Θ΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ

Τοῦ ἄφρονος πλουσίου (Λουκ. ιβ ́ 16 – 21)

Ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς  θ΄ Κυριακῆς Λουκᾶ, μᾶς δίνει ὠφέλιμα μαθήματα γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Μᾶς διδάσκει ἀδελφοί μου, ὅτι ἡ πλεονεξία εἶναι ἕνα θανάσιμο πάθος καί ἐπιθυμία, πού ὁδηγεῖ στήν ἁμαρτία.

Ὁ πλοῦτος, λοιπόν, προξενεῖ φροντίδες καί στενοχώριες. Βλέπουμε ὅτι ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς, ὅταν εἶδε ὅτι εἶχε καλή σοδειά ἀπό τά κτήματά του, ἄρχισε ἀμέσως νά προβληματίζεται πού θά μαζέψει τούς καρπούς του, γιατί οἱ ἀποθῆκες τοῦ ἦταν μικρές καί ἤδη γεμάτες ἀπό τήν προηγούμενη χρονιά. Ἐδῶ ἀδελφοί μου βλέπουμε καθαρά το πάθος καί τό ἁμάρτημα τῆς πλεονεξίας. Ἔχει τίς ἀποθῆκες γεμάτες κι ὅμως δέν εἶναι ἱκανοποιημένος. Ὁ πλεονέκτης ὅσα περισσότερα ἔχει τόσα περισσότερα ἐπιθυμεῖ.

Στήν παραβολή ὁ πλούσιος, σκέφτεται νά γκρεμίσει τίς παλαιές ἀποθῆκες καί νά οἰκοδομήσει νέες μεγαλύτερες, ὥστε νά χωροῦν τούς καρπούς του. Διαλογίζεται δέ ἀφοῦ τελειώσει καί ἀποθηκεύσει τούς καρπούς του, νά πεῖ στήν ψυχή του,  «…καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου».

Ὁ πλεονέκτης αὐτός ἔχει καταστεῖ δοῦλος τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, τῆς σάρκας καί τῶν ἡδονῶν, χωρίς νά ὑπολογίζει τήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς του. Βλέποντας, λοιπόν, ὁ Θεός ὅτι ὁ πλούσιος δέν κάνει σωστή χρήση τῶν ἀγαθῶν πού τοῦ παρέχει, (γιατί ὁ Θεός παρέχει τά ἀγαθά στούς ἀνθρώπους) καί αὐτός προσπαθεῖ νά τά ἀποθηκεύσει, ἀντί νά ἀδειάσει τίς ἀποθῆκες ἀπό τούς παλαιούς καρπούς καί νά συνάξει ἐκεῖ τους νέους καί νά παραμείνει πάλι πλούσιος, τοῦ ἀφαιρεῖ τήν ζωή. «…ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;». Αἰφνιδίως, ἀγαπητοί ἀδελφοί. Αὐτό εἶναι τό χειρότερο πού μπορεῖ νά συμβεῖ γιά τήν ψυχή μας. Μπορεῖ ἀδελφοί μου νά ἔχουμε τόν χρόνο καί τήν δυνατότητα νά φροντίσουμε γιά τήν ψυχή μας ὅταν ὑπάρχει προειδοποίηση, δηλαδή μιά ἀσθένεια ἤ κάτι ἄλλο καί ἔτσι νά κάνουμε τά ἐλάχιστα πού ὀφείλουμε, ὅπως ἐξομολόγηση, μετάνοια, Θεῖα Μετάληψη, ὅμως δέν μποροῦμε νά πράξουμε τίποτε ἀπό αὐτά ὅταν ὁ θάνατος εἶναι αἰφνίδιος.

Πρέπει, λοιπόν, νά εἴμαστε ἕτοιμοι κάθε στιγμή, ὅπως οἱ φρόνιμες παρθένες πού πῆραν μαζί τους ἀρκετό λάδι, γιά νά εἶναι ἕτοιμες ὅποια ὥρα καί ἄν ἔρθει ὁ Νυμφίος, διαφορετικά θά μείνουμε ἔξω τοῦ νυμφῶνος ὅπως αἱ μωραί παρθέναι, ἐκεῖ ὅπου ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων.

Ποιό, λοιπόν, εἶναι τό ὄφελος ἐάν γεμίσουμε τίς ἀποθῆκες μας μέ ὑλικά ἀγαθά καί παραμελήσουμε τήν ψυχή μας;

Ὁ Κύριος μᾶς λέει ὅτι ὅποιος θησαυρίζει μέ ὑλικά ἀγαθά καί δέν φροντίζει γιά τήν ψυχή του, εἶναι ἄφρων. Ἀποθηκεύει ὄχι γιά νά εὐεργετήσει κάποιον, ἀλλά γιά νά ἀπολαμβάνει μόνος του τά προσφερόμενα ἀγαθά ἀπό τόν Θεό.

Ἅς θυμηθοῦμε ἐδῶ τήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου. Ὁ πλούσιος ἀφοῦ ἐτάφη, παρακαλοῦσε τόν Ἀβραάμ νά στείλει τόν φτωχό Λάζαρο γιά νά τόν δροσίσει, ἡ ἀκόμη χειρότερα, μετανιωμένος πλέον νά στείλει κάποιον νά εἰδοποιήσει τούς ἀδελφούς του γιά νά μπορέσουν νά ἀποφύγουν τήν βάσανο αὐτή πού ὁ ἴδιος ὑποβάλλεται. Ἀλλά ἅς μήν ξεχνοῦμε ὅτι μετά θάνατον δέν ὑπάρχει μετάνοια. Καί ὁ πλούσιος αὐτός ὑπῆρξε ἄφρων. Ἀπήλαυσε ὅλες τίς σαρκικές ἡδονές χωρίς νά σκεφτεῖ τόν φτωχό Λάζαρο ἥ τοῦς συνανθρώπους του.

Ἄφρων εἶναι ὁ πλεονέκτης, ὁ φιλάργυρος καί αὐτός πού δέν εὐεργετεῖ ποτέ τούς φτωχούς συνανθρώπους του, ἀποποιούμενος ἔτσι τήν χάριν τοῦ Θεοῦ. Ἄφρων γιατί νομίζει ὅτι ἡ ζωή του θά εἶναι αἰώνια.

Δυστυχῶς ἤ εὐτυχῶς ἀδελφοί, ἡ ζωή δέν εἶναι αἰώνια καί γί αὐτό πρέπει νά εἴμαστε πάντα σέ ἑτοιμότητα γιά τόν αἰφνίδιο θάνατο. Γνωρίζουμε τόν δρόμο καί ἔχουμε τόν νόμο γιά τήν κατάλληλη προετοιμασία,  τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἅς προσπαθήσουμε λοιπόν νά τόν ἀκολουθήσουμε, ἀποβάλλοντας τήν πλεονεξία καί ὅσο περισσότερες κακές συνήθειες καί πάθη μποροῦμε, ἐλπίζοντας τήν ὥρα ἐκείνη νά εἴμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι προσδοκώντας στήν εὐσπλαχνία τοῦ Κυρίου.

Αἰδεσ.  Πρεσβ. π. Παῦλος Μπούκας

Ἐφημέριος Ἁγίας Παρασκευῆς Κρανούλας

ΠΗΓΗ