ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς διδάσκει ὅτι ὁ Θεός-Πατήρ θέλησε τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων καί γι᾿ αὐτό ἔστειλε στόν κόσμο τόν Υἱό Του. Ὁ Χριστός παραδίδει τό Εὐαγγέλιό Του στούς Ἀποστόλους, τούς ὁποίους κάνει ἁλιεῖς τῶν ἀνθρώπων. Συνεργός στό ἔργο αὐτό εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο ἀποκαλύπτει στούς Ἀποστόλους τό μυστήριο τοῦ Χριστοῦ καί τούς φωτίζει νά τό μαρτυρήσουν στόν κόσμο. Σέ ἄλλο σημεῖο τῆς Ἁγίας Γραφῆς γίνεται πάλι λόγος ὅτι ἄλλοι Ἀπόστολοι μέ τό κήρυγμα σπέρνουν τήν θεία σπορά καί ἄλλοι τήν ποτίζουν. Ὡστόσο, ἐκεῖνος πού αὐξάνει τόν σπόρο εἶναι ὁ Θεός (Α΄ Κορ. 3,6). Τό ἔργο τῆς ἱεραποστολῆς ὁλοκληρώνεται μέ τήν ἐγκατάσταση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱεραρχίας, πού εἶναι καί αὐτό ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Πράξ. 20,28).

Τό μεγαλεῖο τῆς ἱερωσύνης

Ἡ ἱερωσύνη εἶναι διακονία πού δόθηκε ἀπό τόν Θεό στούς ἱερεῖς ὡς «θεῖον χάρισμα». Καί μολονότι ἀσκεῖται ἐπί τῆς γῆς, ἀνήκει στήν τάξη τῶν ἐπουρανίων, γι᾿ αὐτό καί τό ἱερατικό ἀξίωμα χαρακτηρίζεται «ἀγγελικό». Τό λειτούργημα τῆς ἱερωσύνης δέν τό ἵδρυσε οὔτε ἄγγελος, οὔτε καμία ἄλλη κτιστή δύναμη, ἀλλά αὐτός ὁ Παράκλητος, τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί ἐνῶ οἱ ἱερεῖς εἶναι ἀδύναμοι ἄνθρωποι, τό Ἅγιο Πνεῦμα τούς κατέστησε ἱκανούς νά ἐπιτελοῦν ἀγγελικό ἔργο. Τό ὕψιστο ἔργο τῆς τελέσεως τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τῶν ἱερῶν Μυστηρίων τελεσιουργεῖ τό Πανάγιο Πνεῦμα διά τῆς χειρός καί τῆς γλώσσας τῶν ἱερέων, λέει ὁ ἅγ. Νικόλαος Καβάσιλας.

Ἐκκλησία καί Ἐπίσκοπος

Ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι ὁ φύλακας τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως «ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί δι᾿ αὐτῆς», ὄχι ὅμως ἄνευ αὐτῆς. Τό χάρισμα τῆς ἀληθείας, πού ἀποδίδει ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος στούς Ἐπισκόπους, δέν ἀποτελεῖ ἀτομικό χάρισμα τοῦ Ἐπισκόπου, ἀλλά θεωρεῖται ὡς αὐθεντική ἔκφραση ὑπ᾿ αὐτοῦ τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως πού βιοῦται ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀποδεικνύεται δέ μέ τήν ἀδιάκοπη ἀποστολική διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων.

Ὁ Ἐπίσκοπος θεωρεῖται ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ στήν Ἐκκλησία, ὄχι μέ τήν ἔννοια τῆς νομικῆς, ἀλλά τῆς παραστατικῆς ἐκπροσωπήσεως, γιατί ἡ Ἐκκλησία δέν ἀντιπροσωπεύει τόν Χριστό, εἶναι ὁ Χριστός ἐπί τῆς γῆς. «Ὅπου ἄν φανῇ ὁ ἐπίσκοπος, ἐκεῖ καί τό πλῆθος ἔστω, ὥσπερ ὅπου ἄν ᾖ Χριστός ἐκεῖ καί ἡ Καθολική Ἐκκλησία» (ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος). Γι᾿ αὐτό καί ὁ Ἐπίσκοπος ἀποτελεῖ τήν ὁρατή κεφαλή τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ σέ κάθε τοπική Ἐκκλησία.

Ποιός ἐνθυμεῖται ἤ γνωρίζει σήμερα, ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος εἰσέρχεται στόν Ναό γιά νά λειτουργήσει, ὅτι τό γεγονός αὐτό εἶναι ἕνα μέγα λειτουργικό γεγονός, διότι εἰκονίζει τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο, τόσο στήν Πρώτη ὅσο καί στήν Δευτέρα Παρουσία Του; (ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής).

Ἡ ἐν Χριστῷ ἑνότητά μας

Ἡ ἑνότητα τοῦ Ἐπισκόπου μέ τήν τοπική Ἐκκλησία στηρίζεται στό πρότυπο τῆς ἑνότητας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέ τήν Ἐκκλησία καί γι᾿ αὐτό ὁ Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος παραγγέλλει στούς πιστούς ὅτι «ὁ Κύριος ἄνευ Πατρός οὐδέν ἐποίησεν, ἡνωμένος ὤν, οὔτε δι᾿ ἑαυτοῦ, οὔτε διά τῶν ἀποστόλων· οὔτε καί ὑμεῖς ἄνευ τοῦ ἐπισκόπου καί τῶν πρεσβυτέρων μηδέν πράσσετε...», ἀλλά «ὑποτάγητε τῷ ἐπισκόπῳ καί ἀλλήλοις, ὡς ὁ Χριστός τῷ Πατρί κατά σάρκα, καί οἱ ἀπόστολοι τῷ Χριστῷ καί τῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι, ἵνα ἡ ἕνωσις ᾖ σαρκική τε καί πνευματική...».

Ἄς προσευχόμαστε, λοιπόν, γιά τούς ποιμένες μας, καί ἄς παρακαλοῦμε τόν ἅγιο Θεό νά μᾶς χαρίζει πνεῦμα μαθητείας καί ὑπακοῆς πρός ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἱερουργοῦν τό μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας.

† Ὁ Φ. Ἀ.

ΠΗΓΗ