«Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα...»

«Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι, καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτῳ καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν τοῖς ἔθνεσι, καὶ ἐμπαίξουσιν αὐτῷ καὶ  μαστιγώσουσιν αὐτὸν καὶ ἐμπτύσουσιν αὐτῷ καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτὸν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται.» (Μᾶρκ., 10, 33-34).

Ὁ Κύριος καὶ Θεὸς καὶ Σωτὴρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς μαζὶ μὲ τοὺς μαθητὲς Του ἐγκατέλειψαν τὴν Γαλιλαία καὶ πορευόμενοι ἔφθασαν στὰ ὅρια τῆς Ἰουδαίας καὶ κατευθύνονταν πρὸς τὴν Ἱερουσαλήμ. Ὁ Κύριός μας ὁδηγοῦσε τοὺς μαθητές του καὶ αὐτοὶ ἀκολουθοῦσαν ἔκθαμβοι καὶ ἔμφοβοι μὲ ὅσα συνέβαιναν γύρω τους.

Παραλαμβάνει τότε ὁ Χριστός μας τοὺς δώδεκα μαθητές Του ἰδιαιτέρως καὶ μιλώντας τους τοὺς προετοιμάζει γιὰ ὅσα πρόκειται νὰ συμβοῦν. 

Ἀνεβαίνουμε στὰ Ἱεροσόλυμα, τοὺς λέγει, ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ἀνάβαση δὲν εἶναι ὅμοια μὲ ἄλλες γιατὶ τώρα ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου πρόκειται νὰ παραδοθεῖ στοὺς ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς γραμματεῖς καὶ αὐτοὶ θὰ Τὸν κατακρίνουν καὶ θὰ Τὸν καταδικάσουν σὲ θάνατο καὶ θὰ Τὸν παραδώσουν στὰ ἀλλόθρησκα ἔθνη, στοὺς Ρωμαίους, ποὺ μὲ τὴν σειρά τους καὶ θὰ Τὸν ἐμπαίξουν καὶ θὰ Τὸν μαστιγώσουν καὶ θὰ τὸν φτύσουν καὶ θὰ Τὸν ὑποβάλλουν σὲ κάθε εἴδους ἐξευτελισμό καὶ τελικὰ θὰ Τὸν θανατώσουν. Αὐτὸς ὅμως, ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, τὴν Τρίτη ἡμέρα μετὰ τὴν θανάτωσή Του θὰ Ἀναστηθεῖ ἀποδεικνύοντας τὴν δόξα Του. 

Παρεννόησαν οἱ μαθητὲς τὰ λόγια τοῦ Κυρίου καὶ πιθανότατα θαμπωμένοι ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση, ἡ ὁποία θὰ κατεδείκνυε τὴν δόξα Του καὶ θὰ ἀπεδείκνυε τὴν Βασιλεία Του, ἄρχισαν νὰ ἀναζητοῦν πρωτοκαθεδρίες. Δύο ἀπὸ αὐτοὺς, μὲ κοσμικὸ φρόνημα, ζήτησαν νὰ σταθοῦν δίπλα Του στὴν δόξα Του καὶ ἀντιμετωπίστηκαν μὲ τὸ ἴδιο κοσμικὸ φρόνημα ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους δέκα, ἀναγκάζοντας τὸν Χριστό μας νὰ τοὺς ξαναμαζέψει γύρω Του καὶ νὰ τοὺς ἐξηγήσει πὼς πρέπει νὰ σταματήσουν νὰ βλέπουν, ὅπως ὁ κόσμος τὸ ἐννοεῖ, τὴν δική Του δόξα καὶ τὴν Βασιλεία Του∙ πὼς ὅποιος ἐπιθυμεῖ καὶ θέλει νὰ εἶναι μέγας καὶ πρῶτος πρέπει καὶ ὁφείλει νὰ εἶναι διάκονος ὅλων, πὼς πρέπει νὰ διακονήσουν τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, ὅπως καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος δὲν ἦλθε γιὰ νὰ τὸν διακονήσουν ἀλλὰ, δίνοντας τὸ αἶμα Του λύτρο γιὰ πολλούς, ἦλθε γιὰ νὰ διακονήσει τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Προετοίμασε ὁ Χριστὸς μας τοὺς μαθητές Του ὥστε νὰ εἶναι ἔτοιμοι γιὰ

ὅσα θὰ συμβοῦν, ἀλλὰ καὶ νὰ εἶναι ἔτοιμοι νὰ διακονήσουν τὴν σωτηρία τῶν

ἀνθρώπων γενόμενοι Ἀρχιερεῖς εἰς τόπον καὶ τύπον τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως.

«Χριστὸς δὲ παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς

μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ' ἔστιν οὐ ταύτης τῆς

κτίσεως, οὐδὲ δι' αἵματος τράγων καὶ μόσχων, διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν

ἐφάπαξ εἰς τὰ Ἅγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος.» (Ἐφεσ., 9, 11-12).

Ὁ Χριστός μας ὡς Μέγας Ἀρχιερεὺς μπῆκε στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων μιὰ γιὰ

πάντα θυσιάζοντας Ἑαυτὸν καὶ δίνοντας τὸ δικό Του αἶμα. Ὁ Χριστός μας ὡς

Μέγας Ἀρχιερεὺς εἰσῆλθε στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων τῆς μεγίστης καὶ τελειοτέρας

σκηνῆς, ἡ ὁποία δὲν εἶναι χειροποίητος, ἡ ὁποία εἶναι Θεοποίητος. Ὁ Χριστός μας

ὡς Μέγας Ἀρχιερεὺς μπῆκε στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων ἀνοίγοντας τὴν κεκλεισμένην

πύλην τῆς Ἐδὲμ καὶ ἐξασφαλίζοντας γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, γιὰ ὅλους ἐμᾱς,

αἰώνια σωτηρία.

Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῡ Θεοῦ ἔγινε Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ σήκωσε στοὺς

ὤμους Του τὸ φορτίο τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν. Μὲ τὴν Σταυρική Του θυσία καὶ

τὴν Ἀνάστασή Του ὁ Χριστός μας πρόσφερε σὲ ὅλους ἐμᾶς, τὰ πλάσματά Του,

τὴν αἰώνια ζωή, μέσα ἀπὸ τὴν μετάνοιά μας καὶ τὸ ἔλεός Του. Χάρις στὸ τίμιο

αἶμα Του, τὸ ὁποῖο δόθηκε ὡς λύτρο πάνω στὸν Σταυρό, ξεπλύθηκαν οἱ ἁμαρτίες

μας, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τὸ ὀνομάζει «καθάρσιον τοῦ

ἀνθρωπίνου γένους», γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει: «τοῦτο

τὸ αἶμα ἐκχυθὲν πᾶσαν τὴν οἰκουμένην ἐξέπλυνε».

Προετοίμασε, λοιπόν, ὁ Χριστός μας τοὺς μαθητές Του, ἀνεβαίνοντας στὰ

Ἱεροσόλυμα, ὥστε μὲ καθαρὴ καρδιὰ ἀφ’ ἑνὸς νὰ ἐννοήσουν τὴν μεγίστη ἀξία

τῆς δικῆς Του Σταυρικῆς Θυσίας, ἡ ὁποία εἶναι λυτρωτικὴ καὶ σωτήρια γιὰ τὸ

γένος τῶν ἀνθρώπων, ἀφ’ ἑτέρου νὰ ἐγκολπωθοῦν πὼς ἡ Βασιλεία Του δὲν εἶναι

ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλὰ εἶναι Βασιλεία Θεοῦ, Βασιλεία αἰώνια, Ἀληθινὴ Ζωή,

ἡ ὁποῖα χωρᾶ καὶ δέχεται κάθε μετανοοῦντα ἄνθρωπο, καὶ πανέτοιμοι νὰ

πορευθοῦν καὶ νὰ μαθητεύσουν πάντα τὰ ἔθνη κηρύσσοντας τὸ Εὐαγγέλιό Του,

τὰ Πάθη Του καὶ τὴν Ἀνάστασή Του.

Μᾱς προετοιμάζει καὶ ἐμᾱς σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, μὲ τὸ Ἀποστολικὸ καὶ

τὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ὥστε ἀφήνοντας στὴν ἄκρη τὸ φρόνημα τοῦ κόσμου,

τὸ θέλημα τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, τὸ φόρτωμα τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν καὶ

ἀναβαπτισμένοι ἀπὸ τὴν μετάνοια, φωτισμένοι ἀπὸ τὴν προσευχή, μεστοὶ ἀπὸ

τὴν ἀγάπη, ἀξίως νὰ κοινωνοῦμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καὶ νὰ κατανοοῦμε

καὶ νὰ βιώνουμε τὸ Θεῖον Πάθος καὶ μεταμορφωμένοι νὰ φτάσουμε νὰ γίνουμε

πολίτες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ μας.

Ὁ Ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν Χριστός μας, νικητής, τραβᾶ ἐμπρὸς καὶ ἐμεῖς

ὁφείλουμε καὶ πρέπει νὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε.

π. Ἐφραὶμ Ντέτσικας

Ἐφημέριος ἐνορίας Περιβλέπτου

πόλεως Ἰωαννίνων

ΠΗΓΗ