγάπης καί τοῦ ἐλέους. Μήν ἀφήσουμε τίς πληγές νά αὐξάνουν καί τόν πόνο νά πολλαπλασιάζεται. Ἔχουμε χρέος, ὡς χριστιανοί, νά σταθοῦμε δίπλα στίς ἀνάγκες τῶν ἀδελφῶν μας καί νά μοιραστοῦμε μαζί τους τό μέγεθος τῶν προβλημάτων τους. Μόνον ἔτσι θά δικαιώσουμε τή θέση μας μέσα στήν Ἐκκλησία, θά γίνουμε μιμητές Χριστοῦ καί ἡ λατρεία μας δέν θά εἶναι κενή καί ἀνούσια, ἀλλά πλήρης καί οὐσιαστική.

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

ΠΗΓΗ