Κυριακή Ι΄ Λουκᾶ (Λουκ. ιγ΄ 10-17) +Μητροπολίτης Σερβιών και Κοζάνης Διονύσιος

5 Δεκεμβρίου 1965

Ἀγαπητοὶ χριστιανοί,

Ὁ Θεὸς δὲν ἀγαπᾶ τίποτα πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ δὲ μισεῖ τίποτα πιὸ πολὺ ἀπὸ τὴν ὑποκρισία. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὅταν ἦταν ἐδῶ στὴ γῆ, στάθηκε ἀπέναντι σ' ὅλους τοὺς ἀνθρώπους γεμάτος ἀγάπη καὶ μόνο ἦταν σκληρὸς ἀπέναντι στοὺς ὑποκριτάς. Τοὺς ἁμαρτωλούς, ποὺ ἐρχότανε ζητώντας τὸ ἔλεός του, τοὺς δεχότανε μὲ καλωσύνη· τοὺς ὑποκριτάς, ποὺ ἦσαν μέσ' ἁμαρτωλοὶ κι ἔκαναν ἔξω τοὺς ἁγίους, τοὺς ἐμαστίγωνε ἀλύπητα. Ἂς ἀκούσουμε τί μᾶς λέγει τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι ΛΟΥΚΑ Ἡ θεραπεία τῆς συγκυπτούσης. (Λουκ.13,10 —17) Ἀρχιμανδρίτης Ἰωήλ Γιαννακόπουλος

Ἡ θεραπεία αὕτη ἐγένετο ὡς ἑξῆς: Ὀλίγον χρόνον μετὰ τὰ ἀνωτέρω, ὁ Κύριος «ἦν διδάσκων ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς Σάββασι». Κάποιο Σάββατον ὁ Κύριος ἐδίδασκεν εἰς κάποιαν Συναγωγὴν «Ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ». Αἰφνιδίως ἐμφανίζεται μία γυναῖκα ἀσθενὴς ἐπὶ 18 ἔτη, τῆς ὁποίας ἡ νόσος προήρχετο ἐκ δαιμονικῆς ἐνεργείας. Ἡ γυνὴ αὕτη ἦτο εὐσεβής, διότι παρὰ τὴν νόσον της μετέβη εἰς τὴν Συναγωγήν, ἵνα ἀκούσῃ τὸν Θεῖον λόγον. Αὕτη «ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές». Ἔπασχε δηλαδὴ ἐκ ραχιτικῆς τινος νόσου, ἦτο κεκυφυῖα τὸν κορμόν, μὴ δυναμένη νὰ ἀνακύψῃ οὐδόλως τὴν κεφαλὴν ἄνω˙ ἦτο διπλωμένη εἰς τὰ δύο ἐπὶ δεκαοκτὼ ἔτη.

 Κυριακή Ι Λουκά Τὸ πάθος τῆς ὑποκρισίας (Λουκ. ιγ΄10-17) Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Ἰωὴλ


«Ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ;»

Πολλὲς φορὲς οἱ θρησκευτικοὶ ἄρχοντες τοῦ Ἰσραὴλ κατηγόρησαν τὸν Ἰησοῦ πὼς μὲ τὰ θαύματα ποὺ πραγματοποιοῦσε, παρέβαινε τὴν ἐντολὴ τοῦ Σαββάτου. «Καὶ διὰ τοῦτο ἐδίωκον τὸν Ἰησοῦν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ ἐζήτουν αὐτὸν ἀποκτεῖναι, ὅτι ταῦτα ἐποίει ἐν σαββάτῳ» (Ἰωάν. 5,16). Εἶχαν πέσει στὴν πλάνη ὡς πρὸς τὴν ἀκριβῆ τήρηση τῆς ἐντολῆς ἢ «ὑπεκρίνοντο θεοσέβειαν», κατὰ τὴν ἄποψη κάποιου ἐρμηνευτοῦ. Τὸ πιὸ πιθανὸ ἦταν τὸ δεύτερο, ἐπειδὴ ὅλοι οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ ἦταν διακατεχόμενοι ἀπὸ τὸ πάθος τοῦ φθόνου ἐναντίον του. Στὸ σημερινὸ ἀνάγνωσμα βλέπουμε τὸν Κύριο στὴ συναγωγὴ κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου νὰ θεραπεύει μία ἄρρωστη γυναίκα κι ὁ ἀρχισυνάγωγος νὰ τὸν κατηγορεῖ πὼς παρέβη τὴν ἐντολὴ τοῦ Σαββάτου. Τότε ὁ καρδιογνώστης Κύριος τοῦ ἀποκάλυψε τὸ πάθος ποὺ εἶχε μέσα του. Τὸν ὀνόμασε ὑποκριτὴ (Λουκ. 13,15). Ἂς δοῦμε τὸ πάθος τῆς ὑποκρισίας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ

 «δεῦρο ἀκολούθει μοι»

Οἱἀληθινοί μαθητές τοῦ Χριστοῦ, οἱἈπόστολοι ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἔχουν ἕνα κοινό χαρακτηριστικό: τήν αὐταπάρνηση. Ὅσοι ξεκινοῦν νά ἀκολουθήσουν τόν Κύριο δέν κοιτοῦν πίσω. Τό Ἀποστολικό ἀξίωμα ἀπαιτεῖ πλήρη ἀπαλλαγή ἀπό τά βάρη αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Τό κυριώτερο ἐμπόδιο εἶναι ἡἰδιοκτησία ἀγαθῶν καί ἡ δέσμευση πού προϋποθέτει.

Τό ἀποστολικό ἀξίωμα εἶναι κατά τόν Παῦλο τό ἀνώτερο: «καί οὕς μέν ἔθετο ὁ Θεός ἐν τῆἐκκλησία πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἴτα χαρίσματα ἱαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν»( Β΄Κορ. 12,28). Στήν Ἐκκλησία ὅλοι εἶναι χαρισματοῦχοι. Ἔλαβαν τά χαρίσματά τους στήν διάρκεια τοῦ μυστηρίου τοῦ μυρώματος καί καλοῦνται νά τά ἐνεργοποιήσουν «πρός τό συμφέρον» (Α΄Κορ. 12,7), ἐννοεῖται τῆς Ἐκκλησίας.

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

ΙΓ΄ Λουκᾶ: Τῆς Κυριακῆς: Λουκ. ιη΄ 18-27

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ

«Ἔτι ἕν σοι λείπει»

Δὲν εἶχε εὐτυχὴ κατάληξη ἡ συνάντηση τοῦ πλούσιου ἐκείνου νεανίσκου μὲ τὸν Κύριο, τὴν ὁποία μᾶς περιγράφει τὸ σημερινὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Ἔφυγε λυπημένος ὁ νέος ὅταν ὁ Κύριος τοῦ ζήτησε νὰ ἀποχωριστεῖ αὐτὸ τὸ ἕνα ποὺ κρατοῦσε αἰχμάλωτη τὴν ψυχή του: τὸ χρῆμα.

Γιατί ὅμως νὰ συμβεῖ ἔτσι; Γιατί ὁ Κύριος νὰ μὴ δεχθεῖ κοντά του τὸν πλούσιο νέο, ἔστω μὲ αὐτὴν τὴν ἀδυναμία ποὺ εἶχε στὸν πλοῦτο; Μὰ ὁ Κύριος δὲν θέλει οἱ μαθητές του νὰ Τὸν ἀκολου­θοῦν μὲ ἐπιπολαιότητα ἀλλὰ μὲ ­στα­θερότητα καὶ ἀπόφαση θυσίας. Θέλει νὰ ἀγωνίζονται, ὥστε νὰ μὴν ὑστεροῦν σὲ τίποτε. Νὰ γίνονται τέλειοι! Αὐ­τὸς εἶναι ὁ τελικὸς στόχος γιὰ κάθε χριστιανό.

Η ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ ΣΩΤΗΡΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

ΚΓ΄ Κυριακῆς: Ἐφεσ. β΄ 4-10

Η ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ ΣΩΤΗΡΙΑ

1. Τί ἔκανε ὁ Θεὸς γιὰ μᾶς

Πολλοὶ ἄνθρωποι διατηροῦν μέσα τους λανθασμένη εἰκόνα περὶ τοῦ Θεοῦ. Τὸν θεωροῦν αὐστηρὸ κριτὴ καὶ τιμωρὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ εἴτε ἀπομακρύνονται ἀπὸ Αὐτὸν εἴτε Τὸν πλησιάζουν μὲ φόβο γιὰ τὴν ἐνοχή τους. Ἔτσι ὅμως ἀδικοῦν τὸν Θεό, ἀδικοῦν καὶ τὸν ἑαυτό τους. Γι̕ αὐτὸ ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολή, ἡ ὁποία ἔχει βαθὺ θεολογικὸ περιεχόμενο, μᾶς φανερώνει τὴν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων.

Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Κυριακή ΙΓ΄ Λουκά - Ελεύθεροι από το υλιστικόν φρόνημα

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ελεύθεροι από το υλιστικόν φρόνημα

Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή ακούσαμε για την συνάντησι και συνομιλία με τον Θείο Διδάσκαλο Ιησού Χριστό ενός πλούσιου άρχοντα, ο οποίος πλησίασε τον Χριστό με το ερώτημα τι πρέπει να κάνη, για να κληρονομήση την αιώνια ζωή.

Ο Κύριός μας, αφού πρώτα του είπε ότι ένας μόνο είναι αγαθός, ο Θεός, του υπέδειξε την τήρησι των θείων εντολών, για να πετύχη το ζητούμενο. «Ξέρεις τις εντολές, (του είπε): μη μοιχεύσεις, μη σκοτώσεις, μη κλέψεις, μη ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου». Και όταν εκείνος του απάντησε ότι: «όλα αυτά τα τηρώ από τα νιάτα μου» ο Ιησούς του υπέδειξε ότι: «Ένα ακόμη σου λείπει: πούλησε όλα όσα έχεις και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς, και έτσι θα έχης θησαυρό κοντά στον Θεό, ουράνιο θησαυρό. Και έλα τότε να με ακολουθήσης». Μόλις εκείνος τ’ άκουσε αυτά, πολύ στενοχωρήθηκε, γιατί ήταν πάμπλουτος.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ - Λουκ. 18,18-27 (27/11/2016)

Ο επάρατος πλουτισμός

Στην εποχή της βαθιάς οικονομικής κρίσης που ζούμε, αγαπητοί μου αδελφοί, κατά την οποία οι λαοί γινόμαστε θύματα της διεθνούς και εγχώριας πλουτοκρατίας, το Ευαγγελικό απόσπασμα που ακούσαμε σήμερα καθίσταται άκρως ενδιαφέρον και επίκαιρο. Ο Χριστός ερωτάται από έναν Ιουδαίο άρχοντα για τον τρόπο με τον οποίο θα κατακτήσει την αιώνια ζωή. Τού υποδεικνύει να τηρήσει πιστά τις εντολές του Θεού και, όταν λαμβάνει τη σχετική διαβεβαίωση, καλεί τον συνομιλητή Του, να πουλήσει όλα τα υπάρχοντά του, να τα μοιράσει στους πτωχούς και να Τον ακολουθήσει. Ο πλούσιος έπεσε σε μελαγχολία και έφυγε, γιατί δεν ήθελε να στερηθεί τα πλούτη του. Ο Χριστός τότε ομολόγησε ότι ο πλουτισμός είναι εμπόδιο για την κατάκτηση της Βασιλείας των ουρανών. Γιατί συμβαίνει αυτό;

ΚΥΡΙΑΚΗ 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016 – ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ιη΄ 18-27) (Εφεσ. β΄ 4-10)

Ουράνιες αξίες

«Τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;»

Στην υπερεκτίμηση και απολυτοποίηση των υλικών αγαθών σε βαθμό θεοποίησής τους, αλλά και στην ειδωλοποίηση του εγωισμού του ανθρώπου, αναφέρεται η περικοπή του Ευαγγελίου που ακούσαμε σήμερα. Για να ξεπεράσει τα εμπόδια αυτά που υψώνονται τόσο αμείλικτα μπροστά του, ο άνθρωπος καλείται να παραδώσει με εμπιστοσύνη τον εαυτό του στην αγάπη του Χριστού. Όπως ακριβώς προσφέρεται το υπόδειγμα του μικρού παιδιού που το βλέπουμε να παραδίδεται στην αγάπη των γονέων του και να τους εμπιστεύεται πλήρως. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι το περιστατικό της ευλογίας των παιδιών από τον Κύριο, προηγείται της συνάντησης με τον πλούσιο νέο της περικοπής μας.

