2024 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 21 - ΚΥΡΙΑΚΗ Ε ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΩΝ ΥΙΩΝ ΖΕΒΕΔΑΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ (Μαρκ. 10, 32-45)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Διασκευή ομιλίας στον Ωρωπό, στις 17/4/2005)

Υπόσχεση σωτηρίας και ζωής

Μετά από λίγες ημέρες, μπαίνουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα. Γι' αυτό ακούσαμε στο Ευαγγέλιο τον Χριστό να προετοιμάζει τους μαθητές Του για εκείνα που επρόκειτο να συμβούν. Τους έλεγε: «Ιδού, αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου καθώς γέγραπται. Αλλά μη φοβείσθε. Δεν αναβαίνομε μόνο για πάθη, για λύπες, για στενοχώριες. Αυτά τα πάθη είναι αρχή χαράς, αρχή σωτηρίας, αρχή ευτυχίας. Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα υμών, και Θεόν μου και Θεόν υμών». Ο Πατέρας δεν είναι ποτέ λύπη και κίνδυνος. Και ο Θεός δεν είναι ποτέ απειλή. Αλλά είναι πάντοτε υπόσχεση για σωτηρία, για συγχώρηση, για αγάπη και για ζωή αιώνια. Αρκεί βέβαια και εμείς να θέλουμε να μπαίνουμε σε κάποια πνευματική σειρά.

Πάμε ν’ ανάψουμε το κεράκι μας

Ένα τέτοιο παράδειγμα μας δίνει η αγία Μαρία η Αιγυπτία που εορτάζουμε σήμερα. Αυτή, στη νεανική της ηλικία «ξέφυγε πολύ». Πήρε στραβό δρόμο και έπεσε με τα μούτρα στη διαφθορά. Όσο περισσότερο τόσο καλύτερα. Έτσι νόμιζε. Όπου άκουγε ντόρο, έτρεχε. Όπως κάνουν και σήμερα πολλοί χριστιανοί, όταν είναι πανηγύρι. «Πάμε και εμείς. Θ’ ανάψουμε το κεράκι μας, θα φιλήσουμε την εικόνα, θα πιούμε και το κρασάκι μας, θα δούμε κόσμο».

Έτσι ξεκίνησε η αγία Μαρία η Αιγυπτία να πάει στην Ιερουσαλήμ. Αλλά ενώ πήγαινε μαζί με όλους -ο Θεός ξέρει ποιοί πήγαιναν αξίως να προσκυνήσουν- αισθάνθηκε σαν ένα χέρι να την τραβάει προς τα πίσω και άκουσε μια φωνή να της λέει: «Πού πας εσύ; Τι δουλειά έχεις εσύ με τον Σταυρό του Χριστού, που τον πάτησες και τον πατάς με τα έργα σου και με τα μυαλά σου και με τα συναισθήματά σου;». Και αισθάνθηκε τον εαυτό της να κοκκαλώνει στον τόπο εκείνο.

Λένε οι άγιοι Πατέρες: «Ο Θεός ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, έχει τρόπους και μιλάει στον άνθρωπο μέσα στην καρδιά του. Μερικές φορές βάζει μία σειρήνα, που ξεκουφαίνει. Μερικές φορές, μιλάει πολύ σιγά. Τον ακούμε όμως, Τον αισθανόμαστε, Τον καταλαβαίνουμε. Πού πας; Τι πας να κάνεις; Είσαι εντάξει;».

Η Μαρία η Αιγυπτία κατάλαβε ποιός μιλούσε μέσα της και τι της έλεγε. Γύρισε τρομαγμένη πίσω. Και είδε μία εικόνα της Παναγίας. Έπεσε γονατιστή και είπε: «Παναγία μου, στον ουρανό εσύ, στην κόλαση εγώ. Αγνή Παρθένος εσύ, δυσωδία εγώ. Αξίωσέ με να φιλήσω τον Σταυρό του Υιού σου και σου υπόσχομαι ότι από αυτή την στιγμή, τελεία και παύλα. Αλλάζω». Ψάλλουμε σε ένα τροπάριό της: «Εικόνι γαρ προσβλέψασα της ευλογημένης Θεόπαιδος, πάντων καταγνούσα πταισμάτων τών πριν». Όλα όσα έκανε προηγουμένως τα καταδίκασε και είπε: «Δεν ήταν χαρά. Δεν ήταν κέρδος για τη ζωή. Ήταν ζημία και καταστροφή».

