Κυριακή ΙΕ” Λουκά του Ζακχαίου

Καμιά δικαιολογία δεν έχει το πάθος της πλεονεξίας. Όλα τα πάθη έχουν μία. Κάποια δικαιολογία. Το πάθος της πλεονεξίας καμία δικαιολογία δεν έχει. Τέτοιο πάθος είχε και ο Ζακχαίος της Ευαγγελικής Περικοπής, ΙΕ Κυριακής.  Και όμως το φοβερό πάθος της πλεονεξίας θεραπεύτηκε στο Ζακχαίο. Κάποια στιγμή ο Ζακχαίος αναζήτησε τη ρίζα του, το Θεό, που είναι ο Ιησούς Χριστός. Από περιέργεια; Όχι. Αν ήταν απλή περιέργεια, δεν θα έτρεχε, δεν θα ανέβαινε πάνω στο δένδρο, είχε ενδιαφέρον για το Χριστό. Και η συνάντηση έγινε, η συμφιλίωση,  η κοινωνία με τον Θεό. Αλλά γίνεται κοινωνία με το Θεό, χωρίς να γίνει κοινωνία με τους ανθρώπους; Υπάρχει αγάπη στο Θεό, χωρίς αγάπη στους ανθρώπους; Δεν τον αγαπούσαν οι άνθρωποι τον Ζακχαίο. Απόδειξης; Όταν είδαν το Χριστό να μπαίνει στο σπίτι του Ζακχαίου, που τον γνώριζαν σαν αρχικλέφτη, αγανάκτησαν  και ψιθύριζαν  εναντίον του Χριστού. Εκείνη την ώρα δεν ήξεραν ότι το εισιτήριο, που επέτρεψε στο Χριστό να μπει στο σπίτι του Ζακχαίου, δεν έγραφε πάνω «Πρόσκληση αρχιτελώνου Ζακχαίου», αλλά έγραφε, «Πρόσκληση μετανοούντος Ζακχαίου. Και ο Χριστός ποτέ δεν αποποιείται την πρόσκληση της μετανοίας, από οποιονδήποτε και αν προέρχεται, ακόμη και από κλέφτες και ληστές και πόρνες. Ένας ληστής ήταν ο Ζακχαίος για το κοινωνικό σύνολο. Ληστής, όχι με όπλα και μαχαίρια. Ήταν ληστής με προσωπείο  κρατικού υπαλλήλου. Όπως οι ληστές δεν έχουν κοινωνία με τον κόσμο, έτσι   με τον Ζακχαίο δεν είχαν κοινωνία οι συμπατριώτες του. Το εμπόδιο για φυσική επικοινωνία ήταν η άδικη συμπεριφορά του Ζακχαίου. Αδικία και ληστεία κατ’ επάγγελμα. Αγαπητοί μου κλέπτης και ληστής δεν είναι μόνο ο Ζακχαίος. Είναι και κάθε πλούσιος. Δεν έχει σημασία μόνο ο τρόπος αποκτήσεως των χρημάτων. Σημασία  έχει και ο τρόπος χρησιμοποιήσεως. Και η κτήσης και η χρήσης  μετράει. Αν π.χ. είναι εκατό βαθμών κακό η κτήσης του πλούτου με ληστρικά μέσα, και η χρήσης του κατά τρόπο εγωιστικό και απάνθρωπο, πενήντα βαθμών είναι και μόνο η χρήσης του πλούτου κατά τρόπο φίλαυτο και αντικοινωνικό. Πολλές φορές  ακούμε να λένε: «Μα είναι δικά μου, τα κάνω ότι θέλω». Λάθος! Από πού ως που είναι δικά του;  Που τα βρήκε; Τα απέκτησε με τίμιο ιδρώτα; Που τα βρήκε;  Όταν γεννήθηκε, έφερε μαζί του κανένα τσουβάλι με λίρες; Και όταν  πεθάνει θα πάρει μαζί του τα οικόπεδα, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τις μετοχές, τα κοσμήματα  που μάζεψε;  Δικά του; Λάθος! Δικά μας είναι μόνο τα αναγκαία. Τα άλλα, τα περίσσια  είναι των άλλων, των φτωχών. Ο  ιερός Χρυσόστομος δεν έχει καμία αμφιβολία, ότι ο πλούσιος είναι αντικοινωνικός, άφιλος, σκληρός, απαίσιος ληστής, έστω και αν δίνει λίγα από τα πολλά για ελεημοσύνη ή για κάποιο εκκλησιαστικό έργο. Ήταν ακοινώνητος. Τώρα είναι κοινωνικός ο Ζακχαίος. Τώρα, μετά την γνωριμία με το Χριστό. Ποιος τον έκανε κοινωνικό; Η δικαιοσύνη.   Μέχρι τώρα είχε μάθει μα παίρνει, ποτέ να δίνει. Η κοινωνία μας έγινε άφιλος και απρόσωπος, χωρίς  αγάπη, διότι οι πολλοί έμαθαν να παίρνουν, όχι να δίνουν. Ο Ζακχαίος μέχρι τώρα φορολογούσε τους άλλους. Τώρα φορολογήθηκε ο ίδιος. Τον φορολόγησε η αγάπη. Η αγάπη είναι η πιο δίκαιη, αλλά και πιο πλούσια εφορία. Πόσα έδωσε ο Ζακχαίος, μόλις γνώρισε  τον Ιησού Χριστό, τη σαρκωμένη αγάπη; Στην αρχή το 50% και όχι μόνο. Αυτά έδωσε στους φτωχούς. Έδωσε όμως και στους άλλους, σε εκείνους που είχε αδικήσει. Απεκατέστησε την αδικία στο τετραπλούν! Αγαπητοί μου όταν λυθεί ένα βασικό πρόβλημα, λύνονται όλα τα επί μέρους προβλήματα. Το ένα ήταν το μεταφυσικό. Ο Ζακχαίος έλυσε το μεταφυσικό του πρόβλημα. Γνωρίζοντας το Χριστό, γνώρισε την αλήθεια, είδε το Θεό. Και ύστερα λύθηκαν και τα άλλα, και το κοινωνικό και οικονομικό και το προσωπικό και το οικογενειακό πρόβλημα. Μόνο  όταν γνωρίσουν οι άνθρωποι τον Ιησού Χριστό, μόνο τότε λύνεται το οικονομικό πρόβλημα. Ο Χριστός δεν μας επιτρέπει να κλέβουμε ο ένας τον άλλον, αφού είμαστε αδελφοί. Ο Χριστός κάνει δίκαιη κατανομή των αγαθών, όχι διότι τα παίρνει με τη βία από τους πλουσίους, αλλά διότι οι ευπορούντες εκούσια τα προσφέρουν στο Χριστό. Όταν γνωρίσουμε τον Χριστό, θα πάψουμε όλο να ζητάμε, θα πάψει η αδικία, άλλοι να εργάζονται και άλλοι να απολαμβάνουν χωρίς να εργάζονται. Αμήν.