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΓ’ ΛΟΥΚΑ 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

ΤΙ ΠΟΙΗΣΑΣ ΖΩΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΩ 

Το ερώτημα της αιώνιας ζωής απασχολεί κάθε άνθρωπο, αν υπάρχει ή δεν υπάρχει αρχικά, και κατόπιν, αν η απάντηση είναι καταφατική, τότε με ποιο τρόπο οι άνθρωποι θα την κληρονομήσουμε και πώς θα τη ζήσουμε. 

Απάντηση δεν μπορεί να δοθεί με τη λογική, με την επιστήμη, με το πείραμα. Η αιωνιότητα προσεγγίζεται είτε θετικά είτε αρνητικά μόνο μέσα από το δρόμο της πίστης ή της απιστίας. Όσα λογικά επιχειρήματα κι αν χρησιμοποιήσουμε, δεν μπορούμε να αποδείξουμε τίποτα. Ενδείξεις έχουμε, τουλάχιστον στην ορθόδοξη παράδοση. Είναι τα λείψανα και τα θαύματα των Αγίων. Είναι, κυρίως, η επιβίωση της Εκκλησίας δύο χιλιάδες χρόνια και, παρότι όλοι, από τον πλέον επιφανή, μέχρι τον πλέον άσημο, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δυσφημήσουμε το όνομα του Θεού στους ανθρώπους. Αλλά είναι και το ίδιο το μυστήριο της Εκκλησίας, με την αγάπη την οποία ο άνθρωπος βιώνει και καλείται να μοιραστεί στη ζωή του, που δείχνει ότι εδώ τίποτε δεν μπορεί να είναι τυχαίο.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ»

Στη σημερινὴ ευαγγελικὴ περικοπὴ ο Ιουδαίος άρχοντας, έχοντας τηρήσει από την νεότητα του όλες τις εντολὲς του Νόμου, ρωτά τον Ιησού τι του μένει ακόμη για να εξασφαλίσει την αιωνιότητα. Η απάντηση του Χριστού είναι καταλυτική, γνωρίζοντας τι κρατά συνήθως τον άνθρωπο γερά δεμένο στην γή: «Ένα ακόμη σου λείπει. Πούλησε όλα όσα έχεις και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς, και έτσι θα έχεις θησαυρό κοντά στον Θεό, και έλα να με ακολουθήσεις».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 18, 18-27)

Ἡ κα­το­χὴ καὶ ἡ λε­λο­γι­σμέ­νη χρή­ση τῶν ὑ­λι­κῶν ἀ­γα­θῶν δὲν εἶ­ναι ἐ­πί­μεμ­πτη. Τὸ κα­κὸ ξε­κι­νᾶ ἀ­πὸ τὴ στιγ­μὴ ποὺ ὁ ἄν­θρω­πος γί­νε­ται πλε­ο­νέ­κτης καὶ κλεί­νει τὰ σπλά­χνα του στὸν συ­νάν­θρω­πό του. Ὁ ἴ­διος ὁ Χρι­στὸς πέ­ρα­σε τὴν ἐ­πί­γει­ο ζω­ή του χω­ρὶς νὰ ἔ­χει «ποῦ τὴν κε­φα­λὴν κλί­νῃ» καὶ σὲ πλεῖ­στες πε­ρι­πτώ­σεις κα­τέ­κρι­νε ἔν­το­να τὴν προ­σκόλ­λη­ση πρὸς τὸν ἐ­πί­γει­ο πλοῦ­το. Καὶ τοῦ­το ὄ­χι χω­ρὶς λό­γο: ὅ­ταν ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­πε­λευ­θε­ρω­θεῖ ἀ­πὸ τὴν προ­σκόλ­λη­σή του στὸν πλοῦ­το τό­τε γλυ­τώ­νει καὶ ἀ­πὸ τὴ δου­λεί­α τοῦ κό­σμου καὶ τὴν ἐ­ξου­σί­α τοῦ πο­νη­ροῦ. Ἡ χρι­στια­νι­κὴ ζω­ή, κα­θὸ ζω­ὴ ἐ­λευ­θε­ρί­ας, ἀ­παι­τεῖ ἀ­πο­δέ­σμευ­ση ἀ­πὸ τὴ δυ­να­στεί­α τοῦ πλού­του, ποὺ κα­τα­δυ­να­στεύ­ει τὸν ἄν­θρω­πο καὶ τὸν ὑ­πο­τάσ­σει στὸ χρῆ­μα, ἐμ­πο­δί­ζον­τάς τον ταυ­τό­χρο­να νὰ ση­κώ­σει τὸ κε­φά­λι του στὸν οὐ­ρα­νό.

Κήρυγμα Κυριακῆς 27.11.2016

(Κυριακή ΙΓ΄ Λουκᾶ)

Ἀπόστολος Κυριακῆς Πρός Ἐφεσίους β΄ 4-10

Οἱ ἄνθρωποι διψοῦν συνήθως γιά πλούτη χρήματα πολλὰ , περιουσία μεγάλη, ἐπενδύσεις……. Τὰ ὑλικὰ  ὅμως πλούτη, παρόλο ὅτι γυαλίζουν στά μάτια τοῦ ἀνθρώπου, δέν τὸν ἱκανοποιοῦν ἀληθινὰ καὶ οὐσιαστικά. Μᾶλλον δημιουργοῦν προβλήματα, γεννοῦν τὴν ἀνησυχία καὶ τὴν ἀγωνία, πολλὲς φορὲς δὲ καὶ τὴν καταστροφή.Ὑπάρχουν ὅμως πλούτη πού πλουτίζουν πραγματικὰ τὸν ἀνθρωπο καὶ ἱκανοποιοῦν ἀπόλυτα τὸ πόθο τῆς ψυχῆς του γιά πλουτισμό. Εἶναι τὰ πλούτη τοῦ Θεοῦ μας!  Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς  μιλάει σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Εφες. Β΄ 14-22

Ευαγγέλιον: Λουκά ιη΄ 18 – 27

27 Νοεμβρίου 2016

«Τις άρα δύναται σωθήναι;» (Λουκ. ιη΄ 26)

Έντονη απελπισία εκφράζει το ερώτημα του πλούσιου άρχοντα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Είναι και πλούσιος είναι και άρχοντας. 

Γιατι να μην μπορεί να σωθεί; Για να σκέφτεται όμως την σωτηρία της ψυχής του και την βασιλεία του Θεού, δεν πρέπει να ήταν άσχετος προς την θρησκεία. Τήρησε τις εντολές από νέος ακόμη, όπως δήλωσε στον Κύριο. Αλλά είχε ανησυχίες, αγαπητοί μου αδελφοί. Παράλληλα όμως δυσκολευόταν να αποχωριστεί από τα υλικά αγαθά, που είχε, τγην υψηλή θέση που κατείχε. Γιαυτό και απομακρύνθηκε πολύ λυπημένος, όταν άκουσε τη απάντηση του Χριστού. Δεν μπορούσε να διανοηθεί, να μοιράσει ρτον πλούτο του. Αλλά ούτε θα ήθελε, φτωχός πια, να ακολουθήσει τον Χριστό, περιμένοντας να αποκτήσει άλλους, άυλους και άπιαστους θησαυρούς. Αυτή η αδυναμία του, ήταν τα χρυσά βαρίδια, που τον κρατούσαν προσκολλημένο στη γη, μακριά από τον Θεό.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ – 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

(Λκ. ιη΄ 18-27)

Ὁ νέος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, ἀγαπητοί ἀδελφοί, έχει ἕναν πόθο, πού ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι κι ἄς μήν τό ὁμολογοῦν οἱ περισσότεροι. Ποθεί τήν αἰώνια ζωή. «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσω ἵνα ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;», ρωτάει. Καί ὁ Χριστός τόν παραπέμπει στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν. «Τίς ἐντολές τίς γνωρίζεις», τοῦ λέει. «Νά μήν πειράξεις ξένη γυναίκα, νά μή σκοτώσεις, νά μήν κλέψεις, νά μήν πάρεις ψεύτικο ὅρκο, νά τιμᾶς τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου». «Ὅλα αὐτά τά τήρησα ἀπό τά μικρά μου χρόνια», ἡ ἀπάντηση τοῦ νέου, ὁ ὁποῖος περιμένει ἀπόλυτα σίγουρος, τή δικαίωση ἀπό τόν Κύριο, ἀφοῦ τόν διαβεβαιώνει ὅτι ἐφαρμόζει καλά τό νόμο. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως τοῦ δείχνει ἕναν ἄλλο δρόμο, τόν τέλειο νόμο τῆς ἀγάπης πρός τό Θεό καί τό συνάνθρωπο. Γιατί ἡ σωτηρία ἀπαιτεῖ ὁλοκληρωτικό δόσιμο τοῦ ἀνθρώπου στό Θεό καί αὐτό περνᾶ ἀπαραίτητα μέσα ἀπό τό ὁλοκληρωτικό δόσιμο πρός τό συνάνθρωπο.

 Ἡ ἐπίδραση τῶν παθῶν (Λουκ. ιη΄ 18-27) Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Ἰωὴλ

«Ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο»

Ὁ ἄρχοντας ποὺ πλησίασε τὸ Χριστό, δὲν ἦταν ἄνθρωπος κακῶν διαθέσεων. Ἀντίθετα ἦταν καλοπροαίρετος, αὐστηρὸς τηρητὴς τῶν ἐντολῶν τοῦ Νόμου καὶ μάλιστα ἦταν καὶ τύπος ἀνθρώπου ποὺ εἶχε ἀνησυχίες γιὰ τὴ σωτηρία του. Ἤθελε νὰ κερδίσει τὴν εὔνοια τοῦ Χριστοῦ, γι’αὐτὸ καὶ ἐξ’ ἀρχῆς τὸν προσφωνεῖ κολακευτικά: «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» (Λουκ.18,18). Μάλιστα ὁ εὐαγγελιστὴς Μάρκος σημειώνει καὶ τὴ λεπτομέρεια πὼς τόλμησε μπροστὰ στὸ πλῆθος νὰ γονατίσει ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ καὶ μετὰ νὰ τοῦ κάνει τὴν ἐρώτηση (Μάρκ. 10,17). Ὁ Βίκτωρ, ὁ Πρεσβύτερος Ἀντιοχείας γράφει πὼς ὁ «νεανίσκος» (Ματθ. 19,20) δὲν ἦταν ὕπουλος, ἀλλὰ φιλάργυρος. Ἂς δοῦμε τὴν προσωπικότητά του.

ΚΗΡΥΓΜΑ ΕΟΡΤΗΣ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΤΟΙΣ ΠΑΣΙ ΠΡΟΚΑΤΑΓΓΕΛΕΤΑΙ 

Η εορτή των Εισοδίων της Υπεραγίας Θεοτόκου, αγαπητοί μου αδελφοί, αποτελεί για τον καθέναν μας μία ευκαιρία να δούμε ποιος είναι ο αληθινός σκοπός της ζωής μας. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τη συνάντησή μας με το Χριστό, όπως αυτή αποτυπώνεται και στη δική μας είσοδο στα Άγια των Αγίων, όχι του επιγείου ναού, αλλά του επουρανίου.

«Ὡς ἐμψύχῳ Θεοῦ κιβωτῷ ψαυέτω μηδαμῶς χείρ ἀμυήτων».

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας Παντελεήμονος

Ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἑορτή τῆς ἀφιερώσεως τῆς τριετίζουσας Κόρης πού ἐπρόκειτο νά γίνει Μητέρα τοῦ Θεοῦ στόν ναό τοῦ Σολομῶντος, καί ἄγγελοι καί ἄνθρωποι τήν ὑποδέχονται θαυμάζοντας «πῶς ἡ Παρθένος εἰσῆλθε εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων».

Κατανοητή ἡ ἀπορία γιά τήν πεπερασμένη λογική τοῦ ἀνθρώπου πού ἀγνοεῖ τό σχέδιο τῆς θείας ἀγάπης καί τῆς θείας οἰκονομίας γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΤΑΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΕΩΡΩΝ

 «Ἄφρον,...»

Τό νά λησμονεῖ κανείς τόν Θεό καί νά πορεύεται μέ βάση τό στενό ἀτομικό συμφέρον εἶναι πράξη ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του. Μέ τήν ἁμαρτία ὁ ἄνθρωπος στρέφεται κατά τοῦ δικοῦ του συμφέροντος, ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του.  Γιά τόν λόγο αὐτό οἱ Πατέρες τῆς Έκκλησίας δέν θεωροῦν τήν ἁμαρτία παράβαση ἀλλά ἀσθένεια καί τήν Ἐκκλησία θεραπευτήριο. Στήν σημερινή παραβολή ὁ Θεός ἀποκαλεῖ ἄφρονα, δηλαδή παράφρονα, αὐτόν πού στηρίζει τήν ἀσφάλειά του στόν πλοῦτο του. Αὐτόν πού θησαυρίζει γιά τόν ἑαυτό του καί ὄχι πρός τόν Θεό. Τό «πλουτεῖν εἰς Θεόν» εἶναι ἡ βοήθεια πρός τούς ἄλλους ἀνθρώπους. «Ποιήσατε ἑαυτοῖς βαλάντια μή παλαιούμενα, θησαυρόν ἀνέκλειπτον ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Λουκ. 12,33). «Ὁ ἐλεῶν πτωχόν δανείζει τόν Θεόν» καί αὐτός πού δέν πολλαπλασιαζει τό τάλαντό του καί ὅτι ἔχει θά τοῦ ἀφαιρεθεῖ. Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά ἐνηλικιωθεῖ πνευματικά καί νά ἀναχθεῖ στήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπου δέν κυριαρχεῖ τό ταπεινό προσωπικό μας συμφέρον καί τό ἐγώ, ἀλλά ἡ μεγαλωσύνη τοῦ Θεοῦ καί ἡ μέριμνα καί ἀγάπη του πρός τήν κτίση. Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά αἰσθανθεῖ μέλος τοῦ ἀνθρώπινου γένους μέσα ἀπό τόν σύνδεσμο τῆς ἀγάπης, τῆς μίας ποίμνης ὑπό ἕνα ποιμένα, τόν Χριστό. Κάθε προσπάθεια νά ὀχυρωθεῖ κανείς πίσω ἀπό τόν πλοῦτο του καί ἔτσι νά αἰσθανθεῖ αὐτάρκης ἤ νά ἐπιδιώξει μία προσωπική εὐημερία λησμονεῖ τόν Θεό, πλάθει μία οὐτοπία, ἕνα κόσμο πού δέν ὑπάρχει, δηλαδή ἕνα κόσμο χωρίς Θεό.

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΦΡΟΣΥΝΗ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Θ΄ Λουκᾶ: Τῆς Κυριακῆς: Λουκ. ιβ΄ 16-21

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΦΡΟΣΥΝΗ

«Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου»

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ μιὰ σύν­τομη δραματικὴ Παραβολὴ μᾶς παρουσίασε τὴ ζωὴ ἑνὸς πλουσίου, τὸν ὁ­­­­ποῖο ὁ Ἴδιος χαρακτήρισε «ἄφρονα». Καὶ ἦ­­­­ταν πράγματι «ἄφρων» ὁ ἄν­θρωπος αὐ­­­τός, ποὺ ἔζησε ὅλη του τὴ ζωὴ προσ­κολλημένος στὰ πλούτη του καὶ τελικὰ πέθανε πρὶν προλάβει νὰ τὰ ἀπολαύσει.

Ἀξίζει λοιπὸν νὰ δοῦμε σήμερα γιατί ἡ ἐπιδίωξη ἀποκτήσεως πολλῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν εἶναι ἀφροσύνη.

ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΖΩΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Θ΄ Λουκᾶ: ΚΒ΄Κυριακῆς: Γαλ. ς΄ 11-18

ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΖΩΗ

1. Νεκροὶ γιὰ τὸν κόσμο

Στὸν ἐπίλογο τῆς πρὸς Γαλάτας ἐπιστο­λῆς του ὁ ἀπόστολος Παῦλος ζητεῖ ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς νὰ προσέχουν καὶ νὰ μὴν παρασύρονται ἀπὸ τοὺς ἰουδαΐζοντες ψευδοδιδασκάλους. Διότι εἶχαν παρουσιαστεῖ ἀρκετοὶ τέτοιοι μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν, ποὺ κήρυτταν ὅτι εἶναι τάχα ἀπαραίτητη γιὰ τὴν σωτηρία ἡ περιτομὴ καὶ ἡ ἀκριβὴς τήρηση τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου.

Θ΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ

Τοῦ ἄφρονος πλουσίου (Λουκ. ιβ ́ 16 – 21)

Ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς  θ΄ Κυριακῆς Λουκᾶ, μᾶς δίνει ὠφέλιμα μαθήματα γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Μᾶς διδάσκει ἀδελφοί μου, ὅτι ἡ πλεονεξία εἶναι ἕνα θανάσιμο πάθος καί ἐπιθυμία, πού ὁδηγεῖ στήν ἁμαρτία.

Ὁ πλοῦτος, λοιπόν, προξενεῖ φροντίδες καί στενοχώριες. Βλέπουμε ὅτι ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς, ὅταν εἶδε ὅτι εἶχε καλή σοδειά ἀπό τά κτήματά του, ἄρχισε ἀμέσως νά προβληματίζεται πού θά μαζέψει τούς καρπούς του, γιατί οἱ ἀποθῆκες τοῦ ἦταν μικρές καί ἤδη γεμάτες ἀπό τήν προηγούμενη χρονιά. Ἐδῶ ἀδελφοί μου βλέπουμε καθαρά το πάθος καί τό ἁμάρτημα τῆς πλεονεξίας. Ἔχει τίς ἀποθῆκες γεμάτες κι ὅμως δέν εἶναι ἱκανοποιημένος. Ὁ πλεονέκτης ὅσα περισσότερα ἔχει τόσα περισσότερα ἐπιθυμεῖ.

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Θ’ ΛΟΥΚΑ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Ο ΘΗΣΑΥΡΙΖΩΝ ΕΑΥΤΩ 

Δεν είναι τυχαία η επιμονή της Εκκλησίας μας, αγαπητοί μου αδελφοί, στο να επιλέγει να διαβάζονται περικοπές από το Ευαγγέλιο που αναφέρονται στη διδασκαλία του Χριστού σε σχέση με τον πλούτο και το χρήμα.  Ο Κύριός μας δεν σκεφτόταν χρησιμοθηρικά. Δεν απευθυνόταν μόνο σ’  αυτούς που είχε απέναντί του, οι οποίοι, το πιο πιθανόν, ήταν φτωχοί, αλλά στόχευε να δείξει ποιος είναι ο δρόμος της Βασιλείας του Θεού και ποια τα εμπόδια σ’ αυτόν. Ο πλούτος είναι ένα απ’ αυτά. Αφορμή της παραβολή του άφρονα πλούσιου, μετά την παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρου, ήταν η διαμάχη δύο αδελφών σχετικά με τη διανομή της πατρικής κληρονομιάς, την οποία ήθελαν να αναθέσουν στο Χριστό. Ο Κύριος όμως, αφού τους τόνισε ότι ο ίδιος δεν ήταν δικαστής, προτρέπει τόσο τους ίδιους όσο και το πλήθος που ήταν συγκεντρωμένο να αποφεύγουν κάθε είδος πλεονεξίας. Και για να τους βοηθήσει να καταλάβουν τι ακριβώς εννοούσε, τους αφηγείται την παραβολή του άφρονα πλούσιου (Λουκ. 12, 13-21).

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016 (Θ´ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ιβ´ 16-21)

          Ὁ πλούσιος ἄνθρωπος τῆς σημερινῆς παραβολῆς βρέθηκε ξαφνικά σέ δύσκολη θέση. Ἡ χρονιά ἐκείνη ὑπῆρξε τόσο ἀποδοτική γιά τά χωράφια του, πού τά πλημμύρισε κυριολεκτικά μέ καρπούς. Ἔπεφτε γιά ὕπνο, ἀλλά ὕπνο δέν εἶχε, τόν ἔτρωγε ἡ ἀγωνία: -Τί νά κάνω, ἔλεγε, διότι δέν ἔχω ποῦ νά μαζέψω τούς καρπούς μου; Ξαφνικά ἡ λύση ἄστραψε μές στό μυαλό του: -Τό βρῆκα, συλλογίστηκε. Αὐτό θά κάνω. Θά γκρεμίσω τίς ἀποθῆκες μου καί θά κτίσω μεγαλύτερες καί θά μαζέψω ἐκεῖ μέσα ὅλα τά προϊόντα μου καί τά ἀγαθά μου. Καί τότε θά πῶ στήν ψυχή μου: «Ψυχή, ἔχεις πολλά ἀγαθά πού φτάνουν γιά χρόνια πολλά· ἀναπαύου, τρῶγε, πίνε, γλέντησε».

Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Κυριακή Θ΄ Λουκά -– «Αγών δια τον κατά Θεόν πλουτισμόν»

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

«Αγών δια τον κατά Θεόν πλουτισμόν»

Ο Κύριός μας διηγήθηκε αυτήν την παραβολή με αφορμή την παράκλησι κάποιου να μεσολαβήση (ο Χριστός) για την διανομή των περιουσιακών του στοιχείων με τον αδελφόν του. Αφού πρώτα αποποιήθηκε το να αναλάβη τέτοιο ρόλο ο Θεάνθρωπος, έκαμε την ακόλουθη σύστασι προς το ακροατήριό του: Να προσέχετε και να προφυλάσσεσθε από κάθε είδος πλεονεξίας. Δεν συντελεί αυτή σε τίποτε, για να έχετε άνεση και χαρούμενη τη ζωή σας. Διότι η ζωή του ανθρώπου δεν εξαρτάται από τα περίσσια πλούτη και δεν διατηρείται από τα υπάρχοντά του, ούτε τα πολλά πλούτη του εξασφαλίζουν σ’ αυτόν μακροζωΐα και ευχάριστη ζωή.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

20.11.2016

Κυριακή Θ΄ Λουκᾶ

(Λουκ. ιβ΄ 16-21)

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀδελφοί μου, λέγεται «παραβολὴ τοῦ ἄφρονος πλουσίου». Ἡ ἀφορμὴ γιὰ νὰ τὴν διηγηθεῖ ὁ Κύριος δόθηκε ἀπὸ τὸ ἑξῆς περιστατικό: Κάποιος ἀπὸ τοὺς ἀκροατὲς τοῦ Χριστοῦ τὸν πλησίασε καὶ τοῦ εἶπε: «Διδάσκαλε εἶπε τῷ ἀδελφῷ μου μερίσασθαι τὴν κληρονομία μετ᾿ ἐμοῦ» καὶ ἔλαβε ὡς ἀπάντηση τὸ ἐρώτημα «τίς με κατέστησε δικαστὴν ἢ μεριστὴν ἐφ᾿ὑμᾶς;».

ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016 – Θ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ιβ΄ 16-21) (Γαλ. στ΄ 11-18)

Πλήρωμα ζωής

«Άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου, α δε ητοίμασας τίνι έσται; Ούτως ο θησαυρίζων εαυτώ, και μή εις Θεόν πλουτών».

Η σημερινή ευαγγελική παραβολή είχε σαν αφορμή τη φιλονικία δύο αδελφών πάνω σε κληρονομικά ζητήματα. Ο Κύριος γνώριζε ότι και οι δυο τους είχαν κυριευθεί από το φοβερό πάθος της πλεονεξίας. Για να βοηθήσει λοιπόν όλους μας να αποφύγουμε την αδυναμία αυτή, μάς πρόσφερε την παραβολή του άφρονος πλουσίου, με τα τόσο ζωηρά αλλά και διδακτικά μηνύματα και νοήματα.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ - Λουκ. 12,16 - 21 (20/11/2016)

Εκκλησία και πλούτος

Άκρως ενδιαφέρουσα προσέγγιση στο ζήτημα του πλουτισμού και της χωρίς μέτρο συσσώρευσης υλικών αγαθών κάνει το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου αδελφοί, στο οποίο ο Κύριός μας παρουσιάζει την παραβολή του άφρονος πλουσίου. Ο άνθρωπος αυτός ζούσε για να απολαμβάνει τα πλούτη και τα υλικά αγαθά που κατείχε και το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν η επαύξησή τους, αδιαφορώντας για τα προβλήματα και την ανέχεια που μάστιζε τους συνανθρώπους του. Ο Θεός, όμως, που δημιούργησε τον κόσμο και κατένειμε τον υλικό πλούτο με δικαιοσύνη, την οποία θέλει και οι άνθρωποι να επιδεικνύουν, τού εμήνυσε ότι ο θάνατος είναι κοντά. Τί θ’ απογίνουν, λοιπόν, όσα απέκτησε, αδιαφορώντας για την μετά θάνατον κατάσταση της ψυχής του; Αυτά παθαίνουν όσοι θησαυρίζουν θησαυρούς επί της γης και όχι θησαυρούς πνευματικών αγαθών και αρετών, κατά το θέλημα του Θεού.

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. 12, 16-21)

20 Νοεμβρίου 2016

Η φιλονικία δύο αδελφών για την διανομή της πατρικής κληρονομιάς έδωσε την αφορμή στον Κύριο Ιησού Χριστό να πει την μικρή αλλά τόσο διδακτική παραβολή του άφρονος πλουσίου που ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα.

Η παραβολή αυτή είναι μια σκληρή απάντηση σε όλους εκείνους που αρέσκονται να εμπιστεύονται τον εαυτό τους στα υλικά, εφήμερα, και φθαρτά αγαθά του κόσμου τούτου. Ο Χριστός λέγοντας την παραβολή αυτή δεν έχει τίποτε εναντίον του πλούτου και των υλικών αγαθών, άλλωστε αυτός είναι ο δημιουργός όλων των αγαθών. Αλλά επισημαίνει και καυτηριάζει την αφροσύνη του ανθρώπου, ο οποίος πλεονεκτικά προσκολλάτε στην απόκτηση πλούτου και υλικών αγαθών.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 12, 16-21)

Ὁ Κύ­ρι­ος θέ­λον­τας νὰ δι­δά­ξει τὸ πό­σο ὀ­λέ­θρι­ο καὶ κα­τα­στρο­φι­κὸ εἶ­ναι τὸ πά­θος τῆς πλε­ο­νε­ξί­ας καὶ μὲ ἀ­φορ­μὴ τὸ αἴ­τη­μα κά­ποιου «ἐκ τοῦ ὄ­χλου», ὥ­στε νὰ ἐ­πέμ­βει καὶ νὰ δι­ευ­θε­τή­σει τὴν κλη­ρο­νο­μι­κὴ δι­α­φο­ρὰ ποὺ εἶ­χε μὲ τὸν ἀ­δελ­φό του, λέ­ει τὴν πα­ρα­βο­λὴ τοῦ ἄ­φρο­νος πλου­σί­ου.

Τὸ πρῶ­τo του σχό­λι­ο, στὸ αἴ­τη­μα τοῦ ἀ­κρο­α­τῆ του, ἀ­φο­ροῦ­σε στὴ δι­ά­κρι­ση τῶν ἐ­πι­γεί­ων θη­σαυ­ρῶν ἀ­πὸ τὰ οὐ­ρά­νι­α ἀ­γα­θά: «ἄν­θρω­πε», τοῦ λέ­ει, «τίς μὲ κα­τέ­στη­σε δι­κα­στὴν ἢ με­ρι­στὴν ἐφ᾽ ὑ­μᾶς;». Ὁ Χρι­στὸς προ­βαί­νει σὲ αὐ­τὴ τὴ δι­ευ­κρί­νη­ση, δι­ό­τι δὲν Ἐ­ναν­θρώ­πη­σε, ὥ­στε νὰ δι­ευ­θε­τεῖ τὶς ὑ­λι­κὲς δι­α­φο­ρὲς τῶν ἀν­θρώ­πων. Ἡ σω­τη­ρί­α τοῦ κό­σμου δὲν σχε­τί­ζε­ται μὲ τὴν ἔλ­λει­ψη ἢ τὸ πλε­ό­να­σμα ἐ­πί­γει­ων ἀ­γα­θῶν, ἀλ­λὰ μὲ τὴν ἐμ­πι­στο­σύ­νη ποὺ κά­ποιος δεί­χνει στὶς ἐ­παγ­γε­λί­ες τοῦ Θε­οῦ. Πα­ράλ­λη­λα, οὔ­τε ἡ ποι­ό­τη­τα τῆς ζω­ῆς τοῦ ἀν­θρώ­που ἐ­ξαρ­τᾶ­ται ἢ με­τρᾶ­ται ἀ­πὸ τὸ πλῆ­θος τῶν πε­ρι­ου­σι­α­κῶν του στοι­χεί­ων: «οὐκ ἐν τῷ πε­ρισ­σεύ­ειν τι­νὶ ἡ ζω­ὴ αὐ­τοῦ ἐ­στιν ἐκ τῶν ὑ­παρ­χόν­των αὐ­τοῦ». Αὐ­τὸ ποὺ ὄν­τως με­τρᾶ εἶ­ναι ἡ σχέ­ση τοῦ ἀν­θρώ­που μὲ τὸν Χρι­στὸ καὶ κατ᾽ ἐ­πέ­κτα­ση ἡ εὐ­σέ­βει­α καὶ ἡ ἀ­ρε­τή του.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «Ο ΑΦΡΩΝ»

Με αυτόν τον χαρακτηρισμό προσφωνεί τον πλεονέκτη πλούσιο ο Χριστός στη σημερινή ευαγγελική περικοπή. «Ἄφρων», του λέει, δηλαδή, ασύνετε, παράφρον, «αυτή τη νύχτα τελειώνει η ζωή σου, Τί θα τα κάνεις όλα αυτά, που με νοσηρή ιδιοτέλεια θησαύρισες; Σε ποιόν θα τα αφήσεις;».

Κήρυγμα Κυριακῆς 20.11.2016

(Κυριακή Θ΄ Λουκᾶ)

Ἀπόστολος Κυριακῆς Πρός Γαλάτας στ΄ 11-18

Ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ σημαία τῶν χριστιανῶν. Μέσα ὅμως στὸ χριστιανικὸ πλήρωμα ὑπάρχουν καὶ μερικοὶ χριστιανοί, ποὺ ὑποστέλλουν τήν σημαία τοῦ Σταυροῦ. Καλεσμένοι νά εἶναι ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ, ντρέπονται ἢ διστάζουν να ἀγωνιστοῦν κάτω ἀπὸ τή σημαία Του.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ – 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

(Λκ. ιβ΄ 16-21)

Ἐκεῖνο ποὺ ἐξανθρωπίζει τὴ ζωή μας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι ἡ μνήμη τοῦ θανάτου. Εἶναι ὅμως ὀδυνηρὴ καὶ δὲν τὴν ἀνεχώμαστε, γιατὶ ἀποδεικνύει χωρὶς ἀξία τοὺ ἐφήμερους θησαυρούς μας καὶ τὶς ἀπολαύσεις μας χωρὶς νόημα. Ἀλλά ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι μᾶς δίνει τὴ δυνατότητα νὰ δοῦμε τὸ πραγματικὸ νόημα τῆς ζωῆς μας. Ἄν ἀφαιρέσουμε ἀπὸ τὸ νοῦ μας τὴ μνήμη τοῦ θανάτου, ὁ κόσμος στέκεται μπροστά μας σὰν εἴδωλο. Ὁ ἄφρων πλούσιος τῆς σημερινῆς παραβολῆς εἶχε διαγράψει ἀπὸ τὶς σκέψεις του τὴ μνήμη τοῦ θανάτου. Ἔτσι ὁ πλοῦτος καὶ ἡ ἄνεση ἔγιναν εἴδωλα ποὺ τοῦ ἔδιναν τὴν αἴσθηση μιᾶς ἐπίγειας ὑλικῆς αἰωνιότητας· « ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου». Αὐτὴ ἡ τραγικὴ ἄγνοια τῆς πραγματικότητας τοῦ θανάτου τοῦ στέρησε τὴ δυνατότητα νὰ καταλάβει τὸ ἀληθινὸ νόημα τῆς ζωῆς. Δὲν μπόρεσε νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸν ἀτομισμό του καὶ νὰ ζήσει ὡς πρόσωπο σὲ κοινωνία μὲ τὰ ἄλλα πρόσωπα. Δὲν μπόρεσε νὰ γνωρίσει τὸν προορισμό του, ποὺ δὲν ἐξαντλεῖται στὶς διαστάσεις τῆς γῆς, ἀλλὰ φτάνει μέχρι τὴν ὁμοίωση μὲ τὸ Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι «οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων» καὶ «βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους».

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Εφες. β΄ 4-10

Ευαγγέλιο: Λουκ. ιβ΄ 16-21

20 Νοεμβρίου 2016

«Α δε ητοίμασας τίνι έσται;» (Λουκ ιβ΄ 20)

Η φιλονικία δυο αδελφών για τη διανομή της πατρικής κληρονομιάς έδωσε την αφορμή στον Κύριο να εκφωνήσει την τόσο διδακτική παραβολή του άφρονος πλουσίου. Είναι μια σκληρή απάντηση σε όλους εκείνους που αρέσκονται να συγκεντρώνουν, να αποθηκεύουν, να αποταμιεύουν υλικά αγαθά σε βάρος της δικαιοσύνης και της φιλαδελφίας. Ο πλούτος είναι ένα αγαθό δευτερεύον. Πρώτον απ’ όλα τα αγαθά της ζωής είναι η αγάπη. Όποιος αγαπά είναι ο αληθινά πλούσιος γιατί ο πραγματικός πλούτος δεν είναι ο πλούτος που κατέχει κανείς, αλλά ο πλούτος που δίνει. Το «αγαθοεργείν πλουτείν εν έργοις αγαθοίς» (Α΄ Τιμ. στ΄ 18) περικλείει όλη την έννοια του πλούτου που βρίσκεται μέσα στην αγαθοεργία. 

ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Η΄ Λουκᾶ: Τῆς Κυριακῆς: Λουκ. ι΄ 25-37

ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ

«Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως»

Μὲ ἀφορμὴ τὰ ἐρωτήματα ποὺ τοῦ ἔθεσε ἕνας νομοδιδάσκαλος, ὁ ­Κύριος διηγήθηκε τὴ θαυμάσια παραβολὴ τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου, γιὰ νὰ ὑπογραμ­μίσει πόσο μεγάλη σημασία ἔχει νὰ ἐ­­­­φαρμόζει κανεὶς στὴν πράξη τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον του, τὸν κάθε ἄνθρωπο, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν ἐθνικότητά του. Γι’ αὐτὸ καὶ συνέστησε στὸ νομοδιδάσκαλο νὰ κάνει τὸ ἴδιο: «Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως», τοῦ εἶπε.

Ἂς δοῦμε καὶ ἐμεῖς λοιπὸν τώρα: Τί ση­μαίνει νὰ περνᾶμε ἀπὸ τὴ θεωρία στὴν ἔμπρακτη ἐ­­­­φαρ­μογὴ τῆς ἀγάπης;

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Τοῦ Ἁγίου: Ἑβρ. ζ΄ 26 - η΄ 2

Ἀδελφοί, τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος, ὃς οὐκ ἔχει καθ᾿ ἡμέραν ἀνάγκην, ὥσπερ οἱ ἀρχιερεῖς, πρότερον ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτιῶν θυσίας ἀναφέρειν, ἔπειτα τῶν τοῦ λαοῦ· τοῦτο γὰρ ἐποίησεν ἐφάπαξ ἑαυτὸν ἀνενέγκας. ὁ νόμος γὰρ ἀνθρώπους καθίστησιν ἀρχιερεῖς ἔχοντας ἀσθένειαν, ὁ λόγος δὲ τῆς ὁρκωμοσίας τῆς μετὰ τὸν νόμον υἱὸν εἰς τὸν αἰῶνα τετελειωμένον. Κεφάλαιον δὲ ἐπὶ τοῖς λεγομένοις, τοιοῦτον ἔχομεν ἀρχιερέα, ὃς ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς, τῶν Ἁγίων λειτουργὸς καὶ τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς, ἣν ἔπηξεν ὁ Κύριος, καὶ οὐκ ἄνθρωπος.

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ

1. «Ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος»

Τὴν Κυριακὴ 13 Νοεμβρίου ἑορτάζει ὁ μέγας ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ οἰκουμενικὸς διδάσκαλος ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Στὴ μνήμη του εἶναι ἀφιερωμένη ἡ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, ἡ ὁποία παρουσιάζει τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς τὸν μοναδικὸ καὶ ἐξαίρετο τύπο Ἀρχιερέως καὶ Ποιμένος.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

 «Τοιοῦτος γὰρ ἡμῖν ἔπρεπεν Ἀρχιερεὺς, Ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν, καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος». (Ἐβρ. Ζ’ 26).

 Τὰ θεῖα αὐτὰ λόγια ποὺ ἔγραψε ὁ μακάριος Ἀπόστολος Παῦλος γιὰ τὸν Κύριὸ μας Ἰησοῦ Χριστὸ, ἔχουν ἀπήχηση καὶ γιὰ κάθε Ἱεράρχη ἄξιο τῆς θεϊκῆς ἀποστολῆς του, πολὺ περισσότερο ἔχουν ἐφαρμογὴ γιὰ τὸν Μέγα Ἱεράρχη, Οἰκουμενικὸ διδάσκαλο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως καὶ «χρυσὸν στὴ γλῶσσα καὶ στὴν καρδία» Ἅγιο Ἰωάννη τὸ Χρυσόστομο, ποὺ τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας στὶς 13 Νοεμβρίου. Βέβαια ἡ κοίμησὴ του ἔγινε στὶς 14 Σεπτεμβρίου, ποὺ τελεῖται ἡ Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016 (Η´ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ι´ 25-37)

          “Διδάσκαλε τί πρέπει νά κάνω, γιά νά κληρονομήσω τήν αἰώνια ζωή;”, ρώτησε τόν Κύριο ἕνας Ἑβραῖος “νoμικός”, ἑρμηνευτής δηλαδή τοῦ νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Δέν ἐνδιαφερόταν ὁ ὑποκριτής νά μάθει τί πρέπει νά κάνει, γιά νά σωθεῖ. Ἀλλά ὑπέβαλε αὐτό τό ερώτημα μέ σκοπό νά πειράξει τόν Κύριο, νά τόν φέρει σέ δύσκολη θέση. Ὁ Κύριος γνώριζε τούς κακούς σκοπούς του, καί τοῦ ἀπάντησε καί ὁ ἴδιος μέ μιά νεά ἐρώτηση.-Στό Νόμο τί ἔχει γραφεῖ σχετικά; Ἐσύ πού τόν μελετᾶς πῶς τό ἀντιλαμβάνεσαι;

Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Κυριακή Η΄ Λουκά –«Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται»

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

«Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται»

Ακούσαμε σήμερα την περίφημη παραβολή του καλού Σαμαρείτου, την οποία είπεν ο Ιησούς Χριστός στον νομοδιδάσκαλο, που τον επλησίασε και προς τους λοιπούς ακροατές του, εξ αφορμής του ερωτήματος που του υπέβαλε (ο νομικός) για το ποιός είναι πλησίον του.

Και αφού διηγήθηκε ο Κύριος την υπέροχη αυτή παραβολή του καλού Σαμαρείτου, που αποδείχθηκε καλός, σπλαγχνικός και ευεργετικός στον μισοπεθαμένο από τις πληγές των ληστών και εγκαταλελειμμένο συνάνθρωπό του, παρ’ ότι αλλογενής, ενώ οι ομοεθνείς του Ιερεύς και Λευΐτης τον ξεπέρασαν αδιάφοροι και ασυγκίνητοι και τον άφησαν στο έλεος του Θεού, προκάλεσε τον νομομαθή εκείνο άνθρωπο να απαντήση για το ποιός απ’ τους πιο πάνω τρεις διαβάτες αποδείχθηκε στα πράγματα πλησίον και αδελφός εκείνου, που έπεσε στα χέρια των ληστών. Και βέβαια ο θείος Διδάσκαλος πήρε την απάντησι πως πλησίον αποδείχθηκε εκείνος, που τον συμπόνεσε και τον ελέησε.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ - Λουκ. 10, 25-37 (13/11/2016)

Τα ιδιώματα της αγάπης

Η παραβολή του καλού Σαμαρείτου είναι ευρέως γνωστή, αγαπητοί μου αδελφοί. Ο Κύριος την ανέφερε ερωτώμενος από έναν νομομαθή, πώς μπορεί να κερδίσει την αιώνια ζωή. Η ερώτηση αποσκοπούσε στο να ελέγξει τις γνώσεις του Ιησού γύρω από τον νόμο του Μωυσή, προκειμένου να Τον εκθέσει στα μάτια των ακροατών Του. Ο Χριστός δεν περιορίστηκε στην υπενθύμιση της γνωστής εντολής της Π. Διαθήκης περί της αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον. Ανέλυσε την έννοια του πλησίον, παραθέτοντας την περιπέτεια του Σαμαρείτου. Ένας άνθρωπος, πηγαίνοντας από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ, έπεσε θύμα ληστρικής επίθεσης και κειτόταν στην άκρη του δρόμου ημιθανής. Από δίπλα του πέρασαν ένας ιερέας της Ιουδαϊκής θρησκείας και ένας Λευίτης, οι οποίοι αδιαφόρησαν προκλητικά. Πέρασε και ένας Σαμαρείτης, ο οποίος τον σπλαχνίστηκε.

ΚΥΡΙΑΚΗ 13 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016 – Η΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ι΄ 25-37) (Εφ. ζ΄ 26- η΄2)

Σαμαρειτικές αναβάσεις

«Τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;»

Η ζωή του ανθρώπου πάνω στη γη προσφέρεται ως μοναδική ευκαιρία για πλήρη αποδοχή της αγάπης του Θεού, την οποία καλείται να προσφέρει αδιάκοπα στους συνανθρώπους του. Στο θέμα ακριβώς αυτό εστιάζεται η σημερινή ευαγγελική περικοπή, η οποία αναφέρεται στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Μέσα απ’ αυτή την παραβολή δίνεται απάντηση στο ερώτημα ποιος είναι ο πλησίον μας. Εγείρεται επίσης το ζήτημα πώς ο καθένας από εμάς γίνεται πλησίον για τον άλλο. Και αυτό γιατί σε τελική ανάλυση στην προοπτική της αυθεντικής κοινωνίας αγάπης που σφυρηλατείται στην πραγματικότητα της Εκκλησίας όλοι οι άλλοι είναι πλησίον μας και αδελφοί μας και σαν τέτοιους θα πρέπει να τους αντικρίζουμε. Αυτό κι αν συνιστά την απάντηση στο ζήτημα που εγείρεται στην εποχή μας για τη δυνατότητα μιας αυθεντικής κοινωνίας προσώπων και λαών.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ»

Το βασικὸ ερώτημα, που έθεσε αμυνόμενος ο νομικὸς στον Χριστό στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή ήταν: «καὶ τὶς ἐστί μου πλησίον»·

Ο Χριστὸς όμως μετὰ την παραβολὴ ρωτά ποιὸς ενήργησε ως πλησίον, στρέφει δηλαδὴ την προσοχὴ στο υποκείμενο της αγάπης·   «τὶς  οὖν τούτων  τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοὶ γεγονέναι…».  Το «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτὸν» ήταν μία εντολή του Μωσαϊκού Νόμου για τους Ιουδαίους. Το κρίσιμο όμως σημείο, στο οποίο υπήρχαν πολλὲς συζητήσεις, ήταν ποιὸς πρέπει να θεωρείται πλησίον. Σύμφωνα με τον ιουδαϊκὸ Νόμο η έννοια του πλησίον ήταν συχνὰ συγκεχυμένη και περιορισμένη. Μερικοί  νομοδιδάσκαλοι υποστήριζαν ότι είναι παράνομο να βοηθήσεις μία εθνικὴ γυναίκα στην οδύνη του τοκετού, διότι επρόκειτο να γεννηθή ένας άλλος εθνικός.

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

Κυριακή Η΄ Λουκά

13 Νοεμβρίου 2016

Η παραβολή του καλού Σαμαρείτου που ακούσαμε σήμερα στο ευαγγελικό ανάγνωσμα είναι γνωστή σε όλους μας αδελφοί μου. Την αφορμή για να διδάξει την παραβολή αυτή Ο Κύριος την έδωσε ένας νομομαθής που ήθελε να μάθει τι να κάνει για να κερδίσει την αιώνια ζωή. Και ο Χριστός του λέγει: να πράττεις αυτά που διαβάζεις στο νόμο του Θεού, τι λέγει ο νόμος του Θεού, τι διαβάζεις σε αυτόν; Και ο νομικός του απαντά, ότι ο νόμος λέγει να αγαπάς τον Κύριο και Θεό σου με όλη σου την καρδιά, με όλη σου την ψυχή, με όλη σου την θέληση και την δύναμή σου, ώστε να είσαι ολοκληρωτικά σε αυτόν παραδομένος. Να τον αγαπάς και με το νου σου ολόκληρο, ώστε αυτόν πάντοτε να σκέφτεσαι. Επίσης να αγαπάς και τον πλησίον σου, τον συνάνθρωπο σου, όσο και όπως αγαπάς τον εαυτό σου. Του είπε τότε ο Κύριος. Πολύ σωστά απάντησες αυτό να κάνεις και θα κερδίσεις την αιώνιο ζωή. Όμως ο νομικός θέλοντας να δικαιωθεί προσθέτει νέο ερώτημα, ποιός είναι ο πλησίον.

Κήρυγμα 13.11.2016

Ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Αὐτοί πού μᾶς καθοδηγοῦν

«Μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ἡμῶν»

          Ἑορτή σήμερα τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν τοῦ Χρυσοστόμου. Ἑορτή τοῦ παγχρύσου στόματος τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί τοῦ χρυσοῦ προτύπου τῶν Ἐπισκόπων. Καί θά ἤθελα νά ἀφιερώσω τό κήρυγμα ὄχι κάνοντας σχόλια στό Εὐαγγέλιο ἤ στόν ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ἀλλά στούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας.

          Πολύς λόγος γίνεται τελευταία γιά τούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας. Συζητήσεις, σχόλια, ἄρθρα, κρίσεις, ἐπικρίσεις, σπανίως καί μερικοί ἔπαινοι γιά τούς κληρικούς κάθε βαθμοῦ καί ἰδιαίτερα τούς ἐπισκόπους. Ἀκόμα καί οἱ πιό ἄσχετοι παίρνουν στίς μέρες μας ὕφος εἰδικοῦ προκειμένου νά ποῦν τίς ἀπόψεις τους γιά τόν κλῆρο. Δέν εἶναι δυνατόν νά μείνουμε ἀδιάφοροι μέσα σ’ αὐτόν τόν θόρυβο. Πρέπει νά κάνουμε κι ἐμεῖς λόγο γι’ αὐτούς πού ποιμένουν τήν Ἐκκλησία. Ὄχι γιά νά κρίνουμε ἄν ἡ τακτική πού ἀκολουθοῦν στήν ἐκπλήρωση τῆς ἀποστολῆς τους εἶναι καλή ἤ κακή, ἀλλά γιά νά διατυπώσουμε μερικές ἀπόψεις πού θά βοηθήσουν ὅλους μας νά πάρουμε μιά σωστή τοποθέτηση μπροστά στόν κλῆρο καί νά δοῦμε τήν ὑπόσταση καί τήν ἀποστολή τους κάπως πιό ρεαλιστικά, μακριά ἀπό ἐπικίνδυνες ἐξιδανικεύσεις ἤ ὑποτιμήσεις.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Εβρ. ζ΄ 26-28, η΄ 1-2

Ευαγγέλιο: Λουκ. ι΄ 25-37

13 Νοεμβρίου 2016

«Πορεύου και συ ποίει ομοίως» (Λουκ. ι΄ 37)

Η αγάπη σαν η μεγαλύτερη των αρετών προβάλλει, τόσο μέσα από τη διδασκαλία του «νόμου» της Παλαιάς Διαθήκης, όσο και μέσα από τη διδασκαλία της Καινής Διαθήκης. Μάλιστα στην Καινή Διαθήκη, και ιδιαίτερα μέσα από τη διδασκαλία του Κυρίου προβάλλει ως «Καινή εντολή», γιατί ξεπερνά τα όρια του εαυτού μας και φτάνει ως τα όρια της θυσίας, έχοντας σαν πρότυπο την αγάπη του Χριστού προς τους ανθρώπους.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. ι΄ 25-37)

Τό ἐρώτημα πού τίθεται στό Χριστό στή σημερινή παραβολή, ἄν καί ὄχι μέ καθαρή καί ἀνιδιοτελῆ διάθεση, εἶναι: «Διδάσκαλε, τί πρέπει νά κάνω γιά νά κληρονομήσω τήν αἰώνια ζωή;». Αὐτό πού ποθεῖ ὁ ἄνθρωπος, βαθιά μέσα στήν ὕπαρξή του, εἶναι ἡ ζωή. Καί μάλιστα ζωή χωρίς τέρμα, χωρίς ὅρια, χωρίς περιορισμούς, αἰώνια. Ἡ ἀπάντηση ἀπό τό θεῖο Διδάσκαλο εἶναι μία: ὁ δρόμος γιά τή ζωή ὀνομάζεται ἀγάπη. Καί γιά νά γίνει πιό σαφής τονίζει πώς ἡ ἀγάπη ἔχει διπλή κατεύθυνση, πρός τό Θεό καί πρός τόν πλησίον. Ἐπειδή ὅμως ὁ νομοδιδάσκαλος δέν δείχνει νά καταλαβαίνει τή γεμάτη νόημα σημασία τῆς θείας ἐντολῆς, ὁ Ἰησοῦς Χριστός παραθέτει τήν ἐξήγησή της μέ τήν παραβολή τοῦ σπλαχνικοῦ Σαμαρείτη.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 10, 25-37)

Στὴ ση­με­ρι­νὴ εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πὴ ὁ Κύ­ρι­ος ἑρ­μη­νεύ­ει τὴν ἔν­νοι­α τοῦ πλη­σί­ον, κα­λῶν­τας μας νὰ το­πο­θε­τη­θοῦ­με ἔ­ναν­τι αὐ­τοῦ.

Κά­ποιος «νο­μι­κός», ἄν­θρω­πος δη­λα­δὴ ποὺ με­λε­τοῦ­σε καὶ γνώ­ρι­ζε, του­λά­χι­στον θε­ω­ρη­τι­κά, τὸν Νό­μο τοῦ Θε­οῦ, πλη­σί­α­σε τὸν Χρι­στὸ καὶ τοῦ ἔ­θε­σε ἕ­να ἐ­ρώ­τη­μα. Οἱ προ­θέ­σεις τοῦ νο­μι­κοῦ, ὅ­μως, δὲν ἦ­ταν κα­λές, ἀ­φοῦ πλη­σί­α­σε τὸν Χρι­στὸ ὄ­χι μὲ πνεῦ­μα μα­θη­τεί­ας, ἀλ­λά «ἐκ­πει­ρά­ζων αὐ­τόν», ἐ­πι­δι­ώ­κον­τας νὰ τὸν πα­γι­δεύ­σει, νὰ πά­ρει ἀ­πάν­τη­ση ἀν­τί­θε­τη μὲ τὸν Νό­μο καὶ ἀ­κο­λού­θως νὰ τὸν κα­τη­γο­ρή­σει. Ἔ­τσι τὸν ἐ­ρώ­τη­σε καὶ τοῦ εἶ­πε: «Δι­δά­σκα­λε, τί ποι­ή­σας ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον κλη­ρο­νο­μή­σω;». Ὁ Κύ­ρι­ος, ὡς ὁ «δρασ­σό­με­νος τοὺς σο­φοὺς ἐν τῇ πα­νουρ­γί­ᾳ αὐ­τῶν», κα­τα­νο­εῖ τὴν ὑ­πό­κρι­ση καὶ τὴν πο­νη­ρί­α τοῦ νο­μι­κοῦ καὶ τὸν πα­ρα­πέμ­πει στὸν Νό­μο: «Ἐν τῷ νό­μῳ τί γέ­γρα­πται; πῶς ἀ­να­γι­νώ­σκεις;». Ὁ νο­μι­κὸς τοῦ ἀπαν­τᾶ μὲ ἀ­να­φο­ρὰ σὲ ἐν­το­λὲς τοῦ Λευ­ϊ­τι­κοῦ καὶ τοῦ Δευ­τε­ρο­νο­μί­ου: «Ἀ­γα­πή­σεις Κύ­ρι­ον τὸν Θε­όν σου ἐξ ὅ­λης τῆς καρ­δί­ας σου καὶ ἐξ ὅ­λης τῆς ψυ­χῆς σου καὶ ἐξ ὅ­λης τῆς ἰ­σχύ­ος σου καὶ ἐξ ὅ­λης τῆς δι­α­νοί­ας σου, καὶ τὸν πλη­σί­ον σου ὡς σε­αυ­τόν». Ἡ ἀ­πάν­τη­ση τοῦ νο­μι­κοῦ ἦ­ταν ὀρ­θή, δι­ό­τι τὸ νὰ ἀ­γα­πή­σει κα­νεὶς τὸν Θε­ὸ ἐξ ὅ­λης τῆς ὑ­πάρ­ξε­ώς του καὶ τὸν πλη­σί­ον του σὲ τέ­τοιο βαθ­μό, ὅ­πως ἀ­γα­πᾶ τὸν ἑ­αυ­τό του, εἶ­ναι ὄν­τως τὸ πλέ­ον ση­μαν­τι­κό.

