Κυριακή ΙΒ Λουκά «Οἱ δέ ἐννέα ποῦ;»

Κυριακή ΙΒ Λουκά «Οἱ δέ ἐννέα ποῦ;»

«Οἱ δέ ἐννέα ποῦ;» το ερώτημα αυτό θέτει ο Χριστός, όταν ο Σαμαρείτης στην καταγωγή πρώην λεπρός τον επισκέπτεται μετά τη θεραπεία του για τον εκφράσει τις ευχαριστίες του.

Μήπως οι υπόλοιποι εννέα δεν είχαν καθαρισθεί από την ασθένειά τους;

Η λέπρα, όπως είχαμε ξαναπεί, ήταν για τους Ιουδαίους, σημάδι θεϊκής επεμβάσεως σε καταστάσεις πνευματικής ασθένειας του ανθρώπου. Θεωρούσαν τους λεπρούς μολυσμένους και ακάθαρτους και γι ΄ αυτό τους απαγόρευαν από τη λατρεία, τους έδιωχναν από τις κοινότητες, ήταν έξω από τις κοινωνίες. Όταν ο Χριστός θεραπεύει τους λεπρούς, τους στέλνει στους ιερείς για να πιστοποιήσουν την θεραπεία τους, θέλοντας να δείξει ότι η αποκατάσταση της υγείας τους σχετίζεται με την αποκατάσταση της σχέσεώς τους με το Θεό. Ότι δηλαδή μετανόησαν και θεραπεύτηκαν ή ότι η θεραπεία τους τώρα θα γίνει αφορμή για να μετανοήσουν, να αλλάξουν τρόπο ζωής, να συμφιλιωθούν με το Θεό, να εξαρτήσουν τη ζωή τους από Αυτόν.

Έτσι, ο ένας, ο Σαμαρείτης, κατανοεί το βαθύτερο νόημα της ασθένειάς του και της θεραπείας του και επιστρέφει για να ευχαριστήσει το Θεό και να αποκαταστήσει τη σχέση μαζί Του, ενώ οι άλλοι εννέα δεν συνειδητοποίησαν ποιο ήταν το βαθύτερο αίτιο που προκάλεσε την ασθένεια. Έτσι, μόλις είδαν ότι εξαφανίστηκαν τα σημάδια της ασθένειας, συνέχισαν τη ζωή του ο καθένας, αδιαφορώντας ουσιαστικά για το Θεό.

Αυτή την αδιαφορία δείχνουμε δυστυχώς, και μεις πολλές φορές για το Θεό. Μπορεί να εκκλησιαζόμαστε, μπορεί να συμμετέχουμε σε μυστήρια και ακολουθίες της Εκκλησίας, αλλά φεύγοντας από αυτά, αφήνουμε και τον Χριστό εκεί. Γυρίζουμε στα δικά μας, στη ζωή μας, στις δουλειές μας, στα σπίτια μας, χωρίς να παίρνουμε κάτι μαζί μας, χωρίς να προσαρμόζουμε τη ζωή μας σύμφωνα με τις εντολές του Θεού και τους συνανθρώπους μας. Χωρίς, ουσιαστικά,  να Τον δοξάζουμε!