ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

Κυριακή Β’ Νηστειών (Γρηγορίου Παλαμά)

31 Μαρτίου 2024

Με την Χάρη του Θεού αδελφοί μου, φτάσαμε στον δεύτερο σταθμό της ευλογημένης αυτής περιόδου, της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Την προηγούμενη Κυριακή αυτή της Ορθοδοξίας, εορτάσαμε τον θρίαμβο της Εκκλησίας κατά των αιρέσεων, ανανεώνοντας όλοι μας για μια ακόμη φορά ένα πνευματικό συμβόλαιο, διατρανώνοντας την πίστη μας στο πρόσωπο του δομήτορος της Εκκλησίας Ιησού Χριστού.

Σήμερα, δεύτερη Κυριακή των Νηστειών η Αγία μας Εκκλησία μας προβάλει την μορφή του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, ο οποίος κατά τον 14ο αιώνα αντίκρουσε την πλάνη του Μοναχού Βαρλαάμ Καλαβρού, ο οποίος υποστήριζε ότι ως άνθρωποι δεν μπορούμε να μετέχουμε στις άκτιστες ενέργειες του Θεού. Διδασκαλία ψευδής και ανυπόστατη, καθ’ ότι όλη η ζωή του χριστιανού μέσα στην Εκκλησία βασίζεται στο ότι μπορεί να μετέχει στις άκτιστες ενέργειες του Θεού και να μπορεί με αυτό τον τρόπο, στο μέτρο που του επιτρέπεται, να βιώνει και να γνωρίζει εμπειρικά τον Θεό, διότι η ενέργεια του Θεού δεν είναι κάποια αόριστη δύναμη αλλά ο ίδιος ο Θεός.

Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, ο ιερός ευαγγελιστής μας παρουσιάζει έναν άνθρωπο παραλυτικό, ο οποίος αντιμετώπιζε ένα μεγάλο δράμα. Καθηλωμένος στο κρεβάτι του πόνου έβλεπε μέρα με την ημέρα να τον εγκαταλείπουν οι δυνάμεις του. Εισήλθε ο Κύριος στην Καπερναούμ και ήθελε να τον δει. Παρακάλεσε τέσσερις ανθρώπους να τον σηκώσουν και να τον οδηγήσουν μπροστά του. Ο κόσμος πολύς, παραμερίζοντας όμως όλα τα εμπόδια, ξεσκέπασαν την στέγη του σπιτιού, στο οποίο εβρίσκετο ο Κύριος για να τον πλησιάσουν. Ο Κύριος βλέποντας την τραγική κατάσταση του παραλυτικού τον συμπόνεσε και αφού πρώτα του συγχώρεσε τις αμαρτίες, αφού πρώτα δηλαδή θεράπευσε τις ασθένειες της ψυχής του, εν συνεχεία του είπε «ἔγειρε ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου».

Βλέπουμε λοιπόν αδελφοί μου ότι υπάρχει ένας δεσμός, ο οποίος συνδέει την αρρώστια με την αμαρτία. Γι’ αυτό ο Χριστός ως δημιουργός του ανθρώπου, απευθύνθηκε στον ολοκληρωμένο άνθρωπο, ιεραρχημένα. Πρώτα θεράπευσε το πνεύμα και μετά το σώμα.

Υπάρχει μια αλληλεξάρτηση μεταξύ ψυχοσωματικής κατάστασης του ανθρώπου και της σχέσης του με τον Θεό. Είναι γεγονός ότι πολλά προβλήματα ψυχοσωματικής υγείας έχουν την αιτία τους στην διατάραξη ή ακόμη και την διακοπή της σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό. Υπάρχουν φορές όπου ο ιατρός διαπιστώνει ότι το ψυχοσωματικό πρόβλημα ενός ανθρώπου δεν είναι πρωτογενές, αλλά δευτερογενές, έχει δηλαδή ως αιτία του κάποιο πνευματικό πρόβλημα. Γι’ αυτό βλέπουμε και η Εκκλησία μέσα από την Ακολουθία της Ιεράς Παρακλήσεως, σε ένα τροπάριο λέγει «Ἀπό τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τό σῶμα, ἀσθενεῖ μου καί ἡ ψυχή».

Πολλοί είναι αυτοί, οι οποίοι θα ισχυριστούν ότι για τις ψυχικές αρρώστιες αρμόδιος είναι μόνο ο ψυχίατρος. Αυτό είναι χωρίς αμφιβολία το σωστό. Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Ο ψυχίατρος είναι αυτός, ο οποίος θα αποκαταστήσει την ψυχική υγεία του ανθρώπου, θα θεραπεύσει τις αιτίες που προκαλούν την ψυχική ασθένεια και θα αποκαταστήσει την σχέση της ψυχής με το σώμα. Ο Χριστός όμως αποκαθιστά την σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, συγχωρεί την αμαρτία που χωρίζει τον άνθρωπο με τον Θεό και είναι Εκείνος, ο οποίος αποκαθιστά την σχέση του ανθρώπου με τον Θεό.

Ψυχικά προβλήματα αδελφοί μου δεν έχουμε όλοι. Σίγουρα όμως όλοι μας έχουμε αμαρτίες, δηλαδή καταστάσεις και πράξεις που μας χωρίζουν από τον Θεό και μας απομακρύνουν από την πατρική Του αγκαλιά. Αυτό σημαίνει ότι όλοι μας δεν χρήζουμε ψυχιατρικής υποστηρίξεως, αλλά έχουμε ανάγκη τον Χριστό, που είναι ο μόνος που μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες.

Η συγχώρεση όμως των αμαρτιών μας αγαπητοί μου εξαρτάται από την μετάνοιά μας και μετάνοια είναι η συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας και η εκούσια ομολογία των αμαρτιών μας ενώπιον του πνευματικού, στο Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως. Απαραίτητη προϋπόθεση η μετάνοια για την άφεση των αμαρτιών, διότι η μετάνοια δεν είναι ένα «συγχωροχάρτι» που μπορεί να πάρει κανείς εύκολα από έναν ιερέα, αλλά είναι μια προσωπική και βιωματική λειτουργία, στην οποία ο άνθρωπος ταπεινώνει τον εαυτό του ενώπιον του Θεού και ο Θεός είναι εκείνος που ακολούθως παρέχει την Χάρη Του.

Αυτό σημαίνει αδελφοί μου, ότι η άφεση των αμαρτιών είναι αποτέλεσμα και καρπός της ειλικρινούς και έντιμης προσωπικής σχέσεως του ανθρώπου με τον Θεό, την οποία ας ευχηθούμε όλοι μας να την έχουμε και να την βιώνουμε κάθε ημέρα και κάθε στιγμή της ζωή μας, έτσι ώστε να αξιωθούμε εν ημέρα κρίσεως, να ανταμειφθούμε από τον Θεό, δηλαδή να πολιτογραφηθούμε και εμείς στην Ουράνιο Βασιλεία Του, αμήν.

π. Δ.Β.

ΠΗΓΗ