ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΣΥΓ-ΧΩΡΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ

«Παράξενα πράγματα! Ὁ ἄνθρωπος ἀποστρέφεται τόν ἀδελφό του, ἐνῶ ὁ Κύριος μᾶς συγχωρεῖ γιά ὅλα, μᾶς τά συγχωρεῖ ὅλα. Δυστυχῶς τώρα ὁ λαός ξεστράτισε ἀπό τήν ὀρθή ὁδό καί οἱ ἄνθρωποι ἔγιναν ἄσπλαγχνοι. Σκλήρυναν οἱ καρδιές τους καί πάγωσε ἡ ἀγάπη καί ἔτσι δέν αἰσθάνονται τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί χάνουν καί τήν πίστη τους» (ὅσιος Σιλουανός). Ὁ λόγος αὐτός τοῦ ὁσίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου συνδέεται ἄμεσα μέ τήν εὐαγγελική περικοπή τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς, πού μᾶς προτρέπει νά συγχωροῦμε τούς συνανθρώπους μας, ἄν θέλουμε νά μᾶς συγχωρέσει ὁ Θεός. Ἡ ἐμπειρία τῆς συγνώμης, πού προσφέρει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, δημιουργεῖ μέσα μας τήν αὐτονόητη ὑποχρέωση νά φερόμαστε καί ἐμεῖς μέ τήν ἴδια ἐπιείκεια στόν συνάνθρωπό μας.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ

Αὐτήν τήν πραγματικότητα, πού μᾶς καλεῖ νά βιώσουμε τό Εὐαγγέλιο, ζοῦμε καθημερινά στήν θεία Λειτουργία. Μέσα στήν θεία Εὐχαριστία θυμόμαστε ὅσα πρέπει νά ξεχάσουμε συγχωρώντας καθετί πού κρατάει τόν ἕνα μακριά ἀπό τόν ἄλλο μέ μίσος. Στό ἀρχαῖο κείμενο τῶν Ἀποστολικῶν Διαταγῶν, ὅταν ὁ Διάκονος καλεῖ γιά τόν ἀσπασμό τῆς ἀγάπης, μέσα στήν θεία Λειτουργία, θέτει μέ τήν ἐκφώνησή του τρεῖς ὅρους, μέ τούς ὁποίους πρέπει νά λάβει χώρα ὁ ἀσπασμός. Ποιοί εἶναι αὐτοί; Νά μήν ὑπάρχει στήν καρδιά μας: α) μνησικακία, β) ὑποκρισία, γ) δολιότητα.

Δέν εἶναι εὔκολα ὅλα αὐτά. Ἄρα μόνο ὁ Θεός τῆς συγνώμης μπορεῖ νά μᾶς κάνει ὅλο καί πιό σταθερούς στήν διάθεσή μας καί στήν ἀπόφασή μας γιά συγνώμη, ἄφεση καί συγχώρεση. Νά μᾶς δωρίσει τήν εἰρήνη του, νά ἀπομακρύνει τήν ἔχθρα καί νά μᾶς ὁδηγήσει στήν θεία καί ἀπέραντη στοργή.

Ἀγαπᾶμε τόν Χριστό;

Ὅμως τά πράγματα δέν λειτουργοῦν πάντοτε στήν πληρότητά τους.

Οἱ περισσότεροι αἰσθανόμαστε ὡς ὑπολειπόμενοι, ὡς «εἷς δι᾿ ἀγάπην ἀνίκανος». Εἶναι φορές πού μνησικακοῦμε καί θέλουμε κιόλας νά ἐκδικηθοῦμε. «Ἄς τό βρεῖ ἀπό ἄλλον», «ἄς τόν συγχωρέσει ὁ Θεός». Ἄλλοτε συγχωρᾶμε, δέν τό κρατᾶμε. «Ὄχι ὅμως καί νά κάνουμε παρέα, ὄχι καί πολλά πολλά». Κι ὅμως ἐρχόμαστε στήν θεία Λειτουργία, ψάλλουμε τό «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν», τρῶμε στό ἴδιο πνευματικό τραπέζι, λέμε καί οἱ δύο ὅτι ἀγαπᾶμε τόν Χριστό, ἀλλά νιώθουμε σάν ξένοι, σάν ἐχθροί, κοιτᾶμε νά ἀποφύγουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον.

Τελειώνοντας τήν θεία Λειτουργία καί βγαίνοντας ἀπό τόν ναό, ἄς κάνουμε οὐσιαστικά τήν ἀρχή νά ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, νά συγχωροῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, νά κατανοοῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί νά μήν ξεχνᾶμε ὅτι ὁ δρόμος γιά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ περνάει ἀπό τήν ζωή τοῦ διπλανοῦ μας.

Ἡ εἴσοδός μας στό στάδιο τῶν ἀρετῶν

Μέ τόν ἑσπερινό τῆς συγνώμης τήν Κυριακή τῆς Τυρινῆς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἀνοίγει τό στάδιο τῶν ἀρετῶν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἡ κατανυκτική αὐτή περίοδος μετάνοιας προσφέρεται ὡς τρόπος ζωῆς.

Ἄς συγχωρέσουμε κι ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Ἡ συγχώρεση ἀρχίζει τήν στιγμή πού παίρνουμε στούς ὤμους μας «ἀλλήλων τά βάρη» καί τό πρῶτο καί βαρύτερο φορτίο εἶναι ἡ προσωπικότητα τοῦ ἄλλου, αὐτό πού ἐκεῖνος εἶναι, καί ὄχι μόνο αὐτό πού κάνει ἤ δέν κάνει. Ἄν χρειασθεῖ, ἄς μεταφέρουμε τόν ἄλλο μέ τόν τρόπο πού ὁ Χριστός μετέφερε τόν Σταυρό του, σάν τύπο βασανισμοῦ καί πόνου καί θανάτου, ἄς μήν ἀφήσουμε ὅμως μέ κανέναν τρόπο τόν ἄλλο πίσω χωρίς τήν συγνώμη μας.

† Ὁ Φ. ’Α.

ΠΗΓΗ