ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

(Μάρκ. 15, 43–47 καί 16, 1–8)

«Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ τρίτῃ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὴν τῶν ἁγίων γυναικῶν Μυροφόρων ἑορτὴν ἑορτάζομεν· ἔτι δὲ μνείαν ποιούμεθα καὶ τοῦ ἐξ Ἀριμαθαίας Ἰωσήφ, ὅς ἦν μαθητὴς κεκρυμμένος· πρὸς δὲ τούτοις καὶ τοῦ νυκτερινοῦ μαθητοῦ Νικοδήμου».

Δύο μόλις Κυριακές μετά τό Πάσχα καί τό μεγάλο γεγονός τῆς Ἀνάστασης ἀπό τούς νεκρούς τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς παρουσιάζει τήν εὐαγγελική περικοπή τῶν Μυροφόρων γυναικῶν.

Μέσα στό κλίμα πού ἐπικρατοῦσε, τοῦ φόβου καί τῆς ἀμφισβήτησης, δύο ἀπό τούς κρυφούς μαθητές, ὁ Ἰωσήφ ἀπό τήν Ἀριμαθαία καί ὁ Νικόδημος, ὁ εὐσχήμων βουλευτής, μέ ἔντονη τήν πίστη καί τό θάρρος πού πήγαζαν ἀπό τήν ἀγάπη, ὁδηγοῦνται στήν ἐκπλήρωση τοῦ ἱεροῦ χρέους. Ἔτσι λοιπόν εἶναι ἐκεῖνοι πού ἀποκαθηλώνουν τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, τό φροντίζουν μέ δέος, τό ἀλείφουν μέ μύρα καί τό τυλίγουν μέ καθαρό σεντόνι, ἐνῶ τό τοποθετοῦν σέ ἕναν κενό τάφο τόν ὁποῖο σφραγίζουν μέ μία τεράστια πέτρα καί ἀποχωροῦν.

Ἡ συνέχεια τῆς περικοπῆς ἀνήκει στίς Μυροφόρες, στά πρόσωπα τῶν γυναικῶν ἐκείνων πού μέ ἀπόλυτη ὑπακοή ἀκολούθησαν τόν Χριστό, τόν διακόνησαν, ἄκουσαν τό κήρυγμά του, ἔζησαν τά θαύματά του, καί ἀκόμη στάθηκαν μέχρι τελευταία στιγμή στόν μαρτυρικό καί σταυρικό του θάνατο. Εἶναι ἀκόμη οἱ γυναῖκες ἐκεῖνες πού ἀπομακρύνονται τελευταῖες ἀπό τό μνημεῖο μετά τόν ἐνταφιασμό, καί οἱ πρῶτες πού ἐμφανίζονται «λίαν πρωῒ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων».

Ἡ ἀπόλυτη ἀγάπη καί πίστη πρός τόν διδάσκαλο εἶναι αὐτά πού τίς κάνουν νά πλησιάζουν τό ζωοδόχο μνῆμα χωρίς ἴχνος φόβου ἡ ντροπῆς, παρά τό σκοτάδι, τούς ἔντονους διωγμούς, τίς ἀπειλές ἀκόμη καί γιά τήν ἴδια τους τήν ζωή καί τήν στρατιωτική φρουρά πού φύλασσε τόν Τάφο τοῦ Ἰησοῦ. Μονάχα ἕνας λογισμός περνοῦσε ἀπό τό μυαλό τους, «τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον», καθότι ὁ λίθος ἦταν ἀσήκωτος καί οἱ ἴδιες ἀδύναμες καί ταλαιπωρημένες ἀπό ὅλα πού ἔπρεπε νά ὑποστοῦν γιά τήν ἀγάπη Ἐκείνου πού πίστεψαν ὅτι μπορεῖ νά τίς λυτρώσει ἀπό τήν φθορά καί τόν θάνατο.

Ὅταν ὅμως φθάνει ἡ ὥρα νά πλησιάσουν στό μνῆμα, διαβάζουμε κάτι τό ἀπρόσμενο στήν εὐαγγελική περικοπή, κάτι τό ὁποῖο αὐτομάτως διαγράφει τόν πρότερο λογισμό τους καί δημιουργεῖ ἕναν καινούργιο. 

Πλησιάζουν λοιπόν καί ἀντικρύζουν «ἀνεωγμένον τὸν τάφον» καί «ἀποκεκυλισμένον τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου». Αὐτή εἶναι ἡ ἀνθρώπινη στιγμή τους, ἡ στιγμή ἐκείνη πού ἀρχίζουν νά φοβοῦνται, νά ἀγχώνονται καί νά θρηνοῦν γιά τό σῶμα τοῦ διδασκάλου, καθώς ἄρχισαν νά ἀναρωτιοῦνται, ποιός ἄραγε πῆρε τό σῶμα καί μάλιστα γυμνό καί ἐσμυρνισμένο, ποιός ἔκλεψε τήν ἐλπίδα μας; Ἡ ἀποφασιστικότητα καί ἡ ἀφοσίωση στόν σκοπό δέν τίς ἐπιτρέπει νά λυγίσουν καί νά ἀπομακρυνθοῦν, ἔτσι λοιπόν εἰσέρχονται στό μνῆμα καί ἀντικρύζουν ἕναν λευκοφορεμένο ἄγγελο, ὁ ὁποῖος σύμφωνα μέ τά γραφόμενα καθόταν στά δεξιά. Γνωρίζω, τούς λέει, γιά ποιόν λόγο εἶστε ἐδῶ, ξέρω ὅτι ψάχνετε τόν Ἰησοῦ ἀπό τήν Ναζαρέτ, ὅμως μάθετε ὅτι «Ἀνέστη, οὐκ ἔστιν ὧδε».

Αὐτή ἦταν ἡ στιγμή ὅπου τά πρωτύτερα συναισθήματα λύπης καί ἀγωνίας μεταβάλλονται αὐτόματα σέ Χαρά, ἡ ἀγωνία γίνεται ἐπιβεβαίωση, ἡ σωματική κούραση γίνεται ἀνακούφιση, ὁ φόβος καί ἡ ἀπειλή γίνονται ἔντονη πίστη καί ἀκόμη ὁ Θάνατος αἰώνια ζωή.

Ὅπως τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ δέν τήν πληροφορήθηκαν οἱ πλούσιοι καί ἰσχυροί τῆς τότε κοινωνίας, ἀλλά οἱ ταπεινοί βοσκοί, ἔτσι τό σπουδαῖο γεγονός τῆς νίκης ἐνάντια στήν φθορά καί τόν θάνατο δέν τό ἄκουσαν πρῶτοι οἱ ἄρχοντες τῆς γῆς, οὔτε καν οἱ ἴδιοι οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Τό ἄκουσαν πρῶτες οἱ μυροφόρες γυναῖκες. Αὐτές πρῶτες εἶδαν τόν ἄγγελο καί τό μνῆμα τοῦ Ἰησοῦ κενό. Αὐτές ἄκουσαν πρῶτες το Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν.

Ἐμπνεόμενοι λοιπόν ἀπό τό θάρρος καί τήν ἀνδρεία τῶν γυναικών ἅς γινόμαστε κι ἐμεῖς διαρκῶς εὐαγγελιστές τῆς Ἀναστάσεως καί ἅς πορευόμαστε μέ τήν ἴδια πίστη καί ἀφοσίωση στό ἔργο τῆς σωτηρίας!

Ἱερομόναχος

Κύριλλος Φούντης

ΠΗΓΗ