ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Στήν σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπισημαίνει, ὅλως ἰδιαιτέρως, τό ἦθος πού ὀφείλουν νά καλλιεργοῦν οἱ σταθεροί στήν πίστη χριστιανοί ἔναντι τῶν ἀδυνάτων καί ἀσταθῶν στήν πίστη ἀδελφῶν τους. «Ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοί τά ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν», γράφει πρός τούς Ρωμαίους.

Τό θέμα αὐτό, τό ὁποῖο ἐν τέλει ἀφορᾶ στήν ἀληθινή ἑνότητα τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὑπερβαίνει τούς συνήθεις κοινωνικούς ὅρους καί τίς συμβατικές σχέσεις πού χαρακτηρίζουν ἀκόμη καί πιστούς ἀνθρώπους στήν καθημερινότητά τους. Γι’ αὐτό ὁ Ἀπόστολος ἐπιδιώκει νά προσανατολίσει τήν συνείδηση τῶν πιστῶν στό πρόσωπο καί τό παράδειγμα τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ. Γνωρίζει ὅτι τά λογικά ἐπιχειρήματα, χωρίς τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, δέν ἐπαρκοῦν γιά νά τούς πείσει σέ αὐτό τό ἰσόβιο πνευματικό ἄθλημα ἀγάπης καί ἀναλήψεως ἐκ μέρους τους τῆς ἀδυναμίας τῶν συνανθρώπων τους, ὥστε νά ἐπιτευχθεῖ ἡ κατά Χριστόν ἑνότητα.

Ὡς ἐκ τούτου, ἀντιπαραβάλλει τό ἑξῆς σχῆμα: ὅπως ὁ Χριστός «οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν», δέν ζήτησε δηλαδή αὐτά πού ἦσαν ἀρεστά στόν ἑαυτό του, κατά παρόμοιο τρόπο καί ὁ πιστός πρέπει νά φροντίζει νά γίνεται ἀρεστός στόν πλησίον γιά τό καλό καί τήν πνευματική οἰκοδομή του.

Δυνατοί καί ἀδύνατοι

Προσπαθώντας νά προσεγγίσουμε τήν ἔννοια τῶν προσδιορισμῶν δυνατός καί ἀδύνατος, ὅπως χρησιμοποιοῦνται στό παρόν ἀνάγνωσμα, μποροῦμε νά σημειώσουμε ὅτι δυνατός ἐδῶ δέν εἶναι, βεβαίως, αὐτός πού διαθέτει σωματική ρώμη ἀλλά ἐκεῖνος πού ἔχει δυνατή πίστη καί εἶναι προσηλωμένος στήν ἐν Χριστῷ ζωή. Δυνατός εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ὁμολογεῖ ἀπερίφραστα τήν θεότητα καί τήν ἄπειρη δύναμη τοῦ Χριστοῦ καί ἀναγνωρίζει τήν δική του ἀδυναμία καί τίς ἀναπόφευκτες ἐλλείψεις στήν πίστη, τήν ἐλπίδα, τήν ἀγάπη. Δυνατός εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἀναθέτει μέ ἐμπιστοσύνη τόν ἑαυτό του στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί, ὅπως ὁ Παῦλος, αἰσθάνεται χαρά «ἐν τοῖς παθήμασί του» (Κολ. 1,24), στίς κακουχίες δηλαδή καί τήν ἐξουθένωση χάριν τοῦ Χριστοῦ, καί ἀναφωνεῖ «ὅταν γάρ ἀσθενῶ τότε δυνατός εἰμι» (Β΄ Κορ. 12,10), ὅταν εἶμαι ἀδύνατος τότε εἶμαι δυνατός.

Οἱ χριστιανοί, λοιπόν, πού διαθέτουν δυνατή πίστη καί ἔχουν προοδεύσει στήν πνευματική ζωή, ὀφείλουν «τά ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν». Ὡς ἀσθενήματα πρέπει νά ἐννοήσουμε ἐσφαλμένες ἀντιλήψεις ἤ ἀτοπήματα, τά ὁποῖα προέρχονται ἀπό τήν ἀδύναμη καί ἀσταθῆ πίστη «τῶν ἀδυνάτων» χριστιανῶν πού εὔκολα κλονίζονται στήν πίστη ἤ καί ἀπομακρύνονται ἀπό τήν χριστιανική ζωή.

Ὠφέλεια πρός τούς ἀσθενεῖς στήν πίστη

Τό ζητούμενο εἶναι νά ὠφελήσουμε τόν ἀδύναμο στήν πίστη καί ὄχι νά τόν βλάψουμε πνευματικά, ἐπιδοκιμάζοντας ἐπιβλαβεῖς πράξεις του ἤ συγκατατιθέμενοι σέ σκοτεινές ἐπιδιώξεις του. Ἐάν γινόμαστε ἀνθρωπάρεσκοι, χάριν μιᾶς δῆθεν ἀγάπης, τότε δέν εἴμαστε ἀληθινοί δοῦλοι τοῦ Θεοῦ. Καθότι ἔχουμε χρέος νά ἐπισημαίνουμε, μετά πολλῆς διακρίσεως, τό λάθος, τήν ἁμαρτία, τήν ἀστοχία «ἀληθεύοντες δέ ἐν ἀγάπῃ» (Ἐφεσ. 4,15), ἐκφράζοντας τήν ἀλήθεια μέ ἀγάπη. Μέ αὐτόν τόν τρόπο ἀναδεικνυόμαστε συνεργοί στό ἔργο τῆς κατά Χριστόν οἰκοδομῆς τῶν ἀδελφῶν μας καί στήν πνευματική τους ὠφέλεια. Παραλλήλως συμβάλλουμε καί στήν οἰκοδομή τῆς χριστιανικῆς κοινότητας μέ τήν σωστή λειτουργία τοῦ πλησίον ὡς ζωντανοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος δέν ἐπιθυμεῖ νά ἀλλοιωθεῖ ἡ ἀγάπη σέ μιά ἠθική ἤ θρησκευτική ἀλήθεια, πού ἀποβλέπει στήν ἐκπλήρωση κάποιων ἀναγκῶν τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά συνδέει τήν ἐν ἀγάπῃ ἑνότητα τῶν πιστῶν μέ τήν σωτηρία. Γι’ αὐτό ὑπογραμμίζει τόν ἐνυπόστατο χαρακτήρα τῆς ἀγάπης, πού φανερώνεται στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἐκ μέρους τοῦ ἀνθρώπου ἀποδοχή τῆς ἀγάπης καταδεικνύεται μέ τήν ἀντιπροσφορά της διά μέσου τῶν ἄλλων ἀνθρώπων στήν πηγή τῆς προελεύσεώς της, δηλαδή τόν Θεό.

Πάντως, ὅσο ἡ χάρις τοῦ Χριστοῦ δυναμώνει τόν ἄνθρωπο, τόσο καί ἐκεῖνος αἰσθάνεται τήν ἀδυναμία τοῦ ἑαυτοῦ του καί παραδίδεται ὁλόψυχα στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Σέ μία τέτοια πορεία ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ πνευματική ὡριμότητα καί μετριοφροσύνη πού τόν βοηθᾶ νά θεωρεῖ μέ στοργή καί κατανόηση τόν συνάνθρωπο, τόν πλησίον. Ἔτσι προσπαθεῖ νά προσεγγίσει καί νά ἀναπληρώσει τίς ἀδυναμίες τῶν ἄλλων ὅπως ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο ἐγκατέλειψε τήν αὐτάρκεια καί τό ἀνενδεές τῆς θεότητός Του καί ἀνέλαβε στούς ὤμους Του τό φορτίο τῶν ἀνθρωπίνων ἁμαρτιῶν.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΠΗΓΗ