ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Στήν σημερινή ἀποστολική περικοπή περιγράφεται μέ ἀφοπλιστική εἰλικρίνεια καί ἁπλότητα ἕνα ζήτημα πού προέκυψε μεταξύ τῶν πιστῶν τῆς πρώτης ἐκκλησιαστικῆς Κοινότητας τῶν Ἱεροσολύμων. Συγκεκριμένα, ἐξ αὐτῶν οἱ Ἑλληνιστές ἄρχισαν νά παραπονοῦνται ἐναντίον τῶν Ἑβραίων μέ τό αἰτιολογικό ὅτι στήν καθημερινή διανομή τῶν τροφίμων παραμερίζονταν οἱ χῆρες τους.

Ἑλληνιστές ἦταν οἱ Ἰουδαῖοι πού εἶχαν γεννηθεῖ ἐκτός Παλαιστίνης καί μιλοῦσαν τήν ἑλληνική γλῶσσα. Ἑβραῖοι ἐννοοῦνται οἱ Ἰουδαῖοι πού εἶχαν γεννηθεῖ στήν Παλαιστίνη καί μιλοῦσαν τήν ἀραμαϊκή. Πολλοί καί ἀπό τίς δύο μερίδες προσῆλθαν στόν Χριστιανισμό, πιθανώτατα ὅμως περισσότεροι ἦταν οἱ Ἑβραῖοι, παρά τήν ἀντίσταση πού συναντοῦσε τό Εὐαγγέλιο ἀνάμεσα στούς ἰουδαϊκούς κύκλους.

Ἄν καί οἱ πρῶτοι χριστιανοί ζοῦσαν μιάν ἀδιάκοπη τροφοδοσία τῆς ὑπάρξεώς τους μέ τήν «καινή ζωή», τήν ὁποία προσέφερε ὁ Ἀναστάς Κύριος καί μετεῖχαν «ἐν ἀφελότητι καρδίας» στίς εὐχαριστιακές Συνάξεις, ὅμως δέν ἔλειπαν καί οἱ μεταξύ τους δυσκολίες καί οἱ πειρασμοί. 

Ἐδῶ πρέπει νά ὑπογραμμίσουμε ὅτι οὔτε ἦταν οὔτε ἔγιναν ἀμέσως τέλειοι οἱ πρῶτοι πιστοί. Ἀγωνίζονταν καί προσπαθοῦσαν νά βαδίζουν πρός τήν τελειότητα, ἡ ὁποία εἶναι ἀτελεύτητη. Ἑπομένως, στόν ἀγώνα τους αὐτόν ἦταν φυσικό νά ἐκδηλωθοῦν ἀδυναμίες καί νά συμβοῦν δυσάρεστα ἐπεισόδια, μέ κίνδυνο νά διαρραγεῖ ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη καί ἑνότητα. Ἡ παραπάνω διαφωνία τῶν δύο πλευρῶν πρέπει νά εἶχε λάβει διαστάσεις, γι’ αὐτό οἱ Ἀπόστολοι φρόντισαν ἐγκαίρως νά λάβουν τά κατάλληλα μέτρα γιά τήν ἐπίλυσή της.

Θεώρησαν δέ ὅτι θά ἦταν λάθος νά ἀφήσουν τό κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί νά ἀσχολοῦνται οἱ ἴδιοι μέ τό συσσίτιο. Ἔτσι, ζήτησαν ἀπό τούς πιστούς νά ἐπιλέξουν ἑπτά ἄνδρες ἀπό ἀνάμεσά τους, μέ καλή φήμη, «πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καί σοφίας» (Πράξ. 6,3), πρός τούς ὁποίους ἐν συνεχείᾳ οἱ Ἀπόστολοι ἀνέθεσαν, κατόπιν προσευχῆς καί ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τους, τήν διακονία τοῦ φιλανθρωπικοῦ ἔργου, ὥστε ἐκεῖνοι νά ἀφιερωθοῦν ἀποκλειστικά στήν προσευχή καί τό ἔργο τοῦ κηρύγματος.

Φιλανθρωπία

Εἶναι γνωστό ὅτι ἐξαρχῆς ἡ Ἐκκλησία ἐπέδειξε ἰδιαίτερο φιλανθρωπικό ἐνδιαφέρον ὄχι μόνον ὑπέρ τῶν χηρῶν, ἀλλά γενικώτερα πρός κάθε ἄνθρωπο πού βρισκόταν σέ δυσχέρεια. Καί τοῦτο, διότι φιλανθρωπία, στήν Ἐκκλησία σημαίνει νά ἐνδιαφέρεσαι γιά τίς ἀνάγκες τῶν συνανθρώπων σου τόσο τίς πνευματικές, ὅσο καί τίς ὑλικές, ἐμπνεόμενος ἀπό τήν ἀνείκαστη θεία Ἀγάπη.

Ὅταν ἡ Ἐκκλησία προσφέρει φιλανθρωπία, φανερώνει τήν παρουσία τοῦ Κυρίου μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ κυκλοφορεῖ καί ζωογονεῖ τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Ἀκόμη φανερώνει ὅτι ὁ Χριστός ἀποκαλύπτεται στό πρόσωπο κάθε συνανθρώπου, τό ὁποῖο ἔχει τιμηθεῖ μέ τήν ἀνεκτίμητη ἀξία τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ, καί ὅτι ὑφίσταται πραγματική κοινωνία, ἑνότητα καί σύμπνοια ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους˙ γεγονός πού συμβάλλει ἐν τέλει στήν ἐν Χριστῷ μεταμόρφωση τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων καί τήν ἐπικράτηση τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἀλήθειας. Γι’ αὐτό τονίζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος ὅτι ἀληθινά φιλάνθρωπος δέν εἶναι αὐτός πού πληγώνει καί ἔπειτα θεραπεύει, ἀλλά ἐκεῖνος πού θεραπεύει αὐτούς πού πληγώθηκαν ἀπό ἄλλους.

Ἑπομένως τά ἔργα ἀγάπης γιά τήν Ἐκκλησία δέν ἔχουν τόν χαρακτήρα μόνο τῆς κοινωνικῆς πρόνοιας, ἀλλά ἐκφράζουν τήν ζωντανή πίστη καί τήν ἔμπρακτη ἀγάπη ἐκείνων πού τά ἐξασκοῦν. Θεμελιώνονται δέ στήν φιλανθρωπία πού ἐπιδεικνύει ὁ Θεός πρός τόν ἄνθρωπο˙ δηλαδή στήν ἐνανθρώπηση, τήν σταύρωση, τήν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ χάριν τῆς σωτηρίας «παγγενοῦς τοῦ Ἀδάμ», ὁλόκληρου τοῦ ἀνθρώπινου γένους.

Οἱ ἅγιες Μυροφόρες Γυναῖκες καί οἱ κηδευτές τοῦ Κυρίου πού τιμοῦμε σήμερα, εἶναι μάρτυρες αὐτῶν τῶν σωτηριωδῶν γεγονότων, τά ὁποῖα συγκροτοῦν τόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ μαρτυρία τους αὐτή ἴσως εἶναι καί ἡ οὐσιαστικώτερη πράξη φιλανθρωπίας, γιατί ἀφενός μᾶς ἀποκαλύπτει τήν ἀλήθεια περί τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του καί ἀφετέρου μᾶς διδάσκει ἐμπράκτως τήν τόλμη τῆς θυσιαζόμενης ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο. Ἀξίζει λοιπόν νά καταβάλλουμε καί ἐμεῖς κάθε προσπάθεια γιά νά ἀκολουθοῦμε τά ἴχνη τους, σέ μιά ἐποχή μάλιστα ὅπου περισσεύουν ἡ ἀτολμία καί ἡ δειλία, ἡ ἀτομικότητα καί ὁ ἐγωισμός.

Ἀρχιμ. Ν. Κ

ΠΗΓΗ