ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ'ΛΟΥΚΑ,των 10 λεπρών(Λκ.ιζ΄12-19) Το μέγιστο κακό της αχαριστίας. «Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα που; Αρχιμανδρίτου Χρυσόστομου Τελίδη

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ'ΛΟΥΚΑ,των 10 λεπρών(Λκ.ιζ΄12-19) Το μέγιστο κακό της αχαριστίας. «Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα που; Αρχιμανδρίτου Χρυσόστομου Τελίδη

Το μέγιστο κακό της αχαριστίας.

«Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν;

  Οι δε εννέα που;

      Όλοι γνωρίζουμε αυτήν την ιστορία,που θα ακούσουμε από τον ιερέα  αυτήν την Κυριακή,όμως για όσους δεν την γνωρίζουν,μας λέγει ότι ο Κύριος θαυματουργικά καθάρισε από την απεχθή αρρώστια δέκα λεπρούς άνδρες. Από τους δέκα μόνον ένας γύρισε για να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη του,και αυτός ήταν Σαμαρείτης. Ο δε Κύριος βλέποντας την αχαριστία των άλλων εννέα λέγει με παράπονο: "Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα που;Οι άλλοι εννέα που είναι; Ο Θεός τους ευεργέτησε και αυτοί εξαφανίσθηκαν! Η αχαριστία λοιπόν σε όλο της το μεγαλείο.

       Ο Κύριος όμως αυτό το παράπονο,το απευθύνει και σε όλους εμάς, τους νεοέλληνες Ορθοδόξους χριστιανούς,ή τουλάχιστον στους περισσοτέρους από μας. Διότι και εμείς στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας, όταν μας βασανίζουν οι πειρασμοί, οι μεγάλες ελλείψεις, οι βαριές αρρώστιες και μας καταταλαιπωρούν, δεκάδες προβλήματα, οικογενειακά, και δράματα πολλές φορές, και οικονομικά και ηθικά, και ναυάγια μέσα στο σπίτι και στα ανδρόγυνα και χίλια δυο άλλα βάσανα, αμέσως τρέχουμε στις εκκλησίες και προσευχόμαστε τότε, με όλη μας την καρδιά, και κάνουμε τάματα και ανάβουμε λαμπάδες και καντήλια και θυμιατά, και ζητούμε την βοήθεια των ιερέων, τους παρακαλούμε να διαβάσουν τα ονόματα των οικείων μας που έχουν την ανάγκη, να κάνουμε παρακλήσεις αγιασμούς και ευχέλαια, και όλα αυτά για να ελκύσουν το έλεος του Θεού και για να λυθεί ο πειρασμός.Και μόλις ο Θεός δώσει λύση στο πρόβλημά μας, και κάμει το θαύμα του μέσα στη μεγάλη ανακούφιση που αισθανόμαστε παθαίνουμε αμνησία. Ξεχνάμε τον Θεό και τους Αγίους και τις μεγάλες υποσχέσεις που δώσαμε.

       Κακά τα ψέματα, φαίνεται πως άλλος πολύ και άλλος λιγότερο είμαστε αχάριστοι. Η αχαριστία αδελφοί μου είναι μια από τις πιο φοβερές αρρώστιες στον άνθρωπο, είναι η λέπρα της ψυχής. Σε παγκόσμια κλίμακα ο κόσμος δεν υποφέρει τόσο πολύ από τις διάφορες μορφές ασθενειών, όσο υποφέρει από τη μεγαλύτερη αρρώστια της ψυχής, που λέγεται αχαριστία. 

      Αχαριστία σχεδόν από όλους μας προς τον Θεόν, τον φιλόστοργο Πατέρα, τον Δημιουργόν μας και τον Πλάστη μας. Αχαριστία προς τον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό που πέθανε πάνω στο Σταυρό, για να μας σώσει από τον αιώνιο θάνατο της Κολάσεως, από το διάβολο και την αμαρτία. Αχαριστία ακόμα και προς την Παναγία μας, την οποίαν την ξεχνάμε, όταν εκείνη ικανοποιεί τα αιτήματά μας. Αχαριστία και προς τους Αγίους και προς τους αγγέλους, που μας προστατεύουν από τόσους και τόσους κινδύνους της κάθε ημέρας, και όμως δεν είμαστε ευγνώμονες στην προσευχή μας όταν την κάνουμε κάθε βράδυ...άν την κάνουμε. 

     Είμαστε όμως αχάριστοι και προς τους ανθρώπους, τους συνανθρώπους μας, που μας ευεργετούν με πολλούς τρόπους στις διάφορες ανάγκες μας. Μόλις πετύχουμε αυτό που θέλουμε αμέσως τους ξεχνάμε, τους αποφεύγουμε, άμα τους δούμε αλλάζουμε δρόμο, για να μη βρεθούμε πρόσωπο με

