ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ, ΔΟΞΑΣΑΤΕ»

Κυριακή πρίν ἀπό τήν ἑορτή τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Κυρίου ἡ σημερινή Κυριακή, καί ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά θεωρήσουμε μέ τά μάτια τῆς πίστεως τό μέγα μυστήριο τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.

Μάλιστα, μέ τά κείμενα τοῦ ἀποστολικοῦ καί εὐαγγελικοῦ Ἀναγνώσματος, ὅπως ἐπίσης καί μέ τήν θεσπέσια χριστουγεννιάτικη ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας, διέρχεται ἀπό μπροστά μας ὁλόκληρη ἡ ἱερά Ἱστορία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Δεδομένου ὅτι ἀπό τήν μία πλευρά παρουσιάζεται τό κατά σάρκα, κατά τήν ἀνθρώπινη δηλαδή φύση, γενεαλογικό δένδρο τοῦ Κυρίου καί ἀπό τήν ἄλλη οἱ «ἀπ’ αἰῶνος Θεῷ εὐαρεστήσαντες ἀπό Ἀδάμ ἄχρι καί Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου».

Ἡ Γέννηση τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ τό ἀποκορύφωμα τῆς θείας Οἰκονομίας. Τῆς ἱστορίας δηλαδή τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ μέσα στήν ἱστορία γιά νά δημιουργήσει ἀληθινή ἐπαφή μέ τόν ἄνθρωπο, κοινωνία καί, ἑπομένως, μία νέα πραγματικότητα· τήν «καινήν κτίσιν», τήν νέα δημιουργία, στήν ὁποία συχνά ἀναφέρεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Στό πλαίσιο αὐτό, ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ γίνεται κατανοητή μόνο στό ὑπόβαθρο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἐκεῖ ὁ Θεός δημιουργεῖ τόν ἄνθρωπο σύμφωνα μέ τήν δική Του εἰκόνα καί θέτει στήν ἀνθρωπότητα μεγάλους καί ὑψηλούς στόχους. Μέ παραστατικότητα καί δυνατές εἰκόνες ἡ Ἁγία Γραφή διηγεῖται πῶς ὁ ἄνθρωπος ἐξέπεσε ἀπό ἐκεῖ πού τόν τοποθέτησε ὁ Θεός καί πῶς βρέθηκε ἐγκλωβισμένος στό ἔγκλημα (ἀδελφοκτονία τοῦ Ἄβελ ἀπό τόν Κάϊν), τήν διαίρεση (Βαβέλ), τήν δεισιδαιμονία καί, μέ μία φράση, σέ κάθε μορφῆς κακία καί ἁμαρτία.

Ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ

Ὅμως μέ τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ συντελεῖται ἡ ἀνόρθωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καί ὅ,τι χώριζε τόν Θεό ἀπό τόν ἄνθρωπο γεφυρώνεται. Αὐτή ἡ μυστηριώδης πράξη τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ἐκπηγάζει ἀπό τήν ἄπειρη ἀγάπη Του καί θεμελιώνει τήν ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου, σέ μία νέα ζωή, μέ γενάρχη τόν νέο Ἀδάμ, τόν ἐνανθρωπήσαντα Λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός εἰσέρχεται στόν κόσμο τῆς δικῆς μας δουλείας στήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο καί ἐξαγοράζει τούς αἰχμαλώτους, γιά νά τούς ἐπαναφέρει στήν «ἐλευθερία τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 8,21), δηλαδή στήν κατάσταση τῆς θεϊκῆς υἱοθεσίας.

Τό πρότυπο τῶν Ἁγίων

Ὁ Ἀπόστολος στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα μᾶς παρουσιάζει τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο οἱ Ἅγιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης στάθηκαν ἀπέναντι στόν Θεό καί τίς ἐπαγγελίες Του. Καί αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν πίστη, τήν βαθειά ἐμπιστοσύνη πρός τόν Θεό, πού μέ μοναδική ἐνάργεια περιγράφεται στήν παροῦσα περικοπή ἀπό τήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή τοῦ Παύλου. Γιατί οἱ Ἅγιοι μέ τήν δύναμη τῆς πίστεως περίμεναν τόν Λυτρωτή καί ζοῦσαν ἀπό τά δικά τους χρόνια τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία, καθότι ὁ Θεός Λόγος ἀγκαλιάζει ὅλες τίς διαστάσεις τοῦ χρόνου καί ἐκτείνεται στήν ἀπέραντη αἰωνιότητα. Τοιουτοτρόπως, ἔδωσαν τήν καλή μαρτυρία τῆς πίστεως καί πρός χάριν τοῦ Θεοῦ ὑπέστησαν τά πάνδεινα. Τούς ἐνδυνάμωνε ὁ ἄσαρκος Λόγος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τόν Ὁποῖο οἱ πιστοί τῆς Καινῆς Διαθήκης ἐνδυόμεθα, ὡς φῶς καί ὡς χάρη, καί τόν κοινωνοῦμε διά τῆς θείας Εὐχαριστίας, ὡς σεσαρκωμένο Λόγο, μετέχοντες στόν Σταυρό, τήν Ἀνάσταση καί τήν ἁγία Δόξα Του.

Ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία

Ἡ πίστη καί ἡ θυσία τῶν Ἁγίων, ὅπως περιγράφονται στό ἀνάγνωσμά μας, προβάλλουν τόν ἔσχατο προορισμό τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή τήν ἀνύψωση τῆς κτιστῆς ὑπάρξεως στόν χῶρο τοῦ Θεοῦ, τήν σωτηρία, τήν ἀπολύτρωση, τήν θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτό ἡ οἰκονομία τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου εἶναι ἕνα μυστήριο τῆς ἀγάπης Του πού ὑπερβαίνει τίς δυνατότητες λογικῆς ἑρμηνείας. Ἔτσι κατανοοῦμε καί τό γεγονός ὅτι οἱ Ἅγιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἔζησαν μέ τήν προσδοκία νά δοῦν τήν ἐκπλήρωση τῆς θείας Ἐπαγγελίας γιά τήν ἔλευση τοῦ Μεσσία· ὡστόσο, ἔφυγαν ἀπό τήν ζωή χωρίς νά δοῦν τήν ἐκπλήρωσή της.

Ὅμως, ὅλοι αὐτοί, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος, ἀναμένουν ὅλους τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν, μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων, ὥστε ὅλοι μαζί ὡς ἕνα σῶμα, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μέ κεφαλή Ἐκεῖνον, νά ἀπολαύσουν τήν δόξα τοῦ Θεοῦ καί νά γίνουν μέτοχοι καί κοινωνοί τῆς ἀνείκαστης μακαριότητος καί τῶν ἀγαθῶν πού ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Θεός γι’ αὐτούς πού τόν ἀγάπησαν.

Εἴθε ἡ πίστη καί ἡ ἐμπιστοσύνη τους πρός τόν Θεό νά διέπει καί τήν δική μας ὕπαρξη, γιά νά γίνουμε κατάλυμα καθαρό καί ἀμόλυντο, στό ὁποῖο θά ἀνακλιθεῖ «ὁ ἀχώρητος παντί», «ὁ δι’ ἡμᾶς νηπιάσας Κύριος Ἰησοῦς».

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΠΗΓΗ