ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκά 16, 19-31)

02/11/2025

«Ει Μωυσέως και των Προφητώνουκ ακούουσιν, ουδέ εάν τις εκ νεκρών αναστή, πεισθήσονται».

«Είπε ο Αβραάμ, στον πλούσιο, εάν δεν ακούσουν τις διδασκαλίες του Μωυσέως και των Προφητών, δεν θα πεισθούν και αν ακόμη αναστηθεί κάποιος από τους νεκρούς, γιατί, όταν λείπει η καλή διάθεση, ούτε και το μεγαλύτερο θαύμα, μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην πίστη και τη μετάνοια».

Κάθε χρόνο, αναγιγνώσκεται στους ιερούς ναούς μας η παραβολή του «Πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου», την οποία είπε ο Κύριος μας, με σκοπό να διδάξει την πραγματικότητα της ζωής, όπως και τη μεγάλη αλήθεια για την πέραν του τάφου ζωή, στην οποία αρκετοί από εμάς δεν πιστεύουμε, λέγοντας: «Δε βαριέσαι αδελφέ μου, εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση, μετά το θάνατο ποιος ξέρει τι γίνεται!». Δυστυχώς, αρκετοί χριστιανοί μας ζουν με τη σκέψη αυτή και σπαταλούν τα χρόνια της ζωής τους ζώντας ασώτως, σαν τον πλούσιο της παραβολής.

Δύο άνθρωποι, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν δύο αντίθετους κόσμους και χαρακτήρες, πρωταγωνιστούν στο δράμα της παραβολής, η οποία παίζεται σε τρεις σκηνές. Η πρώτη σκηνή, μας παρουσιάζει τα γεγονότα της επί γης ζωής. Η δεύτερη, το θάνατο και την κηδεία του πλουσίου και του Λαζάρου. Η τρίτη σκηνή, είναι πιο διδακτική. Μας παρουσιάζει με σαφήνεια, την ύπαρξη ζωής μετά το θάνατο, σε δύο διαφορετικούς τόπους, απομακρυσμένων αποστάσεων, με διαφορετικές ηθικές καταστάσεις.

Η παραβολή μας δίνει τη δυνατότητα για να δούμε καθαρά, τους δύο ξεχωριστούς τόπους, που βρίσκονται οι ψυχές των ανθρώπων μετά το θάνατο. Πληροφορούμαστε επίσης για τις σχέσεις των ψυχών, αφού δεν επικοινωνούν, ανταλλάσοντας επισκέψεις. Ο ζωντανός διάλογος μεταξύ του Πλουσίου, από τον τόπο της κολάσεως και του Λαζάρου από τους κόλπους του Αβραάμ, δηλαδή, τον Παράδεισο, μόνο ζωντανές ψυχές μπορούν να διαδραματίσουν. Το μεγάλο χάσμα που χώριζε την επίγεια ζωή του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου, το κληρονόμησαν και στη μετά θάνατο ζωή τους. Ο πλούσιος, μετά το θάνατό του, δεν πήγε στον τόπο της “βασάνου”, επειδή ήταν πλούσιος, αλλά, γιατί ήταν άσπλαχνος. Ο Λάζαρος, κληρονόμησε τον Παράδεισο, όχι επειδή ήταν πτωχός, αλλά, γιατί με υπομονή και καρτερικότητα υπέφερε, τη φτώχεια του, την πείνα του, τις πληγές του, όπως και την περιφρόνηση των συνανθρώπων του.

Υπέμενε τα βάσανά του σαν τον Ιώβ, της Π. Διαθήκης, χωρίς να αγανακτεί κατά του Θεού.

Από την παραβολή διδασκόμαστε τις εξής αλήθειες της Ορθοδόξου πίστεώς μας:

α) Με το θάνατο επέρχεται ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα. Η ψυχή ως αθάνατη, αποκαθίσταται στην αιωνιότητα και το σώμα επιστρέφει στη γη, «εξ ης ελήφθη», και διαλύεται.

β) Η ψυχή, μετά το θάνατο, διατηρεί πλήρως τις νοητικές συναισθηματικές της ιδιότητες. Βλέπει, μιλά, έχει συνείδηση.

γ) Μετά το θάνατο, δεν υπάρχει ηθική πρόοδος. Δηλαδή, μετά το θάνατο δεν υπάρχει καιρός για μετάνοια και επανόρθωση των έργων μας.

Θα κριθούμε με βάση των επί της γης έργων μας.

δ) Μετά το θάνατο, οι ψυχές πηγαίνουν στον Άδη, μέχρι την τελική κρίση. Εκεί προαπολαμβάνουν εν μέρει ευφροσύνη ή οδύνη. Η Αγία Γραφή δεν εκφράζεται με σαφήνεια, πως είναι ο τόπος του Άδη.

ε) Στον Άδη, επειδή οι ψυχές προαπολαμβάνουν εν μέρει, ευφροσύνη ή οδύνη, η κατάσταση αυτή καλείται “μερική κρίση”. Εδώ, ούτε οι Άγιοι, απολαμβάνουν “τέλεια μακαριότητα”.

Ο Ι. Χρυσόστομος, συνιστά: «Να έχουμε αυτή την παραβολή, πάντοτε στο νου μας και την καρδιά μας, ώστε τα πλούτη να μη μας φέρνουν υπερηφάνεια και ασπλαχνία και ούτε τα βάσανα και οι θλίψεις της ζωής, να μας καταβάλλουν, ώστε να αγανακτούμε κατά του Θεού, γιατί “εικόνος και σκιάς απατηλότερα”, είναι όλα τα γεγονότα της ζωής αυτής, εν συγκρίσει με τα γεγονότα της μέλλουσας ζωής». 

Σπουδαία σημασία έχει το γεγονός, ότι όσο ζούμε, θα πρέπει να είμαστε πάντοτε έτοιμοι και προετοιμασμένοι με καλά έργα, ώστε μετά το θάνατο μας να μεταβούμε σε τόπο άδου ευφροσύνης.

Για εκείνους, οι οποίοι σαν τον πλούσιο της παραβολής ζητούν νεκραναστάσεις, για να πιστέψουν και συμμορφωθούν, ο Ι. Χρυσόστομος απαντά με τον εξής συλλογισμό και λέει: «Αν μπορούσαν να ωφεληθούν οι ζωντανοί από εκείνους οι οποίοι θα ανασταίνονταν, ο Χριστός θα το έκανε. 

Δεν το κάνει όμως, γιατί το Ευαγγέλιό Του, μας διδάσκει κάθε αλήθεια. Και ας μη ξεχνάμε, ότι ο Σατανάς, θα τους εκμεταλλεύονταν, για να διδάξουν ψευδείς ιδέες και πλάνες, οι οποίες θα έφερναν αντί καλού στον κόσμο, πολλή και μεγάλη βλάβη».

Οι σκέψεις, για νεκραναστάσεις, είναι μεθοδίες του Σατανά, για να μη μπορούμε να βρούμε τη σωτηρία μας. Όσοι δεν πιστεύουν, δεν συγκινούνται από τα θαύματα. Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, είδαν πολλά θαύματα που έκανε ο Κύριος, ακόμη και αναστάσεις νεκρών, αλλά δεν πίστεψαν. Το αντίθετο, «συνεβουλεύσαντο ίνα αποκτείνωσιν αυτόν» (Ιωαν. 11, 46). Και για το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού: «πλήρωσαν τους στρατιώτες , οι οποίοι φύλαγαν τον Τάφο, για να διαδώσουν ψευδώς, ότι οι μαθητές του Κυρίου, ενώ αυτοί κοιμόταν , ήλθαν τη νύκτα και έκλεψαν το σώμα Του» (Ματθ. 28, 12).

Ο πτωχός και πληγιασμένος Λάζαρος υπέμεινε με μεγάλη υπομονή και καρτερία, τα βάσανά του, τις θλίψεις του, τους πόνους του και ακόμη την περιφρόνηση των ανθρώπων και έτσι κέρδισε τον παράδεισο. 

Αντιθέτως, ο πλούσιος, ο οποίος φρόντιζε μόνο για τον εαυτό του και αδιαφορούσε με ασπλαχνία, προσβλέποντας προς τον συνάνθρωπό του και πτωχό Λάζαρο, όταν βρέθηκε στον Άδη, αντίκρισε μία κατάσταση αθλιότητας και δυστυχίας.

Η επιλογή, είναι δική μας, σε ποιο τόπο και κατάσταση ψυχική θέλουμε να βρεθούμε, μετά το θάνατό μας, ασχέτως αν είμαστε πλούσιοι ή πτωχοί. Η επιλογή, για να κληρονομήσουμε τον παράδεισο ή την κόλαση, θα εξαρτηθεί από τη διαγωγή της επί της γης ζωής μας.

Μακάρι, από ευσπλαχνία να δροσίζουμε κάθε πονεμένη ψυχή.

Αμήν!

Πρωτοπρεσβύτερος

π. Βύρων Λάππας

Εφημέριος Βουνοπλαγιάς

ΠΗΓΗ