ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΑ' ΛΟΥΚΑ (17.12.2023)

Κυριακή ΚΗ’ Ἐπιστολῶν

17 Δεκεμβρίου 2023

(Κολασ. γ΄ 4-11)

«Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε καί ὑμεῖς φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ» (Κολ. 3,4)

Μέ αὐτά τά θεόπνευστα λόγια ἄρχισε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Μᾶς ὁμιλεῖ γιά τή «φανέρωση» τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ ζωή μας, ἡ πηγή τῆς φυσικῆς καί πνευματικῆς ζωῆς. Μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ Ἀπόστολος τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας στή γῆ. Ἄν μάλιστα προσέξουμε τό ρῆμα πού χρησιμοποιεῖ «φανερωθῇ», θά συμπεράνουμε ἀμέσως πόσο σφάλλουν οἱ αἱρετικοί χιλιαστές, πού χωρίς νά ντρέπονται διδάσκουν, ὅτι ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου ἔγινε, συνετελέσθη, ἀλλά κρυφά, χωρίς νά τήν πάρει εἴδηση κανείς. Τί Ψέμα!

Ὅπως μᾶς δίδαξε σήμερα ὁ Ἀπόστολος καί ὅπως γνωρίζουμε ἀπό τά Εὐαγγέλιά μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὅταν θά ξαναέλθει στή γῆ, θά γίνει ἀπό ὅλους φανερός. Ὅπως ἡ ἀστραπή! «ὥσπερ ἡ ἀστραπή ἐξέρχεται ἀπό ἀνατολῶν καί φαίνεται ἕως δυσμῶν, οὕτως ἔσται καί ἡ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Ματθ. 24,27). Ἀλλά ὁ θεῖος Ἀπόστολος ἄλλα ἤθελε κυρίως νά μᾶς τονίσει. Τή δόξα τήν ἀνέκφραστη, πού περιμένει ὅλους τούς πιστούς χριστιανούς ἐκείνη τή στιγμή, ἐκείνη τή φοβερή ἡμέρα καί ὥρα, ὅταν θά γραφεῖ ὁ ἐπίλογος ὅλης τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ἡ δόξα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ὅσο λαμπρή καί νά εἶναι, εἶναι σκιά μπροστά στήν ἀληθινή δόξα, πού περιμένει τούς δικαίους, τούς πιστούς καί ἐνάρετους ἀνθρώπους, κατά τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Ἡ δόξα τοῦ κόσμου μοιάζει μέ τήν ὀμορφιά τήν πρόσκαιρη τοῦ ἄνθους τοῦ ἀνοιξιάτικου. Πόσο πρόσκαιρη εἶναι! Ὅπως ἐδίδαξε καί ὁ Προφήτης Ἠσαΐας: «πᾶσα σάρξ χόρτος καί πᾶσα δόξα ἀνθρώπου ὡς ἄνθος χόρτου - ἐξηράνθη ὁ χόρτος καί τό ἄνθος ἐξέπεσε – τό δέ ρῆμα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν μένει εἰς τόν αἰῶνα». Αὐτά ἐπίστευε καί αὐτά ἐδίδασκε ὁ μεγάλος Ἀπόστολος Παῦλος. Ὅτι δόξα μεγάλη περιμένει τούς χριστιανούς πού ἀγάπησαν τόν Χριστό καί ἀγωνίσθηκαν πρόθυμα νά ἐφαρμόσουν στή ζωή τους τό ἅγιο θέλημά Του.

Στήν Ἁγία Γραφή ὑπάρχουν πολλές ἐκφράσεις πού δηλώνουν τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ.

Στή Παλαιά Διαθήκη θά διαβάσουμε: «Ὁ κρίνων πᾶσαν τήν γῆν» (Γεν. 18,25), «Αὐτός κρινεῖ τήν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ, κρινεῖ λαούς ἐν εὐθύτητι» (Ψαλμ. 9,8), «ἔρχεται κρῖναι τήν γῆν» (Ψαλμ. 95,13). Στήν Καινή Διαθήκη ὁ ἴδιος ὁ Κύριος κάνει λόγο γιά τήν ἐκ νέου ἔλευσή Του. Λέγει: «ὅταν ἔλθη ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ» (Ματθ. 25,31). Καί σέ ἄλλο σημεῖο ὁ Χριστός εἶπε! «καί τότε ὄψονται τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐν νεφέλαις» (Μάρκ. 13,26). Στό βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης θά διαβάσουμε: «Ἰδού ἔρχεται μετά νεφελῶν καί ὄψεται αὐτόν πᾶς ὀφθαλμός» (9,7). Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος γράφει: «Ἤξει (θά ἔλθει) δέ ἡμέρα Κυρίου» (Β΄Πέτρ. 3,10). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τήν χαρακτηρίζει ὡς «ἡμέρα Χριστοῦ» (Φιλιπ. 1,10), καί «ἡμέρα ἡ ὁποία θά δηλώσει τά πάντα» (Α΄Κορ. 3,13). Ὁ δέ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης τήν ὀνομάζει ἡμέρα Κρίσεως (Α΄ Ἰω., 4,17). Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ὁ Ὁποῖος τότε θά ἐμφανισθεῖ, γι’αὐτό λέγεται ἡμέρα. Ἐσχάτη ἡμέρα τήν ἀποκαλεῖ ὁ Ἴδιος ὁ Κύριός μας: «ὁ λόγος ὅν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτόν (τόν ἀθετοῦντα – τόν παράκουο) ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» (Ἰω. 12,48). Ἐπίσης, λέγεται καί «ἡμέρα τῆς ἐπιφανείας τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ» (Τίτ. 6,13). Στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων οἱ Ἄγγελοι εἶπαν στούς ἔκπληκτους, στήν ὥρα τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου, μαθητές: «Οὗτος ἐλεύσεται, ὅν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτόν πορευόμενον εἰς τόν οὐρανόν» (Πρ. 1,11). Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀναλήφθηκε θά εἶναι ὁ ἴδιος μέ τόν ὁποῖο θά ἐπανέλθει στή γῆ. Στήν πρώτη ἔνδοξη ἔλευση θεία ἐνσάρκωση τοῦ Σωτῆρος ἐμφανίστηκε ἕνα πλῆθος Ἀγγέλων (Λουκ. 2,13)̇ στή δεύτερη θά τόν συνοδεύουν ὅλοι οἱ Ἄγγελοί Του «καί θά στείλει τούς Ἀγγέλους Του νά σαλπίσουν δυνατά καί νά συνάξουν τούς ἐκλεκτούς. Τότε οἱ δίκαιοι θά λάμψουν σάν τόν ἥλιο στή Βασιλεία τοῦ Πατέρα τους» (Ματθ. 24,51).

Τά χωρία αὐτά δείχνουν τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία στηρίζεται, τόσο στούς ἀποκαλυπτικούς λόγους τοῦ Κυρίου, ὅσο καί στή βεβαιότητα τῶν Ἀποστόλων, ὅτι θά ἔλθει ὁπωσδήποτε νά κρίνει τούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θά ἔχουν ἀναστηθεῖ, ἀφοῦ οἱ ψυχές τους θά εἰσέλθουν ἐκ νέου στά σώματα καί θά παρουσιασθοῦν στό φοβερό βῆμα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ μεγάλη καί ἐπιφανής αὐτή ἡμέρα εἶναι ἄγνωστη. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶπε στούς μαθητές Του: «οὐδείς εἶδεν, οὐδέ οἱ Ἄγγελοι» (Μάρκ. 13,32) καί (Πράξ. 1,7). Ἑπομένως, αὐτή τή Δευτέρα Παρουσία Του κανείς δέν μπορεῖ νά γνωρίζει, ἀλλά κατά τό βαθμό τῆς ἑτοιμότητας, τῆς νήψεως, μπορεῖ νά καταλάβει κανείς τήν κρισιμότητα τῶν καιρῶν ἀπό ἐξωτερικά γνωρίσματα. Αὐτά περιγράφονται ἀπό τόν Κύριό μας (Ματθ. κδ΄) καί εἶναι: Θά κηρυχθῆ τό Εὐαγγέλιο σέ ὅλη τή κτίση, θά ἐπικρατεῖ στήν οἰκουμένη μεγάλη ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων καί θά ἐμφανισθοῦν πολλοί ψευδοπροφῆτες. Ὁ ἀντίχριστος, μέ τά θαύματα καί τά σημεῖα πού θά ἐπιτελεῖ, θά παραπλανᾶ ἀκόμα καί τούς ἐκλεκτούς, θά ἐπικρατοῦν πόλεμοι, διωγμοί, λιμοί, σεισμοί κ.λ.π.

Ἡ σοφία τῶν θείων Πατέρων θά μᾶς διαφωτίσει καί πάλι:

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος θά διατυπώσει: Πολλοί τῶν ἀνθρώπων, καί μάλιστα τῶν χριστιανῶν, εἶναι προσηλωμένοι καί παραδομένοι σέ βιοτικά πράγματα καί κάμνουν κάθε εἶδους ἁμαρτία καί παρανομία, καί νομίζουν ὅτι μετά θάνατον δέν εἶναι κρίσις καί ἀνταπόδοσις. Ἄλλοι προφασίζονται καί λέγουν: φιλάνθρωπος εἶναι ὁ Θεός καί δέν κολάζει τούς κακούς καί ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους. Ὁ Θεός εἶναι καί φιλάνθρωπος γιά τούς μετανοοῦντες σέ αὐτή τήν πρόσκαιρη ζωή, ἀλλά θά εἶναι καί Δικαιοκρίτης στή Δευτέρα του Ἔλευση.

Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος, μονολογώντας λέγει: Ἐνθυμήθηκα τήν ὥρα ἐκείνη τοῦ Κριτοῦ καί ἐφοβήθην. Ἐσκέφθην τήν φοβεράν ἐκείνην κρίση καί ἐτρόμαξα. Ἀνελογίσθην τήν εὐφροσύνη τοῦ Παραδείσου καί ἐστέναξα. Μέ κατέλαβε τό πένθος καί ἔκλαυσα μέχρις ἐξουθενώσεως τῶν πνευματικῶν μου δυνάμεων... «Ὑποσχέθηκες μέ τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, Φιλάνθρωπε, Πανάγαθε Βασιλεῦ, ὅτι δέν θά τοποθετήσεις στά ἀριστερά, μέ τά ἐρίφια, αὐτούς πού ἐπένθησαν. Μή μοῦ εἰπεῖς τότε: δέν σέ γνωρίζω! Ἀλλά μέ τό ἄπειρο ἔλεός Σου, χάρισέ μου ἀκατάπαυστα δάκρυα, μαλάκωσε καί ταπείνωσε τήν καρδιά μου καί καθάρισέ την, γιά νά γίνει οἶκος τῆς θείας Σου Χάριτος. Διότι, ἰδού εἶμαι ἁμαρτωλός καί ἀνάξιος καί δέν θά παύσω νά κτυπῶ τήν θύρα τοῦ ἐλέους Σου».

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος μᾶς προτρέπει λέγοντας: Νά σκέπτεσαι πάντοτε τά ἔσχατα τῆς ζωῆς σου καί δέν θά ἁμαρτήσεις στόν αἰῶνα. Ὅποιος θέλει νά λυτρωθεῖ ἀπό τόν αἰώνιο θάνατο, νά ἔχει πάντοτε μπροστά του τή μνήμη τοῦ θανάτου. Διότι, ὅπως τό ψωμί εἶναι τό ἀναγκαιότερο ἀπό ὅλα τά τρόφιμα, ἔτσι καί ἡ μνήμη τοῦ θανάτου προηγεῖται ἀπό ὅλα τά πνευματικά ἔργα.

Ὁ Ἱερός Αὐγουστῖνος λέγει: Ἄς γίνει ὁ θάνατος στή ζωή σου ἰατρός, θέλοντας μέ αὐτό τό τρόπο νά τονίσει ὅτι ἡ φιλοσοφία τοῦ θανάτου προκαλεῖ τή θεραπεία ὅλων τῶν παθῶν. «Οἴμοι τάλαινα ψυχή, ἕως πότε τῶν κακῶν οὐκ ἐκκόπτεις; Τί οὖν τρέμεις ὅλη τό φρικτόν βῆμα τοῦ Σωτῆρος; Ἄρα τί ἀπολογήσει;...».

Ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος λέγεται ὅτι ἦτο πολύ ἀδύνατος, καί ξηρός σάν τό σῦκο. Γιατί πάτερ, τόν ἐρώτησε ἕνας ἀδελφός, εἶσαι πάντοτε ἀδύνατος καί ὅταν νηστεύεις καί ὅταν τρώγεις; Ἡ τσιμπίδα τοῦ ἀπάντησε ὁ Ἅγιος, μέ τήν ὁποία τακτοποιοῦμε τά ξύλα στή φωτιά, εἶναι πάντοτε μαυρισμένη καί καμμένη. Ἔτσι ἀκριβῶς κατατρώγουν τό σῶμα καί οἱ λογισμοί περί Μελλούσης Κρίσεως. Γι’αὐτό ἡ ἐνθύμησις τῆς φοβερᾶς κρίσεως εἶναι πηγή πνευματικῆς δυνάμεως. Μᾶς ἀποβάλλει τήν ἀκηδία καί μᾶς παροτρύνει σέ ὅλα τά καλά ἔργα.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος θά σημειώσει: Στόν ὑλιστή ἡ θρησκεία θεωρεῖται σάν παραλογία, ἡ δέ ἀρετή ἀνοησία ̇ ἡ ἐλπίδα τῆς μέλλουσας ζωῆς φαντασιοπληξία καί προϊόν ἀρρωστημένης φαντασίας. Στήν ὥρα τοῦ θανάτου του ὁ Κριτής τόν καλεῖ νά ἐμφανισθεῖ μπροστά Του καί νά ἀπολογηθεῖ γιά τίς πράξεις του. Πόσο ἀργά ἀντιλήφθηκε τήν ἀνοησία του. Πέρασε τή ζωή του ἄθεος καί παρουσιάζεται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ νά ἐλεγχθεῖ καί νά κατακριθεῖ. Γιά τήν ἁγιωσύνη θά καταθέσει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: Μαρτυρᾶς τόν σύνδεσμο τῆς γῆς καί τοῦ οὐρανοῦ, εἶσαι ὁ ἀρραβώνας τῆς μέλλουσας θείας δόξας. Ἐσύ εἶσαι ὁ ἀσφαλής ἐγγυητής τῆς κληρονομιᾶς πού θά λάβουν στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ὅλοι οἱ χριστιανοί πού εἶθε νά ἀξιωθοῦν σ’αὐτό.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ἔλεγε στίς μοναχές τῆς Παναγίας Βοηθείας στό σαρανταήμερο τοῦ 1955. Μήπως καί ἡμεῖς δέν πρέπει, ἀδελφές, νά φροντίσωμεν νά καθαρίσωμεν τήν ψυχήν τήν ἰδικήν μας διά νά ἑνωθοῦμεν μέ τήν Θεότητα καί νά πᾶμε στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν;... Ὁ λουτήρας εἶναι ἡ ἐξομολόγησις. Εἶσαι μολυσμένος ἀπό τή κορυφή μέχρι τούς ὄνυχας καί ἔτρεξες εἰς τόν λουτῆρα; ἐλαμπρύνθης. Ἔκαμες ὅ,τι σοῦ εἶπεν ὁ πνευματικός; ἐσώθης. Ἔβαλεν ὁ πνευματικός τήν δεξιάν του ἐπάνω εἰς τήν κεφαλήν σου, ἀμέσως ὑπεγράφη εἰς τούς οὐρανούς.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἀνακεφαλαιώνει: -Ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη λέει: Ἔσφαλες; Πρέπει νά τιμωρηθεῖς. Ἡ Θεία δικαιοσύνη λέει: Ἀναγνωρίζεις τό λάθος σου καί μετανοεῖς; Συγχωρεῖσαι. Βλέπεις, ἀκόμη καί ἀπό τόν ἀνθρώπινο νόμο δικάζεται μέ ἐπιείκεια κάποιος πού κάνει ἕνα ἔγκλημα, ὅταν μετανοεῖ εἰλικρινά καί πάει μόνος του καί τό ὁμολογεῖ (στήν ἐξομολόγηση), ἐνῶ δέν ὑπάρχει καμμιά ὑποψία γιά τό πρόσωπό του. Ἡ καλή ἀναγνώριση τοῦ ἑαυτοῦ μας συγκινεῖ τόν Θεό καί μᾶς δίνει βοήθεια θεϊκή καί χαρά παραδεισένια.

Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ἐπίσκοπος Κριμαίας, ὁ Ρῶσσος, θά διατρανώσει: Ἄς ἀκολουθήσουμε καί ἐμεῖς τήν ὁδό τῆς θείας δικαιοσύνης, ἀποφεύγοντας τή διαβολική ὁδό τῆς κακίας. Νά σηκώσουμε τό σταυρό μας καί νά τόν βαστάξουμε μέχρι τό θάνατο μέ ὑπομονή καί τότε στή φοβερή ἡμέρα τῆς Κρίσεως θά μᾶς βάλει ὁ Κριτής τοῦ κόσμου στά δεξιά Του.

Χριστιανοί μου,

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή τῶν πιστῶν εἶναι «ἡ ζωή ἡμῶν» ὑπογραμμίζει μέ ἔμφαση ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στό σημερινό ἀπόστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡ στιγμή εἰσόδου καί πλήρους μετοχῆς μας στή θεία ζωή εἶναι ἡ «φανέρωση» τοῦ Χριστοῦ, ἡ δεύτερη καί ἔνδοξη Παρουσία Του. Ἡ ἑνότητα καί κοινωνία τοῦ πιστοῦ μέ τόν Χριστό ἐγγυᾶται τή δυνατότητα τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, ἀφοῦ, ὅπως ὁ Ἴδιος διακήρυξε, ἦρθε στόν κόσμο «ἵνα ζωήν ἔχωμεν» (Ἰω. 10,10), καί ὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι ἡ ζωή μας (Ἰω. 11,25 ̇ 14,26). Ἡ ἐλπίδα μας εἶναι πώς, «ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ» θά ἀξιωθοῦμε νά βλέπουμε ἀκατάπαυστα τό δοξασμένο πρόσωπό Του ̇ θά γίνουμε καί ἐμεῖς κοινωνοί τῆς ἄρρητης δόξας Του. Εἶναι, ἑπομένως, φυσικό, μέχρι τήν ὥρα ἐκείνη, οἱ χριστιανοί νά ἑτοιμαζόμαστε ̇ νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τήν κλήση πού μᾶς ἀπηύθυνε ὁ Θεός (Ἐφεσ. 4,1). Ὅποιος ἔχει τήν ἐλπίδα του στό Χριστό προετοιμάζεται νά Τόν ὑποδεχθεῖ, καθαρίζοντας τόν ἑαυτό του ἀπό τήν ἁμαρτία κάι τηρώντας τίς ζωηφόρες εὐαγγελικές ἐντολές. Αὐτό ἀκριβῶς συνιστᾶ καί ὁ μακάριος Παῦλος στή συνέχεια τῆς Περικοπῆς.

Ἀδελφοί μου,

Μία εἶναι ἡ ἀλήθεια, ὅτι μᾶς περιμένει ὁ θάνατος καί ὕστερα μᾶς ἀναμένει ἡ κρίση. Θά δώσουμε λόγο γιά τή ζωή μας. Μακριά ἀπό τά πάθη, τίς θανάσιμες ἁμαρτίες, πού κινοῦν τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ. Νά πετάξουμε τόν παλαιό ἄνθρωπο, νά ντυθοῦμε τόν νέον, ἐκεῖνον πού θά μοιάζει μέ τόν Θεάνθρωπο, τοῦ Ὁποίου σέ λίγες ἡμέρες θά ἑορτάσουμε τή Θεία γέννηση. Ἀγώνας ἀδιάκοπος, ὡραῖος καί εὐλογημένος ἀγώνας, πού θά στεφθεῖ μέ τόν ἀμαράντινον τῆς δόξης στέφανον.

Αὐτόν τόν ἀγῶνα θά ἐξυμνήσει ὁ γλυκόηχος παιάνας τοῦ Γ. Βερίτη:

«Ὅλοι ἐμπρός στόν ἀγῶνα πού στή δόξα μᾶς φέρνει.

Δισταγμοῦ λογισμός τή χαρά δέ μᾶς παίρνει:

Ἡ ἀπόφαση βράχος κι ἡ ψυχή μας ἀτσάλι

Καί δέν εἶναι χαρά πιό τρανή, πιό μεγάλη». ΑΜΗΝ!

ΠΗΓΗ