ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΣ ΘΕΟΥ

Μιά συγκλονιστική ἀλήθεια ἀποκαλύπτει ὁ ἅγιος Παῦλος στό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα: Ὁ ἄνθρωπος, ὡς ψυχοσωματική ὀντότητα, εἶναι ναός τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Ὁ Θεός τόν προίκισε μέ τά σπουδαιότερα προνόμια· ὅπως ἔχει λεχθεῖ, «ἐναπέθεσε τή σφραγίδα Του, ἀφοῦ τόν δημιούργησε κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσίν Του. Τοῦ χάρισε τόν θαυμαστό καί μυστηριώδη σωματικό του ὀργανισμό. Τοῦ προσέφερε τό δῶρο τῆς λογικῆς καί τοῦ ἔναρθρου λόγου. Σκόρπισε πάνω του γενναιόδωρα τόν πλοῦτο τῆς θείας ἀγάπης Του. Καί ὡς ἐπιστέγασμα ὅλων αὐτῶν, τοῦ προσφέρει τό ὕψιστο δώρημα. Τόν καθιστᾶ ναό Θεοῦ ζῶντος καί ὑπόσχεται ὅτι θά κατοικήσει μέσα του». Γι’ αὐτό, ὁ Ἀπόστολος ἐπισημαίνει στούς χριστιανούς ὅτι, ὡς ναοί τοῦ ζῶντος Θεοῦ, δέν μποροῦν νά ἐπικοινωνοῦν μέ τό σκοτάδι, νά συναναστρέφονται τούς ἀπίστους, νά συμφωνοῦν μέ τό πνεῦμα τῶν εἰδώλων.

Ἡ βεβήλωση τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης

Εἶναι γνωστό ὅτι κάθε ἀφιερωμένος στόν Θεό ναός μπορεῖ νά βεβηλωθεῖ. Αὐτό συνέβη πολλάκις στήν Ἱστορία, ὅταν ναοί τῆς χριστιανικῆς πίστεως ἔπεφταν στά χέρια τῶν ἀπίστων καί ὑφίσταντο βεβηλώσεις καί κοσμικές μετατροπές, μέ σκοπό νά ἀλλοιωθεῖ ὁ χαρακτήρας τους καί νά διαγραφεῖ ἡ ἱστορία τους. Ἀντίστοιχη βεβήλωση καί ἀλλοίωση μπορεῖ νά ὑποστεῖ καί ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ὡς ναός τοῦ ζῶντος Θεοῦ, μέ πολλούς τρόπους, ἀπό τούς ὁποίους θά ἐπικεντρώσουμε τή σκέψη μας σέ δύο.

Ὁ πρῶτος, εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ὁ ἅγιος Φιλόθεος Κόκκινος ἐπισημαίνει ὅτι «ἡ ἁμαρτία εἶναι γεγονός πού ἀναστατώνει ἐσωτερικά τόν ἄνθρωπο.

Τόν διχάζει, διασαλεύει τά θεμέλια τῆς ὑπάρξεώς του, τόν συγκλονίζει.

Ἐρημώνει τήν ψυχή, χωρίζει ἀπό τόν Θεό, φυγαδεύει τούς ἀγαθούς λογισμούς, παραδίδει τόν ἄνθρωπο στήν ἀγριότητα τῶν δαιμόνων». Εἶναι τέτοια, τελικά, ἡ ἐπίδραση τῆς ἁμαρτίας στήν ἐπί τά χείρω ἀλλοίωση τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε «καταντᾶ αὐτοτιμωρία, αὐτοκαταδίκη καί αὐτοκαταστροφή, αὐτοεγκλεισμός τοῦ ἀνθρώπου στή μοναξιά καί στό ἀδιέξοδό του, στήν ἀσθένεια καί στήν ἀδυναμία του, αὐτοπαράδοσή του στόν θάνατο, πού διάλεξε ἀντί γιά τή ζωή».

Ὁ ὄλεθρος διά τῆς ἀπιστίας

Ὁ ἑπόμενος, εἶναι ἡ ἀπιστία. Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε γιά νά συνυπάρχει μέ τόν Θεό. Ἡ ἀπιστία εἶναι παρά φύσιν κατάσταση στή σχέση Θεοῦ καί ἀνθρώπου, ἐπιλογή, ἀσφαλῶς, τῆς ἐλεύθερης βούλησης τοῦ ἀνθρώπου, πού τόν περιορίζει ὅμως στά ἀσφυκτικά καί οὐτοπικά πλαίσια τῆς γήινης πραγματικότητας, ἡ ὁποία τελικά λειτουργεῖ ὡς φυλακή, ὡς συνεχές μαρτύριο. Ἡ ἀπιστία, ὅμως, δέν ἀφορᾶ μόνον ἐκείνους πού ἐπέλεξαν νά ζοῦν μακράν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τούς χριστιανούς πού ἐκλαμβάνουν τήν πίστη μέ ἐγωιστικό καί ὑποκριτικό τρόπο. Ὅπως ἐπισημαίνει σύγχρονος ἱεράρχης, «τό αἴτημα “πρόσθες ἡμῖν πίστιν” καί ἡ ἀποστολική προτροπή “ὅποιος νομίζει ὅτι εἶναι ὄρθιος, ἄς προσέχει μήν πέσει”, δηλώνουν ἀκριβῶς αὐτό, τή μεγάλη πιθανότητα ὁ πιστός νά γίνει ἄπιστος! Καί τοῦτο, γιατί σέ κάθε πιστό ἐλλοχεύει μεγάλος ὁ κίνδυνος τῆς ὑπεροψίας καί τῆς προσωπικῆς αὐτάρκειας. Κάθε πιστός πού θεωρεῖ τήν πίστη ὡς ἀτομικό του προνόμιο καί ὄχι ὡς θεία ἀποκάλυψη, ἀνά πᾶσα στιγμή κινδυνεύει νά γίνει φαρισαῖος, νά μεταβληθεῖ σέ ἕνα φανατισμένο ἄτομο, πού θά περιφρονεῖ ὅποιον δέν ἔχει τίς ἴδιες μέ αὐτόν ἀπόψεις, θά τόν ἀποστρέφεται ἤ καί θά μισεῖ ὅποιον δέν πιστεύει».

Ἡ προοπτική τῆς ἀφθαρσίας

Τόσο ἡ ἁμαρτία, ὅσο καί ἡ ἀπιστία εἶναι ἔργα τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος κάνει τό πᾶν γιά νά καταλύσει μέσα μας τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ἔλεγε ὁ Ντοστογιέφσκι, «ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα πεδίο συγκλονιστικῆς μάχης. Πάνω του συγκρούεται ὁ Θεός μέ τόν διάβολο. Τόν διεκδικοῦν καί οἱ δύο. Ὁ Θεός, γιά νά τόν μεταβάλει σέ ναό Του – καί ὁ σατανᾶς, γιά νά τόν καταστήσει ναό τῶν εἰδώλων· ὁ Θεός, γιά νά τόν ἀνυψώσει σέ κατοικητήριο τῆς Ὑπερουσίου Τριάδος, ὁ σατανᾶς, γιά νά τόν μετατρέψει σέ ἐνδιαίτημα τοῦ Βάκχου καί τῆς Ἀφροδίτης· ὁ Θεός, γιά νά τόν ἐνδύσει στολή ἀφθαρσίας, ὁ σατανᾶς, γιά νά τοῦ ἀμαυρώσει τῆς ψυχῆς τό ὡραῖον».

Ἐναπόκειται σέ ἐμᾶς νά ἀγωνιστοῦμε ἐνάντια στά ἔργα τοῦ διαβόλου, ἀκολουθώντας τήν προτροπή τοῦ ἀποστόλου Παύλου, «καθαρίσωμεν ἑαυτούς ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄ Κορ. 7,1). Ἀμήν!

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

ΠΗΓΗ