ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ´ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. η΄ 41-56)

᾿Αγαπητοὶ ἀδελφοί,

᾿Απ᾿ ὅλες τὶς συμφορὲς, ποὺ πέφτουν ἐπάνω στὸν ἄνθρωπο, ἐκείνη ποὺ περισσότερο μᾶς φοβίζει εἶναι πρῶτα ὁ θάνατος καὶ ὕστερα ἐκεῖνες οἱ συμφορὲς ποὺ ὁδηγοῦν στὸ θάνατο. ᾿Ανάμεσα σ’ αὐτὲς τὶς δεύτερες εἶναι ἀναμφισβήτητα καὶ ἡ ἀρρώστεια. Τόσον ὁ θάνατος, ὅσο καὶ ἡ ἀρρώστεια εἶναι ἀχώριστοι σύντροφοι τοῦ κτιστοῦ καὶ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἔχει σὰν κύριο γνώρισμα τῆς ὑπάρξεώς του τὴ φθορά. ᾿Απὸ τὴν ὥρα ποὺ γεννιούμαστε μπαίνουμε στὴ διαδικασία τῆς φθορᾶς καὶ ὁδηγούμαστε σταθερὰ πρὸς τὸ θάνατο. Δὲν ὑπάρχει καμμία ἀμφιβολία ὅτι κάποια μέρα, ἀργὰ ἡ γρήγορα, ὅλοι μας θὰ περάσουμε τὸ κατώφλι τοῦ θανάτου. ᾿Επειδὴ ὅμως διψοῦμε βαθειὰ τὴ ζωὴ ἀποφεύγουμε νὰ σκεπτόμαστε τὸ θάνατο. Ζοῦμε δὲ καὶ ἐνεργοῦμε ὡσὰν νὰ ἐπρόκειτο νὰ μὴν πεθάνουμε ποτέ. ᾿Απ᾿ αὐτὴ τὴν κατάσταση τῆς νάρκης μᾶς ξυπνᾶ πότε πότε ἡ ἐπίσκεψη κάποιας βαρειᾶς ἀρρώστειας στὸν ἑαυτό μας ἤ στοὺς γύρω μας. Τότε ἀρχίζουμε νὰ τρέμουμε, διότι ἡ ἀρρώστεια μᾶς ἐπαναφέρει στὴν ὠμὴ πραγματικότητα, ὅτι κάπου κοντά μας παραμονεύει ὁ θάνατος.

Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ἡ ἀρρώστεια καὶ ὁ θάνατος ἐμφανίζονται ὡς οἱ πιὸ ἐπικίνδυνοι ἐχθροὶ τῆς ζωῆς μας. ῾Η ἀρρώστεια μᾶς ἀποκαλύπτει τὴ φθορὰ, ποὺ συντελεῖται ἀδιάκοπα μέσα μας, μέχρι νὰ ὀδηγηθοῦμε ὁπωσδήποτε στὸ θάνατο. Καὶ ἐμεῖς προσπαθοῦμε νὰ ἐμποδίσουμε τὸν χείμαρρο αὐτὸ τῆς φθορᾶς μὲ τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης. Στηρίζουμε τὶς ἐλπίδες μας στοὺς ἐπιστήμονες γιατρούς. Πολλὲς φορὲς ἐκεῖνοι κατορθώνουν κάτι προσωρινό, ἀλλὰ στὸ τέλος πάντα εἶναι οἱ νικημένοι. Γι᾿ αὐτὸ ὅλοι μας ἀναζητοῦμε τὸν

μεγάλο εὐεργέτη, αὐτὸν ποὺ θὰ μπορέση νὰ μᾶς ἀπαλλάξη ἀπὸ τὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο. Καὶ ποιὸς μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτὸς; ῾Οπωσδήποτε κανένας ἄνθρωπος, ἀφοῦ ὅλοι ὑπόκεινται στὴ φθορὰ καὶ στὸ θάνατο. ῾Ο μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς εὐεργετήση εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος καὶ στὴ συνέχεια πέθανε καὶ ἀναστήθηκε. Αὐτὸς πῆρε τὴ δική μας φθαρτὴ ἀνθρώπινη φύση, τὴν ἕνωσε μὲ τὴ δική του θεία φύση καὶ μᾶς ἔκανε κατὰ χάρη ἄφθαρτους καὶ ἀθάνατους. Δεῖγμα αὐτῆς τῆς ἀλήθειας ἀποτελοῦν τὰ θαύματα τῆς θεραπείας τῆς αἱμορροούσης γυναικός καὶ τῆς ἀναστάσεως τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου, ποὺ ἔκαμε ὁ Χριστός. Μὲ αὐτὰ ἔδειξε πὼς εἶναι νικητὴς τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου.

Μετὰ τὴν ἀπερίγραπτη αὐτὴ θεία οἰκονομία, τὸν τελευταῖο λόγο γιὰ τὸν καθένα μας δὲν τὸν ἔχει ὁ θάνατος, ἀλλὰ ὁ ἀναστημένος Χριστός. Κι ἐμεῖς γιορτάζουμε τὴν ἀπερίγραπτη νίκη τοῦ Χριστοῦ καὶ ψάλλουμε γεμᾶτοι ἀγαλλίαση: «῞Οτε κατῆλθες πρὸς τὸν θάνατον ἡ ζωὴ ἡ ἀθάνατος, τότε τὸν ἅδην ἐνέκρωσας τῇ ἀστραπῇ τῆς θεότητος», καὶ «τὴν καταφθαρεῖσαν φύσιν τοῦ γένους ἡμῶν ἐν ἑαυτῷ ἀνεκαίνισεν».

῾Ο ᾿Ιησοῦς Χριστὸς ποὺ ἐπιθυμεῖ διακαῶς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ σωθοῦν, ὄχι μόνο μᾶς προσφέρει τὴν ὑψίστη εὐεργεσία τῆς ἀθανασίας, ἀλλὰ καὶ μᾶς βοηθεῖ νὰ τὴν ἀποδεχθοῦμε. Γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο ἐπιτελεῖ τὰ θαυμαστὰ σημεῖα. Μ᾿ αὐτὰ δείχνει πὼς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεὸς, ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ τὸν ἐμπιστευθοῦμε. ᾿Επὶ πλέον ἀποκαλύπτει τὴν θεϊκή του δύναμη, γιὰ νὰ μᾶς πῆ ὅτι αὐτὰ ποὺ ὑπόσχεται μπορεῖ καὶ νὰ τὰ πραγματοποιήση. Θεραπεύοντας τὴν αἱμορροοῦσα γυναίκα φανερώνει τὴ δύναμή του νὰ ἐξουδετερώνη τὴν ἀνθρώπινη ἀρρώστεια καὶ τὴ φθορὰ ποὺ φωλιάζει στὴν ἀνθρώπινη φύση. ᾿Ανασταίνοντας πάλι τὴν κόρη τοῦ ᾿Ιαείρου δείχνει τὴν ἐξουσία του ἐπάνω στὸν θάνατο, ποὺ παραμονεύει στὴν πορεία ὅλων

μας.

᾿Εμεῖς ἀπὸ τὸ μέρος μας μποροῦμε νὰ ἀπολαύσουμε τὴν ἀπίστευτη αὐτὴ εὐεργεσία, ὅταν μὲ τὴ θέλησή μας ἑνωθοῦμε μὲ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία. Κι αὐτὸ τὸ ἐπιτυγχάνουμε μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὴν ἐνσυνείδητη συμμετοχή μας στὰ ἅγια Μυστήριά τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἀπαραίτητο μετὰ τὸ ἅγιο Βάπτισμα καὶ τὸ ἅγιο Χρῖσμα νὰ ἐξομολογούμαστε μὲ εἰλικρίνεια τὶς ἁμαρτίες μας, νὰ συγχωροῦμε ὅσους μᾶς ἔβλαψαν, νὰ ἐκκλησιαζόμαστε τακτικὰ καὶ νὰ κοινωνοῦμε τὰ ἄχραντα Μυστήρια, ποὺ εἶναι τὸ φάρμακο τῆς ἀθανασίας. Αὐτὰ τὰ δεχόμαστε εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον. Τότε γινόμαστε μαζὶ μὲ τὸ Χριστὸ ἄφθαρτοι κι ἀθάνατοι. ῎Οχι μόνο δὲν φοβούμαστε τὴν ἀρρώστεια καὶ τὸν θάνατο, ἀλλὰ τὰ ἀντιμετωπίζουμε μὲ ἀδιάκοπη ὑπομονὴ καὶ ζωντανὴ ἐλπίδα. Γιορτάζουμε τὴ λαμπροφόρο νίκη τοῦ Χριστοῦ καὶ συμμετέχουμε ἀπὸ τώρα στὸ αἰώνιο πανηγύρι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὅπου δὲν ὑπάρχει πόνος, οὔτε λύπη, οὔτε στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητη. ᾿Αμήν.

π. Α.Γ.Μ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