Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα Κυριακῆς Ε΄ Λουκᾶ

Πρός Γαλάτας ΣΤ΄ 11-18

Οἱ Ἀπόστολοι στὸ ἔργο τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῶν ἀνθρώπων, εἶχαν ν' ἀντιμετωπίσουν μεγάλους κινδύνους, πολλὲς θλίψεις καὶ ποικίλους πειρασμούς. Καὶ ἂν αὐτὰ ἴσχυαν γιὰ ὅλους τους Ἀποστόλους, πολὺ περισσότερο τὶς καταστάσεις αὐτὲς τὶς βίωνε ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, ὁ Παῦλος.

Ἕνας μεγάλος πειρασμὸς γιὰ τὸ Ἀποστολικό του ἔργο ἦταν οἱ ἴδιοι οἱ Ἑβραῖοι, οἱ ὁποῖοι, ὅταν ἔφευγε ἀπὸ μία περιοχὴ ποὺ ἐκήρυττε, πήγαιναν στὴ συνέχεια αὐτοὶ γιὰ νὰ τοῦ κλονίσουν τὸ ἔργο. Ἀκριβῶς λοιπὸν γιὰ ν' ἀντιμετωπίσει αὐτὲς τὶς πλάνες καὶ τὶς αἱρέσεις ποὺ διέσπειραν, καὶ γιὰ νὰ ἀποστομώσει τοὺς Ἰουδαίους, γράφει μεταξὺ τῶν ἄλλων «μὲ μεγάλα γράμματα, μὲ τὸ ἴδιο του τὸ χέρι» στοὺς Γαλάτες ὅτι, «ὅσοι θέλουν νὰ ἀρέσουν σὲ ἀνθρώπους, αὐτοὶ σας παρακινοῦν νὰ περιτέμνεσθε, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μὴν καταδιώκονται ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους».

Καὶ γιὰ νὰ ἀποδείξει ὅτι ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, στὴ συνέχεια τοὺς ξεσκεπάζει, ἀποκαλύπτοντας στοὺς χριστιανοὺς πὼς οὔτε καὶ αὐτοὶ ποὺ ἔχουν περιτμηθεῖ τηροῦν τὶς τελετουργικὲς διατάξεις τοῦ...

Μωσαϊκοῦ Νόμου. Δὲν πραγματοποιοῦν δηλαδὴ τὶς ἐπιβαλλόμενες καθάρσεις καὶ τὶς ζωοθυσίες. Ὅλη δὲ αὐτὴ ἡ ἐπιμονὴ γιὰ τὴν περιτομή, γίνεται γιὰ νὰ καυχηθοῦν ὅτι ἔπεισαν τοὺς Χριστιανοὺς νὰ δεχθοῦν τελικῶς τὴν περιτομή.

Ἡ καύχησή τους δήλ. εἶναι ἀνθρώπινη, ρηχὴ καὶ ταπεινή.

Ἐγώ, ὅμως, τονίζει ὁ Ἀπόστολος, ποτὲ νὰ μὴ συμβεῖ νὰ καυχηθῶ γιὰ τίποτε ἄλλο, παρὰ γιὰ τὸ ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς σταυρώθηκε γιὰ τὴ σωτηρία μου. «Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχάσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ Σταυρῶ τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δὶ οὐ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται, καγῶ τῷ κόσμω». (Γαλάτας, ΣΤ΄ 14). Δηλ. Ὅσο γιὰ μένα δὲν θέλω ἄλλη ἀφορμὴ γιὰ καύχηση, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τώρα πλέον ἔχει νεκρωθεῖ καὶ ἔχει χάσει τὴ δύναμή του γιὰ μένα ὁ κόσμος. Ἀλλὰ κι ἐγὼ ἔχω νεκρωθεῖ γὶ αὐτόν.

Ἡ ἀποστολικὴ συνείδηση, μὲ τὴ φράση αὐτή, δίνει καὶ σ΄ἐμᾶς ἕνα ὑψηλὸ κριτήριο. Μία στάση ζωῆς ποὺ θὰ πρέπει νὰ διατηροῦμε πάντοτε καὶ νὰ προσέχουμε μήπως, χωρὶς νὰ τὸ θέλουμε, χάσουμε  τὸ πνευματικὸ αὐτὸ κριτήριο. Αὐτὴ τὴν ὄντως Χριστιανικὴ καὶ Εὐαγγελικὴ στάση ζωῆς. Δήλ. Δὲν θὰ πρέπει σὲ καμία τῶν περιπτώσεων νὰ θέλουμε ν' ἀρέσουμε στοὺς πολλούς. Νὰ μᾶς ἐνδιαφέρει τί θέλει ἀπὸ ἐμᾶς ὄχι ὁ κόσμος, ἀλλὰ ὁ Σταυρωθεῖς καὶ Ἀναστᾶς Κύριος.

Δυστυχῶς, σὲ κάθε ἐποχή,  πολὺ περισσότερο ὅμως στὶς ἡμέρες μας, πολλοὶ χριστιανοὶ (κληρικοὶ καὶ λαϊκοί), ὑπολογίζουν πάρα πολὺ στὴν συμπεριφορά τους καὶ τὴ ζωή τους, τὸ τί θὰ πεῖ ὁ κόσμος. Ὁ μακράν του Θεοῦ κόσμος. Τὸ δὲ τραγικὸ γιὰ τὶς περιπτώσεις αὐτὲς εἶναι, ὅτι δὲν ἀντέχουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ τὴν διαφοροποίηση. Δὲν τολμούν  στὸ νὰ ξεχωρίζουν ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Τρέμουν νὰ ἐκδηλώσουν τὴν πραγματικὴ χριστιανική τους ἰδιότητα, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ ἀρέσουν στοὺς πολλούς. Καὶ ἡ νοοτροπία αὐτὴ ξεκινᾶ ἀπὸ τὰ μικρότερα ἕως καὶ τὰ μεγαλύτερα, τὰ  «βαρύτερά του Νόμου». Ἀπὸ τὴν ἐνδυμασία (ποὺ δὲν εἶναι καθόλου ἁπλὴ ὑπόθεση, τουλάχιστον γιὰ ἕνα Χριστιανό), ἀφοῦ ἀποτελεῖ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ νὰ μὴ ξεγυμνώνεται ἀδιάντροπα ὁ ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ στὸ νὰ μὴ φοροῦν οἱ γυναῖκες ἀνδρικὴ καὶ οἱ ἄνδρες γυναικεία ἐνδυμασία (θέαμα ὄντως ἐξευτελιστικὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο), ἕως καὶ τὸ σοβαρότατο θέμα τῆς τεκνογονίας (ποὺ ἡ συνειδητὴ ἀποφυγή της, ἀποτελεῖ θανάσιμο ἁμάρτημα). Καὶ ὅλος αὐτὸς ὁ ξεπεσμὸς πραγματοποιεῖται γιὰ νὰ φαίνεται ὁ ἄνθρωπος ἀρεστὸς καὶ γιὰ νὰ τὰ ἔχει καλὰ μὲ ὅλους.

Ὅμως, γιὰ λόγους δικαιοσύνης καὶ ἀντικειμενικότητος, θὰ πρέπει νὰ σημειώσουμε ὅτι ἡ ἀνθρωπαρέσκεια καὶ τὸ καταραμένο πνεῦμα τοῦ κόσμου καὶ τῆς μόδας, δὲν χτυπᾶ μόνο ἀπὸ τὰ ἀριστερὰ (ποὺ ἐπιτέλους ὁ πειρασμὸς αὐτός, ἐξευτελίζει μὲν τὸν ἄνθρωπο, στὰ βάθη ὅμως τῆς καρδιᾶς τοῦ συνειδητοποιεῖ τὴν ἀστοχία του, τὸ ἁμάρτημά του καὶ τὴν προσβολὴ στὸν ἴδιο τὸν Θεὸ καὶ τὸν Νόμο Του),  ὁ πειρασμὸς αὐτὸς τῆς ἀνθρωπαρέσκειας, χτυπᾶ καὶ ἀπὸ δεξιὰ καὶ μάλιστα τοὺς ἀνθρώπους ποὺ διακονοῦν τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία.