Εσωτερική η διόρθωση

Μπορεί μία πράξη να σε στέλνει στην κόλαση και να είναι κέρδος και ωφέλεια; Επειδή χάλασες τη νηστεία της Παρασκευής και γέμισε η κοιλιά σου για μια ώρα, είναι κέρδος και ωφέλεια; Επειδή ευχαριστήθηκες με μια αμαρτία είναι κέρδος και ωφέλεια; Επειδή έβαλες στην τσέπη σου μερικά χρήματα - έστω και εκατομμύρια - αδικώντας τον συνάνθρωπό σου, αυτά είναι κέρδος ἤ καταστροφή;

Αυτά, η Μαρία η Αιγυπτία, τα σκέφθηκε. Την φωνή του Θεού, το τσίμπημα του Θεού μέσα στην καρδιά της, το κατάλαβε πως είναι ευεργεσία. Και έφυγε από τον κόσμο και έγινε ασκήτρια, για να αξιωθεί να πάει στη Βασιλεία του Χριστού.

Ο Θεός «τσιμπάει» και μας. Πόσες φορές; Άραγε υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει αισθανθεί και μια και δυο και πολλές φορές τα τσιμπηματάκια του Θεού; Υπάρχει κανείς που δεν έχει ακούσει χτυπήματα ξυπνητηριού για να ξυπνήσουμε και να αλλάξουμε πορεία; Αν δεν τα ακούμε, ποιος φταίει; Ο Θεός ή εμείς; Είναι ο Θεός που σε καταδικάζει ή μόνος σου αυτοκαταδικάζεσαι;

Η αγία Μαρία καταλαβαίνοντας ότι ήταν λάθος της να ζει όπως ζούσε, πήγε στην έρημο και πέρασε πολύ αυστηρά. Με προσευχή, με νηστεία, με αγρυπνία. Και έγινε άγγελος δια της μετανοίας.

Δεν είναι απαραίτητο να κάνουμε τα ίδια, σε εξωτερικά έργα, αλλά είναι απαραίτητο να διορθώσουμε τα μυαλά μας, για να πηγαίνουμε προς τον Χριστό, που λέει: «Ιδού, αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου». Για τη σωτηρία μας. Για να μας πλύνει με το αίμα Του και με το άγιο Βάπτισμα. Για μᾶς πηγαίνει ο Χριστός στα Ιεροσόλυμα, στο μαρτύριο. Αλλά συμπληρώνει: «αναβαίνω προς τον Πατέρα μου, και Πατέρα υμών, και Θεόν μου και Θεόν υμών».

Μιλά σαν να είναι ίσα με μας. «Πατέρα μου και Πατέρα σας. Θεό μου και Θεό σας». Όπως είναι για μένα, μόνο αγάπη και στοργή, έτσι ο επουράνιος Πατέρας είναι γεμάτος αγάπη και στοργή και για σας. Και όπως είναι Θεός δικός μου, και εγώ σαν Υιός Του, κάθομαι στο θρόνο Του, και έχω το όνομά Του, έτσι και εσάς θα σας κάνει όλους παιδιά Του... Όταν βέβαια τον ακολουθούμε. Θέλει συζήτηση, τι ευεργεσία είναι η προσφορά του επουράνιου Θεού και του Κυρίου μας Ιησού Χριστού;

Η Εκκλησία γιορτάζει σήμερα τη μνήμη της αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας για να μας πει: «Όταν αισθάνεσθε το δαγκωματάκι της συνείδησής σας, πάρτε το στα σοβαρά. Ακούστε το, όταν σας λέει: «Τι κάνεις; Πού πας τώρα; Μπορείς να πας να κοινωνήσεις; Είσαι προετοιμασμένος; Μπορείς να φιλήσεις την εικόνα της Παναγίας; Είσαι εντάξει; Άλλαξε μυαλά. Διορθώσου».

Από την στιγμή που διορθώνεται ο άνθρωπος και αλλάζει μυαλά δια της μετανοίας, μπήκε στον σωστό δρόμο. Αλλάζω μυαλά... Αυτό είναι η μετάνοια. Όταν λέω: «συχώρεσέ με, Θεέ μου». Και όταν μετά πάω στον πνευματικό και του πω: «Παππούλη, άκουσε τα αμαρτήματά μου. Παρακάλεσε τον Θεό να με συγχωρήσει».

Αν το κάνεις, περπατάς πνευματικά σαν την αγία Μαρία την Αιγυπτία. Βαδίζεις σταθερά προς την αιώνια ζωή. Από κει και πέρα, ό,τι καλό κάνεις, είναι πλούτος και δόξα αιώνια.

Τι έκανε την αγία Μαρία την Αιγυπτία άγγελο; Η νηστεία της. Η προσευχή της. Η σταθερότητά της, που είπε: «Αυτό τον δρόμο δεν κάνει να τον χάσω. Γιατί αλλοίμονό μου». Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο να κερδίσει τον κόσμο όλο, αν ζημιωθεί την ψυχή του, και φύγει από τον Θεό;

Κοπιάζετε και αγαπάτε

Όταν οι δύο απόστολοι, Ιάκωβος και Ιωάννης, άκουσαν τον Χριστό να μιλάει για την Βασιλεία του, του είπαν:

-Χριστέ μου, εμείς είμαστε δικοί σου άνθρωποι. Σε ακολουθήσαμε. Τι καλό θα μας δώσεις στη Βασιλεία σου;

-Τι θέλετε; Τους λέει ο Χριστός;

-Να μας βάλεις τον ένα στα δεξιά και τον άλλο στα αριστερά σου. Δηλαδή να είμαστε οι πρώτοι στη Βασιλεία σου.

Ο Χριστός τους είπε τότε κάτι παράξενα λόγια.

-Ξέρετε; Εγώ, πάω να πιώ τώρα ένα ποτήρι. Και να βαπτισθώ ένα βάπτισμα αίματος. Σταυρό και θάνατο. Μπορείτε να το πιείτε σεις αυτό το ποτήριο;

Του απαντάνε οι δυό ήρωες της πνευματικής ζωής, Ιωάννης και Ιάκωβος.

-Δυνάμεθα. Και το θέλουμε να υποφέρουμε τα πάντα για σένα. Θα το κάνουμε στη ζωή μας.

Τον αγαπούσαν τον Χριστό με όλη τους την καρδιά. Τους απαντά ο Χριστός:

-Το ποτήριό μου, θα το πιείτε. Και το βάπτισμα θα το βαπτισθείτε. Δόξα και αμοιβή είναι το ότι θα πιείτε το ποτήριο το δικό μου. Και θα βαπτισθείτε το βάπτισμα το δικό μου και θα υποστείτε και σεις ένα Γολγοθά. Δεν είναι τιμωρία. Δόξα είναι. Αλλά να καθίσετε δεξιά και αριστερά μου, δεν μπορείτε να το απαιτήσετε. Εγώ δεν ήλθα για να αποκτήσω αξιώματα, ούτε να μοιράσω αξιώματα. Ήλθα να γίνω υπηρέτης και δούλος του κόσμου. 

Και σ’ όλη Του τη ζωή την επίγεια, ήταν δούλος μας. Έτρεχε για μας. Μας ευεργετούσε. Έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του. Υπέμεινε τα πάθη, τα οποία θα παρακολουθήσουμε την Μεγάλη Εβδομάδα. Για μας τους ανθρώπους και για τη σωτηρία μας. Είπε ο Χριστός στους μαθητές Του:

-Άμα θέλετε να γίνετε μεγάλοι στη Βασιλεία μου, να κοπιάζετε και να αγαπάτε πολύ. Να μην θέλετε να είσθε αφεντικά των ανθρώπων. Να μην έχετε την διάθεση να καταφρονείτε κανένα. Αλλά να συμπεριφέ­ρε­στε σε όλους με καλωσύνη. Με αγάπη. Με συμπόνια. Να είσαστε υπηρέτες των ανθρώπων και δούλοι τους. Έτσι να αισθάνεσθε. Έτσι να ενεργείτε.

Δύσκολα φαίνονται αυτά τα πράγματα. Αλλά όταν τα ζει κανείς, βλέπει ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη γλύκα από το να έχει αγάπη, καλωσύνη, ειρήνη, χαρά και ταπείνωση. Το γλυκύτερο πράγμα στον κόσμο λέει ο Χριστός, δεν είναι να παίρνεις, αλλά να δίνεις. Το γλυκύτερο πράγμα στον κόσμο, δεν είναι καμαρώνεις για την σκληρότητα του εγωισμού σου, αλλά να έχεις καλωσύνη, αγάπη, ταπείνωση.

Αλάνθαστη πυξίδα

Του Χριστού τον λόγο, πρέπει να τον αγαπάμε. Να τον τηρούμε. Με αυτόν να ζυγίζουμε τα φρονήματα και τις αποφάσεις μας. Αυτή είναι η ομορφιά της χριστιανικής ζωής, αυτή είναι η σωτηρία. Ποιο πρέπει να είναι το οδηγητικό στη ζωή μας;

Τι θέλεις να σου κάνουν; Κάνε το και συ. Έτσι να ενεργείς.

Τι θέλεις; Να σε σέβονται. Να σε τιμούν. Να σε βοηθάνε. Κάνε το ίδιο. Αν κάνεις το ίδιο, τι γεμίζεις; Ειρήνη. Και έχεις ενότητα με όλο τον κόσμο. Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σε ενότητα και σε αγάπη με τον κόσμο και με τον επουράνιο Θεό, γεμίζει η ψυχή του ουράνια χαρά και ευχαρίστηση.

«Αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα». Την ημέρα που θα φτάσουμε να κρατάμε την λαμπάδα με το φως της Αναστάσεως, πρέπει να δοξάζουμε τον Χριστό και να λέμε: «Δόξα σοι Χριστέ μου, που με το φως το δικό σου, φωτίζεις την καρδιά και τον νου μου. Και με κάνεις να πιστεύω στην αιώνια ζωή και να περιμένω και εγώ την ανάσταση των νεκρών». Αμήν.

ΠΗΓΗ