ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Απόστολος: Ρωμ. β' 10-16

Ευαγγέλιο: Ματθ. δ' 18-23

18 Ιουνίου 2023

Άμεση και αποφασιστική ήταν η ανταπόκριση των ψαράδων της Γαλιλαίας στο κάλεσμα του Χριστού. Χωρίς δεύτερη σκέψη «ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ».

Τι άνθρωποι ήταν αυτοί οι ψαράδες που κάλεσε ο Κύριος για να γίνουν μαθητές του; Ήταν άνθρωποι ταπεινοί, αγράμματοι και αφανείς κοινωνικά. Δεν ανήκαν στην τάξη των Φαρισαίων και των νομικών. Ο Βασίλειος ο Σελευκείας παρατηρεί: «ζητώντας ὁ Κύριος ἀνθρώπους νὰ παιδεύσουν τὴν οἰκουμένη παρέβλεψε πόλεις, δήμους καὶ βασιλεῖες. Ἀπεστράφη τοὺς ἀνθρώπους τοῦ πλούτου, τοὺς ρήτορες, "ἐμίσησε κράτος ρητόρων"...». Ο Κύριος με τον τρόπο της κλήσεως των πρώτων μαθητών είναι σαν να έλεγε στους ανθρώπους: «ἁλιεῖς, οὐ βασιλέας ζητῶ». Ο Ματθαίος γράφει πως ο Κύριος τους βρήκε «ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῶν καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν». Διόρθωναν τα δίχτυα τους «μὴ δυνάμενοι ὠνήσασθαι ἕτερα», δηλαδή δεν μπορούσαν να αγοράσουν άλλα, κατά τον Ιερό Χρυσόστομο. Ήσαν άνθρωποι που είχαν αγάπη μεταξύ τους. Όλοι μαζί ψάρευαν, όλοι μαζί διόρθωναν τα δίχτυα.

Πατέρας και παιδιά εργάζονταν μαζί κι είχαν χαρακτηριστικό γνώρισμα «τὸ ἀπὸ δικαίων τρέφεσθαι πόνων», να τρέφονται με τον ιδρώτα και τον κόπο τους. Μπορεί να μην είχαν μόρφωση αλλά τους διέκρινε η αρετή της αγάπης. Ένας σύγχρονος θεολόγος θα προσθέσει πως ο Κύριος δεν κάλεσε ανέργους στο έργο του ευαγγελισμού των λαών, αλλ’ ανθρώπους που εργάζονταν. Τα παράτησαν όλα, γιατί είχαν εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Χριστού.

Αυτούς που περιφρονούσε ο κόσμος, αυτούς διάλεξε για Αποστόλους Του ο Κύριος. Ο Παύλος το σημειώνει αυτό χαρακτηριστικά: «Τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός, ἵνα καταισχύνῃ τοὺς σοφούς, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός, ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρὰ». Αυτούς επέλεξε ο Κύριος, για να φανεί στον κόσμο πως η διάδοση του Ευαγγελίου δεν ήταν αποτέλεσμα δυνάμεως και σοφίας ανθρώπινης, αλλ’ ήταν αποτέλεσμα της δυνάμεως και της χάριτος του Θεού, «ὅπως μὴ καυχήσηται πᾶσα σὰρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ». Η ανταπόκριση των μαθητών ήταν αυθόρμητη και ολοκληρωτική. Άφησαν τα δίχτυα, τα πλοία και τον «πατέρα αυτών» και Τον ακολούθησαν. Δεν είχαν δει από τον Χριστό μεγάλα θαύματα ή δεν άκουσαν σπουδαίους λόγους κι όμως αντελήφθησαν και κατανόησαν το πρόσωπο του Κυρίου και θυσίασαν τα πάντα γι’ Αυτόν.

Μία ανάλογη κλήση απευθύνει ο Κύριος και στον σημερινό άνθρωπο. Το «δεύτε οπίσω μου» απευθύνεται προς τους ανθρώπους κάθε εποχής. Άλλον τον καλεί να αφήσει τα πάντα και να τον ακολουθήσει. Άλλον να αγωνιστεί μέσα στις σκληρές συνθήκες του κόσμου, της οικογένειας, της κοινωνίας. Οι μορφές της κλήσεως ποικίλουν και είναι τόσες όσοι και οι άνθρωποι. Οι δρόμοι είναι πολλοί, το τέρμα, όμως, ένα: ο Χριστός. 