     Χάσαμε την πίστη μας γι’ αυτό και ξεπέσαμε σε μύρια κακά μεταξύ των οποίων την πρώτη θέση κατέχει η αχαριστία. Έτσι είμαστε διαρκώς ανικανοποίητοι και τίποτα δεν μας ευχαριστεί. Είμαστε αχάριστοι και εγωιστές, άδικοι και σκληρόκαρδοι, γι’ αυτό και σε ότι μας συμβεί, φταίνε πάντοτε οι άλλοι. Οι άλλοι πάντοτε κάνουν τα λάθη και όχι εμείς, οι άλλοι μας αδικούν, οι άλλοι μας κατατρέχουν, οι άλλοι μας καταπιέζουν και οι άλλοι μόνον θέλουν το κακό μας. Μόνον οι άλλοι έχουν υποχρεώσεις απέναντί μας και όχι εμείς απέναντι αυτών. Πάντοτε οι άλλοι δε μας καταλαβαίνουν, και πάντοτε οι άλλοι δεν αναγνωρίζουν τις θυσίες μας. Μερικές φορές βέβαια μπορεί να είναι αλήθεια ότι  οι θυσίες μας δεν αναγνωρίζονται, αλλά εκείνο που είναι χειρότερο είναι ότι συνεχώς γκρινιάζουμε, συνεχώς παραπονούμεθα, συνεχώς μεμψιμοιρούμε και συνεχώς κατακρίνουμε. Και το βαρύτερο! Γογγύζουμε κατά του Θεού και κατά των ανθρώπων.

πρόσωπο και κάνουμε πως δεν τους γνωρίζουμε. 

     Παγκόσμιο λοιπόν αυτό το φαινόμενο της ψυχικής λέπρας που λέγεται αχαριστία,ίσως θα έπρεπε να πω  α ν θ ρ ώ π ι ν ο , αφού αδύναμοι στα πάθη μας  μικρύναμε και αδειάσαμε τις καρδιές μας,τις στεγνώσαμε από αγάπη, από ευγνωμοσύνη, από καλοσύνη και έτσι χωρίς συγγνώμη, λέξη άγνωστη πια στο λεξιλόγιο της καρδίας μας, την οποία δεν την αναφέρουμε ποτέ πια, δεν την λέμε στον άνδρα μας, στη γυναίκα μας, στα παιδιά μας, στους γονείς μας, στον συνάνθρωπό μας, στον συνάδελφό μας, στον υπάλληλό μας, χωρίς υπομονή,χωρίς αληθινή μετάνοια, και προπαντός χωρίς φιλότιμο,συνεχίζουμε αυτήν την άσχημη και απαίσια ζωή μας και αναρωτιόμαστε: "γιατί τίποτε δεν μας πηγαίνει καλά;". 

      Η Αγία Γραφή μας λέει στην "Σοφία Σειράχ"το εξής αξιοπρόσεκτο: «Αχαρίστου γαρ ελπίς ως τέχνη χειμέριος». Δηλαδή η ελπίδα του αχαρίστου ανθρώπου, μοιάζει με χειμερινή πάχνη, που λειώνει στις πρώτες αχτίνες του ηλίου. Έτσι και η αχαριστία, ναρκώνει και νεκρώνει την ψυχή, όπως η πάχνη νεκρώνει και την άψυχη κτίση. Και αυτό συμβαίνει από την υπερηφάνειά μας. Και επειδή έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, θεωρούμε, και τον Θεό υποχρεωμένο να μας εξυπηρετεί σε όλες τις ανάγκες μας, και μάλιστα πολλές φορές στις ανάγκες των αδυναμιών μας.

     Σε μια αφήγηση από ένα αγιορείτικο γεροντικό είχα διαβάσει μια ιστορία. Κάποτε ένας παπάς κάποιου χωριού, είδε ένα χωρικό, πού ’χε μπροστά στο σπίτι του, ένα τεράστιο κομμάτι γης, και το σκάλιζε. Τον καλημέρισε και του λέει: «Ωραία μέρα σήμερα για το τσάπισμα που κάνεις» και εκείνος χωρίς καν να ανταποδώσει την καλημέρα του ιερέως,τι νομίζεται ότι του είπε;«ναι, ωραία μέρα αλλά άσχημη για τις πατάτες, διότι η πατάτα θέλει δροσιά». 

Μετά τρείς ημέρες ξαναπερνά ο παππούλης απ’ το ίδιο μέρος, συναντά πάλι τον αγνώμονα γεωργό που πάλι εκεί κάτι έφτιαχνε στη γη του και του λέει:«να που σήμερα ο καιρός είναι δροσερός και κατάλληλος για τις πατάτες»για να πάρει μια εξίσου αρνητική και θυμωμένη απάντηση: «Ναι αλλά είναι άσχημος όμως για το σιτάρι που θέλει βροχή».
Δεν περνάνε λίγες μέρες όπου αλλάζοντας ο καιρός, άρχισε η βροχούλα και περνώντας από εκεί ο άμοιρος ιερέας του λέει πως«να,παιδί μου, έβρεξε τώρα και το σιταράκι σου θα ανθίσει και θα μεγαλώσει».Και τι του λέει ο αχάριστος γεωργός;«Τίποτε δεν πάει καλά παπά, αφού αφήνει ο Θεός και καταστρέφεται το βαμβάκι μου από την βροχή.» 

Κάπως έτσι δεν είμαστε όλοι μας;  

Εγώ όμως εδώ θα σταματήσω και δεν θα σας γράψω τίποτα άλλο, παρά μόνο με μια φράση μου τελευταία θα σας παρακινήσω να αναφωνήσουμε όλοι μαζί...

...«Δόξα σοι ο Θεός»