ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Α' ΛΟΥΚΑ 24 Σεπτεμβρίου 2023

Κυριακή Α΄ Λουκᾶ (Β΄Τιμ. γ΄10-15)

«Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζεῖν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (β΄ Τιμ. γ΄,12)

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Πικρή καί ὀδυνηρή, ἀλλά καί ἀληθινή, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ θαρραλέα αὐτή βεβαίωση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Γνωρίζει ὁ μέγας ἀναμορφωτής, ἀπό τή προσωπική του πεῖρα, τίς ἀντιδράσεις πού θά ἀντιμετωπίζει διαρκῶς ὁ μαθητής του Τιμόθεος στό χριστιανικό του δρόμο. Καί θέλει νά τόν προετοιμάσει. Νά τόν ἐνθαρρύνει. Νά τόν στηρίξει. Καί τοῦ γράφει: «Ἐσύ εἶσαι ἀπ’ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι παρακολούθησαν ἀπό κοντά τούς ἀγῶνες μου, τούς κόπους μου, τίς θυσίες μου, τήν ὑπομονή μου, τούς διωγμούς καί τά παθήματά μου, πού ὑπέστην χάριν τοῦ Χριστοῦ. Δέν πρέπει, λοιπόν, νά ἀπορεῖς, ὅταν αὐτά θά συμβαίνουν καί στό μέλλον μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, πού θέλουν νά ζήσουν τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, νά διώκονται καί νά ὑποφέρουν».

Οἱ εὐσεβεῖς, οἱ ἄνθρωποι τῆς ἀρετῆς, διώκονται. Κρυφά συνήθως. Ἀλλά καί φανερά. Ὅλοι μας τό βλέπουμε καί τό ξέρουμε, ὅτι ἡ ἁμαρτία πάντοτε, εἰδικότερα στίς μέρες μας, εἶναι χείμαρρος ὁρμητικός. Ἀπ’ ὅπου περνάει, καταστρέφει καί ἐρημώνει. Καί τό ἀτύχημα εἶναι ὅτι πολύς κόσμος τήν ἀκολουθεῖ. Καί τά ἐρείπια γι’αὐτό εἶναι μεγάλοι σωροί. Ψυχικά καί σωματικά βέβαια δέν εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σκλάβοι της. Εὐτυχῶς! Πολλοί θέλουν νά ζήσουν τή ζωή τῆς ἀρετῆς, μέ εὐσέβεια, χωρίς ἀκρότητες, μέ τρόπο φωτισμένο καί καθαρό. Ὁ νέος αὐτός θέλει νά εἶναι ἁγνός, προσεκτικός, ἐργατικός. Ὁ Α΄ ὑπάλληλος ἐξυπηρετικός, τίμιος, χωρίς «μυστικές» ἐνέργειες καί ἀπάτες. Ὁ Β΄ οἰκογενειάρχης φρόνιμος, οἰκονόμος, πιστός στά ἅγια καθήκοντά του. Ἡ Δ΄ κυρία ἀφοσιωμένη στό βασίλειό της, τό σπίτι της, χωρίς ξενύχτια, χωρίς ἀτιμίες. Ὁ Ε΄ ἡγέτης, πάσης φύσεως ἡγέτης, εὐθύς, εἰλικρινής, δημιουργικός, ἀκέραιος, πρόσωπο μέ ἀξιοπρέπεια καί ἦθος. Τό ὄνειρο ὅλων εἶναι νά γίνουν ἄρωμα καί φῶς μέσα στή κοινωνία, ὅπου ὑπάρχει καί ἠθική διάβρωση πολλή σέ ὄχι εὐκαταφρόνητο ποσοστό ἀνθρώπων. Καί ὅμως! Ὁ εὐσεβής, ὁ δίκαιος, ὁ ἠθικός, ὁ ἀκέραιος, ὁ εἰλικρινής, θά πολεμηθεῖ, θά διωχθεῖ, θά τοῦ στήσουν πόλεμο οἱ ἄνθρωποι τῆς ἁμαρτίας, οἱ «φαῦλοι», οἱ θιγόμενοι, οἱ βλαπτόμενοι ἀπό πλευρᾶς συμφέροντος, οἱ καιροσκόποι. Ἡ κακία εἶναι ἀναιδής, προκλητική. Δέν τῆς φθάνει ὅτι κυκλοφορεῖ ἀνεμπόδιστα καί ἐλεύθερα. Ζητεῖ νά ἀφανίσει καί τήν ἀρετή. Καί ὁπλίζεται μέ τό κάλυμμα τῆς πονηρίας, μέ τό δόλωμα τῆς ὑποκρισίας, μέ τό δηλητήριο τῆς κατηγορίας. «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν» (Ἰω. 16, 15). Καί ἔτσι, οἱ πονηροί καί οἱ κακοί καί οἱ «γόητες» κυριαρχοῦν «τόν Θεόν μή φοβούμενοι καί τούς ἀνθρώπους μή ἐντρεπόμενοι». (Λουκ. ιη΄, 4). Καί στέκονται μέ ἀπορία οἱ ἐνάρετοι καί σκέπτονται μέ ὀδύνη καί ρωτοῦν μαζί μέ τόν προφήτη Ἱερεμία: «Τί ὅτι ὁδός ἀσεβῶν εὐοδοῦται; Εὐθύνησαν πάντες οἱ ἀθετοῦντες ἀθετήματα». (ιβ΄, 1). Ἔτσι σκέπτεται καί κρίνει ὁ ἄνθρωπος πού βλέπει αὐτή τήν ἀντινομία. Ταράσσεται μέσα του. Ἐπαναστατεῖ ἡ ψυχή του. Ἀλλ’ ἔρχεται τό Δεσποτικό στόμα τοῦ Κυρίου μας νά μᾶς ἐνθαρρύνει: «Ὅταν ὅλοι θά σᾶς μισοῦν γιά τήν πίστη σας πρός ἐμένα...σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι οὔτε μία τρίχα δέν θά πειραχθεῖ ἀπό τό κεφάλι σας χωρίς νά τό ἐπιτρέψω ἐγώ. Ἄν κρίνω ὅτι εἶναι ὠφέλιμο γιά τή ψυχή σας καί ἀντέχετε νά τό σηκώσετε, θά παραχωρήσω νά κακοπαθήσετε̇ ἄν ὄχι, δέν πρόκειται νά σᾶς πειράξουν στό παραμικρό»(Λουκ. κα΄, 18).

Ὅντως, γιά τούς ἀληθινούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ ἡ ζωή τους εἶναι μιά συνεχής δοκιμασία. Οἱ χριστιανοί ἔχουν θλίψη σέ αὐτό τό κόσμο καί διέρχονται ἀπό τή στενή ὁδό γιά νά φτάσουν στόν προορισμό τους, δηλαδή στήν ἀτελεύτητη μακαριότητα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ χριστιανός ἐντασσόμενος στό σῶμα του Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία, δέν νοεῖται νά εἶναι φίλαυτος καί ἀφιλάνθρωπος, ἀλλά φιλόθεος. Ἡ ζωή ἑνός χριστιανοῦ, θά πεῖ ὁ Χρυσόστομος, μοιάζει μέ τήν ἀντίστοιχη ἑνός ἀθλητῆ, ὁ ὁποῖος κατεβαίνει στό στίβο νά ἀγωνισθεῖ. Στόν ἀγώνα δέν χωρεῖ οὔτε δειλία, οὔτε δισταγμός, παρά μόνο μετρᾶ ἡ προσπάθεια γιά τόν τερματισμό. Καί βέβαια εἶναι ἐντελῶς ἄκομψο νά ἐγκαταλείψει ὁ ἀθλητής τόν ἀγῶνα, διότι ἀποτυγχάνει τοῦ σκοποῦ του. Ὅ,τι ζητοῦσε νά πετύχει μέ τήν ἄσκηση καί τίς στερήσεις τό χάνει σέ μιά στιγμή, διότι δειλιάζει μπρός στό κόπο καί ἐπιλέγει τήν ἀνάπαυση. Ἡ ἀνάπαυση ἀναμένει τόν ἀθλητή στό τέλος τοῦ δρόμου. Τό ἴδιο ἀκριβῶς ἰσχύει καί γιά τό χριστιανό, ὁ ὁποῖος ὀφείλει νά διατρέξει τό στάδιον τοῦ βίου μέ γενναιότητα. Ἐνδεδυμένος μέ τήν πίστη καί μέ τό ἀρχοντικό κάλυμμα τῆς εὐσεβείας θά πορεύεται μέ θάρρος ἀντιμετωπίζοντας τίς ποικίλες ἀντιξοότητες μέ παρρησία, διότι γνωρίζει τίς ὑποσχέσεις τοῦ Κυρίου. Δέν θά δειλιάσει στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. Θά ἀγωνιστεῖ μιμούμενος τήν Δεσποτική ταπείνωση καί ἔτσι θά καταστεῖ νικητής καί τροπαιοῦχος. Γι’αὐτή τήν εὐσέβεια ἀγωνίστηκαν οἱ Μακκαβαῖοι καί «θείας μερίδος κατηξιώθησαν» (Δ΄ Μακ. ιη΄,3), καί ὁ διδάσκαλός τους ὁ Ἐλεάζαρος , «ὁ πηδαλιουχῶν τήν τῆς εὐσεβείας ναῦν ἐν τῷ τῶν παθῶν πελάγει» (Δ΄ Μακ. ζ΄,1).