Πώς, όμως, απαντά ο άνθρωπος του 21ου αιώνα σ’ αυτό το κάλεσμα του Θεού; Ο άνθρωπος σήμερα, απορροφημένος από έναν άνευ προηγουμένου ευδαιμονισμό, απορρίπτει πολλές φορές αυτή την κλήση. Νομίζει ότι δεν χρειάζεται τον Θεό. Οι απολαύσεις και ικανοποιήσεις που προσφέρει η ζωή τον απορροφούν ολοκληρωτικά. Κυνηγά την πληρότητα στον πλούτο. Απολυτοποιεί τα υλικά αγαθά και τις εφήμερες ηδονές. Δεν βλέπει ότι κάθε ομορφιά στον κόσμο είναι ατελής και παροδική. Κάθε φως έχει σκιές, κάθε μεγαλείο κρύβει τραγικότητα. Ο πλούτος της ζωής είναι πεπερασμένος, έχει όρια. Όταν ο άνθρωπος δοθεί σ’αυτόν έρχεται γρήγορα η στιγμή του κόρου και της απογοήτευσης.

Αποδοχή της κλήσης του Χριστού σημαίνει υιοθεσία συγκεκριμένου τρόπου ζωής, βίωση συγκεκριμένης σχέσης με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Η μαθητεία κοντά στον Χριστό σημαίνει μεταστροφή σε άλλη διάσταση ζωής. 

Πρόκειται για ισόβιο άθλημα του ανθρώπου, ώστε να καταξιώσει την κλήση του Θεού, να γίνει και να μείνει παιδί Του. Ο Χριστός μας καλεί σε μιαν θεανθρώπινη συμβίωση, μια καθολική ένδυση του Ιδίου. Μόνο τότε ο άνθρωπος θα αποκτήσει αληθινή ζωή με νόημα, ελπίδα και προοπτική και όχι, απλώς, επιβίωση.

Ο Χριστιανός δεν πρέπει να δένεται με κανένα πράγμα ή πρόσωπο της παρούσης ζωής τόσο, όσο με το πρόσωπο του Χριστού. Τον πρώτο λόγο στη ζωή μας τον έχει ο Κύριος. Δεν μας προτρέπει η Εκκλησία μας να εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας, τα υπάρχοντά μας και τις οικογένειές μας. Θέλει όμως περισσότερο από τα υλικά και τα αγαπημένα μας πρόσωπα να αγαπάμε τον Χριστό. Να έχουμε ζωντανή σχέση με τον Χριστό. Ο σύνδεσμος μας με τον Ιησού να μην περιορίζεται σε μια διανοητική σχέση, σ’ ένα ιδεολόγημα. Να είναι ζωντανός και να εκφράζεται στην προσευχή, στη συμμετοχή μας στα μυστήρια και, αν παραστεί ανάγκη, στη δημόσια ομολογία και στη θυσία ορισμένων προσφιλών μας πραγμάτων.

Στις ημέρες μας ανθεί η αλιεία των ανθρώπων για διαφόρους σκοπούς.

Αλιεύονται με πολλή τέχνη άνθρωποι, για να εξυπηρετήσουν πολιτικούς, κοινωνικούς, ιδεολογικούς, παραθρησκευτικούς κι ακόμα και αισχρούς σκοπούς. Ανθεί στις ημέρες μας μια στρατολόγηση που διακρίνεται για την ιδιοτέλεια και το κέρδος. Παρουσιάζονται πολλοί «μεσσίες» με αξιώσεις υποταγής σ’ αυτούς εκ μέρους των ανθρώπων. Oι προσωπικές φιλοδοξίες είναι στην ημερησία διάταξη. Ζητάμε από τους άλλους αφοσίωση και υπακοή για να ικανοποιήσουμε τα πάθη μας που πολλές φορές είναι και ποταπά.

Μόνον η υπακοή στον Χριστό ωφελεί τον άνθρωπο πολλαπλώς. Τον κάνει ειρηνικό απέναντι στους άλλους, χωρίς μικροσυμφέροντα και υλικές απολαβές.

Τον καταξιώνει ως άνθρωπο και αναδεικνύει τα χαρίσματά του και τις αρετές του. Τον προάγει στη βασιλεία του Θεού, για να ζήσει αιώνια κοντά στον Χριστό που αγάπησε ολοκληρωτικά και εγκάρδια.

† Αρχιμανδρίτης Δημήτριος Κυριακίδης.

ΠΗΓΗ