ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΖΩΗ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩι

Ἀπευθυνόμενος στούς Γαλάτες, ὁ Παῦλος ὁμολογεῖ ὅτι, γιά νά ζήσει μέ τόν Θεό, ἔπρεπε νά νεκρώσει μέσα του τίς διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, ἀφοῦ ὁ Χριστός ἦταν ἡ πλήρωση τοῦ Νόμου, ἄρα ἀνώτερος τοῦ Νόμου. Ἡ διευκρίνιση αὐτή προέκυψε ὡς ἀπάντηση στήν κυρίαρχη ἄποψη μεταξύ τῶν πρώτων χριστιανῶν, κυρίως ὅσων προέρχονταν ἀπό τόν Ἰουδαϊκό κόσμο, σύμφωνα μέ τήν ὁποία, ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν εἴσοδο ἑνός νέου μέλους στήν Ἐκκλησία ἦταν ἡ τήρηση τῶν θρησκευτικῶν ὑποχρεώσεων καί τύπων πού ὅριζε ὁ Νόμος. Ὁ Ἀπόστολος διακηρύττει ὅτι, διά τοῦ Βαπτίσματος, σταυρώθηκε γιά τόν Χριστό, καί, πλέον, ζεῖ μέσα του ὁ Χριστός. Ὁ Παῦλος ἀναφέρεται σαφῶς στήν ἐν Χριστῷ ζωή, πού βιώνει μέσα στήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία καλούμαστε νά ζήσουμε ὅλοι ὅσοι συνειδητῶς γινόμαστε μέλη της.

Ἡ ἀξία τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος

Τό ἐρώτημα εἶναι πῶς μπορεῖ νά μορφωθεῖ μέσα μας ὁ Χριστός, γιά νά βιώσουμε τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Ἀπάντηση δίνουν οἱ στρατιές τῶν Ἁγίων, ἡ μελέτη τῆς ζωῆς τῶν ὁποίων μᾶς ἀποκαλύπτει τά μυστικά τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ἐξ ὀνόματός τους ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς διδάσκει ὅτι «ἀρχή τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς εἶναι τό ἅγιο Βάπτισμα, πού συνιστᾶ τύπο τῆς ταφῆς καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου». Τό Βάπτισμα εἶναι τό Μυστήριο τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ ἀνθρώπου στή νέα ἐν Χριστῷ πραγματικότητα. Εἶναι ἡ ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τή συμμετοχή στή μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί κυρίως στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, μέ τήν ὁποία ἐπιτυγχάνεται ἡ ἕνωση μέ τόν Θεό. Τό Βάπτισμα εἶναι ἡ βάση αὐτῆς τῆς ἑνώσεως. Εἶναι τό μυστήριο πού «ἐλευθερώνει ἀπό τίς ἁμαρτίες, συμφιλιώνει τόν Θεό μέ τόν ἄνθρωπο, κάνει τόν ἄνθρωπο υἱό τοῦ Θεοῦ, ἀνοίγει τά μάτια τῆς ψυχῆς, δίνει τήν αἴσθηση τοῦ θείου φωτός, μέ λίγα λόγια, προετοιμάζει γιά τή μέλλουσα ζωή», κατά τόν ἅγιο Νικόλαο Καβάσιλα.

Ἡ μεσότητα στήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν

Ὁ Παλαμᾶς διδάσκει, ἐπίσης, ὅτι στήν ἐν Χριστῷ ζωή «ἡ μεσότητα εἶναι ὁ βίος τῆς ἀρετῆς καί ἡ Εὐαγγελική ζωή». Ἡ ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν δέν εἶναι αὐτοσκοπός, ἀλλά μέσον γιά τή βίωση τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ἡ διευκρίνιση αὐτή κρίνεται ἀναγκαία, γιατί, πολλές φορές, ἀναπτύσσεται ἡ αἴσθηση ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νά ἐργάζεται γιά νά πληθαίνουν μέσα του οἱ ἀρετές, κάτι ὅμως πού μπορεῖ νά πράξει καί ἕνας μή χριστιανός, ὑπακούοντας ἁπλῶς στήν ἐπιταγή τῆς συνειδήσεώς του, γιά νά γίνει ἕνας καλός ἄνθρωπος. Στήν Ὀρθόδοξη ἀντίληψη, ὅμως, οἱ ἀρετές βοηθοῦν νά μορφωθεῖ μέσα μας ὁ Χριστός. Ὅπως διασώζεται στόν «Εὐεργετινό», «ἀρετή δέν εἶναι ἡ ἐπίδειξη πολλῶν καί διαφόρων πράξεων, πού ἐπιτελοῦνται μέσῳ τοῦ σώματος, ἀλλά τό περιεχόμενο τῆς σοφῆς καρδιᾶς, τήν ὁποία στηρίζει ἡ ἐλπίδα πρός τόν Θεό. Τήν καρδιά αὐτή συνδέει πρός τά κατά Θεόν ἐπιτελούμενα ἔργα ὁ ὀρθός σκοπός».

Αὐτός ὁ σκοπός εἶναι ἡ βίωση τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ἡ ὁποία, κατά τόν Παλαμᾶ, «τελειώνεται μέ τούς πνευματικούς ἀγῶνες καί τή νίκη κατά τῶν παθῶν». Ὁ ἴδιος μᾶς ὑποδεικνύει τήν αἰτία πού προκαλεῖ μέσα μας τήν παθογόνο κατάσταση, προκειμένου νά μᾶς βοηθήσει στήν ἀντιμετώπισή της: «Αἰτία πού προκαλεῖ ὅλα τά πάθη εἶναι ἡ ἀπάτη τοῦ κόσμου.

Αὐτή προσκολλάει τόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου στά κτίσματα, τοῦ ἐπισωρεύει πάθη καί, ἀφοῦ τόν κάνει μυριοπαθῆ, τόν χωρίζει ἀπό τόν ἀπαθῆ Θεό.

Γιατί, μόλις ὁ ἄνθρωπος ἀνοίξει τή θύρα τοῦ νοῦ στά πάθη, ὁ νοῦς σκορπίζεται καί περιπλανᾶται ὅλη τήν ὥρα σέ σαρκικά καί γήινα πράγματα, στίς κάθε λογῆς ἡδονές καί στούς ἐμπαθεῖς λογισμούς, οἱ ὁποῖοι προκαλοῦνται ἀπ’ αὐτές».

Ἡ βίωση τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἐμπειρία τῆς μυστηριακῆς ζωῆς, ἀπό τήν ἐμπειρία τῶν ἀρετῶν καί τόν πνευματικό μας ἀγῶνα κατά τῶν παθῶν. Αὐτή ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ μέσα μας εἶναι ἡ ζωή μέ τόν Χριστό. Αὐτό εἶναι τό ζωντανό αἴτημα τῶν τόσο χαλεπῶν καιρῶν μας γιά νά ζήσουμε ὡς ἀληθινοί ἄνθρωποι καί νά γίνουμε ἀγαπητικοί πρός ὅλους, γιατί θά ἔχουμε καταφέρει νά μορφώσουμε μέσα μας τόν ἴδιο τόν Χριστό. Ἀμήν!

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

ΠΗΓΗ