ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Απόστολος: Εβρ. στ' 13 - 20

Ευαγγέλιον: Μάρκου θ΄ 17 - 31

7 Απριλίου 2019

Πλήθος πολύ, άνδρες, γυναίκες και παιδιά με τους αρρώστους τους, έχουν κατακλύσει τους χώρους, για να πλησιάσουν τον Κύριο. Έρχονται να δουν τον ίδιο τον Δάσκαλο, για Τον οποίο έχουν ακούσει τόσο μεγάλα και θαυμαστά. Έρχονται να θεραπεύσουν τους ασθενείς τους, γιατί πιστεύουν στη δύναμή Του. Στην προκειμένη περίπτωση όμως ο Χριστός μαζί με τους τρείς μαθητές του, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη απουσιάζουν. Βρίσκονται στο όρος Θαβώρ, όπου ο Χριστός μεταμορφώθηκε μπροστά τους. Γι’ αυτό και ο πατέρας παρουσιάζει τον γιό του στους άλλους εννέα μαθητές. Απογοητευμένος, όμως από την αδυναμία των μαθητών να θεραπεύσουν τον γιό του, λέει με παράπονο στον Χριστό, όταν αυτός κατέβη από το Θαβώρ: «Ἤνεγκα τόν υἱόν μου πρός σέ ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον».

Έφερα σε Σένα, τον γιο μου, που από μικρός υποφέρει και κινδυνεύει! Έχει καταληφθεί από πονηρό πνεύμα, που του αφαίρεσε και την ομιλία. Και συνεχίζει: 

Όταν τον πιάσει η αρρώστια του, πέφτει κάτω, κινδυνεύοντας να σκοτωθεί, αφρίζει, τρίζει τα δόντια του και μένει αναίσθητος! Λυπημένος, συμπληρώνει διακριτικά: 

Ζήτησα από τους μαθητές Σου, να τον θεραπεύσουν αλλά δεν μπόρεσαν. Ζουν δίπλα στον Κύριο, αγαπητοί μου, οι μαθητές. Έχουν δει πολλά, μικρά και μεγάλα και απίθανα θαύματα. Τυφλούς να βλέπουν, παραλυτικούς να περπατούν, ανθρώπους υπό την εξουσία ακαθάρτων πνευμάτων να ελευθερώνονται και τόσα άλλα. Κι όμως «οὐκ ἴσχυσαν», δεν είχαν τόσο δυνατή πίστη, για να τον θεραπεύσουν. Δίκαια, με έντονο ύφος, θα λέγαμε, ο Θεάνθρωπος Χριστός, απευθύνεται προς τον παραπονούμενο πατέρα: «Ὦ γενεά ἄπιστος, ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν, ἕως πότε πρός ὑμᾶς ἔσομαι;» Διερωτάται ο Χριστός. Ω άπιστη γενιά, που τόσα θαύματα είδες και εξακολουθείς να μην πιστεύεις! Πόσο χρόνο θα είμαι ακόμη μαζί σας; Έως πότε θα σας ανέχομαι; Ζητά και φέρνουν το παιδί μπροστά Του. Πέφτει εκείνο και κυλιέται στο έδαφος. Μένει ξερό και αναίσθητο. Με φανερή ανησυχία και κάποια αμφιβολία, συνεχίζει ικετεύοντας, ο δύστυχος πατέρας: «Εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν, σπλαχνισθείς ἐφ’ ἡμᾶς». Αν μπορείς να κάνεις κάτι για μας, σπλαχνίσου μας, βοήθησέ μας! Άμεση η απάντηση του Κυρίου, που απαιτεί ωστόσο, τη συμμετοχή του πατέρα για να πραγματοποιηθεί το αίτημά του. «Εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι!»

Έχει αντιληφθεί ο Κύριος, αγαπητοί μου αδελφοί, τις κάποιες αμφιβολίες του πατέρα. «Εἴ τι δύνασαι», λέγει. Γι’ αυτό ζητά την επιβεβαίωση δυνατής,

πραγματικής πίστης, που κάνει τα πάντα δυνατά. Με ανυπομονησία, έντονη

ανησυχία και πόνο ψυχής, ο πονεμένος πατέρας, νιώθει την αδυναμία του.

Κλαίοντας φωνάζει δυνατά: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ απιστίᾳ»! Κύριε, σου

έχω εμπιστοσύνη. Βοήθησέ με, όμως, να ξεπεράσω την ολιγοπιστία μου και τις

αμφιβολίες μου. Με έντονα φαινόμενα, μετά την εντολή του Κυρίου προς το παιδί,

«ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ, καί μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν», θεραπεύεται ο γιος του, που από

μικρό παιδί βασανίζεται και βασανίζει τους γύρω του.

Λύνει όμως και την απορία των μαθητών, όταν αργότερα, που βρέθηκαν

μόνοι, μαζί Του ρώτησαν γιατί: «ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό». Το είδος

αυτού του δαιμονίου δε μπορεί να βγει παρά «ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ», η

απάντηση του Κυρίου. Ασφαλώς οι μαθητές διέθεταν την πίστη στον Κύριο, αλλά

δεν αρκεί, αν δεν είναι δυνατή, χωρίς ενδόμυχες αμφισβητήσεις και πάντοτε να

συνοδεύεται από θερμή προσευχή και νηστεία.

Εκτός από το θαύμα της θεραπείας του νέου, πολλά είναι τα μηνύματα της

σημερινής περικοπής, αγαπητοί μου. Βασικό πάντοτε το θέμα της πίστης. Η πίστη

που είναι το περιεχόμενο των χαρακτηριστικών της θρησκείας του Χριστού. Αλλά

στη σημερινή περίπτωση είναι και η ανεπιφύλαχτη εμπιστοσύνη στη δύναμη του

Θεού. Αυτή, τη χωρίς αμφιβολίες, εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού και τη

συνεχή φροντίδα για το πλάσμα Του, θέλει να τη δει σε μας. Τη θέλει να

μετατρέπεται σε ισχυρό όπλο, αντιμέτωπο κάθε δυσκολίας. Λυτήριο καθημερινών

προβλημάτων. Αυτή, η πίστη μας, είναι που θα προσελκύσει, όποτε χρειαστεί, την

βοήθεια του Θεού και τη θαυματουργική Του παρέμβαση. «Εἰ δύνασαι πιστεῦσαι»,

απαντά ο Χριστός στον δυστυχή πατέρα. Προϋπόθεση, η συνεισφορά της πίστης

μας! Πίστη συνεχής, σταθερή, χωρίς ταλαντεύσεις ή αμφιβολίες. Πίστη που

ενισχύεται από την επικοινωνία μας με τον Κύριό μας. Το φαινόμενο της

αστραπής, αγαπητοί μου, συμβαίνει όταν μια θετική ηλεκτρική εκκένωση

συναντήσει αντίστοιχη ενέργεια από τη γη. Ανάλογη η σχέση ανάμεσα στη

δυναμική θεία ενέργεια και την προς τον Θεό πίστη του αδύνατου ανθρώπου. Η

πάντα διαθέσιμη και πρόθυμη θεία δύναμη, έρχεται να συναντήσει την ανάτασή

μας, προς τον δωρεοδότη Θεό μας. Η ταπεινή και ειλικρινής παράκληση του

πονεμένου πατέρα, βρήκε άμεση ανταπόκριση από τον σπλαχνικό Κύριο.

Ακούσαμε, στη συνέχεια, τον Χριστό, που υποσχέθηκε να μας αγαπά και

να μας φροντίζει, να διερωτάται: Μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας; Μέχρι πότε θα σας

ανέχομαι; Περιμένει ο Θεός την ανταπόκρισή μας. Θα ήθελε βέβαια, να

εκδηλώνεται άμεσα, με έργα πίστης, προσήλωσης και λατρείας Εκείνου. Εμείς,

όμως, πολύ λίγο ανταποκρινόμαστε στις εντολές Του και συνήθως πολύ αργά. Καί

πάντα, όταν σοβαρά προβλήματα, παρουσιάζονται μπροστά μας, σαν πελώρια

απροσπέλαστα κύματα. Κι όμως, μας ανέχεται. Μακροθυμεί. Μας σπλαχνίζεται,

γιατί είναι «ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν». Παραβλέπει τις αμαρτίες και τα λάθη μας.

Έρχεται αρωγός, εκεί που δεν Τον περιμένουμε. Είναι πιστός στις υποσχέσεις Του,

όπως ακούσαμε και στην αποστολική περικοπή. Οι θείες υποσχέσεις, που με

πίστη δέχτηκε ο Αβραάμ, τελικά πραγματοποιήθηκαν.

Και βέβαια τονίζει, ότι για τον πραγματικά σταθερά πιστό, το κάθε τι είναι

δυνατό να πραγματοποιηθεί, αλλά με κάποιον όρο, αναφέραμε. Τον καθόρισε για

την αντιμετώπιση της αδύνατης πίστης των μαθητών. «Οὐκ ἴσχυσαν» σημειώνει ο

ευαγγελιστής Μάρκος. Και στην απορία τους, γιατί «οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν» το

διαμόνιο, τους απαντά ο Κύριος: «Τοῦτο τό γένος ἐπ’ οὐδενί δύναται ἐξελθεῖν εἰ μή

ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ». Δεν μπόρεσαν να απαλλάξουν τον νέο από το δαιμόνιο,

γιατί ο μόνος τρόπος είναι η προσευχή και νηστεία. Ωστόσο η προσευχή μας, με

περισσότερη αυτοσυγκέντρωση, γίνεται αποτελεσματικότερη. Όταν είμαστε

ελεύθεροι από υλικές σωματικές ανάγκες και επιθυμίες, με τη νηστεία,

προσηλωνόμαστε σταθερά στην επικοινωνία μας με τον Θεό. Τότε πράγματι, είναι

το κάθε τι δυνατό, για εκείνον που διαθέτει σταθερή, απαρασάλευτη και

ολοκληρωμένη πίστη. Το τελευταίο αυτό μήνυμα και παράγγελμα, είναι

περισσότερο επίκαιρο στην περίοδο της τεσσαρακοστής που διανύουμε, αγαπητοί

μου. Ας μη το ξεχάσουμε!

Δ.Γ.Σ.

ΠΗΓΗ