Κήρυγμα Κυριακής μετά την ‘Υψωσιν (17-09-2023)

Επί του Αποστολικού αναγνώσματος (Γαλάτας β’ 16-20)

«Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δε οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δε ἐν ἐμοί Χριστός»

Αγαπητοί μου αδελφοί, η σωτηρία μας εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τον ίδιο τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Κανείς άνθρωπος δεν δύναται να σωθεί από τις δικές του δυνάμεις ή και μόνον από τον προσωπικό του αγώνα, όσο μεγάλος και αν είναι, και αυτό διότι ο άνθρωπος δεν είναι αναμάρτητος. Η ανθρώπινη φύση «πεπραμένη από την αμαρτία» δεν είναι δυνατόν να φθάσει στην αναμαρτησία.

Από την στιγμή που ο άνθρωπος δεν μπόρεσε να κρατήσει το «κατ’ εικόνα» αλώβητο και αμαυρώθηκε, δεν μπορεί να φθάσει στο «καθ’ ομοίωσιν» χωρίς την επέμβαση του Τριαδικού Θεού δια της ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου και της σωτηρίας που παρέχει. Από εκεί και πέρα ο άνθρωπος εξαρτάται και από τον δικό του προσωπικό αγώνα.

Ο Απ. Παύλος έρχεται σήμερα μέσα από το αποστολικό του ανάγνωσμα προς τους χριστιανούς της Γαλατίας να μας τονίσει αυτό ακριβώς το θέμα. Η ουσιαστική και πραγματική σωτηρία και δικαίωσης, επιτυγχάνεται όχι από έργα του παλαιού Μωσαϊκού Νόμου ούτε από τυπική άνευ καρδιακού εκ πίστεως βάθους. «Ἀδελφοί, εἰδότες ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου εἰμὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ». Η πίστη στον Ιησού Χριστό και ο προσωπικός αγώνας εφαρμογής των εντολών Του σε σχέση και με τους συνανθρώπους μας.

Ο Κύριός μας δεν είναι εναντίον του Νόμου, των Δέκα Εντολών, διότι και αυτές υπό του Θεού εδόθησαν εις το Όρος Σινά: «οὐκ ἦλθον καταλύσαι τὸν Νόμον ἀλλὰ πληρώσαι». Ήλθε όμως να καταλύσει όλες εκείνες τις τυπικές διατάξεις, όπως τις περιττές θυσίες ζώων, περιτομή και διαφόρους εξαγνισμούς, που καμία ουσιαστική ωφέλεια δεν παρείχαν.

Ο Απ. Παύλος προσπαθεί να καταλάβουν οι «εξ Εβραίων» χριστιανοί οι οποίοι εξακολουθούσαν να μένουν προσηλωμένοι στην τήρηση αυτών των διατάξεων ως απαραίτητες για την σωτηρία τους. Σ’ αυτήν την αντίληψη ο Απ. Παύλος προτάσσει την σταυρική θυσία του Χριστού μας η οποία προσφέρθηκε άπαξ και διαπαντός δια την απολύτρωση των ανθρώπων: «ἐγώ γαρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω, Χριστῷ συνεσταύρωμαι». Αλήθεια τι σημαίνει ότι «διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον»; Για τον παλαιό νόμο πέθανε και δια του Νόμου του Ευαγγελίου και δια του Μωυσέως και των προφητών γνώρισε τον Χριστό. Κατάλαβε ότι για να σωθεί κανείς έπρεπε να τηρήσει με ακρίβεια όλα όσα ήταν διατεταγμένα στον παλαιό νόμο, κάτι που ήταν αδύνατο. Επομένως και ο Παύλος έβλεπε ότι και αυτός ήταν παραβάτης του νόμου άρα ήταν άξιος θανάτου. Αυτό άλλωστε επέβαλε και ο νόμος.

Ακριβώς αυτός ο θάνατος του νόμου γίνεται για τον Παύλο αιτία ζωής. Πέθανε για τον νόμο προκειμένου να ζήσει με την πίστη και την κοινωνία με τον Θεό. Προτίμησε να γίνει μέτοχος της χάριτος του Υιού Του. Μετέχοντας δια του βαπτίσματος, τον σταυρό και τον θάνατο του Χριστού μας, ανασταίνεται δι’ Αυτού, σε μια καινούρια ζωή.

«Ζῶ δε οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δε ἐν ἐμοί Χριστός». Αυτή η μεγάλη και κορυφαία έκφραση ενότητας του Παύλου με τον Χριστό δείχνει απόλυτα την δια πίστεως ταύτισή του με Αυτόν. Νεκρώθηκε μέσα του η αμαρτία για να ζωοποιηθεί η χάρις. Ζει και όμως δεν ζει αυτός «ζῶ δε οὐκέτι ἐγώ». Ζει ο Χριστός σ’ αυτόν!

Όταν ο άνθρωπος θέλει να ζήσει χριστιανική ζωή τότε υπερβαίνει και την φυσική ζωή. Να διαβάσουμε τα συναξάρια της ζωής των αγίων της Εκκλησίας μας και τότε θα δούμε την υπέρβαση της φυσικής εν σαρκί ζωής τους. Σήμερα η Αγία μας Εκκλησία τιμά μια μάνα και τα τρία τρυφερά της κορίτσια. Την Αγ. Σοφία την Ελπίδα την Πίστη και την Αγάπη. Μαρτύρησαν. Πως μαρτύρησαν; πως μπόρεσαν; Πως άντεξαν σε τόση μικρή και τρυφερή ηλικία; Έκαναν δια πίστεως υπέρβαση: Ζούσε σ’ αυτές ο Χριστός.

Αν αυτό το μυστήριο που λέγεται Χριστός το ζούμε ως ο Παύλος και οι σήμερα εορτάζουσες αγίες, τότε συναποθνήσκουμε και συνανασταινόμαστε μαζί Του και μετέχουμε της δικής Του ζωής «ἐν τῷ παρόντι καὶ ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι».

Αμήν!

ΠΗΓΗ