ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Β΄ Κορ. 4, 6 – 15

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ὁ εἰπὼν ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὃς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ. 7 Ἔχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν, 8 ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ' οὐ στενοχωρούμε-νοι, ἀπορούμενοι ἀλλ' οὐκ ἐξαπο-ρούμενοι, 9 διωκόμενοι ἀλλ' οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ' οὐκ ἀπολλύμενοι, 10 πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ. 11 ἀεὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διὰ Ἰησοῦν, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ φανερωθῇ ἐν τῇ θνητῇ σαρκὶ ἡμῶν. 12 ὥστε ὁ μὲν θάνατος ἐν ἡμῖν ἐνεργεῖται, ἡ δὲ ζωὴ ἐν ὑμῖν. 13 ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως κατὰ τὸ γεγραμμένον, ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα, καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν, 14 εἰδότες ὅτι ὁ ἐγείρας τὸν Κύριον Ἰησοῦν καὶ ἡμᾶς διὰ Ἰησοῦ ἐγερεῖ καὶ παραστήσει σὺν ὑμῖν. 15 τὰ γὰρ πάντα δι' ὑμᾶς, ἵνα ἡ χάρις πλεονάσασα διὰ τῶν πλειόνων τὴν εὐχαριστίαν περισσεύσῃ εἰς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

Μτ. 22, 35 – 46

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, νομικός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ, πειράζων αὐτόν καὶ λέγων· 36 Διδάσκαλε, ποία ἐντολὴ μεγάλη ἐν τῷ νόμῳ; 37 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔφη αὐτῷ· Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου· 38 αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή. 39 δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτῇ· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. 40 ἐν ταύταις ταῖς δυσὶν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται κρέμανται. 41 Συνηγμένων δὲ τῶν Φαρισαίων ἐπηρώτησεν αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς 42 λέγων· Τί ὑμῖν δοκεῖ περὶ τοῦ Χριστοῦ; τίνος υἱός ἐστι; λέγουσιν αὐτῷ· Τοῦ Δαυῒδ. 43 λέγει αὐτοῖς· Πῶς οὖν Δαυῒδ ἐν Πνεύματι Κύριον καλεῖ αὐτὸν λέγων, 44 εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου, κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου; 45 εἰ οὖν Δαυῒδ καλεῖ αὐτὸν Κύριον, πῶς υἱὸς αὐτοῦ ἐστι; 46 καὶ οὐδεὶς ἐδύνατο αὐτῷ ἀποκριθῆναι λόγον, οὐδὲ ἐτόλμησέ τις ἀπ' ἐκείνης τῆς ἡμέρας ἐπερωτῆσαι αὐτὸν οὐκέτι.

