ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ

Πολλοί ἀπό τούς Χριστιανούς, πού ἔχουν προσωπικούς λόγους νά κα­τα­φέρονται ἐναντίον τῶν πλουσίων παίρνουν τή σημερινή παραβολή καί προ­σπαθοῦν νά ἀποδείξουν, ὅτι ὅλοι οἱ πλούσιοι εἶναι καταδικασμέ­νοι «εἰς τό πῦρ τό ἐξώτερον». Διακηρύττουν ὅτι ὁ Θεός τούς πλουσίους θά ἀ­μεί­ψει μέ αἰώνια βάσανα καί στούς φτωχούς θά δώσει ὅλα τά πλούτη το~υ οὐρανοῦ. Δέν ἔχουν ὅμως δίκαιο. Εἶναι βέβαια ὁ πλοῦτος ἕνα μεγάλο ἐ­μπό­διο γιά τή σωτηρία, ὄχι ὅμως καί ἀνυπέρβλητο. «Δυσκόλως οἱ τά χρή­μα­τα ἔχοντες εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελεύσονται» εἶπε ὁ Κύριος γιά νά δείξει τή δυσκολία τοῦ πράγματος ὄχι ὅμως καί τό ἀκατόρθωτο αὐτοῦ. Δέν εἶναι ὁ πλοῦτος αὐτός πού καταδικάζει τόν ἄνθρωπο, ἀλλά ἡ δια­χεί­ρισή του. Οὔτε πάλι ἡ φτώχεια εἶναι ἐκείνη πού σώζει τόν φτωχό, ἀλλά ἡ ὑπομονή μέ τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ τήν ἀντιμετωπίζει. Ἄν ἀντιστράφηκαν οἱ ὅροι στήν ἄλλη ζωή γιά τόν πλούσιο καί τόν φτωχό Λά­ζα­ρο εἶναι γιατί ὁ μέν πλούσιος ἔδειξε σκληροκαρδία καί κράτησε μόνο γιά τόν ἑαυτό του τήν ὠφέλεια τοῦ πλούτου, ὁ δέ Λάζαρος ἀγόγγυστα καί καρ­τερικά ἐπέμεινε τή δοκιμασία του.

Μεγάλο χάσμα ὑπῆρχε ἀνάμεσα στόν πλούσιο καί στόν φτωχό Λάζα­ρο ὄχι μόνο μετά τόν θάνατό τους, ἀλλά ἀκόμα ἀπό τήν παροῦσα ζωή. Ὁ πρῶτος ζοῦσε μέσα στήν χλιδή καί στήν καλοπέραση. Ὁ δεύτερος μέσα στόν πόνο καί στήν ἐγκατάλειψη. Ὁ πλούσιος εἶχε φίλους τούς ὁποίους κα­λοῦσε στό ἀνάκτορό του καί τούς παρέθετε πολυτελῆ γεύματα. Ὁ πτωχός δέν εἶχε κανένα ἄνθρωπο, εἶχε μόνο τά σκυλιά πού περιτρι­γυ­ρί­ζο­ντάς τον ἔγ­λει­φαν μέ συμπόνια τίς πληγές του. Ὁ πλούσιος ἦταν ἄνθρωπος στό σχῆ­­­­μα, ἀλλά μονοφάγο θηρίο στό φρόνημα. Ὁ πτωχός εἶχε καταντήσει σκε­­­λε­­τός στήν ὄψη, ἀλλά ἦταν ἄγγελος στήν ψυχή. Ὁ πρῶτος ἦταν πλού­σιος στά κτήματα, πλούσιος καί στά ἐγκλήματα, πλούσιος στό χρυσό καί πλού­­­σιος στό δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας. Ζοῦσε μέσα σέ λαμπρά ἀνάκτορα, ἀλλά εἶχε σκοτάδι στήν ψυχή. Ποτέ δέν κατέκρινε τόν σκληρό καί σπάταλο πλού­­σιο. Καί μέ τά ψίχουλα ἐδόξαζε τό Θεό καί εὐγνω­μο­νοῦ­σε τόν πλού­σιο. Ἦταν ἄνθρωπος ἀγάπης καί ὑπομονῆς. Καί γι αὐτό τό λόγο ὁ δικαιο­κρί­της Θεός μέ τιμή καί δόξα τοῦ χάρισε τόν Παράδεισο.

Εἶχε τή δυνατότητα ὁ πλούσιος νά κερδίσει τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί νά καταστήσει τήν εὐτυχία του ἀτελεύτητη, μέ τό νά ἔδινε ἀγάπη στόν πάσχο­ντα ἀδελφό του. Ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ θεϊκή αὐτή ἀρετή, εἶναι ὁ μόνος βέβαιος δρόμος πού ὁδηγεῖ στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἐκεῖνος πού ἀγα­πᾶ ἔμπρακτα τόν συνάνθρωπό του κάνει φίλο τόν ἴδιο τό Θεό. Ἄλλωστε κά­θε ἐλεημοσύνη πρός τόν πλησίον μας εἶναι ἐλεημοσύνη πρός τόν Κύ­ριον. «Ἐφ΄ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοί ἐποιήσατε».

Ἡ εὐτυχία δέν βρίσκεται στό χρῆμα, ἀλλά στήν καρδιά μας. Δέν ἔ­χει καμμιά ἀξία τό χρῆμα, ἄν εἶναι πτωχή ἡ ψυχή μας· καί πάλι δέν Πα­θαί­νουμε τίποτα ἀπό τήν πενία, ἄν ἔχουμε πλούσια ψυχή. Ἀπό τή θέση πού παίρνουμε ἀπέναντι στόν πλοῦτο ἤ στή φτώχεια ἀνάλογα ὠφελού­με­θα ἤ βλαπτόμεθα ἀπ΄ αὐτά.

Ὁ Εὐαγγελικός λόγος περί ἀγάπης καί ἐλεημοσύνης φαίνεται βαρύς στόν ἄνθρωπο τῆς σημερινῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας πού ἔχει μάθει νά με­τρᾶ τήν εὐτυχία μέ τήν ὕλη καί τήν εὐδαιμονία μέ τά ὑλικά ἀγαθά. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σήμερα στενεύουν τήν καρδιά τους καί διογκώ­νουν τά ταμεῖα τους, αὐξάνουν τίς καταθέσεις τους, ἐπενδύουν τίς οἰκο­νο­μίες τους, συγκε­ντρώ­νουν χρήματα μέ τήν ἐλπίδα, ὅτι αὐτά θά ἐξασφα­λί­σουν τήν εὐτυχία.  Μέ τό ἄγχος τῆς πλεονεξίας ποτέ δέν σταματοῦν γιά νά ἀπολαύσουν τόν πλοῦ­το τους, ἀλλά τρέχουν, ἀγωνιοῦν, κοπιάζουν. Κι οἱ πτωχοί δίκαια ἀγα­να­κτισμένοι τίς περισσό­τε­ρες φορές γιά τίς ἀδικίες, δέν ἔχουν τήν ὑπο­μο­νή καί τήν ἐμπιστοσύνη στόν προνοητή Θεό. Δέν δια­λέ­γουν τό δρόμο τῆς νομίμου διεκδικήσεως τῶν διακιωμάτων τους, ἀλλά ἐπα­ναστατοῦν, γεμίζουν τήν ψυχή τους μέ μῖσος καί δηλητήριο, μέ ἀπο­τέ­λε­σμα νά ἀποδεικνύονται πιό πλεονέκτες ἀπό τούς πλουσίους.

Ἀγαπητοί μου χριστιανοί.

Θανάσιμος ἐχθρός τῆς ψυχῆς μας εἶναι ἡ πλεονεξία, τήν ὁποία ὁ           Ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει «εἰδωλολατρεία». Αὐτή τόν μέν πλούσιο κά­νει σκληρό καί ἀχόρταγο, τόν δέ πτωχό μεμψίμοιρο καί μισάνθρωπο. Στό­χος ὅλων τῶν ἀνθρώπων πού θέτουν πάνω ἀπό τά φθαρτά τά ἄφθαρτα, πρέ­­πει νά εἶναι τό «εἰς Θεόν πλουτεῖν». «Κατά Θεόν πλοῦτος ἡ κτίσις τῶν ἀρετῶν». Θά ὑπάρχουν πάντοτε στήν κοινωνία μας πλούσιοι καί φτωχοί.      «Ἀμ­­φο­τέρους γάρ ὁ Κύριος ἐποίησεν». Μέ τόν θεϊκό ὅμως πλοῦτο τῆς ἀγά­πης θά μποροῦν νά συνεργάζονται καί νά ἐπικοινωνοῦν μέ πραότητα, διαλ­λα­κτικότητα καί κατανόηση. Ὅ­ταν ἀνάμεσα σέ πλουσίους καί πτω­χούς ὑπάρ­χει ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τότε οἱ μέν πλούσιοι γίνονται προ­στάτες τῶν πτω­χῶν, οἱ δέ πτωχοί εὐεργέτες τῶν πλουσίων, ἀφοῦ μέ τήν ἐλεημοσύνη γίνο­νται αἰτία νά κερδίσουν οἱ πλούσιοι τόν ἄφθαρτο πλοῦ­το τοῦ Παρα­δεί­σου.

�G � � � 0� � � τόν τρόπο. Ὅπως ἡ Θεοτόκος Μαρία. Καί μᾶς Πα­ρου­­­σία­σε τά ὄργανα τῆς θείας Χάριτος πού εἶναι οἱ Λειτουργοί τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑ­ψί­στου.

Ἄς προσπαθήσουμε κάθε φορά πού εἰσερχόμεθα στό Ναό τοῦ Θεοῦ νά παίρ­­­­νουμε τήν θεία Χάρη, γιά νά ἔχουμε σκέπη κραταιά καί ὅλπο προ­στα­σίας στόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς καί ἀρραβῶνα τῆς αἰωνίου ζωῆς, τήν ὁποία εἴθε νά ἐπιτύ­χου­­με διά πρεσβειῶν τῆς Παναγίας Μητρός τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰη­σοῦ Χριστοῦ.

http://www.imfth.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=204:%CE%BA%CE%AE%CF%81%CF%85%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CE%B1&Itemid=179