ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

Ἡ σημερινή Κυριακή στήν λειτουργική ἐκκλησιαστική μας γλώσσα ὀνομάζεται «Κυριακή μετά τά Φῶτα». Ἡ ὀνομασία αὐτή δέν εἶναι ἁπλῶς κάποιος χρονικός προσδιορισμός, ἀλλά ἡ κατάθεση τῆς ἐκκλησιαστικῆς πίστεως καί ἐμπειρίας γιά τήν μεταμόρφωση καί τόν ἐξαγιασμό τοῦ χρόνου καί τοῦ ἀνθρώπου.

Ἐάν ἡ ἑορτή τῶν Φώτων ἀφορᾶ στήν φανέρωση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἁγίας Τριάδος, στήν μαρτυρία γιά τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί τόν φωτισμό ὅλης τῆς δημιουργίας, τότε ὁ πιστός πού ἀξιώνεται νά μετάσχει σέ αὐτά τά θεῖα χαρίσματα ὑφίσταται τήν καλή ἀλλοίωση. Ἀναδεικνύεται θεοφόρος καί χριστοφόρος.

Οἱ δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Γι’ αὐτό ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπισημαίνει ὅτι στόν κάθε πιστό ἔχει δοθεῖ κάποιο ἰδιαίτερο χάρισμα, σύμφωνα μέ τό μέτρο πού δωρίζει ὁ Χριστός. Καί γιά νά θεμελιώσει τήν διανομή τῶν χαρισμάτων καί δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀναφέρεται, κατ’ ἀρχάς, στήν ἐνσάρκωση τοῦ Κυρίου, παραθέτοντας σχετικούς στίχους ἀπό τόν Ψαλμό 67. Ὁ Χριστός, λέγει, ἀφοῦ ἐτελείωσε τό ἀπολυτρωτικό Του ἔργο, ἀνέβαινε καί πάλι «εἰς ὕψος» (μέ τήν Ἀνάληψή Του) καί «ᾐχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν». Δηλαδή, καθώς ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἑρμηνεύει, ἔλαβε (μέ τήν σταυρική θυσία καί τήν Ἀνάστασή Του) ὡς αἰχμάλωτο «τόν τύραννον», τουτέστι τόν διάβολο, τόν θάνατο, τήν κατάρα καί τήν ἁμαρτία καί κατήργησε τήν ἐξουσία τους. Καί ἔπειτα «ἔδωκε δόματα τοῖς ἀνθρώποις»· ἐνέπλησε τούς πιστούς μέ τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ ἐν λόγῳ ἀνάβαση τοῦ Κυρίου στούς οὐρανούς καί ἡ παροχή τῶν χαρισμάτων προϋποθέτουν τήν κατάβασή Του στήν γῆ, δηλαδή τήν ἐνσάρκωσή Του. Καί ἡ σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου φανερώνει ὅτι ἡ σωτηρία μας θεμελιώνεται στήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στήν ἄπειρη συγκατάβαση γιά τό πλάσμα Του. 

Στήν συνέχεια ὁ Ἀπόστολος γίνεται περισσότερο συγκεκριμένος ὡς πρός τήν χορήγηση τῶν χαρισμάτων. Λέγει ὅτι σέ ἄλλους ἔχει δοθεῖ τό χάρισμα τοῦ ἀποστόλου, σέ ἄλλους τοῦ προφήτη, σέ ἄλλους τοῦ εὐαγγελιστῆ καί σέ ἄλλους τοῦ ποιμένα καί διδασκάλου. Καί ὅλα αὐτά μέ σκοπό τόν καταρτισμό τῶν πιστῶν καί τήν εὐόδωση τοῦ ἔργου τῆς διακονίας, ὥστε νά οἰκοδομεῖται τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ἡ Ἐκκλησία.

Βεβαίως, τό μεγαλύτερο χάρισμα πού δίνεται στόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ δυνατότητα μετοχῆς του στήν ζωή, τό φῶς, τήν ἁγιότητα, τήν ἀθανασία τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τό πρωταρχικό, τό «κρεῖττον» χάρισμα ἀποτελεῖ τήν προϋπόθεση γιά τήν διανομή καί τῶν ἄλλων χαρισμάτων. Ὡς ἐκ τούτου, ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἀναλόγως τῆς πίστεως καί τῆς ἐργασίας τῶν θείων ἐντολῶν, ἐπιδέχονται τήν δωρεά τῆς θεοποιοῦ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ καί τήν δαψίλεια τῶν θείων χαρισμάτων, καθότι «ἡ τελεσιουργία τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ θελήματι τοῦ ἀνθρώπου κεῖται», ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής.

Ἀξιοποίηση χαρισμάτων

Καί ἀκριβῶς ἐπειδή τά χαρίσματα δίδονται «εἰς οἰκοδομήν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ», εἶναι ἀδιανόητο νά αὐτονομοῦνται καί νά τίθενται ἐντός χρησιμοθηρικοῦ πλαισίου, διότι τότε ἀλλοιώνονται καί διαστρέφονται. Γι’ αὐτό ὁ πιστός ὀφείλει μέ φιλοθεΐα καί εὐχαριστία νά τά ἀντιπροσφέρει στόν Θεό καί, ἀκολούθως, νά κάνει συμμετόχους σέ αὐτά τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο συντελοῦνται ἡ φιλαδελφία, ἡ διακονία, ἡ συναρμογή τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Τότε πραγματοποιεῖται ἡ λειτουργία τῆς χριστιανικῆς κοινότητος ὡς συνάξεως χριστοποιημένων ἀνθρώπων, μετόχων τῆς ἁγιότητος τοῦ Θεοῦ.

Ἡ πνευματική μας ἐνηλικίωση

Ἡ ἀξιοποίηση καί προσφορά τῶν χαρισμάτων συμβάλλει καθοριστικά στήν πνευματική ὡριμότητα τοῦ πιστοῦ καί τήν ἀπόκτηση τῆς ἀτελευτήτου τελειότητος πού μέτρο της εἶναι ὁ Χριστός, καθώς λέγει ὁ Ἀπόστολος: «εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ». Ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ τήν αἴσθηση ὅτι τά χαρίσματά του προέρχονται ἀπό τόν Πατέρα τῶν Φώτων καί ἔτσι τά καταθέτει στήν Ἁγία Τράπεζα, ὅπου ἱερουργεῖται τό μυστήριο τῆς Ἀγάπης.

Ἔχοντας, λοιπόν, στήν καρδιά μας εὐγνωμοσύνη πρός τόν Κύριο πού μᾶς χορηγεῖ ποικίλα χαρίσματα ἄς ἀγωνιζόμαστε νά τά ἀξιοποιήσουμε, πρός δόξαν Θεοῦ καί χάριν τῆς πνευματικῆς οἰκοδομῆς τῶν ἀδελφῶν μας.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΠΗΓΗ