ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε' ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ

21 Ἀπριλίου 2024

«ἐν τῇ ταπεινώσει αὐτοῦ ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη» (Ἠσαΐου 53, 8).

Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, 800 χρόνια πρό Χριστοῦ, ἀναφερόμενος στήν ἐπί γῆς παρουσία τοῦ Θεανθρώπου, ἀναφωνεῖ: Ὅταν πῆρε τήν μορφή τοῦ δούλου καί ὑπέβαλε τόν Ἑαυτό Του ἐθελουσίως σέ ταπείνωση, Τοῦ ἀρνήθηκαν τήν δίκαιη κρίση καί Τοῦ καταπάτησαν τό δίκαιό του.

Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή ὁ Χριστός μιλάει προφητικά γιά τό Πάθος Του. Προετοιμάζει τούς μαθητές Του, γιά τίς σκληρές ὧρες τών δραματικῶν γεγονότων, πού θά ἀκολουθήσουν. Προλέγει τό ποτήριο τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου πού θά πιοῦν καί τό Βάπτισμα τῆς θυσίας πού θά ὑποστοῦν.

Ὅμως, οἱ μαθητές, ἀδιαφορώντας γιά τήν καταλληλότητα τῆς στιγμῆς, ζητοῦν πρωτεῖα καί τιμές. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι σαφής καί κατηγορηματική, «οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε» (δέν ξέρετε τί ζητᾶτε). Πόσες φορές ὁ Χριστός ἐπαναλαμβάνει τά ἴδια λόγια καί σέ μᾶς σήμερα. Ἐπιδιώκουμε τιμές, διακρίσεις, πρωτεῖα, δύναμη, χρῆμα, δόξα καί ἐπιβολή στούς ἄλλους. Καί τό τραγικό εἶναι ὅτι τά ζητᾶμε ἀπό Ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος τά περιφρόνησε κάι μᾶς δίδαξε τή μηδαμηνότητά τους.

Τό φυσικό αἴτημα γιά ἄνοδο καί πρωτιά ἔχει τίς ρίζες του στήν ἀρχή τῆς δημιουργίας, τότε πού ὁ Θεός ἔδωσε τήν ἐντολή στούς ἀνθρώπους «ἄρχετε...πάσης τῆς γῆς» (Γεν. Α΄, 28). Ἡ ἔμφυτη τάση τοῦ ἀνθρώπου νά ἀνεβαίνει ψηλά καί νά προοδεύει στήν ἐπιστήμη, τήν τεχνολογία καί σέ ὅλα τά πεδία τῆς ζωῆς βελτιώνει τήν ποιότητά της καί προάγει τόν πολιτισμό. Ἡ ἔμφυτη αὐτή, ὅμως, τάση διαστρέφεται ἀπό τόν ἐγωϊσμό σέ πάθος καί ἁμαρτία. Εἶναι ἡ συνέπεια τῆς πτώσης τῶν πρωτοπλάστων, τότε πού τά πράγματα ἀντιστράφηκαν. Ὁ ἐγωϊσμός παραβίασε τά ὅρια τῆς φύσης καί τῆς ζωῆς. Ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι προσανατολισμένος στό Θεό γίνεται ἀναπόφευκτα ἐγωκεντρικός καί φιλόδοξος.

Ὁ ἄπειρος Δημιουργός μας, παρ’ὅλο τό ἀσύλληπτο μεγαλεῖο Του, εἶναι ταπεινός. «Ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλ. 2,8). Ἐξ ἄλλου, καί ὅλη Του ἡ ζωή ἦταν ἕνα παράδειγμα συνεχοῦς ταπείνωσης. Αὐτή ζητοῦσε καί ἀπό τούς μαθητές Του, αὐτό τό μήνυμα στέλνει καί σέ μᾶς. Ὁ Θεῖος Λυτρωτής μᾶς προτρέπει νά ἀντιμετωπίζουμε τήν ψυχική ἀρρώστια τῆς φιλοδοξίας μέ τήν θεραπευτική ἀγωγή τῆς ταπεινοφροσύνης. Στή πληγή τῆς φιλαρχίας μᾶς ὑποδεικνύει τό φάρμακο τῆς διακονίας καί τῆς θυσίας. Γιά νά γίνει, ὅμως, αὐτό χρειάζεται νά ὑπάρχει στήν καρδιά μας ἡ ἀγάπη καί ἡ ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ. Ὅποιος ἀγαπᾶ πραγματικά, θυσιάζεται γιά τούς ἄλλους. Καί ὅποιος ταπεινώνεται χάριν τῶν ἄλλων, αὐτός πράγματι καί θά ἀνυψωθεῖ ̇ «ὁ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται» (Λουκ. 18, 14). Ἡ ταπείνωση γίνεται ἡ πηγή τῆς τελειότητας, ὁ μαγνήτης πού ἑλκύει τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ̇ «Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν» (Ἰακ. 4, 6).

Ὁ Μέγας Βασίλειος τονίζει: Νά ἐπιδιώκεις τήν ταπεινοφροσύνη, ὥστε νά τήν ἔχεις ἐρωτευθεῖ. Νά τήν ἀγαπήσεις καί αὐτή θά σέ δοξάσει. Ὁ Θεός θά σέ ὁμολογήσει ὡς πραγματικόν μαθητήν Του ἔμπροσθεν εἰς τούς ἀγγέλους καί θά σέ δοξάσει, ἐάν μιμηθεῖς εἰς τήν ταπεινοφροσύνην αὐτόν πού λέγει: «μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾶος εἶμαι καί ταπεινός κατά τήν καρδίαν καί θά εὕρητε ἀνάπαυσιν εἰς τάς ψυχάς σας».

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος διδάσκει: Ἄν δέν μπεῖ αὐτή πρώτη, σάν θεμέλιο τῆς ἠθικῆς οἰκοδομῆς, μύρια νά οἰκοδομήσεις πάνω στήν ὑψηλοφροσύνη, ἀκόμη καί ἐλεημοσύνη καί προσευχές καί νηστεῖες καί κάθε ἀρετή, τά πάντα ἄσκοπα καί μάταια θά οἰκοδομοῦνται. Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἀνακεφαλαιώνει: «Ἐάν θέλεις νά πιάσεις τό Θεό γιά νά σέ ἀκούσει ὅταν προσευχηθεῖς, γύρισε τό κουμπί στήν ταπείνωση, γιατί σ’ αὐτή τή συχνότητα πάντα ἐργάζεται ὁ Θεός καί ζήτησε ταπεινά τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαχνία Του.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος συμπληρώνει: «Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ ἀσφάλεια ἐκείνων πού ἐλπίζουν εἰς τόν Θεόν».

Χριστιανοί μου,

ὁ Χριστός, γιά χάρη μας, ἔλαβε μορφή δούλου: «ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών», (Φιλ. 2, 7). Ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά μᾶς ὑπηρετήσει. Νά ὑπηρετήσει τήν ἀδυναμία καί τήν πτωχεία μας. «Ἐγώ δέ εἰμι ἐν μέσῳ ὑμῶν ὡς ὁ διακονῶν» (Λουκ. 22, 27). Ἔδωσε τήν ζωή Του, θυσιάστηκε γιά τή δική μας σωτηρία. Ἔχουμε χρέος νά βαδίσουμε στά ἴχνη τοῦ Κυρίου μας. «Ὁ Χριστός ἔπαθε γιά χάρη σας», γράφει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, «καί σᾶς ἄφησε παράδειγμα γιά νά ἀκολουθήσετε τά ἴχνη Του» (Α΄ Πέτρου 2, 21). Ὁ δρόμος τοῦ ἀληθινοῦ μεγαλείου εἶναι ὁ δρομος τῆς θυσίας. Ὑψώνεται κανείς ὅταν ταπεινώνεται. Διακρίνεται ὄχι ὅταν διεκδικεῖ ἐν ὀνόματι τῆς φιλαυτίας καί τῆς φιλοδοξίας του, ἀλλά ὅταν προσφέρει στό ὄνομα τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης. Πρωτεύει ὅταν μάθει νά ὑπηρετεῖ μέ αὐταπάρνηση καί ἀνιδιοτέλεια.

Ἀδελφοί μου,

ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι αὐτή καθ’ ἑαυτή ἡ στολή τῆς Θεότητος κατά τούς Πατέρες. Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι τό κυρίαρχο μήνυμα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Σέ ἕνα τροπάριο τῆς Μεγάλης Τετάρτης διαβάζουμε «Ὅταν μυσταγωγοῦσες, Κύριε, τούς μαθητές, τούς δίδασκες λέγοντας: Φίλοι μου, προσέξτε μήπως κάποιος φόβος σᾶς χωρίσει ἀπό ἐμένα. Ἄν βλέπετε νά πάσχω, αὐτό τό κάνω γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Μή σκανδαλίζεστε λοιπόν, γιά μένα, γιατί δέν ἦλθα στόν κόσμο γιά νά ὑπηρετηθῶ, ἀλλά νά ὑπηρετήσω, καί νά θυσιάσω τή ζωή μου χάριν τοῦ κόσμου. Ἄν, λοιπόν, εἶστε φίλοι μου, νά μέ μιμεῖσθε. Ὅποιος θέλει νά εἶναι πρῶτος νά εἶναι ὁ τελευταῖος ἀπό ὅλους σας. Ὁ ἀνώτερος νά εἶναι ὅπως ὁ ὑπηρέτης. Μείνατε κοντά μου, γιά νά φέρετε καρπό σταφυλιοῦ. Γιατί ἐγώ εἶμαι τῆς ζωῆς ἡ ἄμπελος». Ἀμήν!

ΠΗΓΗ