Κυριακή 15 Ἰανουαρίου 2023

Κυριακή ΙΒ΄ Λουκᾶ (Δέκα λεπρῶν).

(Λουκ. 17, 12 – 19).

«...ἀναστάς πορεύου» (Λουκ. 17, 19).

Ὁ Κύριος καί Λυτρωτής Ἰησοῦς φανερώθηκε σωματικά στόν κόσμο καί περπατάει ἀνάμεσα στήν πονεμένη ἀνθρωπότητα. Σήμερα Τόν βλέπουμε νά εἰσέρχεται σ’ ἕνα χωριό. Σ’ ἕνα χωριό πού ἀγωνιᾶ, πού θλίβεται καθώς βλέπει τή λέπρα, ὡς ἀποκρουστικό θηρίο νά πλησιάζει, ἀπειλώντας νά σκορπίσει τόν θάνατο. Δέκα λεπροί, δέκα ἑτοιμοθάνατοι Τόν κυκλώνουν, Τόν ἱκετεύουν γιά ἴαση, γιά λίγες στάλες ζωῆς, γιά μία εὐκαιρία ἀκόμα. Ποιά εἶναι ἡ ἀπάντησή Του; Ἡ θεραπεία! Ποιά εἶναι ἡ ἀπάντησή τους; Ἡ ἀχαριστία! Μόνον ἕνας ξένος στό γένος, ξένος στήν πίστη, ξένος στή σκέψη, ξένος στό ἦθος συμπεριφέρεται μέ εὐγνωμοσύνη καί δοξάζει τόν Θεό γιά τή θεραπεία του. Αὐτός δέχεται τόν δίκαιο ἔπαινο τοῦ Ἰησοῦ καί εἰσπράττει καί τό κέλευσμα τοῦ Κυρίου: «ἀναστάς πορεύου».

Εἶχε πέσει μέ τό πρόσωπό του στά πόδια τοῦ Ἰησοῦ ὁ πρώην λεπρός καί Τόν εὐχαριστοῦσε γιά τή θεραπεία του. Ἐνῶ ἀκόμη βρισκόταν γονατιστός, ὁ Παντοδύναμος Ἰατρός τοῦ λέγει: «ἀναστάς πορεύου». Ὁ Χριστός δέν θέλει γονατισμένο τόν ἄνθρωπο. 

Δέν ἦλθε γιά νά γονατίσει τόν ἄνθρωπο, νά τόν ταπεινώσει, νά τόν ἐξευτελίσει. Ἦλθε καί φέρνει τήν ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστός ἐπιθυμεῖ ὁ ἄνθρωπος νά στέκει ὄρθιος, ἀξιοπρεπής, ἀκέραιος, ἐλεύθερος, δυνατός, ἀκόμη καί μέσα στήν ἀδυναμία του. Δέν ἔχει σημασία ἐάν στέκει μπροστά στόν Δημιουργό ἤ μπροστά σ’ ἕναν ἄλλο συνάνθρωπο. Ὅλοι ἔχουν δικαίωμα στήν ἀξιοπρέπεια, ἀνεξάρτητα ἀπό τό ποιόν ἔχουν ἀπέναντί τους. Δέν θέλει ὁ Ἰησοῦς νά εἶναι οἱ ἄνθρωποι δουλοπρεπεῖς. Ἡ ὀσφυοκαμψία δέν εἶναι στό ἦθος τοῦ ἀληθινοῦ πιστοῦ. Ὅπως εἶναι κατακριτέα ἡ ἔπαρση καί ἡ ἀλαζονεία, ἔτσι εἶναι ἀποκρουστική καί ἡ δουλοπρέπεια. Ἡ μόνη ταιριαστή στάση ζωῆς εἶναι ἡ ἀξιοπρέπεια. Ὁ ἀξιοπρεπής ἀναγνωρίζει τόν ἀνώτερο, ἐκτιμάει τόν κατώτερο, σέβεται τούς πάντες. Ἀποδέχεται τήν εὐεργεσία μέ εὐγνωμοσύνη. Διαχειρίζεται τήν κακία μέ ἐπιείκεια. Ὁ ἀξιοπρεπής ἄνθρωπος, ὅταν ἔχει ἀνάγκη, θά ζητήσει βοήθεια. Θά παρακαλέσει, θά ἱκετέψει, ἐάν πρέπει. Δέν θά ἀλλοιώσει ὅμως τόν χαρακτήρα του. Δέν θά προδώσει τίς ἀρχές καί τίς ἀξίες του. Δέν θά πατήσει ἐπάνω στούς ἄλλους, προκειμένου νά ἐπιβιώσει ἤ νά διαπρέψει. Χτίζει τίς σχέσεις καί τίς συνεργασίες ἐπάνω στόν ἀμοιβαῖο σεβασμό. Ἔχει εὐχαριστιακό ἦθος. Ἀναγνωρίζει τήν προσφορά τοῦ διπλανοῦ του, ἐκτιμάει τήν ἐργασία τοῦ συναδέλφου, ἀνταποδίδει μέ ἀγάπη τήν ἀγάπη πού εἰσπράττει. Ὁ ἀξιοπρεπής εἶναι πάντοτε ὄρθιος. Σκύβει μόνον γιά νά βοηθήσει. Σκύβει γιά νά προσφέρει, ποτέ γιά νά πάρει. Ἡ ἀξιοπρέπεια εἶναι ἡ μέση καί βασιλική ὁδός ἀνάμεσα στή δουλοπρέπεια καί στήν ἀλαζονική ἔπαρση.

Ὁ Κύριος ὅμως, ἐκτός ἀπό τό «ἀναστάς», λέγει στόν πρώην λεπρό καί τό «πορεύου».

Τοῦτο σημαίνει πώς ὁ Χριστός, ἐκτός ἀπό ἀξιοπρεπεῖς, μᾶς θέλει καί ἐλεύθερους. Δέν ἔρχεται ὁ Θεάνθρωπος στόν κόσμο γιά νά ἐγκλωβίσει τόν ἄνθρωπο. Ἔρχεται γιά νά φέρει τήν ἀληθινή ἐλευθερία. Τήν ἐλευθερία ὄχι ὡς κίνημα καί ἐπανάσταση ἀλλά τήν ἐλευθερία ὡς σχέση μέ τόν Θεό καί στάση ζωῆς πού πηγάζει ἀπό τή σχέση αὐτή. Ὁ Ἰησοῦς πολλές φορές ἄφησε τό περιθώριο στούς μαθητές Του καί στούς ἀκροατές Του νά Τόν ἐγκαταλείψουν. Δέν κράτησε κανέναν κοντά Του στανικά καί δικτατορικά. Δέν δέσμευσε μέ τήν παρουσία Του τά πρόσωπα πού Τόν ἀγάπησαν. Αὐτό κάνει πάντοτε. Μᾶς ἐπιτρέπει νά κάνουμε τίς ἐλεύθερες ἐπιλογές μας. Μᾶς ἀγαπάει, ἀκόμη καί ὅταν Τόν ἀρνούμαστε ἤ Τόν προδίδουμε. Μᾶς ἀγαπάει ἀπόλυτα, ἀκόμη καί ὅταν δέν Τόν ἀγαπᾶμε ἤ ὅταν Τόν ξεχνᾶμε. Εἶναι κοντά μας ὄχι ἐπειδή εἴμαστε κοντά Του, ἀλλά ἐπειδή εἴμαστε παιδιά Του. Τό «πορεύου» στόν θεραπευμένο λεπρό σημαίνει ὅτι μπορεῖ νά φύγει, ἐάν θέλει. 

Μπορεῖ νά κάνει τήν προσωπική του πορεία. 

Μπορεῖ νά κάνει τή ζωή του ὅπως θέλει ἐκεῖνος. Ὁ Χριστός δέν θά πάρει τή θεραπεία πίσω. Ὁ Χριστός τόν εὐεργέτησε καί χάρηκε τήν εὐχαριστιακή του διάθεση. Πέρα ἀπ’ αὐτό, ὅμως, δέν τόν ἀναγκάζει νά μείνει κοντά Του, γι’ αὐτό τοῦ λέγει «πορεύου». Ἐάν εἴμαστε εὐγνώμονες ἀπέναντι στόν Θεό γιά τά μικρά καί τά μεγάλα πού μᾶς χαρίζει, γιά τά σημαντικά καί τά δευτερεύοντα, γιά τά γνωστά καί τά ἄγνωστα, μποροῦμε νά κάνουμε ὅποιες ἐπιλογές θέλουμε. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος εὐγνωμονεῖ τόν Θεό γιά τά δῶρα πού λαμβάνει, τότε ἀρχίζει νά βιώνει τήν ἀληθινή ἐλευθερία. Ἀληθινή ἐλευθερία εἶναι ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ καί ὁ ἀγώνας τῆς μετάνοιας, γιά νά μή χαθεῖ αὐτή ἡ γνωριμία μέ τόν Θεό. Ἡ εἰλικρινής καί εὐχαριστιακή σχέση μέ τόν Χριστό ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τίς ἀνόητες συμβατικότητες αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Τόν κάνει ἀληθινά ἀντικομφορμιστή, ἐπειδή σπάζει ὅλες τίς φόρμες πού ἀγκυλώνουν τήν ψυχή καί κατευθύνουν μονοδιάστατα τόν νοῦ. Ἀληθινή ἐλευθερία βιώνει ὅποιος καλλιεργεῖ αὐτή τή σχέση μέ τόν μόνο καί ἀπόλυτο Ἐλευθερωτή Ἰησοῦ.

«Ἀναστάς πορεύου» λέγει σήμερα ὁ Κύριός μας στόν εὐγνώμονα θεραπευμένο λεπρό.

Μέ τούς λόγους αὐτούς, μετά τήν ἀποκατάσταση τῆς σωματικῆς ὑγείας, τοῦ χαρίζει καί τήν ἀποκατάσταση τῆς ἀξιοπρέπειας καί τῆς ἐλευθερίας. Ἔτσι κάνει ὁ Χριστός σέ ὅποιον Τόν πλησιάζει. Θεραπεύει τήν ἀσθένεια τῶν σωμάτων καί τῶν ψυχῶν. Ἀποκαθιστᾶ τόν ἄνθρωπο στήν πρωταρχική του δόξα. Ἀλλά δέν μένει μόνον ἐκεῖ. Χαρίζει στόν ἄνθρωπο τήν πραγματική ἀξιοπρέπεια καί τήν ἀνεμπόδιστη ἐλευθερία, γιά νά περπατάει δυναμικά μπροστά. Νά προκόπτει σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς ὕπαρξής του. Νά διαχειρίζεται τή ζωή του χαρούμενα καί αἰσιόδοξα. Μέ ὁρμή καί θάρρος νά ξεπερνάει τούς πειρασμούς, τά προβλήματα καί τίς δυσκολίες τῆς καθημερινότητας. Μέ χαρά νά περιφρονεῖ ὅ,τι τόν ἐξευτελίζει. Νά ἀγκαλιάζει αὐτή τή ζωή, γιά νά κερδίσει καί τήν ἑπόμενη. Νά γίνεται πιό σοφός ἀπό τήν κάθε του περιπέτεια, ὅμως νά δοξάζει τόν μεγάλο Εὐεργέτη του Ἰησοῦ, στόν ὁποῖο ἀξίζει καί ταιριάζει ὅλη ἡ δόξα τῶν αἰώνων. Ἀμήν. 

ΠΗΓΗ