Κυριακή 11η Ἰουνίου 2023

Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων.

(Ματθ. 10, 32 – 33, 37 – 38 καί 19, 27 – 30).

«Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων...»

Ὁμολογία, ἀγάπη, παράδειγμα, ζωή. Αὐτές εἶναι οἱ λέξεις πού μᾶς ἔρχονται στό μυαλό σήμερα, καθώς τιμᾶμε ὅλους τούς Ἁγίους μαζί. Στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα αὐτῆς τῆς ἡμέρας διαγράφεται ὁ ἄξονας, ἐπάνω στόν ὁποῖο κινεῖται ὁ ἄνθρωπος πού ἐπιθυμεῖ νά βαδίσει τό μονοπάτι τῆς ἁγιότητας.

Ὁ Κύριος ἦλθε στόν κόσμο καί ἁγίασε τήν ἀνθρώπινη φύση. Μεταμόρφωσε τήν καθημερινότητα μέ τήν ἀποστολή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔδωσε τό σύνθημα μιᾶς ἄλλης βιοτῆς, κατά τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά ζήσει ἀληθινά καί ὄχι μόνο νά ὑπάρχει βιολογικά. Αὐτή ἡ νέα ἀληθινή ζωή εἶναι ἡ ζωή τῆς ἁγιότητας. Εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος δικαιώνει τήν ὕπαρξή του, καταξιώνει τό πρόσωπό του καί ἀνοίγει τήν προοπτική τῆς ἀθανασίας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ σχέση του μέ τόν Θεό.

Μπροστά στήν ἁγιότητα ὁ κόσμος γίνεται μικρός, φτηνός, ἀσήμαντος, φευγαλέος, ἕνα μόριο στήν ἀπεραντοσύνη τῆς Θεϊκῆς ἀλήθειας καί πραγματικότητας.

Ἀλλά πρακτικά πῶς θά φτάσει ὁ ἀνώριμος καί ἁμαρτωλός ἄνθρωπος νά βιώσει τήν ἁγιότητα; Ὅλοι εἰσερχόμαστε στό μονοπάτι τῆς ἁγιότητας τή στιγμή πού ἐξερχόμαστε ἀπό τήν κολυμβήθρα. Ὅταν ὁ ἱερέας μᾶς παρέδωσε στήν ἀγκαλιά τοῦ νονοῦ μας, μᾶς ἐμπιστεύτηκε στήν ἀγκαλιά τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ἐκπρόσωπος ἐκείνη τή στιγμή στέκεται ὁ ἀνάδοχος. Μέσα σ’ αὐτή τή μεγάλη ἀγκαλιά, μέσα σ’ αὐτή τή μεγάλη οἰκογένεια ξεκινᾶμε μέ ἐπίγνωση καί ἐλευθερία τήν πορεία μας γιά τή συνάντηση μέ τόν Ἰησοῦ. Αὐτή ἡ διαδρομή συνιστᾶ τή ζωή τῶν ἁγίων. Οἱ ἅγιοι περπατοῦν αὐτόν τόν δρόμο ἀκλινῶς, ἀδιάκοπα καί μέ συνέπεια. Ὅταν λοξοδρομήσουν, διορθώνουν τό λάθος μέ τή μετάνοια. Ὅταν χαθοῦν, ξαναβρίσκουν τό δρόμο μέ ὁδηγό τόν πνευματικό τους πατέρα. Ὅσο πιό πολύ προχωροῦν στή διαδρομή αὐτή, τόσο περισσότερο προκόβουν στό βάθος καί στό ὕψος τῆς ἁγιότητας.

Ὁ Κύριος, ὅταν δίδαξε τούς ἀνθρώπους τά μυστικά τῆς σωτηρίας, τούς ἔδωσε τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά προχωρήσουν σωστά μέσα στό βίωμα τῆς ἁγιότητας. Αὐτό πού μᾶς ὑπέδειξε ὡς ἀσφαλή ὁδηγία εἶναι πώς ἡ ὁμολογία τῆς πίστης στή Θεότητά Του καί ἡ ὁμολογία τῆς σχέσης μέ τό πρόσωπό Του ἐξασφαλίζουν τήν πρόοδο στήν ἁγιότητα. Ἡ ὁμολογία, λοιπόν, μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὅτι εἶναι τό σύνθημα τῆς ἡμέρας.

Ἡ ὁμολογία σημαίνει νά ἐξωτερικεύουμε αὐτό πού βιώνουμε ἐσωτερικά. Νά διακηρύττουμε αὐτό πού αἰσθανόμαστε. Νά διαφημίζουμε τόν Κύριο μέ θάρρος καί διάκριση. Νά δείχνουμε στούς ἀνθρώπους τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ ὡς τό ὑπέρκαλλο πρόσωπο τοῦ Σωτήρα καί Λυτρωτῆ μας. Νά παρουσιάζουμε τήν ἐλπίδα τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Σ’ ἕναν κόσμο, ὅπου τά πάντα εἶναι ἀτομικά, ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ πραγματική παρηγοριά γιά τούς ἀνθρώπους. Ἐκεῖ μέσα τά πάντα εἶναι προσωπικά καί συλλογικά. Σέ μία κοινωνία γεμάτη διχασμό εἶναι ἀπαντοχή ἡ ἑνότητα τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ συμπαράσταση τοῦ ἑνός πρός τόν ἄλλον. Ἡ ὁμολογία εἶναι τό κύριο ἔργο τοῦ χριστιανοῦ. Δέν εἶναι τυπικό καθῆκον. Εἶναι τό φυσικό ἀποτέλεσμα τῆς ζωῆς καί τῆς ποιότητάς του. Ὁ χριστιανός πού διστάζει νά ὁμολογήσει τόν Χριστό πρέπει νά προβληματιστεῖ μέ τόν ἑαυτό του. Πρέπει νά ἐξετάσει τήν τιμιότητά του. Πρέπει νά καταλάβει ἐάν εἶναι δειλός ἤ ὑποκριτής ἤ καί τά δύο μαζί...

Ἡ ὁμολογία τίθεται σήμερα ἀπό τόν Κύριο ὡς ὅρος σωτηρίας, διότι εἶναι γεγονός ἀγάπης. Ὁ πιστός πού ὁμολογεῖ τόν Χριστό φλέγεται ἀπό ἀγάπη.

Πρῶτον, ἀπό ἀγάπη γιά τόν ἴδιο τόν Χριστό καί δεύτερον, ἀπό ἀγάπη γιά τούς ἀδελφούς καί συνανθρώπους του. Ἡ ἀγάπη γιά τόν Σωτήρα κινεῖ αὐθόρμητα τόν σωσμένο νά μιλήσει γιά τόν Εὐεργέτη του. Ἡ ἀγάπη γιά τόν Θεό κινεῖ τήν καρδιά καί τά χείλη σέ ὁμολογία. Ὅπως, ὅταν ἐρωτευτοῦμε, δέν σταματᾶμε νά μιλᾶμε γιά τόν ἔρωτά μας, δέν κουραζόμαστε νά τόν παρουσιάζουμε στούς πάντες μέ χαρά, ὁρμή καί ἱκανοποίηση, ἔτσι καί ὅσο πιό πολύ μεγαλώνει ὁ ἔρωτας, ὁ πόθος καί ἡ ἀγάπη γιά τόν Χριστό, τόσο δέν μποροῦμε νά συγκρατηθοῦμε. Θέλουμε μέ κάθε εὐκαιρία καί κάθε στιγμή νά παρουσιάζουμε τό πρόσωπό Του. Ἐκτός ὅμως ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό, ὑποκινεῖ τήν ὁμολογία καί ἡ ἀγάπη πρός τόν διπλανό. Ὁ πιστός, ὅταν βλέπει τά ἀδέλφια του νά πελαγοδρομοῦν στήν τρικυμία τῶν παθῶν, τῶν λαθῶν καί τῶν πτώσεων, δέν ἀδιαφορεῖ. 

Ὅταν βλέπει τούς διπλανούς του νά ταλαιπωροῦνται ἀπό τόν πόνο τῆς ἁμαρτίας, ἀπό τή μοναξιά τοῦ ἐγωισμοῦ, ἀπό τόν ἐξευτελισμό τῆς ἐκμετάλλευσης, ἀπό τό φρικτό δηλητήριο τοῦ ἄγχους, παρουσιάζει τό σωτήριο ἀντίδοτο, πού εἶναι τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ. Δέν κρατάει τόν θησαυρό τῆς πίστης γιά τόν ἑαυτό του. Τόν σκορπίζει ἁπλόχερα διότι, ὅσο ἀδειάζει ὁ ἴδιος, τόσο γίνεται πιό πλούσιος στήν πίστη καί στήν ἕνωση μέ τόν Κύριο. Δέν ἀντέχει ὁ πιστός νά βλέπει τούς ἄλλους στό ψέμα, ὅταν ὁ ἴδιος βιώνει τήν ἀλήθεια. Δέν ὑποφέρει τήν πνευματική ἐξαθλίωση τῶν ἄλλων, ὅταν ὁ ἴδιος ἀπολαμβάνει τήν πνευματική ἀρχοντιά. Ἡ ἀγάπη τόν σπρώχνει στό νά δώσει στούς μή κατέχοντες αὐτό πού κατέχει, δηλαδή τόν Ἰησοῦ.

Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ ἀφετηρία τῆς ὁμολογίας. Ὁ τρόπος τῆς ὁμολογίας εἶναι τά λόγια καί τό παράδειγμα. Αὐτός πού ὁμολογεῖ τόν Χριστό, τό κάνει μέ τά σωστά λόγια καί μέ τό σωστό παράδειγμα. Γιά νά ὁμολογήσουμε τήν πίστη μας εἶναι ἀπαραίτητο νά τήν γνωρίζουμε. Ἡ ἡμιμάθεια δέν βοηθάει στήν ὁμολογία τῆς πίστης. Ἡ ἄγνοια τῆς πίστης ὁδηγεῖ σέ μία ἐθελοθρησκεία. Ἐάν δέν ξέρουμε τόν ἀληθινό Χριστό, τότε δημιουργοῦμε ἕναν δικό μας. Τόν κόβουμε καί Τόν ράβουμε στά μέτρα μας, σύμφωνα μέ τά πάθη καί τίς μικρότητές μας. Τότε, ἀντί νά ὁμολογήσουμε Χριστό, διαδίδουμε μία αἵρεση, δηλαδή μία ἰδεολογία κατά τή δική μας προαίρεση. Αὐτό ὅμως δέν εἶναι «ὁμολογία πίστεως». Εἶναι πληγή στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἄρα λοιπόν χρειάζεται σπουδή στά θέματα τῆς πίστης, ἔτσι ὥστε νά μή διαδίδουμε ἀνοησίες ἀλλά τό γνήσιο καί ἀνόθευτο Εὐαγγέλιο. Ἐκτός ὅμως ἀπό τά σωστά λόγια, χρειάζεται καί τό σωστό παράδειγμα. Τό παράδειγμα καί ὁ τρόπος πού ζοῦμε εἶναι πιό δυνατά ἀπό τά λόγια μας. Ὁ χριστιανός πού ὁμολογεῖ τόν Χριστό ὡς Θεό τῆς ἀγάπης, δέν μπορεῖ νά εἶναι ἀγενής, ἐριστικός, σκληρόκαρδος, συμφεροντολόγος καί ἀπαιτητικός. Ὁ φορέας τῆς ἀληθινῆς πίστης εἶναι γλυκύς, ἤρεμος, εὐγενής, ταπεινός, δοτικός. Τήν ἁγιότητα, πού εἰσπράττει ἀπό τόν Θεό καί τή βιώνει καθημερινά, τήν ἀφήνει νά φωτίσει τούς ἄλλους ἀβίαστα καί ἀνεπιτήδευτα. Τό παράδειγμα καί ἡ ζωή τοῦ ὁμολογητῆ σφραγίζουν τήν ὁμολογία του μέ τή σφραγίδα τῆς ἀλήθειας.

Ἀπό τά παραπάνω καταλαβαίνουμε πώς ἡ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι μόνον μία ἐνέργεια λόγου ἤ πράξης. Εἶναι ὁ ἀληθινός τρόπος ζωῆς τοῦ πιστοῦ. Ὁ ὀρθόδοξος πιστός ζεῖ μόνο γιά νά γίνεται ὁμολογητής τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ὁμολογεῖ τόν Χριστό, τότε εἶναι πού ζεῖ πραγματικά. Ὅλη ἡ ζωή του εἶναι μιά ὁμολογία πίστης. Ὅταν ἡ ζωή του εἶναι ὁ Χριστός, τότε τό πρόσωπό του γίνεται ἕνας σύγχρονος Χριστός στά σταυροδρόμια τοῦ κόσμου. Ὅταν ἡ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ζωή, τότε δέν θέλει προσπάθεια καί κόπο. Γίνεται ἀβίαστα καί αὐθόρμητα, ἥσυχα, μυστικά ἀλλά καί φανερά καί δυναμικά, ἀνάλογα μέ τίς συνθῆκες πού ἐπικρατοῦν κάθε στιγμή.

Ἡ ἁγιότητα, πού σήμερα τιμᾶμε ὡς ἔννοια στά πρόσωπα τῶν Ἁγίων Πάντων, εἶναι ἡ ζωή τῆς ὁμολογίας, ὅπως μᾶς τή δίδαξε ὁ Κύριος στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας. Γίνεται μέ τό παράδειγμα, μέ τή ζωή, μέ τήν ἀγάπη, πού καθορίζουν τίς πράξεις μας, πού καθαρίζουν τίς προθέσεις μας, ἔτσι ὥστε νά βιώνουμε αὐτή τήν ἁγιότητα ὡς αἰώνια ἀπόλαυση ἀπό τώρα καί γιά πάντοτε. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