ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Απόστολος : Φιλιπ. δ΄4-9

Ευαγγέλιο: Ιωάν. ιβ΄ 1-18

21Απριλίου 2019

«Ο ουν Ιησούς προ εξ ημερών του Πάσχα ήλθεν εις Βηθανίαν… τη επαύριον… έρχεται Ιησούς εις Ιεροσόλυμα» (Ιωάν. ιβ΄1 και 12)

Δυο σημαντικά γεγονότα προβάλλουν μέσα από το σημερινό ευαγγέλιο. Η θερμή υποδοχή της οποίας τυγχάνει ο Χριστός έξι μέρες πριν από το Ιουδαϊκό Πάσχα στη Βηθανία από την οικογένεια του Λαζάρου και την άλλη μέρα η θριαμβευτική υποδοχή στα Ιεροσόλυμα από το μεγάλο πλήθος που είχε έρθει για τη γιορτή του Πάσχα.

Διπλή υποδοχή, αρχικά στη Βηθανία και την άλλη μέρα στα Ιεροσόλυμα.

Υποδοχή σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο, αλλά και υποδοχή σε επίπεδο ομαδικό- κοινωνικό. Υποδοχή ανθρώπινη, ταπεινή και την ίδια στιγμή ένδοξη και θριαμβευτική.

Στη Βηθανία, οι αδελφές του Λαζάρου Μάρθα και Μαρία, με διαφορετικό τρόπο η κάθε μια, αποτυπώνουν τη διαχρονική αναγκαιότητα του ανθρώπου να εκφράζει προς τον Θεό τις εγκάρδιες ευχαριστίες του, για όλες τις φανερές και αφανείς ευεργεσίες Του. Έτσι, η μεν Μάρθα στάθηκε ιδιαίτερα στην ετοιμασία του δείπνου, η δε Μαρία προχώρησε σε μια πράξη βαθύτερη. Μια πράξη πραγματικής λατρείας. Όπως ακούσαμε στο σημερινό ευαγγέλιο, «η Μαρία πήρε μια φιάλη από το πιο ακριβό άρωμα της νάρδου κι άλειψε τα πόδια του Χριστού. Έπειτα τασκούπισε με τα μαλλιά της τα πόδια Του κι όλο το σπίτι γέμισε με την ευωδία του μύρου».

Η πράξη αυτή της Μαρίας ερμηνεύεται κατά τρόπο διαφορετικό από τους παρευρισκόμενους. Ο μεν Ιούδας το θεωρεί σαν άσκοπη σπατάλη κι ότι το μύρο θα μπορούσε να πουληθεί για τριακόσια αργυρά νομίσματα και τα χρήματα να διανεμηθούν στους φτωχούς. Θεωρητικά η πρόταση του Ιούδα ίσως να ήταν επαινετή αν ήταν ειλικρινής. Γιατί, όπως παρατηρεί ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Το είπε αυτό, όχι γιατί νοιαζόταν για τους φτωχούς, αλλά γιατί ήταν κλέφτης και καθώς διαχειριζόταν το κοινό ταμείο, συχνά κρατούσε για τον εαυτό του από τα χρήματα που έβαζαν σ’αυτό ».

Πολλές φορές κι εμείς κατακρίνουμε τους άλλους για «σπατάλες» που γίνονται, είτε για τον εξωραϊσμό των Εκκλησιών, είτε και για καθαρά προσωπική χρήση. Κατακρίνουμε όταν αμύθητα πλούτη ξοδεύονται για διασκεδάσεις, για αγορά πανάκριβων κοσμημάτων ή για ανέγερση πολυτελών επαύλεων. Όμως, την ίδια στιγμή που κατακρίνουμε τους άλλους, γιατί δήθεν αγαπήσαμε τους φτωχούς, την ίδια στιγμή εμείς μπορεί να προχωρούμε σε μικρές μεν, αλλά αχρείαστες σπατάλες χωρίς να σκεφτόμαστε τους φτωχούς. Έχουμε σκεφτεί, λοιπόν, πως ελάχιστες από τις αχρείαστες δαπάνες μας θα ήταν βάλσαμο για κάποιους άλλους που δεν έχουν τίποτε; Την αγάπη προς τους φτωχούς μπορούμε να την εκδηλώνουμε στην πράξη καθημερινά, γιατί οι φτωχοί βρίσκονται πάντοτε

ανάμεσά μας. Την ίδια στιγμή δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι θα υπάρχουν και στιγμές, που η φιλανθρωπική δράση θα δώσει τη θέση της στην ανάγκη εκδήλωσης της ευγνωμοσύνης μας κατά τρόπο λατρευτικό προς τον Χριστό που Σταυρώθηκε κι Αναστήθηκε για μας.

Αυτό τον τελευταίο τρόπο της ευγνώμονης ευχαριστίας επέλεξε σήμερα η

Μαρία, γεγονός που έγινε αποδεκτό από τον Χριστό και που θεωρήθηκε μάλιστα

σαν προάγγελος του Πάθους και της Ταφής Του. «Άφες αυτήν», είπε στον

αγανακτισμένο Ιούδα. «Εις την ημέραν του ενταφιασμού μου τετήρηκεν αυτό» και

συνέχισε : «Οι φτωχοί πάντοτε θα υπάρχουν κοντά σας, εμένα, όμως, δε θα με

έχετε πάντοτε».

Τα πιο πάνω λόγια του Χριστού δεν στρέφονται ούτε κατά της

φιλανθρωπίας, ούτε και εναντίον των φτωχών, αλλά απευθύνονται στον καθένα για

την ανάγκη , να τον αντικρίσουμε προσωπικά και λατρευτικά σε ορισμένες στιγμές

της ζωής μας. Το ότι δεν στρέφεται εναντίον των φτωχών επιβεβαιώνεται και από τη

διδασκαλία Του για τη Δευτέρα παρουσία και την τελική κρίση, όπου το κριτήριο

θα είναι η αγάπη και η προσφορά προς τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη και

τους οποίους χαρακτηρίζει σαν «ελάχιστους αδελφούς Του» (Ματθ. κε΄ 31-46).

Κατά συνέπεια, η απάντηση του Χριστού προς τον Ιούδα αποτελεί τη

διαχρονική πρόσκλησή Του σε κάθε άνθρωπο, άρα και σε μας, για να πάρουμε

ξεκάθαρη θέση απέναντι στη Σταυρική Του Θυσία. Μια θυσία που είναι έκφραση

της αγάπης του Θεού προς εμάς, τους ανθρώπους. Παράλληλα είναι κι ένα

μήνυμα, ότι η συναίσθηση αυτού του χρέους δεν πρέπει να είναι ευκαιριακή και

στιγμιαία, όπως έγινε αργότερα στα Ιεροσόλυμα, όπου εύκολα ζητωκραύγασαν το

«ωσαννά» ,στρώνοντας μάλιστα κλαδιά φοινικιάς, ενώ λίγες μέρες μετά φώναξαν το

«σταυρωθήτω».

Ο Χριστός μπαίνει σήμερα ταπεινά στα Ιεροσόλυμα, «καθήμενος επί πώλου

όνου». Την ίδια ώρα, όμως, μπαίνει θριαμβευτικά, σαν προάγγελος της νίκης κατά

του θανάτου με την ένδοξη Ανάστασή Του. Αυτή η ταπεινή και συνάμα ένδοξη

πορεία πόσο έχει επηρεάσει τη ζωή μας; Πόσο πλησιάσαμε τη διαχρονική

ταπείνωση του Χριστού; Την ταπείνωση, που σαν αρετή πρόβαλε στην αρχή του

Τριωδίου αλλά και πόσο ασκήσαμε την αρετή της αγάπης με την οποία συμβολικά

κλείνει η περίοδος του Τριώδιου με τη Σταυρική θυσία του Χριστού; Ιδιαίτερα δε

πόσο έτοιμοι είμαστε να δεχθούμε την προσφορά της συγχώρησης του Θεού σε

εμάς και να την επιστρέψουμε επαναλαμβάνοντας τους λόγους του Χριστού:

«Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. κ γ΄34).

Αδελφοί μου, η Εκκλησία μέσω του ευαγγελίου, μας μεταφέρει τα γεγονότα

όπως διαδραματίσθηκαν «προ του Πάσχα». Την ίδια στιγμή μεταφέροντας χρονικά

τα γεγονότα στην εποχή μας, μας καλεί να γίνουμε συμμέτοχοι σ’αυτά, όχι σαν

απλοί θεατές αλλά ούτε και σαν σταυρωτές. Μας καλεί μαζί με τα δικά μας βάϊα

να αναφωνήσουμε συνειδητά το «ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι

Κυρίου». Ναι, συνειδητά μετατρέποντας την ειλικρίνεια προθέσεων και

συναισθημάτων σε συνειδητές πράξεις καθημερινής ζωής, μέσα από τις οποίες θα

αναδύεται το άρωμα της αγάπης, της θυσίας και της προσφοράς. Αυτών των

αρετών αξίωσέ μας Κύριε, σαν ευγνώμονη ευχαριστία προς τη δική Σου αγάπη.

Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΠΗΓΗ