Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

 «Τοιοῦτος γὰρ ἡμῖν ἔπρεπεν Ἀρχιερεὺς, Ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν, καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος». (Ἐβρ. Ζ’ 26).

 Τὰ θεῖα αὐτὰ λόγια ποὺ ἔγραψε ὁ μακάριος Ἀπόστολος Παῦλος γιὰ τὸν Κύριὸ μας Ἰησοῦ Χριστὸ, ἔχουν ἀπήχηση καὶ γιὰ κάθε Ἱεράρχη ἄξιο τῆς θεϊκῆς ἀποστολῆς του, πολὺ περισσότερο ἔχουν ἐφαρμογὴ γιὰ τὸν Μέγα Ἱεράρχη, Οἰκουμενικὸ διδάσκαλο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως καὶ «χρυσὸν στὴ γλῶσσα καὶ στὴν καρδία» Ἅγιο Ἰωάννη τὸ Χρυσόστομο, ποὺ τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας στὶς 13 Νοεμβρίου. Βέβαια ἡ κοίμησὴ του ἔγινε στὶς 14 Σεπτεμβρίου, ποὺ τελεῖται ἡ Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Μετατέθηκε ὅμως τὴν 13η Νοεμβρίου, γιὰ νὰ ψάλλεται τελεία ἡ ἀκολουθία του, ὅπως μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. 

 Μάλιστα ἐπελέγη ἡ 13η Νοεμβρίου γιατὶ κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἔγινε ἡ ἀνάκληση τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου ἀπὸ τὴν πρώτη ἐξορία του.

1. Τὰ νεανικὰ χρόνια τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου  Γεννήθηκε στὴν Ἀντιόχεια περὶ τὸ 345 μ. Χ. Ὁ πατέρας του ἦταν στρατηγὸς καὶ ὀνομαζόταν Σεκοῦνδος καὶ ἡ μητέρα του Ἀνθούσα.

 Νὰ θυμίσουμε ὅτι ἡ Ἀντιόχεια ἦταν ἡ τέταρτη μεγάλη πόλις τοῦ τότε κόσμου, μὲ πάνω ἀπὸ 200.000 κατοίκους. Ἐδῶ γιὰ πρώτη φορὰ ὀνομάστηκαν οἱ μαθηταὶ τοῦ Κυρίου Χριστιανοὶ (Πραξ. 11, 26).

 Ἦταν ἡ ἀφετηρία τῶν ἱεραποστολικῶν περιοδειῶν τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου. Ἐδῶ ἔδρασε καὶ ὁ ἅγιος Ἀποστολικὸς Πατέρας Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος, ὁ Ἐπίσκοπος καὶ Μάρτυρας. Ἐδῶ συγκλήθηκαν καὶ Τοπικὲς Σύνοδοι.

 Ἐδῶ λοιπὸν ἔζησε καὶ ἔδρασε τὰ πιὸ πολλὰ του χρόνια (50), ὁ ἀθάνατος μέγας Φωστήρας τῆς Ἐκκλησίας μας Χρυσόστομος.

 Ὁ πατέρας του Σεκοῦνδος πέθανε ὅταν ὁ Ἰωάννης ἦταν ἀκόμη νήπιο καὶ ἡ μητέρα του Ἀνθούσα μόλις 20 ἐτῶν. Δὲ θέλησε νὰ ἔρθει σὲ δεύτερο γάμο, παρὰ τὶς πιέσεις καὶ τὶς προτάσεις.

Ἀφοσιώθηκε ἀποκλειστικὰ στὴ χριστιανικὴ ἀνατροφὴ τοῦ μικροῦ Ἰωάννη καὶ ὁ Θεὸς τὴν ἐτίμησε. Ὁ περίφημος στὴν ἐποχὴ του ρήτορας Λιβάνιος, διδάσκαλος τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου, εἶπε μιὰ μέρα γιὰ τὴν Ἀνθούσα «Βαβαὶ, οἷαι παρὰ τοῖς χριστιανοῖς γυναῖκες εἰσιν!». Πὼ, πὼ, τὶ θαυμάσιες, ποὺ εἶναι οἱ γυναῖκες τῶν Χριστιανῶν! Καὶ ἀκόμη εἶπε ὁ ἴδιος γιὰ τὸ νεαρὸ Χρυσόστομο, ὅτι θὰ τὸν ἄφηνε διάδοχο στὴ σχολὴ του τὸν Ἰωάννη, ἄν δὲν τὸν εἶχαν κλέψει οἱ χριστιανοὶ.

 Ἔτσι ὁ Ἰωάννης «ἐξαίρετη μεγαλοφυῒα» καὶ κατὰ τὸ σύγχρονο ἱστορικὸ, Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο, ἀριστεύει στὰ γράμματα καὶ πρωτεύει στὴν ἀρετὴ.

 Ἐκτὸς τῶν ἄλλων σπουδάζει καὶ στὴν περίφημη θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Ἀντοχείας, ἀλλὰ καὶ τῶν «περιφανῶν ἀσκητηρίων», ὅπου ἔκανε ἀπόλυτη ὑπακοὴ σ’ ἕνα γέροντα ἀσκητὴ Σύρο. Μετὰ ἔκανε μόνος του πολλὴ σκληραγωγία σ’ ἕνα σπήλαιο μὲ προσευχὴ καὶ μελέτη τῶν θείων Γραφῶν.

 Ἡ αὐστηρὴ ὅμως μοναστικὴ ζωὴ τοῦ κλόνισε τὴν ὑγεία καὶ  γύρισε στὴν Ἀντιόχεια.

 Στὴν ἀρχὴ ἐξήσκησε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ δικηγόρου καὶ ἀναδείχτηκε μέγας ρήτορας. Γρήγορα ὅμως τὸ ἐγκατέλειψε καὶ στράφηκε ἐξ ὁλοκλήρου στὴν ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας. Ἀφοῦ βαπτίστηκε, χειροτονήθηκε Διάκονος τὸ ἔτος 381 μ. Χ. ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Ἅγιο Μελέτιο καὶ τὸ 386 μ. Χ. Πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Φλαβιανὸ.

2. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ὡς Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος στὴν Ἀντιόχεια  Ἐδῶ στὴν Ἀντιόχεια ἐκφώνησε τὰ πιὸ πολλὰ του κηρύγματα μιὰ δωδεκαετία. Ἑρμήνευσε τὰ πιὸ πολλὰ βιβλία Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης.

 Σώζονται γύρω στὶς 1.000 ὁμιλίες του. Ὅλα του τὰ ἔργα φτάνουν τοὺς 18 ὀγκώδεις τόμους στὴν Πατρολογία τοῦ Migne. Οἱ ὁμιλίες του διακρίνονται σὲ ἑρμηνευτικὲς, ἠθικὲς, πανηγυρικὲς, ἐγκωμιαστικὲς. Ἔγραψε καὶ πολλὲς Ἐπιστολὲς καὶ πραγματεῖες.

 Μερικὲς ἀπὸ τὶς ὁμιλίες του: 

 Οἱ 6 Λόγοι «Περὶ Ἱερωσύνης» εἶναι ἀπὸ τὰ πλέον τέλεια δοκίμιὰ του. Ἡ ἱερωσύνη, ὡς θεῖο χάρισμα, «τελεῖται μὲν ἐπὶ τῆς γῆς, τάξιν δὲ ἐπουρανίων ἔχει ταγμάτων» (Λόγος 3, 4). Ἑπομένως ὅσοι ἱερώνονται πρέπει νὰ ἔχουν ἀγάπη γιὰ τὸ ποίμνιο, ζῆλο, ταπεινοφροσύνη, καθαρότητα, διδακτικὴ καὶ διοικητικὴ ἱκανότητα. «Ὁ ἱερέας νὰ λάμπει σὰν τὸ Φῶς». Ἐπισημαίνεται ἡ εὐθύνη χειροτονοῦντος καὶ χειροτονουμένου.

 Ἔπειτα οἱ 21 ὁμιλίες του «Εἰς τοὺς ἀνδριάντας»· ἀληθινὸ ἀριστούργημα ὁμιλητικῆς.

 «Εἰς τὸν Λάζαρον» 7 ὁμιλίες, ὅπου ἐκτὸς ἀπ’ αὐτὸν γίνεται λόγος καὶ περὶ τῶν σεισμῶν. Νὰ τὶ γράφει:

«Ἡ γὰρ αἰτία τοῦ σεισμοῦ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ,  τῆς δὲ ὀργῆς αἴτιοι αἱ ἁμαρτίαι ἡμῶν» (PG 48, 1030)

 «Περὶ Μετανοίας» 9 ὁμιλίες.

 «Περὶ τοῦ διαβόλου» 3 ὁμιλίες.