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Η΄ΛΟΥΚΑ 13 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

ΤΙΣ ΕΣΤΙ ΜΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ 

Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, αγαπητοί μου αδελφοί, αποτελεί για τους χριστιανούς μία υπενθύμιση καίριων αληθειών που πηγάζουν από το Ευαγγέλιο και τη σχέση του Θεού με τον άνθρωπο. Ο Χριστός απαντά στο ερώτημα «πώς κληρονομεί ο άνθρωπος την αιώνια ζωή» και «ποιος είναι ο πλησίον μας». Εμείς οι άνθρωποι εντοπίζουμε το νόημα του πλησίον στις καλές πράξεις ή τις πράξεις αγάπης, τις οποίες κάνουμε στη ζωή μας. Καλός Σαμαρείτης είναι αυτός που δίνει κάτι στο συνάνθρωπό του και μάλιστα χωρίς να εξετάζει αν είναι συμπατριώτης του ή οικείος του, χωρίς να τον ενδιαφέρει εάν ακολουθεί την ίδια θρησκευτική πίστη. Καλές πράξεις, έργα χρησιμότητας, αγκάλιασμα του κάθε ανθρώπου και μάλιστα υπέρβαση οποιασδήποτε ξενοφοβίας, ρατσισμού, μισαλλοδοξίας, είναι το μήνυμα ανάγνωσης της παραβολής, ιδίως σήμερα, όπου διαπιστώνουμε να χτίζεται σταδιακά και στην πατρίδα μας μία κοινωνία με εκ των πραγμάτων έντονα τα στοιχεία της πολυπολιτισμικότητας.

 Ἡ σύνεση τοῦ Χριστοῦ (Λουκ ι΄ 25-37) Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Ἰωὴλ

«Εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως»


Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς δημόσιας τριετοῦς δράσεως τοῦ Κυρίου, «λογοποιεί τινες ἀθυροστομεῖν εἰωθότες» (ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας), δηλ. ἄνθρωποι κουτσομπόληδες ποὺ εἶχαν συνηθίσει νὰ λέγουν ἀθυροστομίες, διέδιδαν εἰς βάρος Του τὰ ἀκόλουθα: Ἔλεγαν πὼς ὁ Χριστὸς περιφρονεῖ τὸ Μωσαϊκὸ Νομό, «καινὰ δὲ αὐτὸς εἰσφέρει διδάγματα», δηλ. καινούργια διδάγματα εἰσάγει στὸ βίο τῶν ἀνθρώπων. Γι’ αὐτὸ ἔρχεται ὁ σημερινὸς νομικός τοῦ Εὐαγγελίου καὶ προσπαθεῖ νὰ παρασύρει τὸν Ἰησοῦ σὲ κάποια συζήτηση, ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ ἐπιτύγχανε δύο πράγματα, θὰ ἔκανε τὸ Χριστὸ νὰ ὁμολογήσει πὼς ὁ Νόμος τοῦ Μωυσῆ εἶναι παρωχημένος, ἐνῶ ὁ ὑποτιθέμενος δικός Του εἶναι σωστός. Ἀγνοοῦσε πὼς ὁ νομοθέτης καὶ τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἂς παρακολουθήσουμε, λοιπόν, τὴ συνετὴ συμπεριφορὰ τοῦ Κυρίου ἀπέναντι στὸ νομικό.

 Κυριακὴ Η΄ Λουκᾶ (Λουκ. ι΄ 25-37) +Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης Διονύσιος

14 Νοεμβρίου 1965

Ἀγαπητοὶ χριστιανοί,

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς διδάσκει σήμερα στὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον καὶ τί πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ τὸν πλησίον. Καὶ γιὰ νὰ μᾶς διδάξη αὐτό, εἶπε μία παραβολή, τὴν παραβολὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου ποὺ ἔπεσε στὰ χέρια τῶν ληστῶν. Ἂς ἀκούσουμε στὴ δική μας ἁπλὴ γλώσσα τὰ λόγια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο.

Ο Θεός για σένα πλησίον και συ για το Θεό πλησίον! (Κυριακή Η΄. Λουκά) + Μητροπολίτης Σερβιών και Κοζάνης Διονύσιος

10 ΝΟΕ

Την παραβολή του καλού Σαμαρείτη, που θα ακούσουμε αύριο στο Ευαγγέλιο της θείας Λειτουργίας, ο Ιησούς Χριστός την είπε σε κάποιο νομικό. Στα ιερά Ευαγγέλια, σαν μια χωριστή τάξη μαζί με τους Φαρισαίους, αναφέρονται οι νομικοί και οι γραμματείς. Αυτοί ήσαν άνθρωποι, που καταγίνονταν στη μελέτη και την ερμηνεία του Νόμου· άνθρωποι διαβασμένοι, αλλά στεγνοί και προσκολλημένοι δουλικά στο γράμμα, χωρίς να μπορούνε να εισχωρήσουν στο πνεύμα του Νόμου. Γιατί ο Νόμος έχει πνεύμα, που είναι πνεύμα Θεού. Μιλούμε για το Νόμο της Παλαιάς Διαθήκης, για τον οποίο ο Ιησούς Χριστός είπε πως δεν ήλθε να τον καταργήσει, αλλά να τον συμπληρώσει. Αυτός ο Νόμος, καθώς γράφει ο απόστολος Παύλος στην προς Γαλατάς επιστολή, «παιδαγωγός εις Χριστόν γέγονεν» . Επί αιώνες ετοίμασε και παιδαγώγησε τον Ιουδαϊκό λαό, για να τους φέρει στο Χριστό·  να τους οδηγήσει από τη δικαιοσύνη στο Ευαγγέλιο της Χάρης.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ - Λουκ. 8,41-56 (6/11/2016)

Αντιμέτωποι με τον ανθρώπινο πόνο

Αντιμέτωπος με τον θάνατο ενός μικρού κοριτσιού και την μακροχρόνια ασθένεια μιας γυναίκας βρίσκεται ο Κύριός μας, αγαπητοί μου αδελφοί, όπως ακούσαμε στην σημερινή Ευαγγελική διήγηση. Ο Ιάειρος, πατέρας του παιδιού, γονυπετής παρακαλεί τον Ιησού να θεραπεύσει το ετοιμοθάνατο παιδί του. Καθώς προχωρούσαν προς την οικία, μια αιμορροούσα γυναίκα αγγίζει το ιμάτιο του Χριστού, έχοντας τη βεβαιότητα ότι αυτό και μόνο το άγγιγμα θα ήταν αρκετό για να θεραπεύσει την αβάσταχτη ασθένειά της.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Γαλ. Α΄ 11 – 19

Ευαγγέλιο: Λουκ. Η΄ 41 – 56

6 Νοεμβρίου 2016

«Προσελθούσα όπισθεν ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού.» (Λουκ. η΄ 44)

Δυο θλιβερά και οδυνηρά γεγονότα μας εξιστορεί το σημερινό ιερό Ευαγγέλιο, αγαπητοί μου αδελφοί. Μας μιλά για τη θλίψη και την οδύνη του αρχισυναγώγου Ιαείρου, όπως και για τον πόνο και τη δοκιμασία της αιμορροούσας γυναίκας. Ένα μεγάλο πρόβλημα έχει αναστατώσει τον Ιάειρο, γι’ αυτό και πέφτει γονατιστός στα πόδια του Χριστού και Τον παρακαλεί να περάσει από το σπίτι του. Το πρόβλημά του είναι η μονάκριβη δωδεκάχρονη κόρη του, που είναι βαριά άρρωστη, ετοιμοθάνατη. Ο Κύριος σπλαχνίζεται τον πονεμένο πατέρα κι αμέσως τον ακολουθεί. Πηγαίνοντας, στο δρόμο τα πλήθη του λαού Τον πιέζουν ασφυκτικά.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΤΑΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΕΩΡΩΝ

«Μή φοβοῦ∙ μόνο πίστευε καί σωθήσεται»

Ὁ Κύριος μέ τήν ἀνάσταση νεκρῶν πού ἐπιτέλεσε ἔδειξε ὅτι εἶναι κύριος τοῦ θανάτου. Στήν διάρκεια τῆς διδασκαλίας του ζήτησε τήν ἀπάρνηση τῶν γηίνων δεσμῶν, ἀπέβαλε τίς ἐσφαλμένες ἀντιλήψεις περί ἑνός Μεσσία ἐθνικοῦ καί ὄχι παγκοσμίου, ὑπέταξε τά δαιμόνια, νίκησε τήν ἀσθένεια καί τόν θάνατο καί ζήτησε θάρρος γιά τήν εἴσοδο στήν νέα ζωή πού ἔχει προετοιμάσει γιά μᾶς. Στό τέλος τῆς διακονίας του στόν ἄνθρωπο μέ τήν Ἀνάστασή του μᾶς ἐχάρισε τήν δυνατότητα τῆς αἰώνιας ζωῆς καί τῆς θέωσης, τοῦἀρχέγονου ὀνείρου τοῦἈδάμ, τό νά γίνουμε θεοί κατά χάρη. Μᾶς λέγει «μόνο πίστευε».

ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Ζ΄ Λουκᾶ: Τῆς Κυριακῆς: Λουκ. η΄ 41-56

ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

«Μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει»

Ἦταν βαρὺ τὸ πένθος γιὰ τὸ σπίτι τοῦ ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου. Ὅταν ὁ ­Κύριος Ἰησοῦς ἔφτασε στὸ σπίτι συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν πονεμένο πατέρα, βρῆκε ἀπαρηγόρητους τοὺς φίλους καὶ συγγενεῖς νὰ θρηνοῦν τὸ θάνατό τῆς κόρης του. Στράφηκε τότε ὁ Χριστὸς καὶ μὲ τόνο σταθερὸ τοὺς εἶπε:

–«Μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει». Ἡ κόρη δὲν πέθανε, ἀλλὰ κοιμᾶται... Κι ὕστερα ἀπὸ λίγο ἔγινε τὸ συγκλονιστικὸ θαῦμα: Ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου ἀνέστησε τὴν κόρη τοῦ Ἰαείρου!

«Μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύ­δει». Αὐτοὶ ἀκριβῶς οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου μᾶς δείχνουν πῶς πρέπει οἱ πιστοὶ χρι­στια­νοὶ νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὸ θάνατο τῶν προσφιλῶν μας.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Κ΄ Κυριακῆς: Γαλ. α΄ 11-19

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

«Tὸ εὐαγγέλιον... οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον»

Στὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος ­ἀπευθύνεται στοὺς Χριστιανοὺς μιᾶς εὐρύτερης περιοχῆς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τῆς Γαλατίας, καὶ τοὺς λέγει: Τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ σᾶς κήρυξα «οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον», δὲν ἀποτελεῖ ἀνθρώπινη ἐπινόηση. Διότι ὅπως οἱ ὑπόλοιποι Ἀπόστολοι ἔτσι κι ἐγὼ δὲν τὸ παρέλαβα οὔτε τὸ διδάχθηκα ἀπὸ κάποιον ἄνθρωπο ἀλλὰ τὸ παρέλαβα μὲ ἀποκάλυψη ἀπευθείας ἀπὸ τὸν Θεό.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016 (Ζ´ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. η´ 41-56)

Στό δρόμο πρός τό σπίτι τοῦ Ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου, ἀδελφοί μου, ἔγινε τό πρῶτο θαῦμα τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος. Ὁ Ἰάειρος εἶχε πέσει στά πόδια τοῦ Χριστοῦ καί τόν παρακαλοῦσε νά δεχθεῖ νά πάει στό σπίτι του, γιά νά θεραπεύσει τήν ἑτοιμοθάνατη δωδεκάχρονη κόρη του.  Καί ὁ Κύριος ἤδη βάδιζε πρός τά ἐκεῖ.

Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Κυριακή Ζ΄ Λουκά - Να μη χάνωμεν την ελπίδα μας

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Να μη χάνωμεν την ελπίδα μας

Ο άρχοντας της συναγωγής Ιάρειος ήλθε με πίστι κοντά στο Χριστό, έπεσε στα πόδια του Ιησού και τον παρακαλούσε να πάη στο σπίτι του, για να γιατρέψη την ετοιμοθάνατη 12χρονη μοναχοκόρη του. Και όταν ήλθε το θλιβερό μαντάτο από το σπίτι του ότι η κόρη του απέθανε και δεν πρέπει να ενοχλή άλλο τον Διδάσκαλο, δεν έχασε την πίστι και την ψυχραιμία του. Άλλωστε τον καθησύχασε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, λέγοντάς του: «Εσύ μη φοβάσαι, μόνο πίστευε και θα σωθή η κόρη σου». Και η πίστις του δικαιώθηκε με το εκπληκτικό θαύμα της αναστάσεως της θυγατέρας του.

ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016 – Ζ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. η΄ 41-56) (Γαλ. α΄ 11-19)

Πίστεως αναβάσεις

«Και παραχρήμα έστη η ρύσις του αίματος»

Πολλοί ήταν οι άνθρωποι που έτρεχαν κοντά στον Χριστό για να τον δουν, να τον ακούσουν και να δεχθούν κάποια ευεργετική δωρεά Του. Αρκετοί πίστευαν ότι και με ένα άγγιγμα στα ενδύματά Του, θα γίνονταν δέκτες της ευλογίας Του. Και πραγματικά «όσοι αν ήπτοντο αυτού εσώζοντο». Το βλέπουμε και στην αιμορροούσα γυναίκα του σημερινού Ευαγγελίου. Η δυστυχισμένη εκείνη ύπαρξη υπέφερε για δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Ακόμα και η επιστήμη ύψωνε τα χέρια στην περίπτωσή της. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να την θεραπεύσουν. Μόνο μια ελπίδα απέμενε. Ο παντοδύναμος Ιησούς για τον οποίο τόσα πολλά ακούγονταν, ότι δηλαδή θαυματουργούσε και πρόσφερε ζωή στους ανθρώπους.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ:06-11-2016:«ΜΕ ΕΥΛΑΒΙΚΟ ΔΕΟΣ»

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ                                        

«ΜΕ ΕΥΛΑΒΙΚΟ ΔΕΟΣ»

 «Καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς∙ Τίς ὁ ἁψάμενός μου;» Τὴν ἐρώτηση αὐτὴ ἔκανε ὁ Χριστὸς ἐνῶ «οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν». Οἱ γύρω Του κοιτάζουν παραξενεμένοι. Ὁ Πέτρος καὶ οἱ ἄλλοι μαθητὲς δὲν κρατήθηκαν: «Τί λές, Δάσκαλε, τοῦ εἶπαν∙ τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ σὲ ἔχουν περικυκλωμένο, σὲ συνθλίβουν καὶ σὺ λές, ποιὸς μὲ ἄγγιξε;». Καὶ ὅμως κάποιος μὲ ἄγγιξε μ’ ἕναν τρόπο ἐντελῶς ξεχωριστὸ, ἐπιμένει ὁ Κύριος. «Ὅταν εἶδε ἡ γυναίκα ὅτι δὲν διέφυγε τὴν προσοχή τοῦ Χριστοῦ, ἦλθε μὲ τρόμο, ἔπεσε στὰ πόδια Του καὶ Τοῦ εἶπε μπροστὰ σ’ ὅλο τὸν κόσμο τὴν αἰτία, γιὰ τὴν ὁποία Τὸν ἄγγιξε, καὶ πῶς ἀμέσως θεραπεύθηκε».

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ´ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. η΄ 41-56)

᾿Αγαπητοὶ ἀδελφοί,

᾿Απ᾿ ὅλες τὶς συμφορὲς, ποὺ πέφτουν ἐπάνω στὸν ἄνθρωπο, ἐκείνη ποὺ περισσότερο μᾶς φοβίζει εἶναι πρῶτα ὁ θάνατος καὶ ὕστερα ἐκεῖνες οἱ συμφορὲς ποὺ ὁδηγοῦν στὸ θάνατο. ᾿Ανάμεσα σ’ αὐτὲς τὶς δεύτερες εἶναι ἀναμφισβήτητα καὶ ἡ ἀρρώστεια. Τόσον ὁ θάνατος, ὅσο καὶ ἡ ἀρρώστεια εἶναι ἀχώριστοι σύντροφοι τοῦ κτιστοῦ καὶ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἔχει σὰν κύριο γνώρισμα τῆς ὑπάρξεώς του τὴ φθορά. ᾿Απὸ τὴν ὥρα ποὺ γεννιούμαστε μπαίνουμε στὴ διαδικασία τῆς φθορᾶς καὶ ὁδηγούμαστε σταθερὰ πρὸς τὸ θάνατο. Δὲν ὑπάρχει καμμία ἀμφιβολία ὅτι κάποια μέρα, ἀργὰ ἡ γρήγορα, ὅλοι μας θὰ περάσουμε τὸ κατώφλι τοῦ θανάτου. ᾿Επειδὴ ὅμως διψοῦμε βαθειὰ τὴ ζωὴ ἀποφεύγουμε νὰ σκεπτόμαστε τὸ θάνατο. Ζοῦμε δὲ καὶ ἐνεργοῦμε ὡσὰν νὰ ἐπρόκειτο νὰ μὴν πεθάνουμε ποτέ. ᾿Απ᾿ αὐτὴ τὴν κατάσταση τῆς νάρκης μᾶς ξυπνᾶ πότε πότε ἡ ἐπίσκεψη κάποιας βαρειᾶς ἀρρώστειας στὸν ἑαυτό μας ἤ στοὺς γύρω μας. Τότε ἀρχίζουμε νὰ τρέμουμε, διότι ἡ ἀρρώστεια μᾶς ἐπαναφέρει στὴν ὠμὴ πραγματικότητα, ὅτι κάπου κοντά μας παραμονεύει ὁ θάνατος.

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

Κυριακή Ζ' Λουκά

( Λουκά 8, 41-56)

6 Νοεμβρίου 2016

Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή ο Άγιος Ευαγγελιστής Λουκάς μας αναφέρει δυο θαύματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, το ένα είναι η θεραπεία μιας αιμορροούσης γυναικός και το δεύτερο ακόμη πιο καταπληκτικό η ανάσταση της θυγατέρας του Ιάειρου.

Η ασθενούσα γυναίκα και ο άρχοντας της συναγωγής Ιάειρος προσεγγίζουν το Χριστό, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο:

Κήρυγμα Κυριακῆς 6.11.2016

(Κυριακή Ζ΄ Λουκᾶ)

Ἀπόστολος Κυριακῆς Πρός Γαλάτας α΄ 11-19

Κάθε φορά πού γράφεται ἕνα κήρυγμα εἶναι μία μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἡ μελέτη αὐτή ἀποτελεῖ μία προσπάθεια γιά μία προσέγγιση τοῦ θείου καί αἰώνιου Λόγου τοῦ Θεοῦ. Γιά τή συνέχιση τῆς προσέγγισης αὐτῆς εἶναι ἀπαραίτητο νά ἔχουμε ὑπόψη δύο βασικά χαρακτηριστικά τοῦ θείου Λόγου, γιά τά ὁποία μιλάει σήμερα ὁ μεγάλος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Κυριακή Ζ΄ Λουκᾶ. Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

Κυριακή Ζ΄ Λουκᾶ (Λουκ. η΄, 41-56)

Ὑπόμνημα εἰς τὸν Ἅγιον Εὐαγγελιστὴν Ματθαῖον, Ὁμιλια λα΄.

 Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

α.Τὸ ἔργο πρόφτασε τοὺς λόγους κι οἱ Φαρισαῖοι ἀποστομώθηκαν· ἦταν ἀρχισυνάγωγος αὐτὸς ποὺ ἦρθε καὶ τὸ πένθος βαρύ. Τὸ παιδὶ, μοναχογέννητο, ἦταν στὰ δώδεκά του χρόνια, λουλούδι τῆς ζωῆς. Καὶ τὸ ἀνάστησε μὲ μιᾶς. Ἄν ὁ Λουκᾶς λέη ὅτι ἦρθαν κι εἶπαν· Μὴ βάζης στὸν κόπο τὸ Δάσκαλο· ἔχει πεθάνει· θὰ ποῦμε τοῦτο, ὅτι ἡ φράση «πέθανε πρὶν ἀπὸ λίγο» εἰπώθηκε ἀπὸ ἄνθρωπο ποὺ στοχαζόταν τὴν ὥρα ποὺ χρειαζόταν γιὰ νὰ πᾶνε στὸ σπίτι ἤ ποὺ μεγάλωνε τὴ συμφορά.  Συνηθίζουν ὅσοι παρακαλοῦν νὰ παραμεγαλώνουν μὲ τὰ λόγια τους τὶς συμφορές τους καὶ νὰ λένε καὶ κάτι παραπάνω, ὥστε νὰ τραβήξουν περισσότερο αὐτοὺς ποὺ δέχονται τὴν παράκληση.  Προσέξετε τὴν ἁπλοϊκότητά του. Δύο αἰτήματα ὑποβάλλει στὸ Χριστό·  καὶ νὰ πάη ὁ ἴδιος καὶ νὰ βάλη τὸ χέρι του ἐπάνω. Σημάδι ὅτι εἶχε ἀφήσει τὸ παιδὶ ζωντανό. Τὸ ἴδιο ζητοῦσε κι ὁ Νεεμὰν ὁ Σύρος ἀπὸ τὸν προφήτη· Ἔλεγαν καὶ θὰ βγῆ ἔξω καὶ τὸ χέρι του θὰ βάλη ἐπάνω.