ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ.17, 12–19)

Στήν παραβολή τῶν Δέκα Λεπρῶν διακρίνεται ξεκάθαρα ἡ ἀχαριστία τῶν ἀνθρώπων ἔναντί του Θεοῦ Ἡ λέπρα ἀποτελοῦσε μία θανατηφόρο νόσο ἕως καί τά μέσα του προηγούμενου αἰώνα. Στήν ἐποχή κατά τήν ὁποίαν ἀναφέρεται τό αὐριανό εὐαγγέλιο, οἱ ἀσθενεῖς δέχονταν ἕναν κοινωνικό ἀποκλεισμό σέ βαθμό πού ἀκόμα καί ἡ παρουσία τους στόν κόσμο νά προκαλεῖ πανικό.

Ἔτσι, μόνοι, ἀβοήθητοι πέθαιναν ἀποκλεισμένοι ἀπό τά ἀγαπημένα τούς πρόσωπα, ἔχοντας ἤδη πεθάνει ψυχικά πολλές φορές ἐνόσω ζοῦσαν...

Καί μόνο το ἄκουσμα τῆς ἀσθενείας μποροῦσε νά προκαλέσει τέτοιο πανικό ὥστε νά λιθοβοληθεῖ ὁ ἀσθενής... Μπορεῖ κανείς λοιπόν νά φαντασθεῖ, σέ τί συνθῆκες ἐξωτερικῆς ἀπομόνωσης ζοῦσαν οἱ ἀποκλεισμένοι ἀπό τόν κόσμο λεπροί... 

Φθάνοντας ὁ Κύριος μας πρός τά Ἱεροσόλυμα ἔξω ἀπό μιά μικρά κωμόπολη, βλέπει παρατεταγμένους ἀπέναντί του δέκα ἀνθρώπους πού κουβαλοῦσαν τόν σταυρό τῆς ἀσθένειας. Δέκα λεπροί πού βλέποντας Τόν, ἄρχισαν μέ μιά φωνή νά τόν ἐκλιπαροῦν: “Κύριε Ἰησοῦ, κᾶνε τό ἔλεός σου καί σέ ἐμᾶς…”! Τί κραυγή ἀγωνίας εἶναι αὐτή; Τί πόνο ψυχοσωματικό κρύβει μέσα της ἡ ἱκεσία... Ποιός ξέρει, ποιές μάνες, ποιές γυναῖκες, ποιά παιδιά θρηνοῦν τούς ζωντανούς–νεκρους! Ποιός μπορεῖ νά γνωρίζει τί σημαίνει ἄγγιγμα θανάτου, ἐκτός ἀπό αὐτούς τούς δυστυχεῖς ἀνθρώπους, πού ἡ ἀσθένεια τούς ὁδήγησε σέ ἀργό καί ἐπώδυνο θάνατο...

Ὁ Ἰησοῦς σταματᾶ ἀπέναντί τους. Ἴσως κάποιοι νά προσπαθοῦν νά Τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τούς λεπρούς! Ἐκεῖνος ὅμως δέν φεύγει! Ὅσους ἀπορρίπτουν οἱ ἄνθρωποι, ἔρχεται καί τούς ἀγκαλιάζει ὁ Θεός! Τούς μιλᾶ μέ τήν φωνή πού αἰχμαλώτισε χιλιάδες ἀνθρώπων στό ἄκουσμά της. Τούς προτρέπει νά πᾶνε ἀμέσως στούς Ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι κατά τόν νόμον, μποροῦσαν νά πιστοποιήσουν τήν θεραπεία. Ἀμέσως σπεύδουν νά ὑπακούσουν στόν Λόγο! Στόν δρόμο, αἰσθάνονται πώς ἡ ἀσθένεια τούς ἐγκαταλείπει γιά πάντα... Πλέον, ἡ θανατηφόρος λέπρα τούς ἀπελευθερώνει ἀπό τά ὀδυνηρά δίκτυά της, ὑπακούοντας στούς Θεϊκούς Νόμους! Ποιός μπορεῖ νά περιγράψει τήν χαρά τῆς εὐτυχίας πού κατακλύζει τήν πονεμένη καρδιά τοῦ κάθε ἑνός ἐξ' αὐτῶν, ὅταν ἐπέρχεται ἡ ἐπιβεβαίωση τῆς θαυμαστῆς θεραπείας...

Ὅμως, γρήγορα ξεχνοῦν... Ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πού ξεχνοῦν τόν Θεό στίς ὧρες τίς εὐτυχίας καί Τόν θυμοῦνται ξανά στίς στιγμές τῆς θλίψεως καί τῆς δοκιμασίας. Τό γνωρίζει αὐτό ὁ Θεός! Πάραυτα ὅμως, αὐτό δέν Τόν σταματά ὥστε νά παρέμβει θεραπευτικά καί νά τούς λυτρώσει ἀπό τήν μάστιγα τῆς ἀσθενείας τους...

Ὅμως, δέν εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἴδιοι... Ξάφνου, εἰς ἐκ τῶν θεραπευθέντων ἐπιστρέφει γιά νά ἐκφράσει τήν εὐγνωμοσύνη του σέ Ἐκεῖνον πού τοῦ χάρισε τήν θεραπεία! Πέφτει στά πόδια Τοῦ Χριστοῦ πού λίγο μετά θά καρφωθοῦν ἐπάνω στόν Σταυρό τοῦ Γολγοθά! Μέ δάκρυα εὐγνωμονεῖ τόν φιλάνθρωπο Κύριο. Οἱ παριστάμενοι, αἰσθάνονται τήν ὑπέρβαση τῆς λογικῆς μπροστά σε αὐτό πού δέν μπορεῖ νά κατανοήσει: τό θαῦμα! Ἕνας ἐπέστρεψε νά εὐχαριστήσει τόν Κύριο καί αὐτός Σαμαρείτης...

Δέκα δέν θεραπεύθηκαν; Ρωτᾶ ὁ Κύριος, Οἱ ἄλλοι ἐννέα δέν στάθηκαν νά ἀποδώσουν εὐχαριστία στόν Θεό; Πόσο τραγικό γιά τόν ἄνθρωπο, ἀκούγεται τό παράπονο τοῦ Χριστοῦ μας... Τραγικό γιά τόν ἀχάριστο ἄνθρωπο, πού γρήγορα μπορεῖ καί ξεχνᾶ. Ἕνα σκυλάκι, ἄν τοῦ δώσεις λίγο ψωμί θά σέ ἀκολουθήσει γιά πάντα. Ὁ ἄνθρωπος, ὅτι καί νά δεχθεῖ στήν ζωή του, γρήγορα μπορεῖ νά ξεχάσει... Δικαίως ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ἀποφαίνεται: “Ὁ ἀχάριστος ἀνόσιος καί εἰκότως. Ὁ γάρ περί τόν εὐεργέτην ἀχάριστος, τί ἄν γένοιτο ποτέ περί τούς ἄλλους; Ὁ ἀχάριστος ἄσπονδος, ὁ ἀχάριστος ἄστοργος...” (Εἰς Β΄ Τιμ. Η' , PG. 62,643).

Πήγαινε λοιπόν τοῦ λέει ὁ Κύριος, ἡ πίστις σου σέ ἔσωσε! Ἡ Πίστις!

Ἡ ἐσωτερική αὐτή δύναμη πού καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο, ὄντος ὑπεράνθρωπο καί πού οὐδεμίαν ταύτιση μπορεῖ νά ἔχει μέ τόν Νιτσεϊκό ὑπεράνθρωπο, ἐκεῖνον πού τήν δύναμη τοῦ τήν περιορίζει στόν ἐαυτόν του... Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται διαχρονικά. Ὁ εὐεργετημένος ἄνθρωπος συμπεριφέρεται μέ ἀχαριστία στόν εὐεργέτη Θεό! Φοβερό καί θανάσιμο ἁμάρτημα ἡ ἀχαριστία.

Πόσο σημαντικό εἶναι νά εὐγνωμονοῦμε τόν Θεό γιά ὅλα ὅσα μᾶς χάρισε καί ὄχι γιά ὅσα θά θέλαμε ἐμεῖς νά ἔχουμε! Τό παράδειγμα τοῦ αὐριανοῦ εὐαγγελίου, καθίσταται ὄντος ἐπίκαιρο, σέ ἕναν κόσμο πού ἔμαθε νά ζητᾶ καί ὄχι νά προσφέρει. Ἅς μήν φανοῦμε ποτέ ἀχάριστοι στόν Οὐράνιο Εὐεργέτη μας. Ἀκόμα καί ἄν πολλές φορές βρεθήκαμε στήν θέση τῶν ἐννέα ἀχαρίστων, πάντοτε ἡ θέση τούς ἑνός εὐγνώμονος θά μᾶς περιμένει...

Πανοσ. Ἀρχιμ. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου

π. Θωμᾶς Ἀνδρέου

Πρωτοσύγκελλος Ἱ. Μ. Ἰωαννίνων

ΠΗΓΗ