Κυριακή 2α Νοεμβρίου 2025  

Κυριακή Ε΄ Λουκᾶ. (Λκ. 16, 19–31).  

«Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος» – «Πτωχός δέ τις ἦν Λάζαρος» (Λκ. 16, 19 καί 20).

Μᾶς ἐξιστορεῖ σήμερα ὁ Ἰησοῦς τήν παραβολή μέ τήν ὁποία λύνονται πολλές ἀπορίες μας γιά τή μετά τόν θάνατο πραγματικότητα. Ὑφαίνει μία ὡραία ἱστορία, στήν ὁποία πρωταγωνιστοῦν δύο πρόσωπα, ἕνας ἀνώνυμος πλούσιος καί ἕνας ἐπώνυμος φτωχός. Ὁ ἀνώνυμος πλούσιος παραμένει ἀνώνυμος μέχρι τό τέλος τῆς ἀφήγησης. Ὁ φτωχός ἔχει ὄνομα ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἱστορίας. Τό ὄνομά του εἶναι Λάζαρος.

Ὁ πλούσιος ζεῖ μία ζωή τρυφῆς καί πολυτέλειας, χωρίς τό πρόσωπό του νά κοινωνεῖ μέ ἄλλα πρόσωπα. Ἀπολαμβάνει τίς παροχές τοῦ πλούτου μέ τά ὡραῖα πολυτελῆ ροῦχα καί τήν καθημερινή λαμπερή ζωή. Εὐφραίνεται μέσα στά ἀγαθά του, ἀλλά δέν μοιράζεται τή χαρά του, διότι δέν μοιράζεται τά ἀγαθά του. Ἀκόμη καί τά πέντε ἀδέλφια πού ἔχει, τά θυμᾶται μετά τόν θάνατό του. Ὁ φτωχός Λάζαρος ζεῖ πεινασμένος στήν ἐξώπορτα τοῦ πλούσιου μέ ὑπομονή καί ταπείνωση. Ὑπομένει τήν πείνα καί τίς σωματικές πληγές του. Περιμένει νά παρηγορηθεῖ ἀπό τά ἀποφάγια τοῦ πλούσιου. Δέ βαρυγκομάει μέ τήν κατάστασή του. Εἶναι ἀνοικτός σέ κάθε ἐπικοινωνία, γι’ αὐτό καί ἀποδέχεται τή συντροφιά τῶν σκύλων, πού ἔρχονται νά τοῦ γλείψουν τό πληγωμένο σῶμα. Ὁ ἀκοινώνητος πλούσιος παραμένει ἀνώνυμος. Ὁ ἐνάρετος Λάζαρος γίνεται ἐπώνυμος.

Δύο ἄνθρωποι τόσο διαφορετικοί καί τόσο ἴδιοι! Διαφορετικοί στήν κοσμική νοοτροπία, ἴδιοι στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Διαφορετικοί στήν κοινωνική κλίμακα, ἴδιοι στή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Διαφορετικοί στή διαδρομή τῆς ζωῆς, ἴδιοι στό κατώφλι τοῦ θανάτου. Αὐτό εἶναι τό πρῶτο μήνυμα πού δίνει ὁ Χριστός μέ τήν ὡραία αὐτή ἱστορία. Δέν ἔχει σημασία ἡ διαφορετικότητά μας. Δέν ἔχει σημασία τό πῶς ζοῦμε πάνω στή γῆ. Δέν μετροῦν τήν ἀξία μας ὁ πλοῦτος, τά ἀγαθά, ἡ εὐμάρεια, τά προσόντα, τά χαρίσματα καί οἱ δεξιότητες. Δέν μᾶς ὑποτιμοῦν ἡ φτώχεια, ἡ ἀνέχεια, ἡ κοινωνική περιφρόνηση, ἡ ἀρρώστια καί ἡ ἐξωτερική μας εἰκόνα. Ὅλες οἱ διαφορετικότητες αὐτῆς τῆς ζωῆς εἶναι ψεύτικες καί πρόσκαιρες. Ὅλες οἱ βεβαιότητες αὐτοῦ τοῦ κόσμου ἐξατμίζονται σέ μία στιγμή. Σάν τό λουλούδι μαραίνεται ὁ ἄνθρωπος καί σάν τό φευγαλέο ὄνειρο ξεχνιέται. Μέ τήν τελευταία μας πνοή γινόμαστε ἕνα τίποτα, μία παύλα ἀνάμεσα σέ δύο ἡμερομηνίες, στήν καλύτερη περίπτωση μία ἀμυδρή ἀνάμνηση γιά κάποιους, μέχρι κι ἐκεῖνοι νά φύγουν...