Δέκατη πέμπτη Κυριακή του ευαγγελιστή Ματθαίου, σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, και ακούσαμε στην ευαγγελική περικοπή έναν διάλογο του Ιησού με κάποιον νομικό. Προσήλθε αυτός ο νομικός, ένας άνθρωπος με μοναδική ενασχόλησή του την ερμηνεία του νόμου, με διάθεση να πειράξει τον Χριστό και τον ρώτησε˙ ποιά εντολη είναι η μεγαλύτερη ανάμεσα στις εντολές του νόμου; Ο Ιησούς τότε του απάντησε˙ η εντολή της αγάπης. Και στη συνέχεια περιγράφει ο Κύριός μας στο ευαγγέλιο τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτής της αγάπης. Η αγάπη αυτή εκτείνεται προς δύο κατευθύνσεις. Η μία κατεύθυνση είναι αγάπη προς τον Θεό και η άλλη αγάπη προς τον πλησίον. Μια αγάπη, που έχει το σχήμα του σταυρού. Ο κάθετος άξονας συμβολίζει την αγάπη προς τον Θεό, ενώ το άνοιγμα των χεριών του Κυρίου πάνω στο σταυρό στον οριζόντιο άξονα συμβολίζει την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Όσον αφορά την αγάπη προς τον Θεό, η οποία είναι η πρώτη και μεγαλύτερη εντολή, πρέπει να είναι αγάπη με όλη μας την καρδιά, με όλη μας την ψυχή και με όλη μας τη διάνοια. Μια αγάπη που θα εμπνέει τη ζωή και τον αγώνα μας, ώστε να είναι αρεστά στον ουράνιο πατέρα μας. Μια αγάπη που θα καίει την καρδιά μας, ώστε να μην μπορούμε να ζήσουμε μακριά από τον Θεό. Αυτή την αγάπη είχαν οι μάρτυρες της Εκκλησίας, οι οποίοι θυσίαζαν την ίδια τη ζωή τους, προκειμένου να μη χωριστούν από τον Θεό. Και στο σημείο αυτό τίθεται το ερώτημα ποια είναι η δική μας αγάπη προς τον Θεό. Μήπως η αγάπη μας είναι χλιαρή ή ανύπαρκτη; Μήπως είναι ιδιοτελής; Μήπως είμαστε κοντά στον Θεό επειδή φοβόμαστε την κόλαση; Αν ναι τότε η αγάπη μας είναι σε πολύ πρώϊμο στάδιο και χρειάζεται καλλιέργεια, ώστε να φτάσουμε στο σημείο ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ να αγαπήσουμε τον Θεό. Και αν αυτό μας φαίνεται δύσκολο ή ακατόρθωτο ας το εναποθέσουμε προσευχητικά στη δική Του άμετρη αγάπη. Τότε ο πανάγαθος Θεός θα μας χαρίσει ως καρπό του Πνεύματος την αγάπη αυτή. Και με τον τρόπο αυτό περνάμε στη δεύτερη εντολή, ωστόσο το ίδιο σπουδαία με την πρώτη. Να αγαπάμε τον πλησίον ως σεαυτόν. Να αγαπάμε τον πλησίον σαν τον εαυτό μας, ή σύμφωνα με μία άλλη ερμηνεία ως εαυτό μας. Αν σκεφτούμε ότι η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού με κεφαλή τον Ίδιο και μέλη του εμάς τους πιστούς, τότε ο πλησίον είναι μέλος του δικού μας σώματος και οφείλουμε να το φροντίζουμε με την ίδια επιμέλεια, όση δείχνουμε για τα δικά μας μέλη. Και στο σημείο αυτό τίθεται το ίδιο ερώτημα με παραπάνω˙ αγαπάμε τον πλησίον ως σεαυτόν; Είμαστε έτοιμοι να τον περιποιηθούμε, να τον ταΐσουμε, να τον ντύσουμε, να τον γιατρέψουμε, όπως θα κάναμε για τον εαυτό μας; Αν όχι, τότε η αγάπη μας έχει μεγάλα περιθώρια βελτίωσης. Και επειδή δεν είναι εύκολο πράγμα η επίτευξη της αγάπης αυτής η λύση είναι και πάλι να προσφύγουμε στο έλεος και την αγάπη του Θεού. Γιατί θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι χωρίς αγάπη δεν μπορούμε να σωθούμε. Για αυτό ακριβώς λέει ο Ιησούς ότι σε αυτές τις δύο εντολές κρέμεται ολόκληρος ο νόμος και η διδασκαλία των προφητών. Όλες οι αμαρτίες έχουν τη ρίζα τους στη μη τήρηση αυτών των εντολών. Γιατί, για παράδειγμα, δεν είναι δυνατό να αγαπάς τον Θεό και να τον υβρίζεις ή να αγαπάς τον συνάνθρωπο και να τον φονεύεις. Αντίθετα, η απαρχή και η ρίζα όλων των αρετών είναι η αγάπη. Γι’ αυτό έλεγε και ο μακάριος Παύλος ότι η αγάπη είναι ανώτερη από όλες τις αρετές, οι οποίες χωρίς αυτήν δεν έχουν καμιά αξία. Άλλωστε, ο σκοπός του χριστιανού δεν είναι μια ζωή εφαρμογής και τήρησης εντολών, ηθικών διατάξεων και απαγορεύσεων ούτε πάλι η απόκτηση των αρετών ως αυτοσκοπός. Όποιος βαδίζει στη ζωή του με αυτόν τον τρόπο δεν διαφέρει από τον νομικό της ευαγγελικής μας περικοπής. Ζει με το νομικίστικο, με το δικανικό τρόπο της δυτικής χριστιανωσύνης, που θεωρεί ότι ο Θεός με μια ακριβοδίκαιη πλάστιγγα θα ζυγίσει τα πάθη και τις αρετές μας και ανάλογα με το που θα γείρει θα πάει στον παράδεισο ή στην κόλαση. Ευτυχώς αυτό το πράγμα δεν ισχύει. Ο Θεός την ένδοξη και φοβερή εκείνη ημέρα θα μας ζητήσει λόγο μόνο για την αγάπη μας, όπως ακούμε στην παραβολή της τελικής κρίσης. Επομένως, ας ελευθερωθούμε από αυτό το νομικό πνεύμα και τον φόβο της κόλασης, και ας αγωνιστούμε τον αγώνα τον καλό και ευλογημένο ως απόρροια της αγάπης μας προς τον Θεό και τον πλησίον. Τότε θα αποκαλυφθεί μια άλλη ζωή, όπως ακριβώς την περιέγραψε ο απόστολος Παύλος στην Β΄ Προς Κορινθίους, στο αποστολικό ανάγνωσμα που ακούσαμε σήμερα με τα παρακάτω λόγια σε ελεύθερη μετάφραση˙ ο Θεός, που είπε να λάμψει φως μέσα από το σκοτάδι, θα λάμψει μέσα στις καρδιές μας και θα μας φωτίσει να γνωρίσουμε τη δόξα Του στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αν και μας πιέζουν από παντού δεν θα καταβαλλόμαστε. Θα βρισκόμαστε σε αδιέξοδο αλλά δεν θα απελπιζόμαστε. Θα μας καταδιώκουν όμως ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείπει. Θα μας ρίχνουν κάτω αλλά ο αγώνας θα συνεχίζεται. Θα υποφέρουμε σωματικά μετέχοντας στον θάνατο του Ιησού, για να φανερωθεί στο πρόσωπό μας η ζωή του αναστημένου Ιησού. Θα μπορούμε να εκθέτουμε συνεχώς τον εαυτό μας στο θάνατο για χάρη του Ιησού, ώστε να φανερωθεί στο θνητό σώμα μας η ζωή Του. Έτσι, ενώ μας απειλεί συνεχώς ο θάνατος, θα κερδίζουμε τη ζωή. Θα κηρύττουμε, επειδή πιστεύουμε στον Θεό. Γιατί γνωρίζουμε ότι ο Θεός, που ανέστησε τον Κύριο Ιησού, θα αναστήσει και εμάς διά του Ιησού και θα μας παρουσιάσει μπροστά Του. Όλα γίνονται για εμάς. Έτσι, όσο πιο πολλοί δεχτούν τη χάρη τόσο πιο μεγάλη θα είναι η ευχαριστία και η δοξολογία προς τον Θεό.