 «Περὶ παρθενίας», ἀλλὰ καὶ «περὶ γάμου».

 «Εἰς τὸν Ἀπόστολον Παῦλον» 7 ὁμιλίες, ὥστε ἄλλοι νὰ ποῦν:

 «Χριστοῦ στόμα πέφυκε τὸ Παύλου στόμα, στόμα δὲ Παύλου τὸ Χρυσοστόμου».

 «Εἰς δεσποτικὰς ἑορτὰς, εἰς μάρτυρας καὶ ἁγίους».

 «Κατηχήσεις» 14 ὁμιλίες καὶ «περὶ αἱρετικῶν».

 «Περὶ τοῦ πῶς δεῖ τοὺς γονεῖς ἀνατρέφειν τὰ τέκνα» καὶ «περὶ ἐλεημοσύνης».

 Πλῆθος ὁμιλιῶν σὲ ἁγιογραφικὰ χωρία.

 Πολλὲς Ἐπιστολὲς.

 Ἡ Θεία Λειτουργία του καὶ περὶ τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ τὴν ὁποία γράφει ὅτι «οὐδὲν ἰσχυρότερον» ὑπάρχει καὶ εἶναι πάντα «πολεμουμένη καὶ νικῶσα». (PG 52-ΕΠΕ 33).

 «Περὶ δὲ τῶν Ἁγίων Μυστηρίων» γράφει ὅτι ἀπαιτεῖται ἐκτὸς τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος καὶ Μετάνοια, δάκρυα, ἐξομολόγησις, ἔργα ἀγαθὰ».

 «Ταπεινοφροσύνη καὶ Προσευχὴ».

 «Περὶ δὲ τῆς Θείας Κοινωνίας» λέγει ὅτι «Αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα τῶν Μυστηρίων». Γιατὶ «Αὐτὸν ἐσθίεις. Διὸ χρῆ ἐγρηγορέναι. Καὶ γὰρ οὐ μικρὰ κεῖται κόλασις τοῖς ἀναξίοις μετέχουσι. Γεγόναμεν

ἡμεῖς Χριστοῦ σῶμα ἕν καὶ σὰρξ μία». (PG 58, 744-ΕΠΕ 12, 216).

 Καὶ νὰ μὴν ἀναχωροῦν οἱ Χριστιανοὶ πρὸ τοῦ τέλους τῆς Θείας Λειτουργίας, γιατὶ μοιάζουν μὲ τὸν Ἰούδα (PG 64, 492-ΕΠΕ 26, 614).

 Ἐκτὸς ὅμως τῶν συγγραμμάτων, ο ἱερὸς Χρυσόστομος στὴν

Ἀντιόχεια, ἐπιδίδεται καὶ στὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο. Συντηροῦσε

καθημερινὰ 3.000 πτωχοὺς. Αὐτὸ ἦταν ἆθλος γιὰ τὴν ἐποχὴ

ἐκείνη, ποὺ ἦταν ἀνύπαρκτη ἡ ὀργανωμένη κοινωνικὴ πρόνοια.

Ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς τῶν πτωχῶν, θὰ αὐξηθεῖ ἀργότερα στὴν

Κωνσταντινούπολη, ὅπου ὡς Ἀρχιεπίσκοπος συντηροῦσε 7.000

πρόσωπα καθημερινὰ.

 Μᾶς λέγει ὁ Παλλάδιος ὅτι ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἔχτισε καὶ

πολλὰ νοσοκομεῖα καὶ λεπροκομεῖο. Εἶχε δὲ τὴν κοινωνικὴ

φροντίδα «τῶν χηρῶν, τῶν Παρθένων, τῶν ἀρρώστων, τῶν

καταπονουμένων, τῶν πλανωμένων τὴν ἐπιστροφὴ καὶ τῶν

φυλακισμένων».

 Καὶ συμπληρώνει ὁ Θεοδώρητος, ἐπίσκοπος Κύρου, ὅτι: «Ὁ

Πατέρας εἶχε κάθε ἡμέρα ἀναρίθμητες ἀσχολίες γιὰ τὰ

προβλήματα τοῦ καθενὸς».

3. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ὡς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπό-

λεως.

 Ἡ ἁγία ζωὴ τοῦ Χρυσοστόμου, τὸ τεράστιο φιλανθρωπικὸ του

ἔργο, οἱ χειμαρρώδεις λόγοι του, ποὺ καταγράφονταν ἀπὸ

πρακτικογράφους καὶ διαδόθηκαν σὲ ὅλη τὴν αὐτοκρατορία, ἦταν

οἱ αἰτίες γιὰ νὰ ἀναθέσουν τὸν χηρεύοντα θρόνο τῆς

Κωνσταντινουπόλεως, στὸν ταπεινὸ πρεσβύτερο τῆς Ἀντιό-χειας,

Ἰωάννη. Ὅμως ὁ ἴδιος δὲ δεχόταν. Μὲ τέχνασμα πραγματικὰ τὸν

ἀπήγαγαν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια καὶ μὲ βασιλικὸ ἁμάξι τὸν

μετέφεραν στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου τὸν χειροτόνησαν

Ἀρχιεπίσκοπο στὶς 15 Δεκεμβρίου τοῦ 397 μ. Χ. στὸ Ναὸ τῆς τοῦ

Θεοῦ Σοφίας.

 Ἐκεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἄρχισε τὸ θεάρεστο ἔργο, μὲ τὴν

ἀσκητικὴ ζωὴ του, τὸ θεῖο κήρυγμα καὶ τὴν φιλανθρωπία. Βρῆκε

ὅμως καὶ ἀνθρώπους φιλόδοξους, φθονεροὺς, μὲ σπατάλες καὶ μὲ

ἁμαρτωλὴ ζωὴ, οἱ ὁποῖοι τοῦ ἐναντιώθηκαν. Ὅπως τὴν

αὐτοκράτειρα Εὐδοξία, τὸν Πρωθυπουργὸ Εὐτρόπιο, καὶ μερικοὺς

Ἱεράρχες, οἱ ὁποῖοι δὲ δίστασαν νὰ συγκαλέσουν παράνομα μιὰ

ψευτοσύνοδο στὴ Δρῦ (προάστιο τῆς Χαλκη-δόνος) τὸ 403 μ. Χ.,

γιὰ νὰ τὸν καθαιρέσουν καὶ νὰ τὸν ἐξορίσουν. Ὁ λαὸς

ἐξεγέρθηκε, ἀλλὰ καὶ μέγας σεισμὸς συγκλόνισε ὅλη τὴν 

5

Κωνσταντινούπολη, ποὺ ἔσπασε ἀντικείμενα τῶν ἀνακτόρων,

ὅπως μᾶς περιγράφει ὁ Παλλάδιος, καὶ ἔντρομη ἡ βασίλισσα

ζήτησε ἀπὸ τὸν Ἀρκάδιο τὴν ἀνάκληση τῆς ἐξορίας τοῦ

Χρυσοστόμου.

 Δὲν ἄργησαν ὅμως δυστυχῶς καὶ πάλι νὰ δημιουργηθοῦν νέα

ἐπεισόδια. Ἡ φιλόδοξη Εὐδοξία ἔστησε τὸν ἀνδριάντα της ἔξω

ἀπὸ τὸ ναὸ τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, ὅπου γινόταν γιορτὲς μὲ

μουσικὲς, ποὺ ἐμπόδιζαν καὶ τὴ Θεία Λατρεία. Ὁ Ἅγιος τοὺς

μίλησε καὶ τοὺς εἶπε ὅτι τὸ ἄγαλμα ἔπρεπε νὰ μετατεθεῖ σὲ ἄλλο

σημεῖο τῆς πόλεως. Μόλις τὸ ἄκουσε αὐτὸ ἡ βασίλισσα ἐξεμάνη

καὶ ζήτησε σύγκληση Συνόδου, γιὰ νὰ καταδικάσει ξανὰ τὸ

Χρυσόστομο. Ἔγιναν τότε πολλὰ ἐπεισόδια, ὅπου καὶ τὸ

βαπτιστήριο βάφηκε ἀπὸ αἷμα, καὶ μιὰ παράξενη φωτιὰ βγῆκε

ἀπὸ τὸ θρόνο τοῦ Χρυσοστόμου καὶ ἔφτασε μέχρι τὰ ἀνάκτορα.

 Ὁ ταπεινὸς Ἀρχιεπίσκοπος, ποὺ δὲν ἤθελε σχίσμα στὴν

Ἐκκλησία, πῆρε τὸ δρόμο τῆς ἐξορίας. Σταθμοὶ αὐτῆς τῆς ἀληθινὰ

μαρτυρικῆς πορείας ἦταν: ἡ Χαλκηδόνα, Νικομήδεια, Νίκαια,

Ἄγκυρα, Καισάρεια, Κουκουσὸς, Ἀραβισσὸς καὶ Κόμανα.

 Στ ν Κουκουσὸ ἔμεινε 3 χρόνια καὶ ἔγραψε 240 ἐξαίρετες

ἐπιστολὲς σὲ διάφορα πρόσωπα. Καὶ νὰ σκεφτεῖ κανεὶς, ὅπως

γράφει ὁ βιογράφος του Παλλάδιος, ὅτι τὶς ἔγραψε ἄρρωστος, μὲ

πολλοὺς πόνους στὸ στομάχι καὶ τρεμοῦλες ἀπὸ τὸ δριμὺ ψύχος

τοῦ χειμώνα. Ἀκόμη καὶ μὲ τὸν κίνδυνο νὰ σφαγοῦν ἀπὸ τὶς

συχνὲς ἐπιδρομὲς τῶν Ἰσαύρων. Τὸ μόνο παρήγορο ἦταν ὅτι τοῦ

παραστάθηκαν στὴν ἐξορία πολλοὶ κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ, ὄχι ὅμως

ὅλοι.

 Τὸ θαυμαστὸ εἶναι ὅτι στὸ διάστημα αὐτὸ ὁ ἅγιος ἐνδιαφέρθηκε

πολὺ καὶ γιὰ τὴν ἱεραποστολὴ, ἀπὸ τὴ Φοινίκη μέχρι τὴν Περσία

καὶ γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν αἰχμαλώτων τῶν Ἰσαύρων.

Ἔγραψε τότε καὶ δύο θαυμάσιες διατριβὲς. Τὴν πρώτη «Ὅτι τὸν

ἑαυτὸν μὴ ἀδικοῦντα οὐδεὶς παραβλάψαι δύναται» (Ὅταν δὲν

ἀδικεῖς ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτὸ σου, δὲν μπορεῖ νὰ σὲ βλάψει κανένας).

Καὶ τὴν ἄλλη «Πρὸς αὐτοὺς ποὺ σκανδαλίστηκαν ἐξαιτίας τῶν

δυσκολιῶν». Ὅταν τὰ ἔμαθαν αὐτὰ στὴν πρωτεύουσα, οἱ

ἀντίπαλοὶ του, διέταξαν νὰ τὸν μεταφέρουν ἀπὸ τὴν Κουκουσὸ,

στὴν πιὸ ἄγρια περιοχὴ στὴν Πιτυούντα, στοὺς πρόποδες τοῦ

6

Καυκάσου. Καὶ αὐτὰ ἐνῶ εἶχαν μπροστὰ τους τὸν πρόσφατο

θάνατο τῆς Εὐδοξίας, πάνω στὴ γέννα τοῦ παιδιοῦ της.

 Χωρὶς τώρα νὰ ἔχει καμία ἐπικοινωνία, καὶ μὲ τὶς κακουχίες καὶ

τὴ σκληρότητα τῶν φρουρῶν του, εἶχαν σκοπὸ νὰ πεθάνει καθ’

ὁδὸν. Γι’ αὐτὸ καὶ παρέκαμψαν τὴν πόλη Κόμανα.

 Ὅμως ὁ Θεὸς δὲ θέλησε νὰ συνεχιστεῖ ἄλλο ὁ Γολγοθὰς του.

Ἔτσι ἔφτασαν καὶ διανυκτέρευσαν ἐκεῖ στὶς 13 Σεπτεμβρίου τοῦ

407 μ. Χ. Ἐδῶ ἔξω ἀπὸ τὰ Κόμανα ὑπῆρχε Ναὸς-προσκύνημα τοῦ

ἁγίου ἱερομάρτυρος Βασιλίσκου (22 Μαῒου), τοπικοῦ ἐπισκόπου,

ποὺ εἶχε μαρτυρήσει τὸ 311 μ. Χ. κατὰ τὸ διωγμὸ τοῦ Μαξιμίνου.

Ὁ μάρτυς ἐμφανίστηκε σὲ ὅραμα στὸν ἱερὸ Χρυσόστομο καὶ τοῦ

εἶπε: «Θάρσει, ἀδελφὲ Ἰωάννη, αὔριον γὰρ ἅμα ἑσόμεθα».

(Παλλαδίου, Διάλογος ΙΑ’). Αὔριο θὰ εἴμαστε μαζὶ, δηλαδὴ στὴ

Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

 Ξημερώνοντας ἡ 14η Σεπτεμβρίου οἱ φρουροὶ ἑτοιμάστηκαν νὰ

συνεχίσουν τὴν πορεία τους καὶ ἄρχισαν νὰ προχωροῦν, ἀλλὰ ὁ

ἱερὸς Χρυσόστομος δὲν μποροῦσε νὰ συνεχίσει. Τὸν γύρισαν

βιαστικὰ στὸ ναὸ τοῦ ἁγίου Βασιλίσκου. Ὅταν συνῆλθε ζήτησε

ἀπὸ τὸν τοπικὸ ἱερέα νὰ τοῦ φορέσει λευκὴ στολὴ καὶ κοινώνησε

μὲ φόβο Θεοῦ «Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ». Προσευχήθηκε θερμὰ,

συγχώρεσε τοὺς ἐχθροὺς του καὶ κατέληξε μὲ τὴ συνηθισμένη του

φράση: «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν. Ἀμὴν». Τάφηκε ἐκεῖ δίπλα

στὸν ἅγιο Βασιλίσκο.

 Στὴν Κωνσταντινούπολη ἡ ἀναταραχὴ ἦταν πολλὴ μεγάλη,

ὥστε προκάλεσε σχίσμα καὶ ἀναγκάστηκαν οἱ ἐπίσκοποι νὰ τὸν

μνημονεύουν στὰ Δίπτυχα.

 Ὅταν δὲ ἔγινε ὁ Πρόκλος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως,

ἀποκατέστησε ὁριστικὰ καὶ θριαμβευτικὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο

μαζὶ μὲ τὸν αὐτοκράτορα Θεοδόσιο Β’, γιὸ τοῦ Ἀρκαδίου.

 Ἔτσι στὶς 27 Ἰανουαρίου τοῦ 438 μ. Χ., ἔγινε πανηγυρικὰ ἡ

ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων του στὴν Κωνσταντινούπολη, ἐν

μέσω μυριάδων λαοῦ στὸ λιμάνι, νὰ κρατοῦν λαμπάδες. Τὸ σῶμα

τοῦ Ἁγίου βρέθηκε τελείως ἀνέπαφο, ὅπως ἦταν ὅταν ἐκοιμήθη

πρὸ 30 περίπου ἑτῶν, καὶ τοποθετήθηκε στὸ Ναὸ τῶν Αγίων

Ἀποστόλων μὲ ἐξαιρετικὴ τιμὴ, ὅπως ἅρμοζε στὸ μεγάλο

Πατριάρχη καὶ Μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ.

7

 Ἄς σημειωθεῖ ὅτι ὁ αὐτοκράτορας Θεοδόσιος, γιὸς τοῦ Ἀρκα-

δίου καὶ τῆς Εὐδοξίας, ἔγραψε ἐπιστολὴ μετανοίας καὶ

συγγνώμης, πρὸς τὸν ἤδη κοιμηθέντα Πατριάρχη, γιὰ τὶς ἀδικίες

ποὺ τοῦ ἔγιναν, καὶ τοποθετήθηκε στὴ λάρνακα προκειμένου νὰ

μετακινηθεῖ αὐτὴ, γιατὶ πρὶν ἦταν ἀσήκωτη. Τότε ἔπαυσε νὰ

τρέμει καὶ ὁ τάφος τῆς Εὐδοξίας.

Ο ἅγιος δέχτηκε τὴ μετάνοιὰ τους.

Ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 13 Νοεμβρίου.

Καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸν

τιμάει ἰδιαίτερα τὴν ἡμέρα αὐτὴ.

Τὸ Ἀπολυτίκιὸ του τὰ λέει ὅλα.

 Ἡ τοῦ στόματὸς σου καθάπερ πυρσὸς ἐκλάμψασα χάρις, τὴν

οἰκουμένην ἐφώτισεν, ἀφιλαργυρίας τῷ κόσμῳ θησαυροὺς

ἐναπέθετο, τὸ ὕψος ἡμῖν τῆς ταπεινοφροσύνης ὑπέδειξεν· Ἀλλὰ

σοῖς λόγοις παιδεύων, Πάτερ Ἰωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τῷ

Λόγῳ Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Νὰ ἔχουμε τὴν εὐχὴ του καὶ τὶς πρεσβεῖες του.

Ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος Γ. Σουσόπουλος

 Προϊστάμενος Ἱ. N. τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας

 Ἀνατολῆς Ἰωαννίνων. 

ΠΗΓΗ