ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΣΤΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Μετά τήν ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ Ἐκκλησία ὅρισε νά ἑορτάζονται οἱ Ἅγιοι Πάντες. Καί τοῦτο, καθόσον οἱ Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ἁγίασαν γιατί ἦσαν ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό, ἦταν καί εἶναι ἡ συνέχεια τῆς Πεντηκοστῆς· ὁ γλυκύς καρπός τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τῆς ἐμφανίσεως τῆς Ἐκκλησίας ὡς Σώματος Χριστοῦ καί κοινωνίας θεώσεως. Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία τούς τιμᾶ καί οἱ πιστοί ζητοῦμε τίς πρεσβεῖες τους πρός τόν Θεό. Καθότι λόγω τοῦ μαρτυρίου, τῆς ἀγάπης, τῆς ἀσκήσεως, τῆς ὀρθοδοξίας καί ὀρθοπραξίας τους διαθέτουν μεγάλη παρρησία πρός τόν Θεό.

Εἶναι οἱ πρεσβύτεροι ἀδελφοί, οἱ φίλοι, ἡ πηγή ἐμπνεύσεως γιά κάθε πιστό· αὐτοί πού ἀναζήτησαν καί βρῆκαν τό φῶς καί τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ὡς ἀποκάλυψη τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί ὡς ἐντελῶς νέο τρόπο ζωῆς. Ζωῆς προφητικῆς, ἀποστολικῆς, μαρτυρικῆς· ζωῆς πού δέν ἀφανίζεται ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο, ἀλλά βιώνεται ὡς ἄθλημα σχέσεως καί ὡς μετοχή στήν δόξα τοῦ Χριστοῦ· δηλαδή στήν Ἄκρα Ταπείνωσή Του, τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση· τήν Βασιλεία Του, τῆς ὁποίας «οὐκ ἔσται τέλος».

Ἡ ἁγιότητα στήν Παλαιά Διαθήκη

Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς προέρχεται ἀπό τήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου (κεφ. 11, στίχ. 33-40 καί 12, στίχ. 1-2). Ὁ Παῦλος στό ἐν λόγω κεφάλαιο ἀναφέρεται σέ ὅλα ἐκεῖνα τά ἱερά πρόσωπα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού διά τῆς πίστεώς τους συνήργησαν στήν πραγμάτωση τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Γι’ αὐτό καί ὑπογραμμίζει τήν ἐκ μέρους τῶν πιστῶν, τῆς Καινῆς πλέον Διαθήκης, μίμηση τῆς θερμουργοῦ πίστεως τῶν προσώπων τῆς Παλαιᾶς. Ἡ πίστη αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων σημαίνει ἀπόλυτη ὑπαρξιακή ἐμπιστοσύνη στίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ, μέ πρώτη αὐτήν τῆς ἐλεύσεως τοῦ Μεσσία. Ἐπειδή πιστεύουν στόν Θεό, οἱ ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ γίνονται γέφυρα πού τούς συνδέει μέ τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ.

Ἀπό τήν Ἁγία Γραφή ἐξάγεται τό συμπέρασμα ὅτι ὅταν ὁ Θεός ὑπόσχεται, προσφέρει συγχρόνως τήν ἄπειρη ἀγάπη Του πρός τόν ἄνθρωπο, ὥστε μέσα ἀπό αὐτήν τήν κοινωνία ἀγάπης νά προγεύεται ὁ πιστός ἀπό τό παρόν τήν πραγματοποίηση τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί ἡ πίστη τῶν ἱερῶν προσώπων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἑρμήνευε μέ τρόπο ἀναγωγικό διάφορα ἱστορικά γεγονότα πού περιγράφονται σέ αὐτήν, μέ σκοπό τήν τελική ἀναφορά στόν ἀναμενόμενο Μεσσία καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Ὑπ’ αὐτήν τήν ἔννοια κατανοεῖται καί ὁ ἐκπληκτικός λόγος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου πού ἐπισημαίνει ὅτι «Ὑπάρχει ἕνας μυστικός καί ἀπόρρητος λόγος πολύ πιθανός, γιά ἐμένα βέβαια καί ὅλους τούς φίλους τοῦ Θεοῦ, ὅτι κανείς ἀπό ὅσους ἐτελειώθησαν πρό Χριστοῦ δέν τό πέτυχε χωρίς πίστη στόν Χριστό. Ὁ Λόγος (ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ) δηλαδή παρουσιάσθηκε ἀργότερα, στόν καθορισμένο καιρό, εἶχε γίνει ὅμως γνωστός καί πρωτύτερα σέ ὅσους ἦσαν καθαροί στόν νοῦ, ὅπως γίνεται φανερό ἀπό ὅσους ἔχουν τιμηθεῖ πρίν ἀπό τήν ἐμφάνισή Του» (Λόγος ΙΕ΄, εἰς τούς Μακκαβαίους, 1). Ἐδῶ βλέπουμε νά γίνεται ἀναφορά στήν παρουσία καί ἐνέργεια τοῦ ἀσάρκου Λόγου στήν Παλαιά Διαθήκη, ὁ ὁποῖος στήν Καινή Διαθήκη ἐμφανίζεται ὡς σεσαρκωμένος Λόγος, ὡς Χριστός Ἰησοῦς.

Ἡ πίστη τῶν Ἁγίων

Ὡς ἐκ τούτου, ἡ σχέση τῆς ἀποστολικῆς μας περικοπῆς μέ τό περιεχόμενο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς εἶναι προφανής. Καθότι μεταξύ τῶν Ἁγίων Πάντων συμπεριλαμβάνονται καί οἱ προφῆτες, οἱ δίκαιοι καί οἱ προπάτορες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πού ἔζησαν, καθώς εἴπαμε, μέ τήν προσδοκία ἐκπληρώσεως τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ Θεοῦ.

Ἔτσι, ἡ πίστη στόν ἀληθινό Θεό ὑπῆρξε τό θεμελιῶδες γνώρισμα ὄχι μόνον τῶν Ἁγίων τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀλλά καί τῶν δικαίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Τά παθήματα τῶν δικαίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού περιγράφει στήν περικοπή ὁ Παῦλος, εἶναι κοινά καί στούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας, καθώς διδασκόμαστε ἀπό τούς βίους τους. Οἱ Ἅγιοι Πάντες μέ τήν δύναμη τῆς πίστεως ξεπερνοῦσαν ὅλα τά παρεμβαλλόμενα ἐμπόδια, πού σκοπό εἶχαν νά ἀνακόψουν τήν ἀληθινή σχέση τους μέ τόν Θεό, ἡ ὁποία ἐκδηλωνόταν καί ὡς ἀληθινή σχέση μέ τόν συνάνθρωπο. Οἱ Ἅγιοι ἀποδέχονταν τά πάντα ὡς δωρεά καί χάρισμα τοῦ Θεοῦ καί γι’ αὐτό ἀντιπροσέφεραν τήν ἀγάπη καί τήν πίστη τους στόν Δωρεοδότη Κύριο.

Μέ τήν πίστη ἐκφράζουν τήν προσωπική ἀγάπη τους, διά τῆς ὁποίας μετέχουν στόν πόνο, τήν θλίψη καί τήν χαρά τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Μέ τήν προσευχή τους ἀκτινοβολοῦν τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί βοηθοῦν κάθε ἄνθρωπο, τήν Ἐκκλησία, ὁλόκληρη τήν Οἰκουμένη.

Ἀρχιμ. Ν. Κ

ΠΗΓΗ