Ερώτημα αυθόρμητο του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,

Ερώτημα αυθόρμητο του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,

Θαύμα  καταγράφει και πάλι το αυριανό Ευαγγέλιο.  Αν η σχέση μας με την Γραφή δεν ήταν μόνο δι’ ακοής την Κυριακή,  αλλά και ουσιαστική, με την συχνή και καλή ανάγνωση, θα  καταλαβαίναμε ότι ο Χριστός δεν είναι ένας ιδιόμορφος θαυματοποιός ή ένας παράξενος ταχυδακτυλουργός.  Επειδή  είναι Θεός,  οι πράξεις Του  και τα λόγια Του  έχουν σκοπό να θεραπεύσουν πρώτα ψυχικά και ύστερα σωματικά τα παιδιά Του.  Άρα ο στόχος του είναι ο όλος άνθρωπος.

 Των δέκα  λεπτών την θεραπεία θα μάθουμε αύριο. Η κοινή λογική λέει ότι και οι δέκα  θα έπρεπε να επιστρέψουν για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους στον Κύριο. Μάταια περίμενε όλους. Ο ένας ήρθε. Οι εννέα  χάθηκαν μεταξύ της χαράς για την θεραπεία και την ρουτίνα  της καθημερινότητάς  τους.  Θα ήταν κακός ή καθόλου Θεός,  αυτός που θα απαιτούσε  επιτακτικά την ευχαριστήριο επιστροφή, αφού είναι θέμα ενδόμυχης ανάγκης και αγωγής.  Ήταν απόμακροι  των συγχωριανών τους λόγω της νόσου, παραμένουν μακριά του Θεού λόγω της αγνωμοσύνης τους. Καθαρίσθηκαν από την λέπρα του σώματος, παραμένουν ακάθαρτοι  από την αχαριστία,  που είναι ασθένεια βαριά και αθεράπευτη.

  Η χαρά για το θαύμα  προσέκρουσε στην αγνωμοσύνη.  Δέκα λεπροί θεραπεύτηκαν, ο ένας ήξερε τι να κάνει, επέστρεψε, δοξολόγησε και ευχαρίστησε τον Θεό. Δεν έμεινε μόνο σε λόγια – που είναι εύκολα άλλωστε -,  αλλά  προχώρησε και σε έργα, Τον προσκύνησε. Δεν ήταν η μόνη διαφορά από τους άλλους συνθεραπευμένους.   Ήταν Σαμαρείτης,  ξένος σ’ όλα του, οικείος όμως στον Χριστό που δεν κοιτά την καταγωγή  ή την θέση του άλλου, αλλά την ανάγκη του και το πρόβλημά του. Το υπογραμμίζει και ο Κύριος σ’ όσους Τον άκουσαν τότε,  ή Τον διαβάζουν τώρα. Παντού και πάντα η μειοψηφία θα περισώζει το κύρος της πλειοψηφίας και θα διδάσκει τα αυτονόητα.

  Το να πούμε ότι η ζωή επαναλαμβάνεται με τις ίδιες σκηνές  και τους αυτούς  πρωταγωνιστές, δεν θα είναι καινότυπο. Αμέτρητες φορές γύρω μας  υπήρξαν πρόσωπα που βοηθήσαμε και μας ξέχασαν,  που στηρίξαμε  και μας αγνόησαν.  Ο Ιησούς  πήγε  στο χωριό,  είδε δέκα ανθρώπους  να είναι λεπροί,  τους θεράπευσε.  Τους είδε να είναι απομονωμένοι  μακριά από τους άλλους, τους έκανε κοινωνικούς.  Ο ένας όμως όχι μόνον εντάχθηκε στην κοινωνία, αλλά  απέκτησε  ζώσα και έμπρακτη  επι-κοινωνία  με τον Θεό, τον πλάστη Του και θεραπευτή Του.

  Υπάρχουν στην ζωή μας γεγονότα που δεν μπορούν να περιγραφούν, όπως και αισθήματα να απαιτηθούν. Οι κινήσεις του Κυρίου δεν είναι αόριστες, είναι συγκεκριμένες με πρόγραμμα και με σκοπό : την ίαση ψυχών και σωμάτων όλων ανεξαιρέτως. Όχι μόνο με διδασκαλία, αλλά και με θαύματα,  σαν αυτό  που θα (ξανα)ακούσουμε αύριο. Με τα λόγια Του  αφυπνίζει, με τα θαύματά Του  θεραπεύει.  Μάρτυρες  αψευδείς  οι χωρικοί  που αντάμωσε στον τόπο της βιωτής τους  και του βάσανου της  ασθένειάς τους.  Ήταν  ακάθαρτοι,  τους καθαρίζει.  Του το ζήτησαν  παρακλητικά, τους το  χάρισε πατρικά.

  Το ερώτημα του Κυρίου είναι αυθόρμητο, για εμάς  θα ήταν σ’ αντίστοιχη περίπτωση  παραπονετικό. Οι εννέα εξαφανίστηκαν, ο ένας μόνο εμφανίστηκε  για να  κάνει την ικεσία ευχαριστία.  Λογική η στάση του Χριστού  απέναντι σε ασθενείς,  παράλογη η συμπεριφορά των περισσότερων απέναντί Του.  Έγινε το θέλω τους, ξέχασαν  το πρέπει τους. Το παράδειγμα  της πλειοψηφίας  είναι για αποφυγή,  της μονάδας για μίμηση.  Ας επιλέξουμε  με  ειλικρίνεια  πού θα σταθούμε, αν σε ανάλογη περίπτωση  βρεθούμε.