ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ

ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ (Ματθ. ιε΄ 21-28)

18 Φεβρουαρίου 2024

Σέ ἀρκετές εὐαγγελικές διηγήσεις, ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, βρίσκουμε πολλά καί τρανταχτά παραδείγματα συναθρώπων μας, οἱ ὁποῖοι εἶχαν πολύ μεγάλη καί σταθερή πίστη, ἡ ὁποία μᾶς ἐντυπωσιάζει καί μᾶς κάνει νά λέμε ἀπό μέσα μας: γιατί κι ἐμεῖς νά μήν ἔχουμε τόση μεγάλη πίστη; Βέβαια, τό νά διαπιστώνουμε ἐμεῖς κάτι τέτοιο, δέν ἔχει καί τόση μεγάλη σημασία, ἐπειδή ἡ δική μας κρίση, συνήθως εἶναι ἐπιφανειακή, γιατί σίγουρα ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει τήν δυνατότητα νά προχωρήσει πιό βαθειά. Καί αὐτό γιατί ἐμεῖς συνήθως δέν μποροῦμε νά δοῦμε στό βάθος τῶν καρδιῶν τῶν συνανθρώπων μας.

Ὁ χῶρος ἐκεῖνος, εἶναι κρυφός καί μυστικός, τόν ὁποῖο βλέπει καί ἐποπτεύει μόνο ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος γνωρίζει ἀκόμα καί τίς πιό ἐνδόμυχες σκέψεις μας. Καί φυσικά ὑπάρχουν πολλά περιστατικά μέσα στήν Ἁγία Γραφή, στά ὁποία ὁ Κύριος ἐπαινεῖ ἀρκετούς συναθρώπους μας γιά τήν μεγάλη τους πίστη ,τούς ὁποίους εἴτε συνάντησε ὁ Ἴδιος, εἴτε οἱ ἴδιοι τόν πλησίασαν γιά τόν δικό τους λόγο ὁ καθένας.

Ἕνα τέτοιο δυνατό παράδειγμα μεγάλης πίστης εἶναι καί αὐτό τῆς Χαναναίας γυναίκας τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ μεγάλη πίστη τῆς γυναίκας αὐτῆς, τῆς δίνει τήν δυνατότητα νά ἀναγνωρίζει στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τόν Μεσσία, πού μέ τόση λαχτάρα περίμεναν οἱ Ἰουδαῖοι, καί ὅμως δυστυχῶς δέν τόν ἀναγνώρισαν ὅταν ἦλθε. Ἐκείνη ὅμως ἀναγνώρισε μέ βεβαιότητα τόν Κύριο πού εἶχε τήν ἀποκλειστική ἐξουσία καί τήν δύναμη νά ἐλευθερώσει τούς ἀνθρώπους ἀπό τά βάσανα, τόν πόνο καί τήν ἀσθένεια. Νά νικήσει τήν φθορά καί τόν θάνατο πού ἔφερε στόν κόσμο ἡ πτώση τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ ἑκούσια ὑποδούλωσή του στά πάθη καί τήν ἁμαρτία.

Εἶναι φοβερό καί νά τό σκεφτεῖ ἀκόμα κανείς,ὅτι αὐτόν πού τυφλώθηκαν καί δέν μόρεσαν νά ἀναγνωρίσουν οἱ Ἰουδαῖοι,μέ ἀποτέλεσμα νά τόν περιφρονήσουν καί νά τόν ὁδηγήσουν στόν Σταυρό, τόν ἀναγνώρισε αὐτή ἡ ἁπλῆ γυναίκα, ἡ ὁποία δέν ἀνῆκε στόν λαό τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἀντίθετα, ἦταν μία εἰδωλολάτρισσα. Αὐτή τήν ἀξιόλογη καί σημαντική πληροφορία μᾶς τήν δίνει ὁ εὐαγγελιστής Μᾶρκος, στήν ἀντίστοιχη διήγησή του, πού περιγράφει τό ἴδιο γεγονός μέ τόν δικό του τρόπο.

Καί μάλιστα ἡ πίστη αὐτή τῆς Χαναναίας, δοκιμάστηκε πολύ σκληρά ἀπό τόν Κύριο καί ὅμως δέν κάμφθηκε, ἀντίθετα,ἔμεινε σταθερή καί ἀκλόνητη. Καί ἐνῶ ἐκείνη δέν σταματᾶ νά τοῦ ζητᾶ ἐπίμονα νά θεραπεύσει τό ἄρρωστο παιδί της, Ἐκεῖνος κάνει ὅτι τήν περιφρονεῖ, ὅτι δέν τήν ἀκούει καί ὅτι δέν τῆς δίνει καμία σημασία. Ἐκείνη ὅμως ἐπιμένει γιατί ἐξακολουθεῖ νά τόν ἐμπιστεύεται ἀπόλυτα, δέν τό βάζει καθόλου κάτω γιατί γνωρίζει πολύ καλά ὅτι εἶναι ὁ μόνος πού μπορεῖ νά δώσει ἀποτελεσματική λύση στό μεγάλο πρόβλημα πού τόσο ἔντονα τήν ταλαιπωρεῖ καί τήν βασανίζει.

Ἔφτασε μάλιστα στό σημεῖο νά ταπεινωθεῖ δημόσια τόσο πολύ, ὥστε νά δεχτεῖ νά τήν παρομοιάσει μέ σκυλάκι. Πολύ ἐξευτελιστικός ὁ χαρακτηρισμός, ἀπό αὐτούς πού δέν μπορεῖ νά ἀντέξει κανείς εὔκολα. Καί ὅμως καί πάλι δέν ἀγανακτεῖ καθόλου, οὔτε διαμαρτύρεται, ἀλλά μέ τόν τρόπο της δείχνει ὅτι συντρίβεται μπροστά στην δύναμη τοῦ Θεοῦ. Μέ τήν ὅλη στάση της φανερώνει σέ ὅλους ὅτι ἡ ταπείνωσή της εἶναι πραγματική καί ὄχι φαινομενική, μία δηλαδή πλαστή καί προσποιητή ταπεινοσχημία τῆς στιγμῆς.

Πόσοι πραγματικά ἀπό μᾶς, ἀκόμα καί στήν ἐποχή μας, ἔχουν λανθασμένα τήν ἐντύπωση ὅτι τό νά ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία εἶναι κάτι πού ὑποχρεώνει τόν Θεό ἀπέναντί τους, ὥστε νά τούς κάνει τίς ἐπιθυμίες τους καί νά ἀνταποκρίνεται ἀμέσως στά αἰτήματά τους;

Αὐτό εἶναι κάτι πού τό διαπιστώνουμε ὅλοι μας καθημερινά ἀκούγοντας παράπονα σάν κι αὐτό: Μά ἐγώ δέν πηγαίνω στήν Ἐκκλησία τακτικά; Δέν ἀνταποκρίνομαι πρόθυμα στούς διάφορους ἐράνους καί δέν κάνω καθημερινά τόσες ἀγαθοεργίες; Δέν προσφέρω πρόθυμα καί ἀκούραστα ἐθελοντική ἐργασία; Τώρα ὅμως πού ἀρρώστησα, ἄν καί παρακαλῶ τόν Θεό καθημερινά καί ἐπίμονα, αὐτός δέν μέ ἀκούει, μέ ἀφήνει νά ταλαιπωροῦμαι καί δέν μέ βοηθάει!

Ἡ περίπτωση τῆς Χαναναίας βάζει τά πράγματα στή θέση τους καί μᾶς ἀποδεικνύει ὅτι τό μόνο πού δεσμεύει τό Θεό εἶναι ἡ πίστη. Τίποτα ἀπό ὅλα αὐτά πού κάνουμε ἐμεῖς καί τά θεωροῦμε μέ τά δικά μας κριτήρια σημαντικά καί σπουδαῖα, ὥστε νά νομίζουμε ὅτι μέ αὐτά θά ὑποχρεώσουμε τό Θεό νά ἱκανοποιήσει ἀμέσως ὅλες τίς ἐπιθυμίες μας. Καί σέ περίπτωση πού ἐπιμένουμε νά ἔχουμε τέτοιες ἀντιλήψεις καί ἀπαιτήσεις, θά μοιάσουμε σίγουρα στούς Ἰουδαίους, πού νόμιζαν ὅτι καί μόνο του τό γεγονός ὄτι εἶναι παιδιά τοῦ Ἀβραάμ, ἀρκοῦσε γιά νά ἀναγκάσει τόν Θεό νά ἐκπληρώσει τίς ὑποσχέσεις πού ἔδωσε στούς ἐκλεκτούς του.

Ὁ Θεός εἶναι ὁ μόνος πού δέν ἐξαναγκάζεται ἀπό κανέναν καί ἀπό τίποτα, γιατί εἶναι πάνω ἀπό κάθε μορφῆς ἀναγκαιότητα. Οὔτε μποροῦμε μέ τό φτωχό μας τό μυαλό νά νομίσουμε ὅτι θά τόν ὑποχρεώσουμε νά κάνει κάτι γιά μᾶς, πού κατά τήν γνώμη μας πρέπει νά γίνει ὁπωσδήποτε.

Ὁ Θεός ξέρει ἀνά πᾶσα στιγμή τίς πραγματικές μας ἀνάγκες καί πρίν ἀκόμα ἐμεῖς τοῦ διατυπώσουμε κάποιο αἴτημα, ζητώντας του νά κάνει κάτι πού πιστεύουμε μέ τά δικά μας κριτήρια ὅτι τό ἔχουμε ἀπόλυτη ἀνάγκη. Ἐκεῖνος μόνο εἶναι σέ θέση νά γνωρίζει ἄν στήν πραγματικότητα μᾶς συμφέρει γιά τήν σωτηρία μας ἡ ἱκανοποίηση ὁποιουδήποτε αἰτήματός μας. Γιατί ἐκεῖνος εἶναι ὁ μόνος πού μᾶς ἀγάπησε πραγματικά καί θέλει πάρα πολύ τήν αἰώνια σωτηρία μας. Ἐκεῖνος μπορεῖ νά ἐκτιμήσει ἄν μᾶς συμφέρει νά μᾶς δώσει κάτι, γιατί ἀποβλέπει στόν αἰώνιο προορισμό μας καί στό αἰώνιο μέλλον μας. Δέν ἱκανοποιεῖ κάποια πρόσκαιρη ἐπιθυμία μας, πού μπορεῖ νά ἀργότερα ὑποθηκεύσει αὐτό τόν προορισμό μας καί νά μᾶς ὁδηγήσει κάπου πού μπορεῖ μέν νά μᾶς ἱκανοποιεῖ πρόσκαιρα, ἀλλά σίγουρα μᾶς ζημιώνει αἰώνια.

Εἶναι, λοιπόν, ἀπαραίτητο ὅλοι μας νά ἀφήνουμε μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη ὁλόκληρη τήν ζωή τῶν διπλανῶν μας, ἀλλά καί τήν προσωπική μας ζωή, στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Ὅλες μας τίς ἀγωνίες, ὅλους τούς προβληματισμούς μας, ὅλα τά δύσκολα καί ἀνυπέρβλητα προβλήματα τά ὁποῖα μᾶς βασανίζουν καί μᾶς ταλαιπωροῦν, νά τά ἐμπιστευόμαστε ἀπόλυτα στήν κρίση τοῦ Θεοῦ. Γιατί ὁ Θεός εἶναι ὁ μόνος πού ἔχει τήν δύναμη καί τήν θέληση νά σταθεῖ δίπλα μας καί νά μᾶς βγάλει ἀπό τά σκοτάδια, ὁδηγώντας μας στά ξέφωτα τῆς ἐλπίδας καί τῆς μόνιμης καί πραγματικῆς χαρᾶς.

ΠΗΓΗ