ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ’ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (θ’, 27-35)

τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Λάμπρου Χ. Τσιάρα προϊστ. τοῦ ἱ.Μητροπολικοῦ ναοῦ ἁγ. Ἀθανασίου Ἰωαννίνων.

23-07-2023

Ἀγαπητοί ἀναγνῶστες.

Στήν περικοπή τῆς Κυριακῆς Ζ ́ τοῦ Ματθαίου ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής ἀναφέρεται σέ δύο θαυματουργικές πράξεις τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ: α) Στή θεραπεία δύο τυφλῶν καί β) στή θεραπεία ἑνός δαιμονιζόμενου.

Τά θαύματα τοῦ Κυρίου, ἀδελφοί, εἶναι ἀναρίθμητα. Δέν εἶναι μόνο ὅσα μᾶς διασώζουν οἱ Εὐαγγελιστές· «ἔστι καί ἄλλα πολλά ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἅτινα ἐάν γράφηται καθ’ ἕν, οὐδέ αὐτόν οἶμαι τόν κόσμον χωρῆσαι τά γραφόμενα βιβλία», σημειώνει ὁ Ἰωάννης κλείνοντας τό Εὐαγγέλιό του. Ὡστόσο, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ δέν ἦλθε στον κόσμο γιά νά κάνει θαύματα. Τά θαύματα ἦσαν τά πειστήρια, ὅτι ἦλθε στόν κόσμο Σωτήρας, Λυτρωτής.

Τό μέγα θαῦμα εἶναι ἡ ἀνάκληση καί ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου. Ὅλα τά ἐπί μέρους θαύματα εἶναι ἐκδηλώσεις τῆς θείας ἀγάπης καί φιλανθρωπίας· εἶναι φανερώσεις τῆς ταυτότητας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς Μεσσία. Ἄν πρέπει νά διατυπώσουμε συντομότερα καί σαφέστερα τή σκέψη μας, μποροῦμε νά ποῦμε, ὅτι ὁ προαιώνιος Υἱός καί Λόγος τοῦ Πατρός ἦλθε στόν κόσμο, ὄχι γιά νά κάνει θαύματα, ἀλλά ἔκαμε θαύματα γιά νά φανεῖ πώς ἦλθε...

Κάποτε ὁ Πρόδρομος Ἰωάννης ἔστειλε ἀπό τή φυλακή δυό μαθητές του νά ρωτήσουν τόν Χριστό: “σύ εἶ ὁ ἐρχόμενος ἤ ἕτερον προσδοκῶμεν; „ (Ματθ.11,3). Ἡ ἀπορία δέν εἶναι βεβαίως τοῦ Ἰωάννη, γιατί αὐτός εἶναι πού ὑπέδειξε τόν Ἰησοῦ ὡς τόν ἀναμενόμενον ἀμνόν τοῦ Θεοῦ· εἶναι αὐτός πού τόν βάπτισε κατόπιν στόν Ἰορδάνη καί πού ἔζησε ἐκεῖ τήν συγκλονιστική ἐμπειρία τῆς φανερώσεως τῆς τριαδικῆς μίας Θεότητος. Ἡ ἀπορία εἶναι τῶν ἀνθρώπων τοῦ περιβάλλοντος τοῦ Ἰωάννη. Στό ἐρώτημα ὁ Ἰησοῦς δέν ἔδωκε εὐθεῖα ἀπάντηση· «ναί, ἐγώ εἶμαι». Ἀλλ’ ἄφησε νά ἀπαντηθεῖ ἀπό τά ἴδια τά γεγονότα· κι ἔγιναν πολλά θαύματα ἐκείνη τήν ἡμέρα μπροστά στά μάτια τῶν μαθητῶν τοῦ Ἰωάννη. Πηγαίνετε, τούς εἶπε, καί διηγηθεῖτε στόν Ἰωάννη, ὅσα βλέπετε καί ἀκοῦτε. Δηλαδή: «τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται...» (Ματθ.11,5). Αὐτά εἶναι λόγια τοῦ Ἡσαΐα, πού προφήτεψε ὅτι θά πραγματοποιηθοῦν κατά τή νέα ἐποχή, πού θα ἐγκαινιάσει μέ τόν ἐρχομό του ὁ Μεσσίας. Ἔ, λοιπόν, δέν ἔχουμε νά περιμένουμε κάποιον ἄλλο...

*

Στή συνέχεια θά ποῦμε λίγα λόγια γιά τά δύο θαύματα τοῦ Ἰησοῦ, πού μᾶς διηγεῖται στήν περικοπή τῆς Ζ ́ Κυριακῆς του ὁ Ματθαῖος.

α) Ὁ Κύριος, ἀφοῦ ἀνέστησε τήν 12ετή κόρη τοῦ Ἰαείρου, συνέχισε τό δρόμο του.

Δέν πορευότανε βέβαια τυχαῖα, κι ὅπου τόν ἔβγαζε ὁ δρόμος... Ἤξερε καλά καί ποῦ πήγαινε καί τί ἐπρόκειτο νά συναντήσει. Στό δρόμο του τόν ἀκολουθοῦσε κι ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων, ἀνάμεσα στούς ὁποίους καί δύο τυφλοί, πού μέ φωνή δυνατή τοῦ ἔλεγαν· «ἐλέησον ἡμᾶς υἱέ Δαυΐδ»... Ὅταν ἡ συνοδεία ἔφτασε στό σπίτι, (τοῦ Ματθαίου, πιθανόν), οἱ δύο τυφλοί πλησίασαν τόν Διδάσκαλο κι ἐκεῖνος τούς ἐρώτησε: “πιστεύετε ὅτι μπορῶ νά σᾶς θεραπεύσω;„. “Ναί Κύριε„ , ἀπάντησαν ἐκεῖνοι. Τότε ἀκούμπησε τά χέρια του στά μάτια τους καί τούς εἶπε· “ἄς γίνει, λοιπόν, σ’ ἐσᾶς κατά τήν πίστη σας. Καί ἀμέσως ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί». Ὁ Θεός ρωτάει «θέλετε;». Ὅταν ὁ ἄνθρωπος τό θέλει καί πιστεύει στή δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεός τό μπορεῖ. Ποτέ δέν θαυματουργεῖ ὁ Θεός χωρίς τή θέλησή μας καί χωρίς τήν πίστη μας. Μετά λοιπόν τή θεραπεία, ζήτησε καί ὁ Χριστός κάτι ἀπό τούς δύο.

Δέν πρόκειται γιά χάρη· πρόκειται γιά σύσταση καί μάλιστα αὐστηρή. Τούς ζήτησε νά μή διαλαλήσουν ἔξω τήν εὐεργεσία πού ἀξιώθηκαν νά λάβουν ἀπ’ αὐτόν... Ἐκεῖνοι ὅμως, “ἐξελθόντες διεφήμησαν αὐτόν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ». Ποῦ νά κρύψουν τόση χαρά; Πῶς νά πνίξουν τό βαθύ αἴσθημα εὐγνωμοσύνης πού εἶχαν μέσα τους; Βγῆκαν, λοιπόν, κι ἔκαμαν... παρακοή. Εὐγνώμονη παρακοή, ἀλλά... παρακοή. Ὡστόσο, ἄς μήν ἀνησυχεῖ κανείς· ὁ Διδάσκαλος δέν τους τιμώρησε...

β) Στό δεύτερο θαῦμα ὁ Εὐαγγελιστής περιορίζεται σέ δύο μόνο στίχους. Ὅταν οἱ δύο πρώην τυφλοί βγῆκαν ἀπό τό σπίτι, κάποιοι ἀπό τούς παρευρισκομένους ἔφεραν πρός τόν Ἰησοῦ ἕναν ἄνθρωπο πού κατέχονταν ἀπό δαιμόνιο κι ἦταν κωφός καί ἄλαλος. Ὁ Χριστός δέν μίλησε στόν ἄνθρωπο, ἀφοῦ, ὁ δυστυχής, οὔτε ἄκουγε οὔτε μιλοῦσε. Μόνο διέταξε τό πονηρό πνεῦμα νά ἐξέλθει· καί ἐξῆλθε. «Ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου», μίλησε ὁ κωφός καί θαύμασαν οἱ ὄχλοι, λέγοντες ὅτι ποτέ δέν φάνηκε στόν Ἰσραήλ τέτοιο σημεῖο...

*

Ἀλλ’ ὁ ἐχθρός τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, ἀγαπητοί ἀδελφοί, βρίσκει πάντοτε τόν τρόπο νά συκοφαντεῖ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ. Ἐν προκειμένῳ χρησιμοποιεῖ τούς φαρισαίους. Οἱ ἁπλοῖ ἄνθρωποι θαύμαζαν τά ἔργα τοῦ Θεοῦ· οἱ φαρισαῖοι, μή μπορώντας νά τά ἀρνηθοῦν, τά συκοφαντοῦσαν κι ἔλεγαν, ὅτι ὁ Ἰησοῦς «ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τά δαιμόνια»! Καί ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς τί κάνει; Ἀφήνει πίσω τίς συκοφαντίες καί τίς μικροψυχίες τῶν ἐχθρῶν του καί περιοδεύει ὅλες τίς πόλεις καί τά χωριά, διδάσκοντας τό εὐαγγέλιο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, καί θεραπεύοντας κάθε ψυχική καί σωματική ἀσθένεια καί ἀνημπόρια τῶν ἀνθρώπων. Τό ἴδιο κάνει καί ἡ Ἐκκλησία· ἀφήνει πίσω τούς ἐπικριτές καί τούς συκοφάντες της καί συνεχίζει τό ἔργο τοῦ Κυρίου της: Λ ε ι τ ο υ ρ γ ε ῖ ἐν Ἐκκλησίαις καί λατρεύει τόν ζῶντα Θεό· κηρύττει τό Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας· θεραπεύει κάθε ἀρρώστια καί πληγή καί ταλαιπωρία· ἐπισυνάγει καί προσταυτεύει τά τέκνα της ἀπό ὁρατούς καί ἀόρατους ἐχθρούς, «ὡς ἡ ὄρνις ἐπισυνάγει τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας».

Αὐτό κάνει ἡ Εκκλησία.

Ἡ χάρις τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνητοῦ Θεοῦ μετά πάντων ὑ(ἡ)μῶν, ἀδελφοί·

Α Μ Η Ν.

ΠΗΓΗ