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ὁ ὁποῖος ὑπέστη μεγάλους διωγμούς καί συκοφαντίες, θά μᾶς διδάξει μέ τά σοφά λόγια του: Ἀσέβεια εἶναι ἡ ἄγνοια τοῦ Θεοῦ πού καταλήγει στό θάνατο τῆς ψυχῆς. Εἶναι ἡ μητέρα τῶν κακῶν. Ἀρνεῖται τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καί περιφρονεῖ τήν δικαιοσύνη Του. Τά χείλη τοῦ ἀσεβῆ λένε ψέμματα καί στό λόγο του ὑπάρχει δολιότητα. Ἀνάγει τή θεοσέβεια σέ μέσο βιοπορισμοῦ καί δείχνει εὐσεβής ὄχι ἀπό ἀρετή ἀλλά ἀπό συμφέρον. Ὅπου εἶναι τό συμφέρον, ἐκεῖ εἶναι γι’αὐτόν ἡ εὐσέβεια. Ὁ ἀσεβής εἶναι μολυσμένος καί ἀπαίσιος. «Ζωήν ἀσεβῶν ἀνατρέψει Κύριος καί καρπός ἀσεβῶν ἡ ἀπώλεια», καί θά συνεχίσει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: «Ἡ εὐσέβεια εἶναι πράξη πού ξεκινᾶ ἀπό τόν Θεό καί ἀκολουθεῖ τόν Θεό. Εὐσέβεια εἶναι ἡ μέ τή βοήθεια τῆς πίστης μέριμνα γιά σωστή ζωή. Εἶναι ἡ μητέρα τῶν ἀρετῶν. Εἶναι πρόξενος ὅλων τῶν ἀγαθῶν, καθότι ἕλκει τή θεία Πρόνοια. Ἡ εὐσέβεια εἶναι σοφία. Ὁ εὐσεβής καί σοφός ἄνθρωπος ὑπάρχει πάντοτε φωτεινός σάν τόν ἤλιο. Ὁ εὐσεβής ζεῖ σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖο ἀγαπᾶ καί λατρεύει μέ ὅλη του τήν ψυχή καί τήν καρδιά του. Ὁ τρόπος τῆς ζωῆς του εἶναι σύμφωνος μέ τίς ἀρχές τοῦ Εὐαγγελίου, σηκώνει τόν σταυρό του καί ἀκολουθεῖ τόν Χριστό. Ἐργάζεται γιά τήν ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς καί πραγματώνει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τό ἀγαθό, τό εὐάρεστο καί τό τέλειο. Τό στόμα του λέγει πάντοτε τήν ἀλήθεια καί ἡ καρδιά του ἀγαπᾶ τήν δικαιοσύνη. «Ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου τάς αὐλάς τοῦ Κυρίου». Εὐχαρίστησή του ἡ μελέτη τῶν θείων Γραφῶν. Ὁ λόγος του εἶναι εὐθύς καί ὅλα τά ἔργα του γίνονται μέ πίστη. Σάν ἄρχοντας, εἶναι ἄριστος κυβερνήτης. Σάν πατέρας, ὑπόδειγμα ἀρετῆς πρός τά παιδιά του. Ὡς πολίτης, ὠφέλιμος στή κοινωνία καί ὡς φίλος, ἀνεκτίμητος θησαυρός. Αὐτή εἶναι ἡ εὐσέβεια καί αὐτή εἶναι ἡ ἀξία καί ἡ δύναμή της.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος θά ἀναφωνήσει: Γι’αὐτό καί ἐμεῖς νά μήν παύσωμεν νά τρέχωμεν καί νά παρακαλοῦμε τήν Παναγία. Ἐκείνη εἶναι ἡ σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου. Ὅταν τρέξωμε κοντά της μέ πίστη, μέ εὐλάβεια, μέ ἀγάπη, δέν θά μᾶς ἀπορρίψει ποτέ. Εἶναι ἡ μητέρα μας, εἶναι ἡ παρηγοριά μας, εἶναι ἡ προστασία μας... μᾶς συμπαθεῖ, μᾶς πονεῖ, μᾶς λυπᾶται̇ στήν ἀνάγκη μας πρόθυμη νά τρέξει πρός βοήθειά μας. Εἶναι ποτέ δυνατόν ἡ μητέρα νά μήν πονεῖ τό παιδί της; Ἐκείνη ἔχει τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν. Ἐχει πολλή ἀγάπη στό ἀνθρώπινο γένος. Γι αὐτό δέν παύει νά μεσιτεύει στόν Υἱό της̇ καί ὁ Υἱός της παίρνει μεγάλη χαρά, ὅταν Τόν παρακαλεῖ ἡ Μητέρα Του̇ διότι θέλει νά σώση τόν ἄνθρωπο.

Ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ θά πεῖ: Ὅταν ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἐγγίζει, αἰσθανόμαστε τήν αἰωνιότητα. «Κύριε, Ἰησου Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς». Ὅταν λέμε τήν προσευχή αὐτή, συνάπτουμε μέ τόν Χριστό μιά προσωπική σχέση, πού ξεπερνᾶ τή λογική. Ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ εἰσχωρεῖ σιγά-σιγά μέσα μας.

Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης ἔλεγε: Μέ τήν ὑπομονή καί τήν εὐχαριστία στίς θλίψεις τῆς ζωῆς, φανερώνουμε ὑπακοή στό θεῖο θέλημα καί ἐξαγοράζουμε τήν μελλοντική, τήν αἰώνια χαρά καί ἀνάπαυση. Ἡ παιδαγωγία τοῦ Κυρίου ἔχει σκοπό νά μᾶς χαρίσει τήν πολυτιμότατη ὑγεία τῆς ψυχῆς μας.

Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνας θά ἀναφωνήσει: Μόνο ἡ ταπείνωση θά ἑλκύσει τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ καί θά νικήσει. Διότι ὅπου ὁ Χριστός ἐπιφοιτᾶ μέ τήν ὑπερφυσική Του δύναμη, ὑπέρ φύσιν ποιεῖ πράγματα. Μή νομίσετε ὅτι μέ τίς προσωπικές καί ἀνθρώπινες δυνάμεις θά ἀντιμετωπίσουμε ὁποιαδήποτε ἐνέργεια καί ἐπέμβαση τοῦ διαβόλου καί τῶν συνεργατῶν του. Ποτέ! Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀσθενικός, δέν ἔχει τή δύναμη νά ἀντιμετωπίσει ὅλα αὐτά τά δεινά, παρά μέ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός θά δώσει «σύν τῷ πειρασμῷ καί τήν ἔκβασιν» (Α΄Κορ. 1,13).

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος θά ἀνακεφαλαιώσει: Ὁ Θεός βλέπει ἀπό κοντά τίς ταλαιπωρίες τῶν παιδιῶν Του καί τά παρηγορεῖ σάν καλός Πατέρας. Γιατί, τί νομίζεις, θέλει νά βλέπει τό παιδάκι Του νά ταλαιπωρεῖται; Ὅλα τά βάσανά του, τά κλάμματά του, τά λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν Του καί ὕστερα πληρώνει. Ἄν καταλάβει ὁ ἄνθρωπος τά μυστικά τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τόν μυστικό τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐργάζεται ὁ Θεός, παύει νά στεναχωριέται γιά ὅ,τι τοῦ συμβαίνει, γιατί δέχεται μέ χαρά τά πικρά φαρμάκια πού τοῦ δίνει ὁ Θεός γιά τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς του.

Εὐλογημένοι χριστιανοί,

«καί ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος» θά ἀναφωνήσει ὁ μακάριος Παῦλος στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Αὐτή εἶναι ἡ πανηγυρική του ὁμολογία πού κάνει γιά νά στηρίξει τόν μαθητή του Τιμόθεο καί ὅλους ἐμᾶς. Μᾶς λέγει δηλαδή: «Κινδύνευσα, πολεμήθηκα καί διώχθηκα ἀπό τούς ἀσεβεῖς καί πονηρούς. Ἀλλά ὁ Κύριος μέ ἔσωσε ἀπό ὅλους τούς κινδύνους καί τούς διωγμούς». Μπορεῖ πρός στιγμή νά συντρίβεται ὁ δίκαιος καί ὁ ἐνάρετος. Ἡ δοκιμασία, ὅμως, αὐτή δέν διαρκεῖ ἐπί πολύ. Ἔρχεται μετά ἡ δικαίωση, ἡ ἀμοιβή, ἡ νίκη καί ἡ ἱκανοποίηση. Ἐξυψώνεται, ἐξαγνίζεται. Ἀκτινοβολεῖ ὁ διωκόμενος. Καί ἡ θλίψη μετατρέπεται σέ χαρά καί τό ἀκάνθινο στεφάνι σέ ὁλοφώτεινο καί αἰώνιο στέφανο δόξας. Ὁ φιλεύσπλαχνος Κύριος μᾶς φωνάζει. «Θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» (Ἰω. 16,33) καί «ἐγώ εἰμί, μή φοβεῖσθε» (Ματθ. 14,27). Ἐπειτα, στή πίστη τοῦ διωκόμενου χριστιανοῦ ἐνισχύει πολύ ἡ ἐλπίδα τῆς ἀνταποδώσεως. «εἶστε μακάριοι» θά πεῖ καί πάλι τό δεσποτικό στόμα «ὅταν σᾶς ὑβρίσουν καί σᾶς διώξουν μόνο καί μόνο ἐπειδή πιστεύετε σέ Ἐμένα. Χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε, γιατί ὁ μισθός σας θά εἶναι πολύς εἰς τούς οὐρανούς» (Ματθ. ε΄, 11-12).

Ἀδελφοί μου,

ἄς ἀγαπήσουμε τήν εὐσέβεια, ὅπως αὐτή βιώνεται στήν ἐκκλησιαστική ζωή, τήν τήρηση τοῦ Εὐαγγελίου, τήν μαρτυρία τῆς ἀγάπης. Ἄς δώσουμε μέ σταθερότητα τή μαρτυρία μας καί ἄς μήν ὑποκύψουμε στόν πειρασμό καί στήν κοσμικότητα. Συμβοηθός μας ἡ μακάρια φωνή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. «σύ οὖν, τέκνον μου, ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ Χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Β΄Τιμ. 2,1) συνῳδά μέ τήν προσευχητική διάθεση τοῦ φλογεροῦ ποιητή Γ. Βερίτη: «Δέν τό ξέρει κανένας τό ἀκριβό μυστικό μας, καί μέ πόθο κρυφό τό κρατᾶμε δικό μας. Ὅλοι ἐμπρός στόν ἀγῶνα πού στή νίκη μᾶς φέρνει κι ἀπό πάνω ὁ Χριστός χίλιες χαρές μᾶς σπέρνει». ΑΜΗΝ!

ΠΗΓΗ