ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

«Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, Η ΖΩΗ ΗΜΩΝ»

Στήν σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ ἀπόστολος Παῦλος διακηρύττει μέ ἔμφαση τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας. Ὄχι μόνον ὁ ὁδηγός, ἡ αἰτία καί ὁ σκοπός τῆς ζωῆς, ἀλλά ἡ κατ’ ἐξοχήν ζωή, ἡ ἴδια ἡ ζωή μας στήν πληρότητά της. Ὁ Κύριος μᾶς διαβεβαίωσε ὅτι ἦλθε στόν κόσμο «ἵνα ζωήν ἔχωμεν καί περισσόν ἔχωμεν» (Ἰωάν. 10,10) καί ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ ἀνάσταση καί ἡ ζωή, ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια (Ἰωάν. 11,25· 14,6). Καί ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἐπισημαίνει ἐπιγραμματικά ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε ζωή αἰώνιο καί ἡ ζωή αὐτή ὑπάρχει στόν Υἱό Του. 

Ὅποιος ἔχει τόν Υἱό, ἔχει τήν ζωή (Α΄ Ἰωάν. 5,11-12).

Τό ἐντελῶς καινούργιο πού χαρίζει ὁ Χριστός μέ τήν ζωή Του στόν ἄνθρωπο εἶναι ὅτι δέν παραμένει πλέον μόνος του καί ἀποκομμένος ἀπό τήν ζωή τοῦ Θεοῦ. Γιατί ἡ ἐκ μέρους τοῦ ἀνθρώπου ἀποδοχή τῆς κοινωνίας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ σημαίνει τήν μεταμόρφωση τῆς ἀτομικῆς αὐτάρκειας σέ σχέση καί ἕνωση μέ τόν Θεό. Παύει τότε ἡ αὐταπάτη του ὅτι μπορεῖ νά ἀντλεῖ τήν δυνατότητα τῆς ζωῆς ἀποκλειστικά ἀπό τήν «αὐτόνομη» καί θνητή φύση του.

Ὁ πιστός προγεύεται στήν καρδιά του τήν παρουσία τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐπικράτηση τῆς ὁποίας δέν ἔχει ἀκόμη συντελεσθεῖ. Καί τοῦτο γιατί ὁ κόσμος κεῖται ἀκόμη «ἐν τῷ πονηρῷ» καί ἀντιτίθεται στήν ἐπικράτηση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων.

Τέκνα Θεοῦ

Ὁ Ἀπόστολος, ὡς «στόμα Χριστοῦ», κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο, μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὅταν ὁ Χριστός φανερωθεῖ, τότε καί ἐμεῖς οἱ πιστοί μαζί Του θά φανερωθοῦμε δοξασμένοι. Δηλαδή ἡ στιγμή εἰσόδου καί πλήρους μετοχῆς μας στήν θεία ζωή εἶναι ἡ φανέρωση τοῦ Χριστοῦ, ἡ δεύτερη καί ἔνδοξη Παρουσία Του. Ὁ Παῦλος ὁμιλεῖ μέ πολλή φυσικότητα περί τῶν ἐσχάτων, δεδομένου ὅτι ὅσο περισσότερο ζεῖ κάποιος στήν ἀτμόσφαιρα τοῦ Πνεύματος, τόσο ξεπερνᾶ τά χρονικά ὅρια καί ζεῖ τήν ἀδιάσπαστη χρονική συνέχεια.

Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης παραθέτει ἕνα ἐκπληκτικό χωρίο πού μᾶς βοηθᾶ νά ἐννοήσουμε τούς λόγους τοῦ Παύλου. «Ἀγαπητοί, τώρα εἴμαστε τέκνα Θεοῦ … ξέρουμε ὅμως ὅτι, ὅταν φανερωθεῖ, θά εἴμαστε ὅμοιοι μέ Αὐτόν, γιατί θά τόν δοῦμε ὅπως πραγματικά εἶναι» (Α΄ Ἰωάν. 3,2).

Ἑπομένως, ὅταν ὁ Χριστός φανερωθεῖ, οἱ πιστοί, ὡς δοξασμένα μέλη τοῦ Σώματός Του, θά τόν ἀντικρίσουν ὡς Φῶς, θά μετάσχουν στά ἄφραστα ἀγαθά τῆς Βασιλείας Του, θά γίνουν θεωροί τοῦ ἀπεριγράπτου κάλλους τοῦ προσώπου Του καί ὅμοιοι μέ Αὐτόν· κατά χάριν Θεοῦ ἅγιοι, αἰώνιοι, ἀθάνατοι, ἄφθαρτοι, χριστοειδεῖς, ἐμπεπλησμένοι Πνεύματος Ἁγίου.

Νά ὑπερβοῦμε τήν ἁμαρτία

Μέ τήν φράση αὐτή ὁ Παῦλος συνιστᾶ στόν ἄνθρωπο τήν ὑπέρβαση τῆς καταστρεπτικῆς πορείας πού ἐπιφέρει στήν ζωή του ἡ ἁμαρτία. Κάνοντας λόγο γιά «τά μέλη ἐπί τῆς γῆς» ἐννοεῖ τίς ψυχικές καί σωματικές δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου μέ τίς ὁποῖες δύναται νά διαπράξει τήν ἁμαρτία. Αὐτή ἐπηρεάζει ἀρνητικά ὁλόκληρη τήν ψυχοσωματική διάσταση τοῦ ἀνθρώπου καί ὁδηγεῖ τήν ὕπαρξη στόν χωρισμό ἀπό τόν Θεό. Ὁ Παῦλος καλεῖ σέ μετάνοια καί πνευματική ἐγρήγορση τούς πάντες, καθότι δέν διαχωρίζει τήν θεωρία ἀπό τήν πράξη, τό δόγμα ἀπό τήν ζωή, τήν πίστη ἀπό τήν ἠθική.

Ἀλλά τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός

Ἡ περικοπή μας ὁλοκληρώνεται μέ τήν ἀναφορά τοῦ Παύλου σέ μία νέα κατάσταση· αὐτήν τοῦ ἀναγεννημένου ἀνθρώπου, ὅπου δέν ὑπάρχουν φυλετικές, ἐθνικές, θρησκευτικές καί κοινωνικές διακρίσεις, ἀλλά:

«πάντα ἡμῖν ὁ Χριστός ἔσται καί ἀξίωμα καί γένος καί πάντες Χριστός εἷς ἐγένεσθε, σῶμα αὐτοῦ ὄντες», ὡς λέγει ὁ Χρυσόστομος.

Βεβαίως, αὐτή ἡ νέα κατάσταση ὡς μεγίστη δωρεά τοῦ Θεοῦ εἶναι συγχρόνως μία μεγάλη εὐθύνη γιά τούς χριστιανούς κάθε ἐποχῆς.

Ὀφείλουμε νά ἐργαζόμαστε καί νά προσευχόμαστε γιά τήν μείωση τῶν ποικίλων διαφορῶν καί διαιρέσεων· γιά νά κυριαρχεῖ ὁ Χριστός ὡς ἑνοποιός δύναμη, ἀγάπη καί δικαιοσύνη, ἀφοῦ ὅλα Τοῦ ἀνήκουν καί Ἐκεῖνος τά διέπει. Ἄραγε, ἐπιδιώκουμε νά ζοῦμε καί νά πορευόμαστε μέ αὐτήν τήν ἀλήθεια;

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΠΗΓΗ