Κυριακή του Αντίπασχα (Του Θωμά), Ευαγγ. Ανάγνωσμα: Ιω. κ’ 19-31, (23-04-2023)

Πρεσβυτέρου Χαρίτωνος Θεοδώρου

Διαπιστώνει κανείς διαβάζοντας την παρούσα Ευαγγελική περικοπή ότι ο Θωμάς διακατέχεται από αισθήματα λύπης αλλά και αμφισβήτησης και φαίνεται να είναι πιο συγκλονισμένος με το δράμα ου Γολγοθά σε σχέση με τους υπόλοιπους μαθητές. Πολλά τα ερωτήματα που ταλαιπωρούν τον εσωτερικό κόσμο του Θωμά , όπως αφού ο Διδάσκαλος( Ιησούς Χριστός)  ανέστησε νεκρούς, θεράπευσε ασθενείς τώρα γιατί δεν είχε την δύναμη να αντιμετωπίσει τους εχθρούς του; Η λύπη του Θωμά γινόταν ακόμα πιο μεγαλύτερη όταν άκουγε τους υπόλοιπους μαθητές να του διαβεβαιώνουν ότι την ημέρα της εγέρσεως εκ των νεκρών περί το απόγευμα της Κυριακής  εμφανίστηκε ο Κύριος το υπερώον  «των θυρών κεκλεισμένων» και αφού τους χαιρέτησε δείχνοντας τους και τις τρύπες των καρφιών αλλά και τις πληγές  του είχε φάει μαζί τους και τους έδωσε το ιδιαίτερο χάρισμα του Αγίου Πνεύματος  να συγχωρούν αμαρτίες. Όταν τα έλεγαν όλα αυτά οι μαθητές έλαμπε το πρόσωπο τους από μεγάλη χαρά.

Όμως με όσα του είπαν οι υπόλοιποι μαθητές ο Θωμάς δεν ησύχασε και εξακολουθούσε να πλανιέται μέσα του το αίσθημα της απιστίας και της αμφιβολίας και να επαναλαμβάνει συνεχώς : «∙ εαν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν αυτού, ου μη πιστεύσω.». Όσο περνούσαν οι μέρες τόσο πολύ παρέμεινε σκοτισμένος στην απιστία του και βυθισμένος στην πικρία του.

Μετά από οκτώ ημέρες ο Αναστημένος Σωτήρας εμφανίζεται και πάλι. Παρόντες είναι όλοι οι μαθηταί και ο Θωμάς. «Έλα Θωμά. Φέρε τον δακτυλόν Σου εδώ. Και κοίταξε τα χέρια μου και φέρε το χέρι Σου και βάλε στην πλευρά μου και μην γίνεσαι άπιστος αλλά πιστός»! Να η ώρα της σωτηρίας,της ομολογίας. Ο μαθητής συντετριμμένος, ταπεινωμένος μετά την έρευνα, σωριάστηκε μπροστά στα πόδια του Διδασκάλου και άφησε να βγουν από τα ευτυχισμένα στήθη του τούτα τα λόγια : «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου».

Βαθιά μέσα του ο Θωμάς δεν ήταν άπιστος αλλά δύσπιστος. Γεμάτος τώρα εσωτερική ανακούφιση  συγκίνηση και χαρά και χωρίς καν να αγγίξει τον αναστημένο Διδάσκαλο βροντοφώναξε «ο Κύριός μου και Θεός μου.» προσθέτοντας και ο Κύριος «μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες.» . Πολύ μεγάλη η δύναμη αυτού του μακαρισμού όπου οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι χωρίς να απαιτούν να δουν μπροστά τους τον αναστημένο Χριστό θα πιστεύουν. Και ο συγκεκριμένος μακαρισμός κάνει αναφορά στα εκατομμύρια πιστών όπου έζησαν δια μέσου των αιώνων, που ζουν σήμερα και σε εκείνους που θα ζήσουν μέχρι την συντέλεια του κόσμου.

Η πίστη από την μέρα της εγέρσεως του Κυρίου και μετά κατά τον Αποστ. Παύλο είναι «ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων» (Εβρ ια’ 1). Είναι αυτά τα αγαθά του ουρανού τα οποία και ελπίζουμε. Ακλόνητες και τρανέ μαρτυρίες πίστεως είναι τα θαύματα, η διδασκαλία του Χριστού η λυτρωτική θυσία του και τα οποία είναι καταγραμμένα στα ιερά και θεόπνευστα βιβλία της Αγίας Γραφής όπου και φυλάσσονται ως κόρη οφθαλμού στην ιερά παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Θα έλεγε κανείς μα αυτά δεν τα άκουσαν αλλά τα είδαν με τα ίδια τους τα μάτια οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι και όμως δεν τον πίστεψαν και τον είχαν σταυρώσει. Είναι όμως πολύ απλή η εξήγηση αυτού του φαινομένου. Όταν είναι κανείς εγκλωβισμένος μέσα στα πάθη του και ακόμη περισσότερο μέσα στον εγωισμό και την μοχθηρία δεν αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του. Αυτό που χρειάζεται είναι καθαρότητα νου και αγνή διάθεση.      

Ο μακαρισμός αυτός αφορά και όλους εμάς. Έχουμε σίγουρη την πίστη σε αυτούς που τον άκουσαν και τον είδαν.  Και αυτή η πίστη επιβεβαιώνεται από την πληροφορία της συνειδήσεως μας  , ώστε να μεταβάλλεται σε ακλόνητο βεβαιότητα.

ΠΗΓΗ