ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ)

Απόστολος: Εβρ. στ΄ 13-20

Ευαγγέλιον: Μάρκ. θ΄ 17-31

14 Απριλίου 2024

Πιστεύω, κύριε βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ

Τη δύναμη της πίστεως, της προσευχής και της νηστείας μας διδάσκει σήμερα ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, μέσα από τη θεραπεία του δαιμονιζόμενου παιδιού που μας διηγείται ο Ευαγγελιστής Μάρκος. Του παιδιού που από μικρό το είχε καταλάβει το πονηρό πνεύμα και συχνά απειλούσε ακόμα και την σωματική του ακεραιότητα, μιας που ο μισόκαλος διάβολος δεν αρκούνταν μόνο στη ζημιά που έκανε στην ψυχή του, αλλά το ωθούσε πότε στη φωτιά και πότε στο νερό, για να το φονεύσει. Ο πατέρας του απευθύνθηκε στους μαθητές του Χριστού, αλλά χωρίς αποτέλεσμα «Καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σοῦ ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν».

Και ο Κύριος, αφού προηγουμένως στηλίτευσε την απιστία των μαθητών Του «ὢ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρὸς μέ», λέει στον πατέρα του παιδιού «εἰ δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι». Και εκείνος απαντά «πιστεύω, κύριε βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Τότε ο Ιησούς έδιωξε το ακάθαρτο πνεύμα από το παιδί, και αργότερα, στην ερώτηση των μαθητών Του για τη δική τους αδυναμία, απάντησε ότι «τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστεία» Η δραματική κατάσταση παιδιού και γονέα που παρουσιάζεται στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, αδελφοί μου, οδηγεί την σκέψη μας στο παράλληλο σύγχρονο δράμα πολλών παιδιών και δύστυχων γονέων, της τραγικής στα αλήθεια εποχής μας.

Πιάνεται η ανάσα μας μπροστά σ’ αυτό το δράμα και από την αγωνία και τον πόνο για τους αξιώνοντας μίαν απάντηση και μια σωστή λύση στο δράμα που δημιουργεί τόσο σπαραγμό και κλάμα.

Είχε «πνεῦμα ἄλαλον» ο νέος του ευαγγελικού αναγνώσματος και τάσεις αυτοκαταστροφής υπό την επήρεια του δαίμονος. Ευτύχησε όμως να οδηγηθεί από τον πατέρα του στο Χριστό και θεραπεύτηκε. Ο διάβολος, αγαπητοί, είναι οντότης, πρόσωπο και το έργο του είναι καταστρεπτικό για τον άνθρωπο και την δημιουργία, την φύση.

Κάποιοι σήμερα ισχυρίζονται ότι ο διάβολος είναι απλή προσωποποίηση του κακού, ψευδαίσθηση των χριστιανών, που επιμένουν να βλέπουν παντού δαιμόνια. Η Αγία Γραφή όμως διδάσκει ότι «εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἵνα λύσῃ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου» και ακόμα πως σαρκώθηκε και σταυρώθηκε και αναστήθηκε «ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τουτέστιν τὸν διαβόλον». Το κακό είναι ότι η παιδεία μας και όλος ο πολιτισμός μας, αγνοεί την περί δαιμόνων και διαβόλου πραγματικότητα και όχι μόνο δεν την αντιμετωπίζει, αλλά διστάζει να την ψηλαφίσει και να προβληματισθεί, να μιλήσει για διάβολο και αμαρτία. Έτσι λοιπόν μεγιστοποιείται ο κίνδυνος να μείνει ο σημερινός άνθρωπος ανίσχυρος, αδύνατος, αλύτρωτος.

Σήμερα η δαιμονική επήρεια εκφράζεται στον άνθρωπο με ποικίλους τρόπους.

Η πλέον συνήθης της εκδήλωση είναι η έλλειψη κάθε ενδιαφέροντος για τις καθημερινές δραστηριότητες της ζωής, το αίσθημα ανικανότητας, η έμμονη ιδέα πως «δεν αξίζει κανείς να ζει». Αθυμία και πλήρης αδιαφορία για όλα. Και έτσι με πεσμένο ηθικό, χωρίς κανένα κέφι, με πλήρη διαταραχή του ψυχικού συστήματος και εγκατάλειψη κάθε πνευματικού και θρησκευτικού μέσου επικοινωνίας με τον Θεό, επέρχεται και κατάρρευση του νευρικού συστήματος, που οδηγεί σε πλήρη απογοήτευση, μοναξιά και συχνά σε απόγνωση.

Ποια όμως είναι η βασικότερη αιτία όλης αυτής της δραματικής καταστάσεως;

Χωρίς αμφιβολία η ψυχική ερημία απ’ τη χάρι του Θεού. Ο συγκλονισμός απ’ την απιστία και την αθεΐα που προκαλεί φοβερό κενό στον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου. Η ατομικιστική, εγωιστική, άνετη ζωή. Ο κορεσμός, η απληστία, η τεμπελιά και φυσικά τα ναρκωτικά. Απ’ όπου διώχνεται ο Θεός, το δίχως άλλο, θέτει πόδι την ίδια κιόλας στιγμή ο σατανάς, που εξωθεί τα πράγματα προς την απόγνωση, την ακηδία, την αθυμία, την κατάθλιψη. Είναι όμως καιρός να καταλάβουμε πως μόνο ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο Θεάνθρωπος Ιησούς, μπορεί να βοηθήσει θετικά και αποτελεσματικά.

Τα φάρμακα που προσφέρει είναι «ἡ ἀναθέρμανση τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεόν». Η προσευχή. Η μυστηριακή ζωή. Η εξομολόγηση για ψυχική ειρήνευση.

Προσφέρει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος και μάλιστα της θεϊκής αγάπης, η οποία «ἔξω βάλλει τὸν φόβον».

Δύο μεγάλα όπλα στα χέρια του Χριστιανού είναι η προσευχή και νηστεία.

Μπορεί να είναι μικρή η προσευχή, όπως του Τελώνη, του Ασώτου, του Ληστή και δυναμική. Χρειάζεται «ώρα ψυχής» κατά τον Ιερό Χρυσόστομο. Αυτό μετράει. Η νηστεία τροφών και κακιών είναι μαχαίρι που ξεριζώνει τα πάθη από τις ανθρώπινες καρδιές.

Φυσικά την νηστεία των τροφών εφαρμόζουν οι υγιείς και όχι οι ασθενείς. Η νηστεία γίνεται σύμφωνα με τις δυνατότητες του καθενός, γιατί την απόλυτη νηστεία, δεν την μπορούν οι πολλοί. Στην πραγματικότητα νηστεία σημαίνει ξηροφαγία, μονοφαγία, λιγοφαγία. Αυτά όμως είναι για τους πολλούς δύσκολα αθλήματα. Τουλάχιστον να κρατούνται οι Τετάρτες και Παρασκευές και οι καθιερωμένες Σαρακοστές. Ο κάθε άνθρωπος νηστεύοντας έχει διπλή υγεία, σωματική και ψυχική.

Με τον τρόπο αυτό, τόσο η νηστεία όσο και η προσευχή τροφοδοτούν την πίστη προς τον Θεό και την ενδυναμώνουν. «Πιστεύω, κύριε βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ», παρακαλεί ο πατέρας της σημερινής περικοπής. Έχω την στοιχειώδη πίστη να αναγνωρίσω την θεότητά Σου και την δύναμή Σου να μεταμορφώσεις τα πάντα γύρω σου προς το καλύτερο. Αναγνωρίζω παράλληλα και την δική μου ανεπάρκεια. Ενίσχυσέ με, αύξησε την πίστη μου, δίωξε τον πειρασμό, δώσε μου την ειρήνη Σου, ανάστησέ με από τα πάθη που νεκρώνουν την ψυχή μου. Αυτή ας είναι και η δική μας προσευχή, όχι μόνο τούτη την περίοδο της εντονότερης νηστείας και προσευχής, αλλά και κάθε ημέρα της ζωής μας.

† Αρχιμανδρίτης Λάμπρος Στυλιανού

ΠΗΓΗ