ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ – 7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019

 (Μρκ. θ΄ 17-31)

Ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοὶ χριστιανοί, μᾶς μιλάει καὶ γιὰ θεραπεῖες δαιμονισμένων ποὺ ἔκανε ὁ Χριστός. Οἱ σημερινοὶ βέβαια ἄνθρωποι δὲ μποροῦν καὶ δὲν θέλουν νὰ ἀκούσουν γιὰ δαιμονισμένους. Καὶ αὐτό, γιατί δὲν πιστεύουν ὅτι ὑπάρχουν πονηρὰ πνεύματα. Ἀλλὰ τὸ Εὐαγγέλιο μᾶς μιλάει ξεκάθαρα γιὰ τὸ σατανᾶ καὶ τὰ πονηρὰ πνεύματα. Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὴ γῆ, ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ καταργήσει τὸ κράτος καὶ τὴ δύναμη τοῦ διαβόλου. Καὶ ὁ διάβολος εἶναι πρόσωπο, μὲ θέληση καὶ λογική, καὶ ὄχι προσωποποίηση τοῦ κακοῦ, ὅπως λένε μερικοί. Εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐναντιώνεται  στὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Διαβάλλει, ὅπως λέει καὶ τὸ ὄνομά του, συκοφαντεῖ δηλαδὴ τὸ Θεό, γιὰ νὰ ἀπομακρύνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ κοντά του. Αὐτὸ ἄλλωστε δὲν ἔκανε μὲ τοὺς πρωτοπλάστους;

Διαστρέβλωσε τὴν ἀλήθεια τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ λέγοντάς τους, «γνωρίζει ὁ Θεὸς ὅτι ἂν φᾶτε ἀπὸ τὸ δέντρο τῆς γνώσης τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ δὲν θὰ πεθάνετε, ἀλλὰ θὰ γίνετε καὶ ἐσεῖς θεοί», ἐνῶ ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ ἔλεγε καθαρά, «Μὴ φᾶτε γιατί θὰ πεθάνετε.» Ἔτσι  προτίμησαν νὰ γίνουν θεοὶ χωρὶς ὑπακοὴ στὸ Δημιουργό τους, ἀλλὰ ὑπακούοντας στὸ διάβολο. Ἔφαγαν καὶ ἔχασαν τὸν Παράδεισο, ἔχασαν τὴ χαρὰ ποὺ τοὺς ἔδινε ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἐπικοινωνία μαζί του. Ἔτσι γνώρισαν, ὡς συνέπειες τῆς ἐπιλογῆς τους, τὸ κακό, τὸν πόνο, τὴν ἀρρώστια, τὸ σκοτάδι, τελικὰ  τὸν πνευματικὸ καὶ τὸν σωματικὸ θάνατο.

Θὰ πρέπει νὰ ποῦμε ἀκόμη ὅτι οἱ δαιμονισμένοι δὲν εἶναι ψυχοπαθεῖς,  ἀλλὰ ἄνθρωποι ποὺ κατέχονται ἀπὸ τὸ πονηρὸ πνεῦμα καὶ ἔχουν ἐπήρεια δαιμονική. Ὁ ψυχοπαθὴς γιὰ νὰ βοηθηθεῖ χρειάζεται τὴν ψυχιατρικὴ ἐπιστήμη, χρειάζεται φαρμακευτικὴ ἀγωγή. Ὁ δαιμονισμένος χρειάζεται πνευματικὴ βοήθεια, χρειάζεται μετάνοια καὶ ἐξομολόγηση, νὰ τὰ πνευματικὰ φάρμακα, γιὰ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὰ δαιμόνια. Καὶ στὸ ἐρώτημα πὼς μποροῦμε νὰ καταλάβουμε, ἂν κάποιος εἶναι δαιμονισμένος καὶ ὄχι ψυχοπαθής, ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης μᾶς δίνει τὴν ἀπάντηση. «Αὐτὸ καὶ ἕνας ἁπλὸς γιατρός, εὐλαβής, μπορεῖ νὰ τὸ καταλάβει. Ὅσοι πάσχουν ἀπὸ δαιμόνιο, ὅταν πλησιάσουν σὲ κάτι ἱερό, τινάζονται. Ἔτσι φαίνεται καθαρὰ ὅτι ἔχουν δαιμόνιο. Λίγο ἁγιασμὸ ἂν τοὺς δώσεις ἢ μὲ τὸ Ἅγιο Λείψανο ἂν τοὺς σταυρώσεις ἀντιδροῦν, γιατί στριμώχνονται τὰ δαιμόνια, ἐνῶ ἂν ἔχουν ψυχοπάθεια δὲν ἀντιδροῦν καθόλου. Ἀκόμη καὶ ἕνα σταυρὸ νὰ ἔχεις ἐπάνω σου καὶ τοὺς πλησιάσεις, ἀντιδροῦν, ταράζονται».

Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ποὺ ἀκούσαμε πρίν, μᾶς διηγήθηκε τὴ θεραπεία ἑνὸς δαιμονισμένου παιδιοῦ. Ἕνας πονεμένος πατέρας φέρνει τὸ ἄρρωστο παιδὶ τοῦ στὸ Χριστὸ νὰ τὸ θεραπεύσει. Τοῦ λέει, ὅταν τὸν κυριεύει τὸ πονηρὸ πνεῦμα τοῦ παίρνει τὴ φωνή, τὸν ρίχνει στὴ γῆ, τὸν κάνει νὰ ἀφρίζει, νὰ τρίζει τὰ δόντια του, τὸν ἀφήνει ξερὸ καὶ ἀναίσθητο. Πολλὲς φορὲς στὸ παρελθὸν τὸν ἔριξε στὴ φωτιὰ καὶ στὸ νερὸ γιὰ νὰ τὸν ἐξοντώσει. Παρακάλεσα τοὺς μαθητές σου νὰ τὸν ἐλευθερώσουν, ἀλλὰ δὲ μπόρεσαν. Ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἄκουσε τὴν περιγραφὴ τοῦ πατέρα γιὰ τὴν κατάσταση τοῦ παιδιοῦ, εἶπε δυνατά. «Ὢ γενεὰ ἄπιστη! Ἕως πότε θὰ εἶμαι μαζί σας; πόσο ἀκόμη θὰ σᾶς ἀνέχομαι; Φέρτε μου ἐδῶ τὸ παιδί». Ἄπιστη χαρακτηρίζει ὁ Χριστὸς τὴ γενιά του, μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια διδασκαλίας καὶ μετὰ φυσικὰ ἀπὸ τόσα θαύματα. Ἄπιστη θὰ χαρακτήριζε καὶ τὴ δική μας τὴ γενιά, ἡ ὁποία ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ δὲν πιστεύει καὶ δὲν ἀποδέχεται ὅσα τὸ Εὐαγγέλιο διδάσκει, παρόλο ποὺ ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς χάριτος, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Ἀνάστασή του νίκησε τὸ θάνατο καὶ κατάργησε τὴ δύναμη τοῦ διαβόλου.

Ὁ πονεμένος πατέρας συνεχίζει τὴν παράκλησή του. «Κύριε, ἂν μπορεῖς νὰ κάνεις κάτι, σπλαχνίσου μας καὶ βοήθησέ μας». Ἐδῶ ὁ Χριστὸς τοῦ ἀποκρίνεται, «ἐσύ, ἂν μπορεῖς νὰ πιστέψεις τότε ὅλα δυνατὰ γι΄αὐτὸν ποὺ πιστεύει». Ὁ πατέρας μὲ δάκρυα στὰ μάτια φωνάζει, «πιστεύω Κύριε, βοήθησε μὲ στὴν ὀλιγοπιστία μου». Ὁ Χριστὸς λοιπὸν ζητάει πίστη ἀπὸ τὸν πατέρα, ὡς προϋπόθεση τῆς θεραπείας τοῦ παιδιοῦ του. Τί εἶναι ὅμως ἡ πίστη τὴν ὁποία ζητάει ὁ Χριστός; Πίστη, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ βεβαιότητα ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός, εἶναι ἡ δυνατότητα προσωπικῆς σχέσης μαζί του, ποὺ ἔχουμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη μας στὴν ἀγάπη του. Μὲ τέτοια πίστη οἱ χριστιανοὶ ἀνταποκρίνονται στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τηρώντας τὶς ἐντολές του καὶ ἐκφράζοντας τὴν ἀγάπη τους στὸν συνάνθρωπο. Στὴν πίστη τοῦ πατέρα, τώρα, ὁ Ἰησοῦς προστάζει μὲ θεϊκὴ ἐξουσία «πνεῦμα ἄλαλο καὶ κουφό, ἐγὼ σὲ διατάζω, βγὲς ἀπ’ αὐτὸν καὶ μὴν ξαναμπεῖς ποτὲ μέσα του». Βγῆκε τότε τὸ πνεῦμα, ἀφοῦ κραύγασε δυνατὰ καὶ συντάραξε τὸ παιδί. Ὁ Ἰησοῦς τὸ ἔπιασε ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τὸ σήκωσε. Στὴ συνέχεια, στὴν ἐρώτηση τῶν μαθητῶν, γιατί ἐμεῖς δὲ μπορέσαμε νὰ βγάλουμε τὸ πονηρὸ πνεῦμα, ὁ Χριστὸς ἀπαντᾶ, «αὐτὸ τὸ εἶδος τῶν δαιμονίων δὲ μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸ βγάλει μὲ τίποτε ἄλλο παρὰ μόνο μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία».

Στὴν πίστη ποὺ ζητάει ἀπὸ τὸν πατέρα ὁ Χριστός, καὶ φυσικὰ ἀπ’ ὅλους μας, γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ  καὶ τὴν προστασία μας ἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα, προσθέτει δυὸ ἀκόμη φάρμακα, τὴν προσευχὴ καὶ τὴ νηστεία. Ἡ πίστη στὸ Θεὸ  «ὡς ἄρρηκτον τεῖχος» ἐμποδίζει τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ, ἡ προσευχὴ γίνεται «θώρακας» προστασίας καὶ ἡ νηστεία «ἀντὶ μαχαίρας ἐκτέμνει ἀπὸ καρδίας πάσαν κακίαν». Οἱ Ἅγιοι μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ νηστεία ἔλαβαν οὐράνια χαρίσματα. Ἐμεῖς μὲ τὰ ὄπλα αὐτὰ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ νηστεία, τώρα τὴ Μεγάλη Σαρακοστή, ἂς ἀξιωθοῦμε νὰ φτάσουμε νὰ προσκυνήσουμε τὰ Πάθη καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ Ἀμήν.

Π.Κ

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