ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ’ ΛΟΥΚΑ, Λκ.19, 1-10

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ’ ΛΟΥΚΑ, Λκ.19, 1-10

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ : ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΣΎΜΒΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΙΑΤΡΟΣ

            Καθώς πλησιάζουμε προς την κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου, η Αγία μας Εκκλησία αρχίζει να μας προετοιμάζει γι’ αυτή. Ένα τμήμα αυτής της προετοιμασίας αποτελεί η σημερινή ευαγγελική διήγηση με το παράδειγμα της μετάνοιας του γνωστού μας Ζακχαίου. Πρόκειται για  μια συγκλονιστική περίπτωση, μετάνοιας με συνέπειες  όχι μόνο προσωπικές , αλλά και σε όλο το περιβάλλον του.

            Ο Ιησούς έρχεται στην Ιεριχώ και καθώς περιδιαβαίνει την πόλη πλήθη λαού συρρέουν για να τον δουν από κοντά. Ανάμεσα τους είναι κι ένας τελώνης ή μάλλον αρχιτελώνης που ονομάζονταν Ζακχαίος. Ασκούσε ένα επάγγελμα που τον έκανε μισητό, γιατί ήταν φοροεισπράκτορας με αυξημένες όμως επιβαρύνσεις των φόρων. Είχε πλούτο που ήταν καρπός αδικίας, συκοφαντίας και αρπαγής, κάτι που τον έκανε αντιπαθή στα μάτια του λαού.

            Ο άνθρωπος όμως αυτός κατά παράδοξο τρόπο ζητούσε « ιδείν τον Ιησούν τις έστιν». Μπορεί ίσως στο βάθος της καρδιάς του να ένοιωθε κενό, αλλά η δίψα του για τον Θεό δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί με καμία δύναμη ή με τον πλούτο.  

            Δεν μπορούσε όμως να Τον προσεγγίσει « ότι τη ηλικία μικρός ην». Είχε χαμηλό ανάστημα. Ουσιαστικά όμως το πραγματικό εμπόδιο ήταν ο ίδιος ο εαυτός του ή μάλλον η παλιός εαυτός του. Αυτόν έπρεπε πρώτα να νικήσει. Τον κρυμμένο του εγωισμό, τα διάφορα συμπλέγματα και την απληστία του πλούτου να συντρίψει, για να μπορέσει να συναντήσει τον Χριστό.

            Και πράγματι με μία ασυνήθιστη κίνηση  λόγω της θέσης που κατείχε « προδραμών έμπροσθεν ανέβη επί  συκομορέαν, ίνα ίδη αυτόν, ότι δι’ εκείνης ήμελλε διέρχεσθαι». Φαίνεται ότι ήταν έτοιμος για όλα.

            Ονομάζονταν Ζακχαίος και προέρχεται από το Ζαχαρίας που σημαίνει στην Εβραϊκή γλώσσα : Ο Θεός με θυμήθηκε. Σήμερα λοιπόν ήταν η σειρά του να θυμηθεί και κάθε μέρα  ο Θεός με αγάπη όλους τους ανθρώπους. Ήλθε λοιπόν  η σειρά του να θυμηθεί τα λάθη του, τις αδικίες που έκανε στους αδελφούς του. Και επειδή τίποτε δεν είναι ικανό να εμποδίσει την αγάπη του Θεού να φανερωθεί στις κουρασμένες από την αμαρτία ψυχές, έρχεται σήμερα ο ίδιους ο Υιός του Θεού να αποκαλυφθεί στο Ζακχαίο και να του ζητήσει τη φιλοξενία του. « Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι. Σήμερον εν τω οίκω σου δει με μείναι».

            Ο Ζακχαίος βέβαια θα είχε κάνει πολλές δεξιώσεις στο σπίτι του και πολλοί τελώνες και πλούσιοι θα είχαν παρακαθίσει σε τιμητικά γεύματα και δείπνα. Η σημερινή όμως φιλοξενία είναι πρωτότυπη. Διότι ο φιλοξενούμενος είναι άγνωστος  περνώντας από την Ιεριχώ. Ακόμη δεν καλείται σε φιλοξενία ούτε παρακαλεί ζητώντας την, αλλά απαιτεί: σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου.

            Από το άλλο μέρος ο φιλοξενών Ζακχαίος τρέχει να προετοιμάσει την υποδοχή του άγνωστου διαβάτη και προσφέρει εκτός από την υλική ευωχία και καρπούς μετάνοιας και να λάβει ως αντιπαροχή το « σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο».

            Ήταν μεγάλη η ευλογία για το σπιτικό του Ζακχαίου που αξιώθηκε να έχει ένα τέτοιο φιλοξενούμενο να πάρει τέτοια ευλογία και να ν’ αποκτήσει οικογενειακό φίλο τον Ιησού Χριστό.

            Το ζητούμενο όμως είναι: πως αυτό το αγαθό θα γίνει κτήμα και στα σύγχρονα σπιτικά μας;

            Κάθε οικογένεια έχει ένα ορισμένο κύκλο οικογενειακών προσώπων, όπως ο γιατρός, ο συγγενής οι φίλοι, οι γνωστοί και οι άγνωστοι. Πάνω όμως από κάθε άλλο να πρώτο οικογενειακό φίλο την πρώτη θέση έχει ο  Ιησούς Χριστός.  Αυτό είναι απαίτηση του ίδιου του Κυρίου, αλλά και συμφέρον δικό μας. Την φιλοξενία δεν την ζητούσε από τον Ζακχαίο ως χάρη, αλλά την πρόβαλλε ωα απαίτηση. Και δεν πρόκειται για την μοναδική περίπτωση

            Η απαίτηση αυτή κατ’ άνθρωπο θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως αδιάκριτη. Θεοπρεπώς όμως θεωρείται  ευγενής και ωφέλιμη. Γιατί η επίσκεψη του Χριστού μετέβαλλε τον τόπο από έρημο σε κατ’ οίκον Εκκλησία.

            Αυτό δείχνει πως ο Χριστός είναι ανάγκη να μείνει στο σπίτι μας, στο κάθε σπίτι. Αλλά με πια όμως ιδιότητα και μορφή θα γίνει αυτή η είσοδος του Χριστού στο σπιτικό μας; Γιατί δεν πρέπει να επαναπαυθούμε σε μια εικονική ή συμβολική παρουσία, αλλά δυναμική και ζωντανή.

            Η πρώτη μας υποχρέωση είναι να κάνουμε τον Χριστό οικογενειακό Σύμβουλο, Δάσκαλο και Παιδαγωγό προς τον Οποίο θα καταφεύγουμε κάθε φορά για να Τον συμβουλευτούμε, να μαθητεύσουμε παρά τους πόδας Του,         για να γνωρίσουμε την αλήθεια και να φέρουμε στη συνέχεια τα παιδιά μας κα να τα ανατρέψουμε « εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».

            Εκτός όμως από νομικός σύμβουλος ο Χριστός πρέπει να γίνει και οικογενειακός γιατρός. Η οικογένεια οφείλει να επισκέπτεται ή να προσκαλεί  τον γιατρό των ψυχών και των σωμάτων για να επιδεικνύει τα πάσης φύσεως τραύματα με απόλυτη εμπιστοσύνη δια του μυστηρίου της ιεράς Εξομολόγησης. Ο λυτρωτικός διάλογος των μελών της οικογένειας  με τον Ιησού Χριστό όταν γίνεται κατά το πρότυπο του Ζακχαίου, θα επισφραγίζεται με τα λόγια του Χριστού: « σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο».

            Ακόμη ο Χριστός θα εισέλθει στο σπιτικό μας ακόμη και με μια άλλη ιδιότητα: του προμηθευτή μας που θα εξασφαλίζει όχι μόνο την υλική τροφή, αλλά κυρίως με την τροφή του παντός κόσμου « τον Άρτον της Ζωής» και το « καινόν πόμα». Και το θαυμαστό είναι, ότι « αυτός έστιν ο προσφέρων και προσφερόμενος» και ο « εσθιόμενος,  και μηδέποτε δαπανώμενος, τον δε μετέχοντα αγιάζων».

            Τέτοιες πνευματικές χαρές και απολαύσεις πρόσφερε και προσφέρει και διατηρεί η Εκκλησία με την παρουσία του Χριστού και των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων της Ορθοδοξίας.

            Γίνεται λοιπόν φανερό, ότι είναι επιτακτική ανάγκη ο Ιησούς Χριστός να γίνει ο πρώτος οικογενειακός φίλος, ο φιλοξενούμενος που πρέπει να γίνει ο οικοδεσπότης του οίκου μας. Εξ άλλου το ζητεί ο Ίδιος όταν λέγει: « ιδού έστηκα επί την θύρα και κρούω».