ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΝ

Στήν διάρκεια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους τρεῖς φορές ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία τήν μνήμη τῶν θεοφόρων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι συμμετεῖχαν σέ Οἰκουμενικές Συνόδους. Τήν ἑβδόμη Κυριακή μετά τό Πάσχα, μία Κυριακή μέσα στόν μῆνα Ὀκτώβριο καί κατά τήν σημερινή Κυριακή, ὅπου τιμοῦμε ἰδιαιτέρως τούς Πατέρες, οἱ ὁποῖοι συνεκρότησαν στήν Χαλκηδόνα (παραθαλάσσια πόλη τῆς Βιθυνίας στήν Μικρά Ἀσία), τό ἔτος 451, τήν Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο ἐναντίον τῶν μονοφυσιτῶν.

Ἡ ἐν λόγῳ Σύνοδος διατύπωσε τήν ὀρθόδοξη πίστη καί ἐμπειρία γιά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Σύμφωνα μέ αὐτήν, ὁ Χριστός εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος Ἄνθρωπος. Ἔχει δύο φύσεις, τήν θεία καί τήν ἀνθρώπινη, οἱ ὁποῖες ἑνώθηκαν ἀτρέπτως καί ἀσυγχύτως, στό πρόσωπο, τήν ὑπόστασή Του. Ὡσαύτως, ἔχει δύο θελήσεις καί δύο ἐνέργειες πού ὑποτάσσονται οἰκειοθελῶς στήν θεία θέληση καί ἐνέργεια.

Ἡ ποιμαντική ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων

Γιά νά ἐννοήσουμε τήν οὐσία τῆς αἱρέσεως ὑπενθυμίζουμε ὅτι γιά τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα ἀλήθεια καί ζωή εἶναι ἀχώριστες πραγματικότητες· ἡ μία προϋποθέτει τήν ἄλλη. Ἀλήθεια καί ζωή πρώτιστα εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὅπως ὁ ἴδιος μᾶς εἶπε: «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰωάν. 14,6). Αἵρεση σημαίνει νά πάρεις ἕνα μέρος τῆς ἀληθείας καί νά τό βάλεις στήν θέση τοῦ ὅλου. Ὅμως αὐτή ἡ ἐνέργεια συνιστᾶ διαστροφή καί ἀλλοίωση τῆς ἀληθείας καί ἀπώλεια τῆς ζωῆς.

Ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας περί τοῦ Χριστοῦ συνδέεται ἄρρηκτα μέ τόν λόγο περί τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἐπί παραδείγματι, ἄν ὁ Χριστός εἶναι μόνο τέλειος Θεός καί δέν προσέλαβε πραγματικά τήν ἀνθρώπινη φύση, τότε ὁ ἄνθρωπος δέν σώζεται· καθότι τό «ἀπρόσληπτον» μένει «ἀθεράπευτον», ὅπως ἐπισημαίνει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ἄν ὁ Χριστός εἶναι μόνο ἄνθρωπος, ὅσο τέλειος καί ἰδανικός κι ἄν εἶναι, δέν μπορεῖ νά σώσει τόν ἄνθρωπο, γιατί αὐτό εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ.

Στό πρόσωπο τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί ἀληθινοῦ Ἀνθρώπου, Κυρίου

Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔχουμε τήν ἀληθινή ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, τοῦ κτιστοῦ μέ τό ἄκτιστο. Οἱ μονοφυσίτες ἤ ἀντιχαλκηδόνιοι δέχονταν ὅτι ὁ Χριστός δέν ἔχει στήν πραγματικότητα δύο φύσεις. Ὡς τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἔχει μόνο τήν θεία φύση, ἡ ὁποία ἔχει ἀπορροφήσει τήν ἀνθρώπινη.

Ἑπομένως ἐδῶ διαπιστώνεται ἡ ἀπόσυρση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἀπό τήν ζωή τοῦ Θεοῦ· τίθεται ἐν ἀμφιβόλῳ ἡ ὀρθόδοξη πίστη ὅτι προορισμός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἕνωσή του μέ τόν Θεό καί ἡ μετοχή του στήν θεία ζωή, διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τῆς πραγματικῆς προσλήψεως καί θεώσεως τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως.

Ἡ στάση μας ἀπέναντι στούς αἱρετικούς

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, στό παρόν ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, διδάσκει τόν μαθητή του Τίτο, ὅπως καί κάθε ἐκκλησιαστικό ποιμένα, ὅτι ὀφείλει νά νουθετήσει τόν αἱρετικό ἄνθρωπο μία καί δύο φορές. Ἐδῶ δέν πρόκειται περί ἁπλῆς προτροπῆς ἀλλά περί μιᾶς εὐρύτερης διδακτικῆς προσπάθειας πού θά ἀποβλέπει στό νά συνειδητοποιήσει ὁ αἱρετικός τήν πλάνη του, νά μετανοήσει καί νά ἀποδεχθεῖ τήν ὀρθή πίστη. Δυστυχῶς αἱρετικοί ὑπάρχουν σέ κάθε ἐποχή καί ἰδιαιτέρως στούς καιρούς μας.

Καί τοῦτο, διότι ἡ πολιτιστική καί πνευματική ἀφασία τοῦ κόσμου ὁδηγεῖ τόν ὑποταγμένο στήν ἄγνοια, τήν ἐγωκεντρικότητα καί τήν παράλογη αὐτοπεποίθηση ἄνθρωπο στήν, ὄχι σπάνια, ὑποδούλωση σέ καταστρεπτικές παραθρησκεῖες καί σέ διάφορες δαιμονικές δυνάμεις. Ὅμως, ὁ πιστός ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά παραμένει ἄγρυπνος μπροστά στήν ὀργανωμένη προπαγάνδα προσηλυτισμοῦ ἐκ μέρους τῶν αἱρετικῶν, νά μελετᾶ ὀρθόδοξα βιβλία καί νά συμβουλεύεται τόν Ἐπίσκοπο καί τούς πνευματικούς πατέρες τῆς ἐνορίας του.

Ἐπίσης, ὀφείλει νά ἔχει πάντοτε κατά νοῦν ὅτι ὁ ἀληθινός χριστιανός ἀγαπᾶ τούς πάντες, χωρίς ὅρους καί ὅρια, ἀκόμη καί τόν μεγαλύτερο ἁμαρτωλό καί αἱρετικό. Οἱ πιστοί μισοῦμε, ἀποστρεφόμαστε, ἀπορρίπτουμε τήν ἁμαρτία καί τήν αἵρεση, τήν ὁποία δέν πρέπει νά ταυτίζουμε μέ τό πρόσωπο τοῦ αἱρετικοῦ. Ἡ αἵρεση εἶναι ἐπινόημα τοῦ διαβόλου· ὁ αἱρετικός δέν παύει νά εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό ἄς μήν παύσουμε προσευχόμενοι· «τούς πεπλανημένους ἐπανάγαγε καί σύναψον τῇ ἁγίᾳ σου καθολικῇ καί ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ» (Λειτουργία Μ. Βασιλείου).

Ἀρχιμ. Ν. Κ

ΠΗΓΗ