Κλασσικὸ παράδειγμα ἐπὶ τῶν ὅσων ἀναφέρουμε, ἀποτελεῖ τὸ θέατρο τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ οἱ συγκρητιστικὲς παραστάσεις τοῦ θιάσου τῆς «ἀγαπολογίας καὶ τῆς ἑνώσεως».

Δὲν χρειάζεται νὰ ἐπεκταθοῦμε, φίλοι μου, καὶ νὰ ἀναλύσουμε τὰ ὅσα εἶναι ἤδη γνωστὰ σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Τώρα μάλιστα μέσω τῆς τηλοψίας καὶ τοῦ διαδικτύου, τώρα ποὺ «ὁ Νόμος ἠσθένησεν καὶ ἀργεῖ τὸ Εὐαγγέλιον», τώρα ποὺ«θέατρον ἐγεννήθημεν καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις», ὁ καθένας ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ ἐλέγχει καὶ νὰ κάνει τὴν κριτικὴ τῶν παραστάσεων.

Ἡ ἀτμόσφαιρα ὅμως, ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική, εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς πικρίας, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τῆς ἀγανακτήσεως. Καὶ τοῦτο, διότι, ναὶ μὲν ὅσοι ἐν ψυχρῶ καταπατοῦν τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς κανόνες, ἀποδεικνύουν οἱ ἴδιοι ξεκάθαρα ὅτι ἔχουν ἀποβάλλει τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔχουν καταντήσει «κακοὶ ἐπαγγελματίες». Τοῦτο δὲ εἶναι τὸ μόνο βέβαιο ἀπὸ τὴν ὅλη τους συμπεριφορά. Τὸ ἐρώτημα ὅμως καὶ τὸ παράπονο παραμένει γὶ αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται σὲ ὑψηλὲς θέσεις, καὶ ἐνῶ βλέπουν τὰ ἄτοπα καὶ ἀπρεπῆ, γνωρίζουν δὲ τὸ ἀπαράδεκτο τῶν πράξεων, παραμένουν ὡστόσο σιωπῶντες μέσα στὴν «ἡσυχία τοὺς» καταντώντας τὸν ἑαυτόν τους, ὄχι ἁπλῶς μακάριο, ἀλλὰ καὶ κάτι παραπάνω...

Ἀγανακτεῖ ἐπίσης κανείς, ὅταν σὲ ἄλλες ἁπλὲς περιπτώσεις «διυλίζεται ὁ κώνωπας» ἐνῶ σὲ αὐτὲς τὶς ὄντως ἀπαράδεκτες καταστάσεις «καταπίνεται ἡ κάμηλος» καὶ ἔτι πλέον, ὅταν κάποιοι, κάπου καὶ κάποτε, λαμβάνουν τὴν παπικὴ «εὐλογία» (ἀλογία μᾶλλον καὶ κατάρα), ἀπὸ τὸν πολιτικὸ ἀρχηγὸ τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ, ἐντὸς μάλιστα Ὀρθοδόξων Ναῶν. (Φρίξον ἥλιε, στέναξον γῆ). Φυσικά, ἡ ἀπάντηση σὲ ὅλα αὐτὰ εἶναι, διότι ὑπάρχει ἀφ' ἑνὸς μὲν ἡ ἐπάρατος ἀνθρωπαρέσκεια, ἀφ' ἑτέρου δὲ ἡ αἰσχρὴ δειλία στοὺς «καλοὺς καγαθούς».

Τὸ ζητούμενο γὶ αὐτοὺς τοὺς «ποιμένες» εἶναι, ὄχι ποιὰ θὰ ἦταν σὲ ἀνάλογες περιπτώσεις ἡ στάσις τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀλλὰ τί θὰ πεῖ ὁ κόσμος. Πῶς θὰ μᾶς κρίνουν οἱ κοσμικὸν τὸ φρόνημα ἔχοντες, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί. Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει πλέον τώρα τὸ τί θὰ πεῖ ὁ Θεός, ἀλλὰ τὸ τί θὰ πεῖ ὁ ἁμαρτωλὸς κόσμος. (Νέα καὶ χαλκευμένη θεολογία).

Τὰ δὲ περὶ συνέσεως, ταπεινώσεως, πραότητος κ.λ.π. ποῦ ἀκούγονται κατὰ καιροὺς ὡς ἀδικαιολόγητες δικαιολογίες, ἀποτελοῦν ἀστειάκια γιὰ τὰ μικρὰ παιδιά...

Ἀλλὰ τί νὰ περιμένει κανείς, ἀγαπητοί μου, ὅταν, ἐνῶ ὑβρίζεται κατὰ τὸν πλέον αἰσχρὸ τρόπο ἡ Θεανδρικὴ προσωπικότητα τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, βρίσκονται «ποιμένες» οἱ ὁποῖοι ἀδιάντροπα δηλώνουν τὴν «παγερή τους ἀδιαφορία»;

Τοὺς ἐρωτοῦμε ὅμως, εὐθέως, τοὺς κυρίους αὐτούς. Ἐὰν ἀντὶ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρχε ὑβριζόμενο τὸ ὄνομα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τους προϊσταμένου ἢ τὸ δικό τους καὶ τῶν συνεργατῶν τους. Ἐὰν τοὺς παρουσίαζαν καὶ αὐτοὺς ὡς διεστραμμένους ὅπως παρουσιάζει ἡ ἐμετικὴ θεατρικὴ διαβολοπαράσταση τὸν Κύριο καὶ τοὺς Ἀποστόλους (ὁ Θεὸς ἂς μᾶς συγχωρέσει γιὰ ὅσα ἀπὸ ἀγανάκτηση γράφουμε... «Σὺ Κύριε οἶδας ὅτι φιλῶ σέ»), θὰ ἔδειχναν καὶ τότε τὴν «παγερή τους ἀδιαφορία» ἢ θὰ εἶχαν κηρύξει τὴν Ἐκκλησία ἐν διωγμῶ;

Καὶ ἐὰν ἀντὶ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου μᾶς ὑπῆρχε τὸ ὄνομα τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ κράτους ἢ τῆς Κυβερνήσεως ἢ τῶν ἀρχηγῶν τῶν κομμάτων, τῶν «πτωχωτάτων ἐθνοπατέρων μας», θὰ ἔκαναν τότε οἱ «κύριοι» αὐτοὶ λόγο περὶ «καλλιτεχνικῆς ἐλευθερίας» καὶ περὶ «δημοκρατικῆς ἐκφράσεως» ἢ αὐθωρεὶ καὶ παραχρῆμα θὰ εἶχαν διατάξει τὴν δικαστικὴ καὶ ἐκτελεστικὴ ἐξουσία νὰ σταματήσει ἐν τῷ ἅμα τὴν παράσταση ποὺ ὑβρίζει τὶς προσωπικότητες καὶ μάλιστα αὐτὲς τὶς ἐκλεγμένες προσωπικότητες τοῦ Ἔθνους;

 Ορίστε τὸ ἐρώτημα ποὺ προκαλεῖ σήμερα. Ἐὰν δὲ διαθέτουν στοιχειώδη εὐαισθησία καὶ ἀνδρισμό, ἂς δώσουν λοιπὸν τὴν ἀπάντηση.  Ἂς μᾶς ποῦν τί θὰ ἔπρατταν στὰ ὅσα ἀνωτέρω ἀναφέρουμε.

Ἀλλά, γιατί ἐπιμένουμε; Καὶ ποιὰ ἀπάντηση ἀναμένουμε; Ἀφοῦ γιὰ τοὺς ἀνθρωπάρεσκους εἶναι μεγάλοι, πολὺ μάλιστα μεγάλοι οἱ πολιτικοὶ καὶ θρησκευτικοὶ ἄρχοντες, ἐνῶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς εἶναι μικρός, πολὺ μικρός!

Ἂς προσέξουν ὅμως ὅλοι αὐτοὶ οἱ κύριοι, ἂς ἀνοίξουν γιὰ λίγο τὰ ὦτα τους, ποὺ γιὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ τὴν ὁμολογία, τὰ ἔχουν φράξει μὲ  βουλοκέρι, ἂς ἀκούσουν αὐτὸ ποὺ ἤδη ἀκούγεται ὁλονὲν καὶ ἰσχυρότερο. Ἤδη ἀκούγεται καὶ ὁσονούπω θὰ σκεπάσει κάθε φωνὴ ἀνθρωπαρέσκων... «Συντρίψω αὐτοὺς ὡς σκεύη κεραμέως»!!!

Ὁπωσδήποτε, ἀδελφοί μου, ὅπως μᾶς ἀναφέρει ἀλλοῦ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅποιος ἐνεργεῖ μὲ τέτοιο τρόπο ὥστε νὰ ἀρέσει στὸν κόσμο, αὐτὸς δὲν εἶναι γνήσιος δοῦλος τοῦ Χριστοῦ. Ἕνας μάλιστα πού, ἐνῶ ὑβρίζεται  τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, τὸ «ὑπὲρ πᾶν ὄνομα»,  αὐτὸς σιωπᾶ γιὰ νὰ τὰ ἔχει καλὰ μὲ τὸν κόσμο, αὐτοῦ,  δὲν τοῦ ἀναγνωρίζουμε προσωπικότητα. Εἶναι «ἄνθρωπος» χωρὶς στόχο καὶ πορεία. Ὅταν μάλιστα δηλώνει ὅτι κρατᾶ τὴν «παγερὴ ἀδιαφορία», τότε αὐτὸς δὲν εἶναι καν ἄνθρωπος, διότι ἕνας ἄνθρωπος καὶ μάλιστα πιστός, ἔχει ζεστὴ τὴν καρδιὰ καὶ φλέγεται γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ. Ἐὰν δὲν εἴμασταν ζωόφιλοι, τὶς καταστάσεις αὐτὲς τῆς βλασφημίας θὰ τὶς χαρακτηρίζαμε ὡς «κτηνώδεις». Ἀλλὰ  οἲ  βλάσφημοι  μὲ τὴ στάση τοὺς αὐτή, καταντοῦν τώρα χειρότεροι  καὶ αὐτῶν τῶν ἀλόγων ζώων. Γίνονται  χειρότεροι καὶ τοῦ διαβόλου, ἀφοῦ ἐπιτέλους καὶ αὐτὰ τὰ δαιμόνια δὲν τολμοῦν νὰ βλασφημήσουν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Τὸ δὲ κατάντημα τῶν ὑπανθρώπων βλασφήμων, συνακολουθεῖ καὶ αὐτὸς ποὺ δὲν διαμαρτύρεται καὶ ἐναρμονίζεται μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου. Ναί, ὁ ἀνθρωπάρεσκος καταντᾶ δοῦλος τῶν ἄλλων. Ὅ,τι δηλαδὴ χειρότερο θὰ μποροῦσε νὰ ὑποστεῖ. Καὶ στὴν ἀρχὴ μὲν θὰ κάνει ἀβαρίες στὰ ἐξωτερικά. Ὅσο ὅμως περνᾶ ὁ χρόνος, ὁ ξεπεσμένος αὐτὸς δῆθεν πιστός, φτάνει σιγὰ-σιγὰ στὸ βαρύτατο ἁμάρτημα. Στὸ νὰ περιφρονεῖ δήλ.τὸν Θεὸ καὶ τὸ Νόμο Του. Ἔτσι, πολὺ σύντομα χάνει τὴν πίστη του καὶ τὴν ὀρθοδοξία του, ἀφοῦ πρῶτα βεβαίως ἔχει χάσει τὴν ἠθική του ὑπόσταση... δικαιολογώντας στὴν κυριολεξία τὰ πάντα. Τελικὰ ἐξευτελίζονται στὰ μάτια τῶν ἄλλων, καί, ἐὰν ἀλλοίμονο, δὲν μετανοήσουν ὅσοι ἀκολουθοῦν τὸν δρόμο τῆς ἀπωλείας ἕως τέλους, αὐτὴ ἡ ἀνθρωπαρέσκεια, σὺν τοῖς ἄλλοις, θὰ τοὺς ὁδηγήσει στὸν αἰώνιο καὶ φρικτὸ θάνατο.

Ὁ θεόπνευστος Προφητάναξ, εἶναι ξεκάθαρος ἐπὶ τοῦ θέματος: «Ὅτι ὁ Θεὸς διεσκόρπισεν ὀστᾶ ἀνθρωπαρέσκων. Κατησχύνθησαν, ὅτι ὁ Θεὸς ἐξουδένωσεν αὐτοὺς» (Ψάλμ. ΝΒ', 5).

Ἐδῶ ὁ Ἀόριστος, κατὰ προφητικὴ συνήθεια ἐκλαμβάνεται ἀντὶ Μέλλοντος χρόνου. Προφητεύει λοιπὸν ὁ Θεὸς ὅτι αὐτοὺς τοὺς ἀνθρωπάρεσκους καὶ ἀσεβεῖς, θὰ διαλύσει καὶ θὰ διασκορπίσει ὅπως τὸ χνούδι τὸ ὁποῖο «ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπὸ προσώπου τῆς γής». Αὐτοὶ δὲ θὰ γεμίσουν ἀτιμία καὶ αἰσχύνη, διότι ὁ Θεὸς θὰ ἐξουθενώσει αὐτούς, ἐλέγχοντας τὴν κακία, καὶ ὅπως σημειώνουν οἱ ἑρμηνευτὲς «καὶ τοῦ ἀξιώματος τῆς Ἀρχιερωσύνης αὐτοὺς καθελῶν».

Ἀδελφοί μου, δὲν εἶναι ἁπλὴ ὑπόθεση καὶ ἁπλὴ ἀδυναμία ἡ ἀνθωπαρέσκεια καὶ ἡ σὺν αὐτὴ ἐπικατάρατος δειλία. Πρόκειται περὶ φοβερῶν δαιμονίων ποὺ στραγγαλίζουν τὴν ἐν Χριστῷ Ἐλευθερία, τὴν ὁποία μᾶς χάρισε διὰ τοῦ Σταυρικοῦ του θανάτου ὁ Κύριός μας καὶ Θεός μας!

Ἄνευ ἀντιλογίας, φίλοι μου, παντοτινὸ καύχημά μας εἶναι, πρέπει νὰ εἶναι ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ, μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται στὴ ζωή μας καὶ στὴν καθημερινότητα. Ἐπιπλέον δὲ μὲ παρρησία νὰ δίνουμε πρὸς κάθε κατεύθυνση καὶ σὲ κάθε πρίπτωση τὴν ὁμολογία τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας, ἐκφράζοντας ἔτσι τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸν Σωτήρα Χριστό.

Τοῦτο νὰ γίνει καὶ αἴτημα θερμῆς προσευχῆς καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου, εἴθε νὰ μᾶς «καταδιώκει πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς ἠμῶν». Αμήν

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2012/11/blog-post_7890.html