Μπροστά στό κατώφλι τοῦ θανάτου οἱ κοινωνικές διαφορές ἐξισορροποῦνται, οἱ συγκρούσεις ξεχνιοῦνται, οἱ κοινωνικές ἀντιπαλότητες χάνουν τή σημασία καί τό νόημά τους. Μπροστά στό κατώφλι τοῦ θανάτου στεκόμαστε ὅλοι ἐπί ἴσοις ὅροις. Μπροστά στό διάβα μας πρός τήν ἑπόμενη πραγματικότητα εἴμαστε οἱ πάντες ἰσότιμοι. Ὁ θάνατος μᾶς κοιτάζει στά μάτια ὅλους μέ τόν ἴδιο τρόπο καί μᾶς καλεῖ κοντά του χωρίς διακρίσεις. Ὁ πλούσιος, ὁ φτωχός, ὁ μορφωμένος, ὁ ἀγράμματος, ὁ νέος, ὁ γέρος, ὁ διάσημος, ὁ ἄσημος, ὁ πανέμορφος, ὁ πανάσχημος, ὅλοι μπροστά στό κατώφλι τοῦ θανάτου εἴμαστε ἁπλῶς ἄνθρωποι. Εἴμαστε ἄνθρωποι ἀθάνατοι. Εἴμαστε ἄνθρωποι ἀθάνατοι, πού μετά τόν θάνατό μας ἀπό τή μιά μορφή ζωῆς περνᾶμε σέ μιά ἄλλη μορφή ζωῆς. Εἴμαστε ἀθάνατοι, ἀφοῦ μέσα στόν τάφο βάζουμε μόνο τό σῶμα μας. Ἡ ψυχή μας ζεῖ γιά πάντα. Βιώνει τήν αἰωνιότητα. Μέχρι τήν ἡμέρα τῆς κοινῆς ἀνάστασης τῶν πάντων προγεύεται τή φλόγα τῆς μοναξιᾶς ἤ τή δροσιά τῆς κοινωνίας, ἀνάλογα μέ τίς ἐπιλογές πού κάναμε.

Μπροστά στόν θάνατο καί στήν ἀθανασία εἴμαστε ὅλοι ἁπλῶς ἄνθρωποι, μέ κοινή καταγωγή ἀπό τόν Οὐράνιο Πατέρα μας καί κοινή κατάληξη στόν Οὐράνιο Πατέρα μας. Μπορεῖ ὁ κόσμος νά χωρίζει καί νά τοποθετεῖ τόv καθένα σέ κουτάκια καί κατηγορίες. Μπορεῖ νά ὑπάρχει ἡ ἀντίληψη πώς ἄλλος εἶναι ἀξιόλογος καί ἄλλος εἶναι ἀνυπόληπτος. Μπορεῖ ἄλλοι νά ζοῦν στό ἐπίκεντρο τῆς ἐπικαιρότητας καί ἄλλοι στό περιθώριο τῆς ἱστορίας. Μπορεῖ ἄλλοι νά εἶναι δυνατοί καί κραταιοί καί ἄλλοι ταλαίπωρα θύματα. Μπορεῖ ἄλλοι νά στολίζονται μέ τήν τήβεννο τῆς ἐπιστήμης καί ἄλλοι νά βάζουν τήν ὑπογραφή τους μέ τόν ἀντίχειρα τῆς παλάμης τους. Ὅλοι, ὅμως, αὐτοί οἱ διαχωρισμοί δέν μετροῦν κατά τή διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ. Γιά τόν Κύριο ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι παιδιά Του, ἀδέλφια Του, φίλοι Του καί ἀγαπημένοι Του. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι κοινοί κληρονόμοι τοῦ θανάτου, γιά νά μή γίνεται ἀθάνατο τό κακό.

Εἶναι ὅμως καί κοινοί κληρονόμοι τῆς ἀθανασίας, διότι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι δικές Του ὁλοζώντανες εἰκόνες, ἀποτυπώματα τῆς δικῆς Του ἀπερινόητης ἀθανασίας. Τό δεύτερο πού θέλει νά μᾶς διδάξει ὁ Ἰησοῦς μέ τήν ὡραία παραβολή τοῦ ἀνώνυμου πλούσιου καί τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου εἶναι ὅτι οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου δέν εἶναι οὔτε πειρασμός οὔτε εὐλογία. Εἶναι ὁ τρόπος τῆς σωτηρίας πού δίνεται ὡς δῶρο ἀπό τόν Θεό. Πολλοί νομίζουν πώς ὁ πλοῦτος εἶναι δεῖγμα εὐλογίας καί εὔνοιας τοῦ Θεοῦ. Τή φτώχεια τή βλέπουν σάν περιπέτεια καί δυ-σβάστακτο πειρασμό. Πολλοί πιστεύουν πώς ὁ πλοῦτος κάνει τή ζωή εὔκολη καί ὄμορφη, ἐνῶ ἡ φτώχεια φέρνει στή ζωή δυστυχία καί καταστροφή. Ὁ Χριστός, ὅμως, δίνει σ’ αὐτές τίς δύο καταστάσεις ἕνα ἄλλο νόημα καί μία προοπτική πού ὑπερβαίνει τά στενά ὅρια αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ὁ πλοῦτος καί ἡ φτώχεια δέν εἶναι οὔτε εὐλογία, οὔτε τιμωρία, οὔτε εὐτυχία οὔτε δυστυχία, οὔτε ἐπιτυχία, οὔτε ἀποτυχία, οὔτε εὔνοια τοῦ Θεοῦ, οὔτε ἀποστροφή τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι εὐκαιρίες καί ἐργαλεῖα γιά τή σωτηρία. Ὁ Θεός στέλνει στόν καθένα τό κατάλληλο ἐργαλεῖο, μέ τό ὁποῖο θά δουλέψει γιά νά κερδίσει τόν Παράδεισο. Ἀνάλογα μέ τά στοιχεῖα τῆς προσωπικότητας καί μέ τά ἰδιαίτερα χαρίσματα πού ἔχει κάποιος, βιώνει τόν πλοῦτο ἤ τή φτώχεια ὡς εὐκαιρία δοσμένη ἀπό τόν Θεό, γιά νά ἐπιτύχει τήν αἰώνια κληρονομιά τῆς Πατρικῆς ἀγκαλιᾶς. Τό πῶς θά χρησιμοποιήσει αὐτό τό ἐργαλεῖο, θά τόν κατατάξει στούς φίλους ἤ στούς ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ. Ὁ πλούσιος, ἐάν μεταχειριστεῖ τόv πλοῦτο του μέ φιλοτιμία, δοτικότητα καί ἀγάπη, θά κληρονομήσει τόν ἀπέραντο πλοῦτο τῆς ἀγαθοσύνης τοῦ Θεοῦ. Ὁ φτωχός, ἐάν μεταχειριστεῖ τή φτώχεια του μέ ὑπομονή, καρτερία, ἀξιοπρέπεια καί εὐχαριστιακό φρόνημα, θά κληρονομήσει τόν πλοῦτο τῆς αἰώνιας εὐδαιμονίας στή θαλπωρή τῆς Πατρικῆς ἀγάπης. Ὁ πλοῦτος καί ἡ φτώχεια δίνονται ἀπό τόν Θεό ὡς ἐργαλεῖα κοινωνίας καί ἀγάπης.

Ἐάν ὁ πλούσιος ἤ ὁ φτωχός ἀπομονωθοῦν στήν κατάστασή τους, θά χάσουν τήν εὐκαιρία τῆς σωτηρίας πού τούς δόθηκε. Ἐάν ὁ πλούσιος ἀνοιχτεῖ στους ἀνθρώπους μέ τήν ἐλεημοσύνη του καί ὁ φτωχός ἀνοιχτεῖ στους ἀνθρώπους μέ τήν ὑπομονή καί τήν ἀρετή του, τότε ὁ πλοῦτος καί ἡ φτώχεια θά εἶναι ἡ αἰτία τῆς δικῆς τους καταξίωσης μπροστά στόν Θεό.

«Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος». «Πτωχός δέ τις ἦν Λάζαρος». Ὁ κόσμος εἶναι γεμάτος ἀπό ἀπρόσωπους πλούσιους καί ἀπό ταλαίπωρους Λαζάρους. Ὅλοι βρισκόμαστε σέ κάποια κατάσταση. Αὐτό δέ μᾶς διαφοροποιεῖ σέ τίποτα. Μπροστά στόν Θεό εἴμαστε τό ἴδιο. Ἄς χρησιμοποιήσουμε τά χρήματα ἤ τήν ἀνέχεια σάν ἐργαλεῖα γιά τήν προσωπική μας κάθαρση καί ἀρετή. Τότε ἡ τωρινή μας κατάσταση θά γίνεται πρόγευση τῆς χαρᾶς καί τῆς εὐφροσύνης πού πρόκειται νά γευθοῦμε μέσα στούς κόλπους τῆς Θείας Μεγαλοσύνης.

Μακάρι νά τό ἐπιτύχουμε! Ἀμήν.

ΠΗΓΗ