«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

 Δ΄ Κυριακή των Νηστειών

7 Απριλίου 2019

H περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αγαπητοί μου αδελφοί, όπως πολύ σωστά έχει λεχθεί από τους πατέρες της Εκκλησίας μας είναι ο αγώνας του πιστού για την κυριαρχία προς τις αόρατες δυνάμεις. Τούτες τις ημέρες οι στρατιώτες του Χριστού παρατάσσονται προς τον πόλεμο κατά των αοράτων εχθρών τους οποίους καλούνται να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα με τον μεγαλύτερο ίσως εχθρό τους που είναι ο ίδιος τους ο εαυτός.

Είναι δεδομένο ότι ο αγώνας αυτός της Μεγάλης τεσσαρακοστής είναι δύσκολος, πολλές φορές αδυσώπητος. Ο πιστός που θα στρατευτεί με τον Χριστό καλείται να αντιμετωπίσει πάθη, αδυναμίες, ροπές, διαθέσεις αμαρτωλές και μαζί με όλα αυτά το δύσκολο και πολλές φορές ανυπέρβλητο ΕΓΩ του. Απέναντι σε αυτήν την δυσκολία πολλοί μπορεί να σκέφτονται την υποχώρηση πριν καν ξεκινήσουν την επίθεση. Άλλοι πάλι μπορεί να προεξοφλούν την αποτυχία της προσπάθειας. Όλα αυτά όμως κυριαρχούν την σκέψη μας γιατί πολλές φορές λησμονούμε ότι ο αγώνας αυτός δεν στηρίζεται στις δικές μας λιγοστές πράγματι δυνάμεις. Είναι αγώνας που πραγματώνεται μέσα στην χάρη και την ευλογία του Θεού που τόσο απλόχερα γεύεται κανείς μέσα στην  Εκκλησία που ο ίδιος εγκαθίδρυσε.

Η συμβολή της Εκκλησίας μας στον αγώνα αυτό είναι η αποκάλυψη δια στόματος μάλιστα Ιησού Χριστού του τρόπου με τον οποίο υπερνικούνται οι αόρατοι δαίμονες που πολλές φορές κυριαρχούν την ύπαρξή μας. «Τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν η μη εν προσευχή και νηστεία». Αυτή είναι η φράση του Χριστού που δικαιολογεί απόλυτα την τακτική που ακολουθεί η εκκλησία μας τις ημέρες αυτές. Παράλληλα είναι και ο τρόπος που μας εξασφαλίζει την επιτυχή έκβαση της προσπάθειάς μας και διαλύει κάθε ίχνος αμφιβολίας εφόσον ακούγεται από το αδιάψευστο στόμα του Ιησού.

Ο Κύριος ο οποίος καλείται στην ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε να θεραπεύσει έναν δαιμονιζόμενο νέο πρωτίστως εξετάζει την πίστη του πατέρα του ο οποίος ζητά την θεραπεία, διότι η πίστη είναι προϋπόθεση για το θαύμα. Όταν όμως ερωτάται από τους μαθητές του γιατί δεν μπόρεσαν και εκείνοι να  θεραπεύσουν το νέο από το δαιμόνιο Εκείνος δεν απαντά εξ αιτίας της αδύναμης πίστης τους όπως θα ήταν αναμενόμενο  αλλά εξ αιτίας της απουσίας δύο βασικών για την περίσταση προϋποθέσεων. Της προσευχής και της νηστείας. Και τούτο διότι όπως θα τονίσουν οι πατέρες της εκκλησίας η μεν προσευχή είναι η δύναμις του ουρανού η δε νηστεία η δύναμις της ψυχής.

Με την προσευχή ο άνθρωπος ανοίγει την πύλη του ουρανού. Επιτυγχάνει την ελαχιστοποίηση της απόστασης που υπάρχει ανάμεσα στα γήινα και τα επουράνια. Γίνεται συνόμιλος των Αγίων που προσεύχονται αδιαλείπτως στον θρόνο του Θεού. Ομοιάζει στον πρωτόπλαστο Αδάμ που ομιλούσε κατά πρόσωπον μαζί Του. Μαγνητίζει την χάρη Του και κατακτά το έλεός Του. Με την νηστεία ο άνθρωπος κυριαρχεί των παθών του. Υπερνικά την αμαρτία. Προοδεύει στην αρετή. Ομοιάζει των Αγγέλων. Κατανικά τον δαίμονα. Ανανεώνεται, ανακαινίζεται, αναγεννάται. Ο Κύριος ο οποίος γνώριζε ότι ως τέλειος άνθρωπος θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τον πειρασμό του διαβόλου όπως συμβαίνει σε κάθε άνθρωπο, τις ημέρες που επρόκειτο να συμβεί αυτό δεν έκανε χρήση της θεότητός του αλλά κατέφυγε στην έρημο νηστεύων. Και τούτο για να καταδείξει με το παράδειγμά του την δύναμη της νηστείας.

Αυτό που τελικά καθιστά  τον άνθρωπο νικητή απέναντι στον δαίμονα είναι με μια λέξη η Άσκηση. Η συνεχής δηλαδή προετοιμασία του ανθρώπου για τον ερχομό του  Ιησού. Η δυνατότητα της ανά πάσα στιγμής ενώσεως με τον Χριστό. Η αίσθηση της μακαριότητος που νοιώθει ο άνθρωπος όταν  ο Νυμφίος τον ευρίσκει γρηγορούντα. Εν τέλει η μετοχή μας στο μυστήριο της ενανθρωπήσεως , της θυσίας και της Αναστάσεως του Θεανθρώπου Ιησού.

Η ψυχή που κατορθώνει να ισχυροποιεί την προσευχή με την νηστεία και να αγιάζει την νηστεία με την προσευχή, πράγματι αποτελεί απόρθητο φρούριο για τις αόρατες δυνάμεις. Ομοιάζει με τον σπόρο εκείνο που βλαστάνει και αυξάνεται χωρίς να αφήνει τόπο στα ζιζάνια  να φυτρώσουν γιατί  είναι βαθιά ριζωμένος στον λόγο του Θεού. Έναν λόγο που μεταβάλλει το φθαρτό σε άφθαρτο και χαρίζει στο πεπτοκώς γένος την σωτηρία.

Στον αγώνα της ζωής όλοι πολλές φορές αισθανόμαστε την αδυναμία μας απέναντι στο κακό. Πολύ περισσότερο τις στιγμές που πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον πειρασμό. Δεν είναι λίγες οι φορές που καταφεύγουμε στην εκκλησία για βοήθεια όταν μας ταλαιπωρούν οι δυσκολίες και τα προβλήματα τα οποία  συχνά αποδίδουμε στην επέμβαση του διαβόλου. Η λύση σε όλα αυτά δεν είναι  η στιγμιαία  και με μαγική πολλές φορές διάθεση ενασχόλησή μας με την εκκλησία , ούτε η θετική απλώς θέση μας απέναντι στον Θεό και την   ύπαρξή του. Ας μην ξεχνάμε. Οι μαθητές του ήταν συνεχώς κοντά του και όμως δεν μπόρεσαν να δώσουν την θεραπεία στον δαιμονιζόμενο νέο. Εκείνο που μπορεί να μας αποδεσμεύσει από την δύναμη του πονηρού είναι η συνεχής προσπάθεια για μια ζωή «εν προσευχή και νηστεία». Και ετούτη την περίοδο της τεσσαρακοστής που προετοιμαζόμαστε για την μεγάλη εορτή του Πάσχα αλλά και κάθε στιγμή που θα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε το αόρατο γένος, τον Διάβολο. Αμήν.

ΠΗΓΗ